"Επτά μείον ένα" του Arne Dahl

Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:

ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙ...

Σε κάθε εγκαταλελειμμένη σκηνή εγκλήματος υπάρχει ένα κρυμμένο στοιχείο: ένα μικρός οδοντωτός τροχός που σχεδόν δεν διακρίνεται με γυμνό μάτι.

Κάποιος στέλνει στον επιθεωρητή Σαμ Μπέργερ ένα μήνυμα, κάποιος που ξέρει ότι μόνο αυτός θα καταλάβει το κρυπτογραφημένο χνάρι.

ΚΑΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ...

Όταν άλλη μια έφηβη εξαφανίζεται, ο Σαμ πρέπει να πείσει τους ανωτέρους του ότι έχουν να κάνουν με έναν σίριαλ κίλερ. Καθώς η αστυνομία συνεχίζει το κυνήγι για να εντοπίσει το τελευταίο θύμα, ο Σαμ είναι αναγκασμένος να φέρει στο φως βαθιά θαμμένους προσωπικούς δαίμονες. Δεν έχει άλλη επιλογή αν θέλει να καταλάβει το ζοφερό προσωπικό μήνυμα του δολοφόνου πριν εκπνεύσει ο χρόνος.

ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΟΥ...

Στο οπισθόφυλλο έγραφε επίσης ότι αυτό είναι το πρώτο βιβλίο της νέας σειράς του Arne Dahl αλλά εγώ δεν το πρόσεξα παρά μόνο όταν διάβασα το βιβλίο και... ΞΕΝΕΡΩΣΑ με το cliffhanger φινάλε του που ήταν πολύ λογικό αλλά εγώ ήμουν out of context... Μέχρι εκείνου του σημείου και του (άδικου) ξενερώματος είχα διαβάσει ένα συμπαθητικό αστυνομικό βιβλίο σε καιρούς πολύ χαλεπούς για την αναγνωστική μου διάθεση... Ο Arne Dahl δεν είναι ο αγαπημένος μου του είδους αλλά έφτιαξε μια καλή ιστορία, όχι εξαιρετική, που μοιάζει να είναι έτοιμη κατευθείαν για την μεταφορά στην μεγάλη οθόνη... Παρά την σκοτεινή ατμόσφαιρα και το ωραίο plot twist περίπου στο μέσο του βιβλίου η πλοκή χάνει γρήγορα την εσωτερικότητα της (δεν ξέρω καν αν υφίσταται ένας τέτοιος όρος) και μεταμορφώνεται σε ένα action movie σενάριο, κάτι σαν το Speed αλλά χωρίς το λεωφορεία και το Catch me if you can χωρίς τον Di Caprio... Βάζει κάποια πράγματα στο τραπέζι που αφορούν την σύγχρονη Σουηδία όπως η εγκληματικότητα, τα ναρκωτικά, οι σχέσεις κάποιων Σουηδών πολιτών με το ISIS αλλά επιδερμικά, απλά και μόνο για να στηρίξει την πλοκή του κι επειδή η μανιέρα του σύγχρονου αστυνομικού μυθιστορήματος περιλαμβάνει ένα κοινωνικό περιτύλιγμα... 

Τέλος πάντων, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, αυτό που έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι το πόσο διπολικά εξελίσσεται αυτό το post, ότι ξεκίνησα να γράψω για το βιβλίο χαρακτηρίζοντας το με επιείκεια και στην πορεία γράφοντας αυτές τις λέξεις είμαι πολύ πιο οξύς από ότι πίστευα ότι θα είμαι... 

Bottom line, σε αντίθεση με αυτό που γράφει το εξώφυλλο, ότι ο Ian Rankin βρήκε το "Επτά μείον ένα" συναρπαστικό, εγώ δεν το βρήκα... Το βρήκα μέτριο, επαναλαμβανόμενο, κινηματογραφικό (με την κακή έννοια) και εν τέλει ανάγνωσμα που ήταν μόνο χρήσιμο για να διαβάζω μόνο τα βράδια πέντε λεπτά (και πολλά λέω) πριν κοιμηθώ... 

TYN