"Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες" της Dellia Owens

Στην φωτογραφία του post, το sticker στο εξώφυλλο αναφέρει ότι το τιράζ της έκδοσης έχει φτάσει στην 55η χιλιάδα... Στο αντίτυπο που διάβασα εγώ το sticker έγραφε ότι βρίσκεται στην 90η χιλιάδα, οπότε one way or another μιλάμε για ένα ευπώλητο βιβλίο, με ότι σημαίνει αυτό... Πολλές φορές ο χαρακτηρισμός ενός βιβλίου ως "ευπώλητο" είναι υποτιμητικός για πολλούς από τους Έλληνες αναγνώστες, εγώ προτιμώ να μην κολλάω σε χαρακτηρισμούς και ταμπέλες, στην τελική δεν μπορεί να έχουν τόσο πολλοί άνθρωποι άδικο, πάντα...

Το βιβλίο της Delia Owens είναι ένα μυθιστόρημα για τον Αμερικάνικο Νότο, μια περιοχή αυτής της χώρας που μοιάζει να είναι μια ανεξάντλητη πηγή ιστοριών... Είναι η ιστορία της, οι σκλάβοι, ο πόνος, η φτώχεια, η μουσική, το φαγητό, η φύση που οργιάζει, όλα αυτά συνθέτουν ένα καμβά που μπορεί ο κάθε συγγραφέας να "ζωγραφίσει" ότι θέλει... Η Κάια είναι ένας κοριτσάκι 6 χρονών που ζει στους βάλτους της Βόρειας Καρολίνας, ολομόναχη... Εγκαταλειμμένη από την οικογένεια της, περιθωριοποιημένη από τους κατοίκους του διπλανού χωριού, αφού είναι ένα "σκουπίδι του βάλτου", αναγκάζεται να προσπαθήσει να επιβιώσει, χωρίς βοήθεια από κανένα πλην ενός άλλου απόκληρου της τοπικής κοινωνίας, ενός μαύρου ιδιοκτήτη ενός μαγαζιού, του Σάλτα, που πουλάει μπακαλικά και βενζίνη... Η Κάια λαχταρά για αγάπη, για ανθρώπινη επαφή, να υπάρξει μέσα σε μια οικογένεια αλλά οι άνθρωποι γύρω της την πληγώνουν διαρκώς, είτε εσκεμμένα είτε με την απουσία τους... Απομακρύνεται από όλους τους ανθρώπους, αποζητά τη συντροφιά των πουλιών του βάλτου και της άγριας φύσης... Καθώς βλέπουμε την Κάια να μεγαλώνει κινείται παράλληλα και μια άλλη ροή αφήγησης η οποία τοποθετείται μεταγενέστερα ιστορικά και περιγράφει την δίκη στην οποία η Κάια κατηγορείται για το φόνο ενός πρώην εραστή της, του Τσέις Άντριους, local football star, από "καλή οικογένεια", γυναικά... Οι δύο ροές αφήγησης προς το τέλος συγχωνεύονται σε μια και καταλήγουν στο συγκινητικό και αρκετά απρόβλεπτο φινάλε ...

To "Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες" είναι ένα μυθιστόρημα που στοχεύει στο συναίσθημα, κάποιες φορές γίνεται λίγο corny αλλά γενικά δεν προσπαθεί να το εκβιάσει... Πατάει πάνω στην ιστορία του Νότου, χρησιμοποιεί το εντυπωσιακό καμβά της απίστευτης φύσης και χτίζει μια ιστορία που κύριο στοιχείο της είναι η αγάπη και η αποδοχή και τι σημαίνει όταν αυτά κάποιος άνθρωπος δεν τα βρίσκει, πόσο μάλλον ένα παιδί... Νότος χωρίς αναφορά στον ρατσισμό δεν γίνεται, χωρίς αναφορές στην υποδεέστερη θέση της γυναίκας στις τοπικές κοινωνίες, στην προκατάληψη ενάντια στον μαύρο, τη γυναίκα και τον φτωχό... Απόλαυσα τον ρυθμό του βιβλίου, τις περιγραφές της απίστευτης φύσης, τις περιγραφές των φαγητών του Νότου... Έκλεισα το βιβλίο λίγο μπερδεμένος (είναι η αλήθεια) με το φινάλε αλλά από την άλλη αυτό το φινάλε με έκανε να νιώθω ότι αποκαταστάθηκε η συμπαντική ισορροπία, κάθε δράση έχει και αντίδραση... Αγάπησα το βιβλίο, με έκανε να δω εικόνες και να ταυτιστώ με συναισθήματα, μπορεί να είναι "ευπώλητο" αλλά ποιος είπε ότι δεν υπάρχουν "ένοχες" απολαύσεις;