Απολογισμός και το legacy που θέλω να αφήσω πίσω μου...

Η δημόσια παραδοχή μου στο προηγούμενο post ότι πέρασε από το μυαλό μου να κλείσω το Ψαροκόκαλο σόκαρε περισσότερο εμένα τον ίδιο... Πώς είναι δυνατόν να κλείσει ένας κύκλος τόσων χρόνων; Θα χαθεί η δυνατότητα των παιδιών μου να κρyφοκοιτάξουν μέσα στο μυαλό του πατέρα τους όσο αυτός και αυτά μεγάλωναν; Σπάω το κεφάλι μου να βρω κάτι να γράψω, να κάνω μαγικά να με ξεπεράσω που λέει κι ο Λεξ, αλλά ως συνήθως οι σκέψεις στο μυαλό μου είναι ένα κουβάρι...  Θα προσπαθήσω να το ξεμπερδέψω...

Ζω μια περίοδο που προσπαθώ ακόμα να προσαρμοστώ στις αλλαγές που μου έχουν συμβεί... Κάτι το σπίτι και όσα προηγήθηκαν, κάτι οι αναποδιές με την υγεία μου, κάτι κάποιες επαγγελματικές απογοητεύσεις, κάτι τα χρόνια που περνάνε, κάτι τα παιδιά μου που μεγαλώνουν και χρειάζονται διαφορετικά πράγματα με έχουν κάνει να αναθεωρήσω πολλά πράγματα σχετικά με τη ζωή μου και να φτάσω σε κάποιες παραδοχές άλλες εύκολες και άλλες δύσκολες...

Δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους κι ούτε αυτοί με καταλαβαίνουν... Δυσκολεύομαι να διαχειριστώ την εγκαρδιότητα, πάντα βάζω ένα τοίχο μεταξύ εμένα και των άλλων μέχρι να νιώσω ασφάλεια και όταν ρίξω αυτό τον τοίχο (αν τον ρίξω) ζητάω πάρα πολλά από τους άλλους σε βαθμό που είναι θεωρητικά αδύνατο κάποιος να μην με απογοητεύσει... Έχω επιστρέψει στους παλιούς μου φίλους, όσους από αυτούς επιθυμούσαν αυτή την επαφή, όσους με κάνανε να νιώσω ασφάλεια και αγάπη σε άλλες εποχές που ήμουν νεότερος... Σε αυτή την φάση που βρίσκομαι θεωρώ απίθανο να ξανασυμβεί αυτό με κάποιον νέο φίλο...

Έχω προσπαθήσει πολύ για την επαγγελματική μου εξέλιξη κι έχω καταφέρει να βρεθώ σε ένα πολύ καλό σημείο, κατά γενική ομολογία, με ότι κόστος χρειάστηκε μέχρι τώρα... Ήταν ένας στόχος που κυνήγησα πολύ για λόγους τόσο εγωιστικούς, διότι εγώ αντλούσα ικανοποίηση από την επαγγελματική καταξίωση, όσο και για να υποστηρίξω έναν τρόπο ζωής που ήθελε η οικογένεια μου και εγώ ήθελα να της προσφέρω... Ξέρω ή μάλλον αποδέχομαι ότι έχω φτάσει στο ταβάνι μου, δεν πιστεύω ότι υπάρχει χώρος για μένα παραπάνω... Οι αντοχές μου, ψυχικές και σωματικές, έχουν περιοριστεί, δεν είμαι αυτός που ήμουν κάποτε, ο ελεύθερος χρόνος μου έχει ελαττωθεί πολύ καθώς πρέπει και θέλω να τον ξοδεύω με τα παιδιά μου, την οικογένεια μου, οι ικανότητες μου για μάθηση και προσαρμογή φθίνουν διαρκώς... Το σημαντικότερο από όλα όμως είναι ότι είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κοινωνικά skills, οξύθυμος και κυκλοθυμικός... Ο  συγκρουσιακός μου χαρακτήρας με βοήθησε κατά πολύ στην επαγγελματική μου καταξίωση, με ώθησε να πάρω σωστές (τελικά) αποφάσεις για την ζωή μου αλλά φτάσαμε στο φινάλε... Υψηλότερες θέσεις και περισσότερα λεφτά σημαίνει διπλωματία, ψυχραιμία, διαχείριση των άλλων και του εαυτού σου... Εγώ δεν έχω τίποτα από αυτά, η πορεία προς τα πάνω τελείωσε εκτός και αν συμβεί κάτι πολύ απροσδόκητο...

Από την άλλη, η πορεία προς τα πάνω έχει ένα κόστος, παραδίδεις οικειοθελώς κομμάτια του εαυτού σου για να πετύχεις τον στόχο της επαγγελματικής/κοινωνικής καταξίωσης, της οικονομικής άνεσης... Πληρώνομαι καλά, πολύ καλύτερα από τον μέσο εργαζόμενο κι όμως πάντα τρέχω με την ψυχή στο στόμα... Τα λεφτά δεν είναι ποτέ αρκετά και ο χρόνος δεν είναι ποτέ αρκετός, ούτε κι η αυτοεκτίμηση... Ως πότε; Έφτασα τα 45 και πραγματικά με προβληματίζει ως πότε θα μπορώ να δουλεύω και να ζω σε αυτούς τους ρυθμούς... Από την άλλη τα παιδιά μου μεγαλώνουν, τώρα αρχίζουν τα σοβαρά έξοδα, για την συντήρηση τους, για τις σπουδές τους... Δεν μπορώ να πάρω την "γενναία" απόφαση να εγκαταλείψω το corporate περιβάλλον που μου εξασφαλίζει περισσότερα λεφτά, δεν θα μπορώ να υποστηρίξω την οικογένεια μου με τον τρόπο που θέλω και πρέπει να την υποστηρίξω... Είμαι εγκλωβισμένος σαν το χαμστεράκι που τρέχει στον τροχό χωρίς σταματημό... 

Θα σκεφτεί κάποιος: "14 χρόνια έχεις αυτό το blog, από καιρό εις καιρό, γράφεις και ξαναγράφεις παρόμοια posts που ξεχειλίζουν αδιέξοδο, άγχος και μελαγχολία... Μήπως είσαι μίζερος; Αυτό είναι το legacy που θες να αφήσεις στα παιδιά σου;" Όχι δεν είμαι μίζερος... Είμαι ο μέσος Έλληνας απλά σκέφτομαι σε κοινή θέα... Μπορεί όντως να είμαι πιο καταθλιπτικός από κάποιους άλλους αλλά μιλάω για πολύ συγκεκριμένα και υπαρκτά πράγματα... Έχω φτάσει πλέον σε ένα σημείο που μπορώ να εκτιμάω περισσότερο τα πραγματικά σημαντικά πράγματα στην ζωή, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει κι ο παράγων εγωισμός, η ματαίωση, η απογοήτευση στην όλη εξίσωση... Κι αν μιλήσουμε για legacy, αυτό που θα ήθελα να κρατήσουν τα παιδιά μου αν μπουν ποτέ στην φάση να διαβάσουν τα posts αυτών των 14 χρόνων είναι ότι ο πατέρας τους, ότι και να είναι, όσο και να γκρινιάζει, δεν το βάζει ποτέ κάτω... Αυτό θα ήθελα να κρατήσουν...