"Οι Άλλοι Άνθρωποι" της C.J. Tudor

Έψαχνα να βρω ένα βιβλίο για να έχω μαζί μου στο πενθήμερο που περάσαμε οικογενειακώς στις Γούβες κι όταν το είδα στο ράφι το πήρα και έφυγα κατευθείαν για το ταμείο χωρίς να διαβάσω την υπόθεση στο οπισθόφυλλο... Διάβασα πριν 3 χρόνια το πρώτο βιβλίο της C.J. Tudor, το "Ο άνθρωπος κιμωλία" και το απόλαυσα οπότε πίστευα ότι έπαιζα στα σίγουρα... και δικαιώθηκα!

Το οπισθόφυλλο που δεν διάβασα ποτέ στο βιβλιοπωλείο γράφει τα εξής:

Ένα βράδυ, καθώς επιστρέφει στο σπίτι από τη δουλειά, ο Γκέιμπ βλέπει στο πίσω τζάμι του προπορευόμενου αυτοκινήτου το πρόσωπο ενός κοριτσιού. Τα χείλη του ανοιγοκλείνουν σαν να φωνάζει «μπαμπά». Είναι η Ίζι, η πεντάχρονη κόρη του. Και είναι η τελευταία φορά που την αντικρίζει.

Επί τρία χρόνια, ο Γκέιμπ οργώνει τον αυτοκινητόδρομο πάνω κάτω, αναζητώντας το αυτοκίνητο που απήγαγε την κόρη του.

Η Φραν ταξιδεύει επίσης στον αυτοκινητόδρομο μαζί με την κόρη της την Άλις. Όμως η Φραν δεν ψάχνει κάτι. Τρέχει να κρυφτεί από τους ανθρώπους που τις καταδιώκουν. Γιατί η Φραν ξέρει την αλήθεια. Ξέρει τι συνέβη στην κόρη του Γκέιμπ, και ποιος ευθύνεται γι’ αυτό. Και ξέρει τι θα κάνουν σ’ αυτή και στην Άλις, αν τις πιάσουν...

Το "Οι Άλλοι Άνθρωποι" είναι ένα γεμάτο, συμπυκνωμένο βιβλίο, χωρίς πολυλογίες και περιττά τεχνάσματα που γεμίζουν σελίδες... Περιστρέφεται γύρω από τις έννοιες της αυτοδικίας, της απονομής δικαιοσύνης και των συνεπειών των πράξεων μας... Έχει μια στιβαρή πλοκή που χτίζεται από την πρώτη σελίδα και στέκεται σε στέρεα τεκμηρίωση χωρίς ασάφειες και λογικά άλματα... Η ατμόσφαιρα είναι εξαιρετική, οι εθνικές οδοί και οι σταθμοί εξυπηρέτησης συνθέτουν ένα περίεργο σχεδόν απόκοσμο σκηνικό όπου οι άνθρωποι δεν έχουν πρόσωπα, όλοι κάπου πάνε βιαστικοί, αυτός που οδηγεί στο διπλανό αυτοκίνητο μπορεί να είναι ο άνθρωπος που αναζητάς ή κάποιος που απλά επιστρέφει στο σπίτι από την δουλειά... Γενικότερα οι περιγραφές στους αυτοκινητόδρομους ήταν εξαιρετικές, είχαν μια κινηματογραφική αίσθηση και κατάφεραν να ανασύρουν τυχαίες εικόνες από αντίστοιχες ταινίες που είχα δει... Σε αυτό το βιβλίο η C.J. Tudor εισάγει και το μεταφυσικό στοιχείο το οποίο είναι αρκετά διακριτικό, δεν θεωρώ ότι χαρακτηρίζει την πλοκή του βιβλίου σημαντικά αλλά σίγουρα του δίνει μια επιπλέον διάσταση ενώ προδίδει (πιστεύω) και τις λογοτεχνικές αναφορές της, βλέπε Stephen King...  Διέκρινα μια επανάληψη ως προς το σχήμα που δίνει η συγγραφέας στην πλοκή της το οποίο δεν είναι φυσικά επιλήψιμο αλλά δεν είναι κάτι που εν τέλει θα το καταλογίσω στα αρνητικά... 

Η C.J. Tudor δεν ανοίγει νέους δρόμους στο genre του fiction/noir, έχει σαφείς αναφορές στα ιερά τέρατα του είδους αλλά έχει επίσης και μια εξαιρετική ικανότητα να λέει ωραία μια ιστορία, τόσο καλά που να σε κάνει να ανυπομονείς για το τέλος της και αυτό είναι μεγάλο ταλέντο που δεν το έχουν κάποιες φορές σημαντικότεροι "μάστορες" της πένας...

Προτείνεται ανεπιφύλακτα...