Status report...

Δουλεύω από το σπίτι, καθισμένος στο τραπέζι της τραπεζαρίας με παντόφλα και βερμούδα... Προσπαθώ να φτιάξω ένα data source στο Power BI για το τμήμα του Procurement αλλά τα 12GB RAM του laptop μου δεν είναι αρκετά, έχει γονατίσει... Μεταξύ των Close and Apply των αλλαγών που κρατάνε αιώνια, φτιάχνω καφέ, τσεκάρω το Instagram ή κάνω push ups και σανίδα, προσπαθώ να αναπτύξω healthy habbits... (τρομάρα μου 😄 )

Η Μάρα είναι κλεισμένη στην κρεβατοκάμαρά μας, κόλλησε για δεύτερη φορά COVID19 και κάνει καραντίνα, κυκλοφοράει μέσα στο σπίτι όσο λιγότερο γίνεται και φοράει μάσκα... Οι υπόλοιποι τρεις του σπιτιού, εγώ και τα παιδιά, αν εξαιρέσεις ότι η εταιρεία μου είπε να μείνω στο σπίτι προληπτικά, business as usual... Ούτε πρωτόκολλα υπάρχουν πια, ούτε και ασχολείται κανείς, ο κορονοϊός τελείωσε, έτσι λένε...

Η υπόθεση αναζήτηση νέας στέγης φαίνεται να έχει μπει στην τελική της ευθεία... Υπάρχει μια περίπτωση που δείχνει να προχωράει όπως πρέπει, είναι καλή περίπτωση αλλά δεν θέλω να πω τίποτα άλλο, κρατάω τα δάχτυλα μου σταυρωμένα και περιμένω, ένα βήμα κάθε φορά...

Προσπαθώ να κρατάω ένα θετικό attitude απέναντι στην ζωή και στην καθημερινότητα μου... Κάνω ψυχοθεραπεία ανά 15 μέρες και ομολογώ ότι αυτή την φορά βγαίνουν αρκετά πράγματα στην επιφάνεια που δεν είχα ξανασκεφτεί... Ακόμα είμαι μπερδεμένος, δεν έχω καταλήξει κάπου αλλά εξετάζω κι άλλες οπτικές... Νομίζω ότι το συμπέρασμα που μπορεί να βγει σε αυτή την φάση είναι ότι συναισθηματικά έχω κάνει ένα βήμα, έχω σταματήσει να νιώθω μονίμως το θύμα κάποιων άλλων και εξετάζω με ειλικρίνεια τις δικές μου ευθύνες και πράξεις... Τι αποτέλεσμα θα βγει, δεν ξέρω, θα δούμε...

Είναι πολύ δύσκολο να διατηρήσεις την ψυχική σου ισορροπία με ότι συμβαίνει γύρω μας, έχεις δεν έχεις ψυχολογικά θέματα προς επίλυση... Αν πίστευα στον Θεό θα έλεγα ότι ζούμε τις τελευταίες μέρες πριν την Αποκάλυψη, τώρα θα σου πω απλά ότι νιώθω ότι ζω το πρώτο Mad Max λίγο πριν από το μπαμ όταν όλα καταρρέουν...Για την επικαιρότητα της χώρας δεν θέλω να μιλήσω, βιώνουμε την απόλυτη εξαθλίωση, οικονομική, ηθική, πολιτική, πολιτιστική και οι περισσότεροι από εμάς δεν κάνουμε τίποτα για αυτό, απλά παρατηρούμε... Κλείνω την τηλεόραση για να μην ακούω τι γίνεται, να μην ακούνε τα παιδιά μου αλλά πόσο να τους προστατέψεις, πόσο να κάνεις τα στραβά μάτια σε ότι συμβαίνει, ούτε αυτό είναι υγιές... 

Προσπαθώ να μειώσω τις ώρες των παιδιών μου μπροστά σε οθόνες... Τον μεγάλο δεν τον έχω καταφέρει ακόμα, είναι μεγαλύτερος, έχει κινητό δικό του, τρέχα γύρευε, δεν έχω καταφέρει να τον αποτρέψω μέχρι τώρα παρά μόνο όταν του δίνω εντολή να το αφήσει... Του μικρού που πιάνει το χεράκι του και είναι καλός στη ζωγραφική, τον τσίγκλησα λίγο και έχει αρχίσει και ζωγραφίζει σαν παλαβός εδώ και δύο μέρες, έχει βρει κάτι βιντεάκια step by step στο YouTube για να ζωγραφίζεις Pokemon που είναι το κόλλημά του και του έχει δώσει να καταλάβει... Δεν γλυτώσαμε εντελώς την οθόνη αλλά είναι τουλάχιστον κάτι δημιουργικό...