"Η υπόσχεση" του Damon Galgut
Το post αυτό γράφεται στον θάλαμο που θα φέρουν την Μάρα μου μετά την προγραμματισμένη ορθοπεδική επέμβαση που θα κάνει... Την πήρανε πριν 5 λεπτά για το χειρουργείο κι εγώ άνοιξα το laptop για να γράψω το post και να σκοτώσω την ώρα μου μέχρι να την φέρουν στο δωμάτιο... Μου προκαλούν ένα ελαφρό εκνευρισμό τα οικογενειακά δράματα... First world problems ανθρώπων που έχουν λύσει τα βασικά προβλήματά τους και ψάχνουν αιτίες να είναι δυστυχισμένοι... Είναι κωμικοτραγικό το πόσο πολύ αναλώνεται ο δυτικός/λευκός άνθρωπος στα συναισθήματα του, στο τί τον πείραξε, ποιος τον πείραξε, πόσο τον πλήγωσε, πόσο δεν μπόρεσε να το ξεπεράσει... Μην παρεξηγηθώ, δεν μιλάω για περιπτώσεις που το τραύμα είναι υπαρκτό αλλά αν ο μπαμπάς σου δεν ήταν αρκετά υποστηρικτικός ας πούμε ή δεν ταιριάζατε σαν χαρακτήρες και είσαι πια ενήλικος, ξεπέρασέ το αδερφέ, είναι δική σου ευθύνη πια κι όχι του μπαμπά σου... Ο Damon Galgut έγραψε ένα τέτοιο βιβλίο και μάλιστα κέρδισε το βραβείο Booker για αυτό... Μια λευκή οι...