"Ο τρόφιμος" του Sebastian Fitzek

Η καραντίνα έχει αυξήσει του ρυθμούς ανάγνωσής μου ιλιγγιωδώς... Κάνω και κάποια διαλείμματα για να δω τίποτα στο Netflix αλλά κατά βάση διαβάζω... Το "Ο τρόφιμος"  το τελείωσα μέσα σε ένα 24ωρο και η αιτία δεν ήταν μόνο η καραντίνα... Ο Fitzek είναι ένας καλός συγγραφέας, ξέρει να χειρίζεται την πένα του καλά και να στήνει ενδιαφέρουσες ιστορίες με επιβλητική ατμόσφαιρα...

Ο Μαξ, ένα εξάχρονο αγόρι, έχει εξαφανιστεί εδώ και ένα χρόνο και όλα δείχνουν ότι έχει πέσει πέσει θύμα ενός κατά συρροή δολοφόνου που βρίσκεται πλέον στα χέρια των αρχών, του Γκουίντο Τράμνιτς ... Ο Τράμνιτς αρνείται να ομολογήσει την δολοφονία του παιδιού και κρατείται σε κρατικό ψυχιατρικό ίδρυμα υψίστης ασφαλείας... Ο Τιλ, ο πατέρας του Μαξ, ο οποίος έχει καταρρεύσει ψυχολογικά μετά την εξαφάνιση του παιδιού του, αποφασίζει να παρεισφρήσει μέσα στο ίδρυμα υποδυόμενος έναν ασθενή για να μπορέσει να πλησιάσει τον Τράμνιτς και να του αποσπάσει την ομολογία που θα βάλει ένα τέλος στο μαρτύριο της αβεβαιότητας και της άγνοιας για το τι συνέβη στο παιδί του...

Ο Fitzek παίζει στα δάχτυλα το ψυχολογικό θρίλερ και ξέρει πως να στήνει μια ενδιαφέρουσα ιστορία... Το εντυπωσιακό κτίριο του ιδρύματος με την αρχιτεκτονική άλλων εποχών, η συνεχής καταρρακτώδης βροχή και το ημίφως δημιουργούν το τέλειο σκηνικό... Ο Τιλ είναι ένας πολύ ανθρώπινος χαρακτήρας που μπορείς εύκολα να ταυτιστείς με το δράμα του ειδικά αν είσαι γονιός και ο Fitzek τον δουλεύει πολύ καλά καθώς σε μεγάλα κομμάτια του βιβλίου παρακολουθούμε τις σκέψεις του... Οι υπόλοιποι χαρακτήρες, ακόμα και ο Τράμνιτς, είναι πιο διεκπαιρεωτικοί, βρίθουν κλισέ και μοιάζουν να έχουν γραφτεί κατευθείαν για τον κινηματογράφο κι όχι για βιβλίο... Η ροή της πλοκής είναι εξαιρετική όπως σε όλα τα βιβλία του Fitzek και αυτό είναι ένα από τα πολύ δυνατά σημεία του βιβλίου όπως επίσης και το εξαιρετικό plot twist του φινάλε που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό...για πολλούς λόγους...

Δεν ξέρω αν έχει αναφερθεί από κάποιον άλλο αναγνώστη, κριτικό ή blogger αλλά τελειώνοντας το βιβλίο βρήκα ότι είχε υπερβολικά πολλές ομοιότητες με το εξαιρετικό "Νησί των καταραμένων" του Dennis Lehane ... Το σκηνικό του ψυχιατρείου, η καταιγίδα που λυσσομανάει, ο ήρωας που εμμονικά ψάχνει μια απάντηση, το εντυπωσιακό plot twist, ίδιο και στα δυο βιβλία, είναι υπερβολικά πολλές ομοιότητες για να είναι τυχαίες... Αλήθεια θα ήθελα το σχόλιο κάποιου που έχει διαβάσει και τα δυο βιβλία και να μου πει τη γνώμη του, εγώ έχω σχηματίσει άποψη...

Η προηγούμενη παράγραφος δεν σημαίνει ότι το "Ο τρόφιμος" δεν είναι ένα καλό βιβλίο που θα αγαπήσουν οι fans του είδους... Αν δεν ήταν δεν θα το είχα διαβάσει σε μια μέρα όσο και να βαριόμουν στην απομόνωση της καραντίνας...