Ψαροκόκαλο...

Ακόμα μια χρονιά φτάνει στο τέλος της και ήρθε η ώρα για τον αναγνωστικό απολογισμό της... Ενώ το blog δεν μπορείς να πεις ότι είναι αμιγώς βιβλιοφιλικό, το label "Βιβλίο" είναι αυτό με τα περισσότερα posts ετησίως και αυτό που κρατάει το blog στη ζωή , εν τέλει... Τα βιβλία του 2023 λοιπόν δεν ήταν ούτε και φέτος πολλά αλλά ήταν περισσότερα από αυτά του 2022 (🎉🎉🎉)...  Επίσης τα βιβλία του 2022 είχαν μια ποικιλία, δύο από αυτά ήταν comic albums και άλλα δεν ανήκαν στις συνήθεις κατηγορίες που εγώ διαβάζω... Σε αυτό σίγουρα έπαιξε ρόλο η αναγνωστική "φρενίτιδα" της Μάρας από το καλοκαίρι και μετά και τα πολλά βιβλία που μπήκαν στο σπίτι μας... Κάποια από αυτά ήταν καλά, κάποια επιβεβαίωσαν τις διαφορές στα αναγνωστικά μας γούστα και κάποια ήταν εξαιρετικά! Στο σύνολο της η χρονιά ήταν καλύτερη αναγνωστικά από ότι φαινόταν ότι θα είναι, τα βιβλία, με αντίστροφη χρονολογική σειρά, είναι τα παρακάτω: "Αγριότοπος" του John Killian "Ξέρω γιατί κελαηδάει

Ό Ντέμιαν Τζόουνς είναι ένας εσωστρεφής, χωρίς φίλους και κοινωνικές συναναστροφές, συγγραφέας βιβλίων τρόμου με ζόμπι... Αποφασίζει να συμμετάσχει σε μια εκδρομή στον Αγριότοπο του Μέιν, μια παρθένα περιοχή άγριας φύσης, μαζί με άλλους πέντε αγνώστους για χάρη της Άμπερ, μιας γυναίκας που γνώρισε on line και τον έκανε να θελήσει να βγει από το καβούκι της μοναχικής ζωής που ζει... Η εκδρομή περιλαμβάνει πεζοπορία και διαβίωση μέσα στην φύση και προορίζεται να κρατήσει δέκα ημέρες, είναι μια δοκιμασία και για τον πιο σκληραγωγημένο φυσιολάτρη... Οι πρώτες δύο μέρες κυλούν ομαλά αλλά μετά εμφανίζονται οι άνθρωποι πουλιά... Άγνωστοι άνθρωποι που φορούν μάσκες πουλιών, είναι οπλισμένοι με τόξα, βαλλίστρες, μασέτες και φαίνεται να έχουν ένα και μοναδικό σκοπό... Να κυνηγήσουν και να εξοντώσουν όλους τους εκδρομείς, συμπεριλαμβανομένου του Ντέμιαν, ως τον τελευταίο...  Ο John Killian  είναι το συγγραφικό alter ego ενός γνωστού Έλληνα συγγραφέα, όπως μας πληροφορεί το sitε του εκδοτικού οίκο

Ο Σπύρος βρίσκεται στην Ρώμη από χθες το πρωί, στα πλαίσια ενός ταξιδιού με το σχολείο για ένα πανευρωπαϊκό, σχολικό συνέδριο... Είναι η πρώτη φορά που φεύγει από το σπίτι μόνος του για να ταξιδέψει και παρά τον ενθουσιασμό του για το ταξίδι σε μια χώρα που δεν έχει ξαναπάει είχε (και έχει) αρκετό άγχος ήδη του λείπουμε, οι γονείς του κι ο αδελφός του... Έχω κι εγώ άγχος, αν θα είναι ασφαλής, χαρούμενος, αν θα περάσει καλά αλλά σκέφτομαι ότι είναι η πρώτη του φορά που είναι μόνος του, που πρέπει να φροντίσει τον εαυτό του, έστω σε ένα πλαίσιο ασφαλές και προστατευμένος όπως είναι μια σχολική εκδρομή... Φαντάζομαι ότι το σκέφτονται λίγο πολύ όλοι οι πατεράδες που έχουν αγόρια ότι πρέπει με κάποιο τρόπο να βοηθήσουν τα αγόρια τους να γίνουν άντρες, να ωριμάσουν... Πιστεύω πια ότι δεν πρέπει να κάνεις τίποτα απλά να δώσεις στο αγόρι την δυνατότητα να υπάρξει μόνος του, να ανοίξει τα φτερά του και να φροντίσει τον εαυτό του...

Ξεκινάω δηλώνοντας ότι δεν κάνω χιούμορ όταν λέω ότι εγώ δεν ξέρω γιατί κελαηδάει το πουλί στο κλουβί... Προσωπικά δεν κατάφερα να νοηματοδοτήσω τον τίτλο του βιβλίου αλλά μικρή σημασία έχει...  Το εν λόγω βιβλίο είναι μία από τις πολλές βιογραφίες (η πρώτη χρονικά) που συνέγραψε η Maya Angelou  και περιγράφει τη ζωή της μέχρι τα 17 της χρόνια οπότε και ήρθε στη ζωή ο γιος της... Η καταγραφή της ζωής της μικρής  Maya  γίνεται μέσα από διάφορες ματιές, άλλες φορές του αθώου παιδιού, άλλες της νέας κοπέλας που γίνεται γυναίκα, πάντα από την ματιά της μαύρης γυναίκας που μεγαλώνει στον Αμερικάνικο Νότο κι όχι μόνο... Η ζωή της  Maya  είναι κινηματογραφική, γεμάτη περιπέτειες άλλοτε καλές και άλλοτε κακές, κάποιες πολύ κακές όπως ο βιασμός της από τον εραστή της μητέρας της όταν ήταν 8 χρονών... Αγαπήθηκε πολύ αλλά ταυτόχρονα της έλειψε η αγάπη, προσπάθησε να μάθει να ζει με ότι μπορούσε να πάρει από τους γύρω της και κυρίως από τους γονείς της που σίγουρα είναι ακατανόητοι στα δικά μας, τ

Μια καλοκαιρινή μέρα με αφόρητη ζέστη...  Ένα λιντσάρισμα...  Δύο διαφορετικές γυναίκες και μια τρίτη κάπου στο τέλος... Αυτό είναι πάνω κάτω το σκηνικό για το βιβλίο του Laird Hunt το οποίο είναι βασισμένο σε ένα λιντσάρισμα που έγινε στην πολιτεία της Ιντιάνα και ενέπνευσε το εμβληματικό τραγούδι "Strange Fruit" που ερμήνευσε η Billie Holiday ... Είναι μια ιστορία από τρεις διαφορετικές pov, μια ιστορία για τη βία, την ρατσιστική βία πάνω από όλα, τη βία της φτώχειας, της ανέχειας, των προσωπικών και κοινωνικών αδιεξόδων...  Η Ότι Λι είναι μια εντυπωσιακή, ερωτική λευκή γυναίκα, σε ένα γάμο που καταρρέει και μια περίεργη εξωσυζυγική σχέση με κίνητρο το χρήμα ενώ κουβαλάει μια ιστορία τραυματικής παιδικής ηλικίας... Η Κάλα είναι μια νεαρή μαύρη κοπέλα, αγοροκόριτσο και σκληρό καρύδι, αγρίμι αλλά και ένα φοβισμένο ορφανό παιδί που ψάχνει αγάπη και ασφάλεια, μερικές φορές σε λάθος μέρη... Αυτές είναι οι βασικές ηρωίδες, τις δικές τους σκέψεις παρακολουθούμε, τις δικές τους

Το post αυτό γράφεται στον θάλαμο που θα φέρουν την Μάρα μου μετά την προγραμματισμένη ορθοπεδική επέμβαση που θα κάνει... Την πήρανε πριν 5 λεπτά για το χειρουργείο κι εγώ άνοιξα το laptop για να γράψω το post και να σκοτώσω την ώρα μου μέχρι να την φέρουν στο δωμάτιο... Μου προκαλούν ένα ελαφρό εκνευρισμό τα οικογενειακά δράματα... First world problems ανθρώπων που έχουν λύσει τα βασικά προβλήματά τους και ψάχνουν αιτίες να είναι δυστυχισμένοι... Είναι κωμικοτραγικό το πόσο πολύ αναλώνεται ο δυτικός/λευκός άνθρωπος στα συναισθήματα του, στο τί τον πείραξε, ποιος τον πείραξε, πόσο τον πλήγωσε, πόσο δεν μπόρεσε να το ξεπεράσει... Μην παρεξηγηθώ, δεν μιλάω για περιπτώσεις που το τραύμα είναι υπαρκτό αλλά αν ο μπαμπάς σου δεν ήταν αρκετά υποστηρικτικός ας πούμε ή δεν ταιριάζατε σαν χαρακτήρες και είσαι πια ενήλικος, ξεπέρασέ το αδερφέ, είναι δική σου ευθύνη πια κι όχι του μπαμπά σου... Ο Damon Galgut έγραψε ένα τέτοιο βιβλίο και μάλιστα κέρδισε το βραβείο Booker για αυτό... Μια λευκή οι

Το κύμα μετανάστευσης  που συνέβη κατά τη διάρκεια της οικονομική κρίσης (έχει τελειώσει τώρα 😂) συνέβη κυρίως για οικονομικούς λόγους... Η χώρα είχε χρεωκοπήσει, δεν υπήρχαν δουλειές, οι άνθρωποι και κυρίως οι νέοι αναζητούσαν ένα καλύτερο μέλλον, ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο...  Το νέο κύμα μετανάστευσης το οποίο θα δούμε να συμβαίνει δεν θα συμβεί μόνο για οικονομικούς λόγους αλλά κυρίως για λόγους επιβίωσης... Με τη ζωή στην Ελλάδα να είναι πλέον ένα καθημερινό ρίσκο ο στόχος είναι να επιβιώσεις την κάθε μέρα κι όχι το βιοτικό επίπεδο...  Να επιβιώσεις από βροχές, να επιβιώσεις από καύσωνες, να επιβιώσεις όταν χιονίζει...  Να επιβιώσεις όταν μπαίνεις στο τρένο, να επιβιώσεις όταν μπαίνεις στο πλοίο, να επιβιώσεις να οδηγάς στους δρόμους...  Να επιβιώσεις όταν χρειάζεσαι γιατρό, όταν πρέπει να να πας στο νοσοκομείο, όταν έχεις covid...  Να επιβιώσεις αν βρεθείς στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή, όταν πίνεις μια μπύρα ας πούμε σε μια καφετέρια έξω από το γήπεδο της ΑΕΚ...  Κάθε μέρα

Στην φωτογραφία του post, το sticker στο εξώφυλλο αναφέρει ότι το τιράζ της έκδοσης έχει φτάσει στην 55η χιλιάδα... Στο αντίτυπο που διάβασα εγώ το sticker έγραφε ότι βρίσκεται στην 90η χιλιάδα, οπότε one way or another μιλάμε για ένα ευπώλητο βιβλίο, με ότι σημαίνει αυτό... Πολλές φορές ο χαρακτηρισμός ενός βιβλίου ως "ευπώλητο" είναι υποτιμητικός για πολλούς από τους Έλληνες αναγνώστες, εγώ προτιμώ να μην κολλάω σε χαρακτηρισμούς και ταμπέλες, στην τελική δεν μπορεί να έχουν τόσο πολλοί άνθρωποι άδικο, πάντα... Το βιβλίο της Delia Owens είναι ένα μυθιστόρημα για τον Αμερικάνικο Νότο, μια περιοχή αυτής της χώρας που μοιάζει να είναι μια ανεξάντλητη πηγή ιστοριών... Είναι η ιστορία της, οι σκλάβοι, ο πόνος, η φτώχεια, η μουσική, το φαγητό, η φύση που οργιάζει, όλα αυτά συνθέτουν ένα καμβά που μπορεί ο κάθε συγγραφέας να "ζωγραφίσει" ότι θέλει... Η Κάια είναι ένας κοριτσάκι 6 χρονών που ζει στους βάλτους της Βόρειας Καρολίνας, ολομόναχη... Εγκαταλειμμένη από την οι

 

Όταν διαβάζω ένα βιβλίο περιμένω συνήθως δύο πράγματα... Το πρώτο είναι να είναι ευδιάκριτος ο στόχος του βιβλίου... Ο συγγραφέας θέλει να διασκεδάσει τον αναγνώστη, να τον σοκάρει, να τον προβληματίσει; Το δεύτερο είναι κάτι που έχει να κάνει με το προσωπικό μου γούστο, περιμένω μια κορύφωση στην πλοκή, σταδιακή ή όχι... Στο δικό μου μυαλό αυτό το στυλ γραφής λειτουργεί καλύτερα, όπως στην αρχαία τραγωδία έρχεται η κάθαρση και λυτρώνει τον θεατή από το συναίσθημα και το άγχος της παρακολούθησης της πλοκής... Κανένα από τα δύο αυτά στοιχεία δεν βρήκα στο βιβλίο της Sara Mesa και για αυτό το τέλος της ανάγνωσης του με βρήκε μπερδεμένο και με ένα απροσδιόριστα δυσάρεστο συναίσθημα μέσα μου... Η οικογένεια είναι εξαμελής: ο Πατέρας, η Μητέρα, ο Νταμιάν, η Ρόσα, ο Άκι και η υιοθετημένη ξαδέρφη Μαρτίνα... Η μικρή αυτή κοινότητα λειτουργεί βάση των αρχών και των ιδανικών που επιβάλλει ο Πατέρας... Δεν υπάρχει παρέκκλιση από αυτά για κανένα λόγο ακόμα και αν αυτά οδηγούν τα μέλη τους να ζουν

  Η κυρία Μαρόνιο είναι μια sexy σύζυγος ενός επιτυχημένου τηλεοπτικού στελέχους και μητέρα δύο κακομαθημένων μικρών αγοριών... Ο Φράνκο Ανδράδε ένας χοντρός, σπυριάρης, έφηβος με εμμονή με την κυρία Μαρόνιο, που μένει με τους ευκατάστατους παππούδες του... Ο Πόλο είναι ένας φτωχοδιάβολος, λίγο πιο μεγάλος από τον Φράνκο που εργάζεται από το πρωί ως το βράδυ σαν κηπουρός και παιδί για όλα τα θελήματα... Όλα αυτά στο Πάρανταις, ένα συγκρότημα πολυτελών κατοικιών όπου στο τέλος όλα θα πάνε κατά διαόλου... Το βιβλίο της Fernanda Melchor  είναι μια γροθιά στο στομάχι... Παρά το πολύ μικρό του μέγεθος καταφέρνει να συμπυκνώσει μέσα στις 120 σελίδες του μια ιστορία όπου πρωταγωνιστής είναι η βία... Η βία που εκφράζεται με κάθε τρόπο είτε μιλάμε για λεκτική, φυσική, ψυχολογική, σεξουαλική... Η γλώσσα του βιβλίου είναι σκληρή, είτε μιλάμε για τις περιγραφές των σεξουαλικών φαντασιώσεων του Φράνκο με την κυρία Μαρόνιο, στα όρια του πορνογραφήματος, είτε μιλάμε για τους καυγάδες του Πόλο με την

Αντιγράφω από το LinkeIn μου, μην χαθούν τέτοια milestones στο timeline (😜): Today, for the first time, i used ChatGPT to solve a coding problem that i had... I don't know if i'm proud of myself, if i'm "cheating", indeed it feels kind of akward to me to find so easy answers when i went to the university to study Computer Sciense back in 1996, when Internet in Greece barely existed! What i do know is that this is a new era, the rules of the game are constanly changing, new tools are outhere available and we have to adapt not just to stay alive, i'm not that pessimist ( 😋 ), but to make our lives easier and better, at the end of the day this is the most important thing in the world! 🙂

Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο: ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙ... Σε κάθε εγκαταλελειμμένη σκηνή εγκλήματος υπάρχει ένα κρυμμένο στοιχείο: ένα μικρός οδοντωτός τροχός που σχεδόν δεν διακρίνεται με γυμνό μάτι. Κάποιος στέλνει στον επιθεωρητή Σαμ Μπέργερ ένα μήνυμα, κάποιος που ξέρει ότι μόνο αυτός θα καταλάβει το κρυπτογραφημένο χνάρι. ΚΑΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ... Όταν άλλη μια έφηβη εξαφανίζεται, ο Σαμ πρέπει να πείσει τους ανωτέρους του ότι έχουν να κάνουν με έναν σίριαλ κίλερ. Καθώς η αστυνομία συνεχίζει το κυνήγι για να εντοπίσει το τελευταίο θύμα, ο Σαμ είναι αναγκασμένος να φέρει στο φως βαθιά θαμμένους προσωπικούς δαίμονες. Δεν έχει άλλη επιλογή αν θέλει να καταλάβει το ζοφερό προσωπικό μήνυμα του δολοφόνου πριν εκπνεύσει ο χρόνος. ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΟΥ... Στο οπισθόφυλλο έγραφε επίσης ότι αυτό είναι το πρώτο βιβλίο της νέας σειράς του Arne Dahl αλλά εγώ δεν το πρόσεξα παρά μόνο όταν διάβασα το βιβλίο και... ΞΕΝΕΡΩΣΑ με το cliffhanger φινάλε του που ήταν πολύ λογικό αλλά εγώ ήμουν out of c

Όσο πιο ψηλά φτάνεις, τόσο πιο επώδυνη είναι η πτώση... Όσα περισσότερα έχεις, τόσο περισσότερο φοβάσαι μην τα χάσεις...  Αν είσαι υπεύθυνος για άλλους ανθρώπους σε ένα χώρο εργασίας πρέπει να συνδυάσεις τα παραπάνω με το ότι είναι ευθύνη σου να υπερασπίζεσαι πάντα το συμφέρον των ανθρώπων που έχεις από κάτω σου διότι αφενός για αυτό πληρώνεσαι παραπάνω από τους άλλους και αφετέρου, όσο καλύτερα είναι/νιώθουν οι άνθρωποι σου τόσο καλύτερη θα είναι η δουλειά τους και άρα θα επωφεληθείς εσύ μακροπρόθεσμα...  Ο καλός ηγέτης αντιλαμβάνεται αυτή την ισορροπία που πρέπει να κρατάει και κάνει ότι καλύτερο μπορεί, πολλές φορές με προσωπικό κόστος βραχυπρόθεσμα...  Ο κακός ηγέτης σκέφτεται μόνο αυτά που ο ίδιος έχει να χάσει και είναι καταδικασμένος στην αποτυχία μακροπρόθεσμα... εκτός και αν βρίσκεται σε ένα στρεβλό corporate περιβάλλον, όπως είναι αυτό πολλών ελληνικών εταιρειών, που η επιτυχία και η μακροημέρευση κρίνεται και από άλλους παράγοντες (προσωπικές σχέσεις, συναλλαγές κάτω από το

Το αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών είναι τρομακτικό... Όχι γιατί έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν τον ψήφισα καν, αλλά γιατί εδραιώνει την κυριαρχία της Δεξιάς όπως ποτέ άλλοτε στην σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας και ανοίγει το δρόμο για μια άνευ προηγουμένων άλωση σε ότι έχει απομείνει από το όποιο κοινωνικό πρόσωπο του ελληνικού κράτους...  Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΜΕΡΑ25 θα προσπαθήσουν να ρίξουν μέρος της ευθύνης για το αποτέλεσμα στον πόλεμο που δέχθηκαν από τα ΜΜΕ, στην αποχή, την αδιαφορία, την προεκλογική παροχολογία και δεν θα έχουν και πολύ άδικο αλλά οφείλουν να κάνουν αυτοκριτική και μάλιστα πολύ αυστηρή... Αμφότεροι απέτυχαν παταγωδώς να πείσουν τους ψηφοφόρους για τις προθέσεις τους και το πρόγραμμά τους, να κάνουν διακριτές τις θέσεις τους και να τονίσουν τα σημεία διαφοροποίησης με τις άλλες προτάσεις εξουσίας και πυροβόλησαν ουκ ολίγες φορές τα πόδια τους καθ' όλη τη διάρκεια της τετραετίας της διακυβέρνησης Μητσοτάκη... Με την ανεπάρκεια τους (ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ) ανέστησαν ξανά το πρ

Η δημόσια παραδοχή μου στο προηγούμενο post ότι πέρασε από το μυαλό μου να κλείσω το Ψαροκόκαλο σόκαρε περισσότερο εμένα τον ίδιο... Πώς είναι δυνατόν να κλείσει ένας κύκλος τόσων χρόνων; Θα χαθεί η δυνατότητα των παιδιών μου να κρyφοκοιτάξουν μέσα στο μυαλό του πατέρα τους όσο αυτός και αυτά μεγάλωναν; Σπάω το κεφάλι μου να βρω κάτι να γράψω, να κάνω μαγικά να με ξεπεράσω που λέει κι ο Λεξ, αλλά ως συνήθως οι σκέψεις στο μυαλό μου είναι ένα κουβάρι...  Θα προσπαθήσω να το ξεμπερδέψω... Ζω μια περίοδο που προσπαθώ ακόμα να προσαρμοστώ στις αλλαγές που μου έχουν συμβεί... Κάτι το σπίτι και όσα προηγήθηκαν, κάτι οι αναποδιές με την υγεία μου, κάτι κάποιες επαγγελματικές απογοητεύσεις, κάτι τα χρόνια που περνάνε, κάτι τα παιδιά μου που μεγαλώνουν και χρειάζονται διαφορετικά πράγματα με έχουν κάνει να αναθεωρήσω πολλά πράγματα σχετικά με τη ζωή μου και να φτάσω σε κάποιες παραδοχές άλλες εύκολες και άλλες δύσκολες... Δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους κι ούτε αυτοί με καταλαβαίνουν... Δυσκολεύ

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ...  Τα posts έχουν αραιώσει επικίνδυνα κι εγώ οφείλω να πω ότι για πρώτη φορά στα 14 χρόνια ζωής αυτού του blog, πέρασε από το μυαλό μου η ιδέα να του βάλω λουκέτο... Δεν ξέρω αν είναι μια φάση που περνάω ή απλά να έκλεισε ο κύκλος της ζωής του αλλά σίγουρα δεν νιώθω όπως ένιωθα παλιά... Μέχρι να πάρω την τελική απόφαση, θα "μιλήσουμε" για ένα βιβλίο που ευχαριστήθηκα πολύ, το "Αντίλαλοι Νεκρών" του Johan Theorin ...  Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ένα αγοράκι, ο Γενς, εξαφανίζεται από το σπίτι των παππούδων του στο Έλαντ, ένα σουηδικό νησί στη Βαλτική... Παρά τις αγωνιώδεις έρευνες όλης της νησιωτικής κοινότητας, το παιδί παραμένει άφαντο... Μετά από 20 χρόνια, η μαμά του Γενς, η Γιούλια, που δεν έχει ξεπεράσει ποτέ την εξαφάνιση του παιδιού της, επιστρέφει στο Έλαντ μετά από πρόσκληση του αποξενωμένου, υπερήλικα πατέρα της ο οποίος ισχυρίζεται ότι έχει στοιχεία για την εξαφάνιση του εγγονού του... Έχει παραλάβει με το ταχυδρομείο ένα πα

Υπάρχουν κάποια βιβλία που έχουν διαμορφώσει τις απόψεις μου και την σκέψη μου, που παίξανε πολύ σημαντικό ρόλο σε αυτό που είμαι σήμερα... Το "1984" είναι ίσως το σημαντικότερο από όλα... Το διάβασα σε ηλικία 18 χρονών, όταν το είχα δανειστεί από τον φίλο μου τον Στέλιο, στο πρώτο έτος του πανεπιστημίου και σίγουρα δεν ήμουν ποτέ ξανά ο ίδιος μετά την ανάγνωσή του... Ήταν το βιβλίο που έθεσε τις ρίζες μέσα μου στις πολιτικές απόψεις μου περί ελευθερίας και επανάστασης, ήταν το βιβλίο που μου σύστησε για πρώτη φορά τις λογοτεχνικές δυστοπίες που τόσο λάτρεψα και λατρεύω έκτοτε, ήταν μια εμπειρία συνολικά πρωτόγνωρη και συγκλονιστική όπως όταν βρίσκεσαι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και κάποιος σε παίρνει από το χέρι και σε οδηγεί στο φως... Την αγάπη μου για το βιβλίο δεν έκαμψαν ούτε οι αποκαλύψεις για τoν George Orwell  , ούτε τα χρόνια που πέρασαν, το μήνυμα του βιβλίου παρέμεινε ισχυρό και αναλλοίωτο μέσα μου... Δεν ξαναδιαβάζω βιβλία, ακόμα και τα πιο αγαπημένα μου, αλλά ότ

Έπεσε στα χέρια μου από σπόντα και το διάβασα και αν δεν γινόταν αυτό δεν θα το επέλεγα... Όχι γιατί δεν είμαι fan των comic albums ούτε για πολιτικούς λόγους, απλά γιατί την ιστορία και το πολιτικό και ιστορικό περιεχόμενο της ιστορίας της ζωής του Che μου είναι κάτι παραπάνω από οικείο...  Το εν λόγω comic δημιουργήθηκε το 1968, πολύ λίγο μετά τον θάνατο του, έγινε ανάρπαστο σε όλη την Αργεντινή και κατόπιν απαγορεύτηκε από την δικτατορία του Videla το 1976... Οι δημιουργοί του Alberto Breccia , Enrique Breccia και Hector Oesterheld ανήκουν στην πρωτοπορία των Λατινοαμερικανών που ασχολήθηκαν με την τέχνη του comic κι έχουν γράψει το όνομά τους δίπλα σε μεγαθήρια του είδους... Το "Che" είναι μια εικονογραφημένη αφήγηση της ζωή του Hernesto Che Guevara από την γέννηση του στην Αργεντινή μέχρι τον θάνατό του στα βουνά της Βολιβίας... Προσπαθεί να "εξηγήσει" στον αναγνώστη την κοινωνική πραγματικότητα της Λατινικής Αμερικής που ώθησε ένα νεαρό, φιλάσθενο, ιδεαλι

Σε συνέχεια από το προηγούμενο post , χθες το πρωί επανέλαβα τις αιματολογικές εξετάσεις για το συκώτι μου και όλοι οι δείκτες είναι ξανά εντός ορίων...  Η ανακούφιση ήταν τεράστια, ψέματα δεν θα πω...  Φοβήθηκα πολύ ότι κάτι μπορεί να συμβαίνει, να μην είναι η παρενέργεια του φαρμάκου ή ακόμα κι αν είναι, να μην είναι αναστρέψιμη η κατάσταση...  Αποφάσισα αυτή την ευκαιρία για αλλαγή που μου έδωσε η μοίρα, ο Θεός, όπως το βλέπει κανείς, να την εκμεταλλευτώ και να κάνω κάποια πράγματα για τον εαυτό μου, για την καλή μου υγεία, σωματική και ψυχική...  Είναι σημαντικό η ζωή που ζει ο καθένας μας να έχει ποιότητα, ότι σημαίνει ποιότητα για τον καθένα... Είναι ακόμα πιο σημαντικό να αποδεχόμαστε αυτό που είμαστε και να προσπαθούμε να βελτιώσουμε αυτό που είμαστε κι όχι να προσπαθούμε να γίνουμε κάτι άλλο είτε γιατί το θέλει κάποιος άλλος είτε γιατί εμείς έχουμε χάσει τον μπούσουλα...  Δεν θέλω να ξανακάνω δίαιτες, ξέρω τι μου κάνει καλό και τι όχι, ξέρω τι μου αρέσει, θα φροντίσω εγώ τον ε

Οι τελευταίες μέρες ήταν πολύ δύσκολες για μένα και εξακολουθούν να είναι... Μια αστοχία στην φαρμακευτική αγωγή που μου είχε συστήσει ο γιατρός μου για την αντιμετώπιση της αυξημένης μου χοληστερίνης μου προκάλεσε ένα πρόβλημα στο συκώτι, οι τρανσαμινάσες μου έχουν εκτοξευτεί στον Θεό... Έχω αναπτύξει υπερευαισθησία στα θέματα υγείας τα τελευταία χρόνια, το ξέρω και προσπαθώ να το δουλέψω αλλά η αλήθεια είναι ότι φοβήθηκα πάρα πολύ και ακόμα φοβάμαι, μέχρι τουλάχιστον να βγουν τα αποτελέσματα των επαναληπτικών εξετάσεων...  Ακόμη και την εποχή που έπινα πραγματικά πολύ οι εξετάσεις μου στο συκώτι ήταν μωρού παιδιού, τώρα μετά από τόση προσπάθεια, τόσο άγχος, τόση εγκράτεια, να είναι τόσο κακές, δεν το δέχομαι... Έχω θυμώσει πολύ με τον γιατρό μου, έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου απέναντι του... Όχι μόνο δεν ανέλαβε την ευθύνη της... μαλακίας που έκανε δίνοντας μου ένα φάρμακο που χρειαζόταν τακτική ηπατική παρακολούθηση ( "έπρεπε να έχουμε κάνει επαναληπτικές ηπατικές εξετάσεις&quo

Έψαχνα να βρω ένα βιβλίο για να έχω μαζί μου στο πενθήμερο που περάσαμε οικογενειακώς στις Γούβες κι όταν το είδα στο ράφι το πήρα και έφυγα κατευθείαν για το ταμείο χωρίς να διαβάσω την υπόθεση στο οπισθόφυλλο... Διάβασα πριν 3 χρόνια το πρώτο βιβλίο της C.J. Tudor , το "Ο άνθρωπος κιμωλία"  και το απόλαυσα οπότε πίστευα ότι έπαιζα στα σίγουρα... και δικαιώθηκα! Το οπισθόφυλλο που δεν διάβασα ποτέ στο βιβλιοπωλείο γράφει τα εξής: Ένα βράδυ, καθώς επιστρέφει στο σπίτι από τη δουλειά, ο Γκέιμπ βλέπει στο πίσω τζάμι του προπορευόμενου αυτοκινήτου το πρόσωπο ενός κοριτσιού. Τα χείλη του ανοιγοκλείνουν σαν να φωνάζει «μπαμπά». Είναι η Ίζι, η πεντάχρονη κόρη του. Και είναι η τελευταία φορά που την αντικρίζει. Επί τρία χρόνια, ο Γκέιμπ οργώνει τον αυτοκινητόδρομο πάνω κάτω, αναζητώντας το αυτοκίνητο που απήγαγε την κόρη του. Η Φραν ταξιδεύει επίσης στον αυτοκινητόδρομο μαζί με την κόρη της την Άλις. Όμως η Φραν δεν ψάχνει κάτι. Τρέχει να κρυφτεί από τους ανθρώπους που τις καταδιώκ