"Οι κόρες" του Alex Michaelides

Από χθες το πρωί είμαι καραντίνα μέσα στο υπνοδωμάτιό μου, κόλλησα COVID19 για πρώτη φορά... Δεν μου αρέσει να βλέπω ταινίες ή Netflix στο laptop, με κουράζει, οπότε το έχω ρίξει στο διάβασμα... Είχα ξεκινήσει το "Οι κόρες" πριν καμιά εβδομάδα και είχα διαβάσει καμιά εκατοστή από τις 446 σελίδες του, χθες το βράδυ γύρω στις 9 το είχα τελειώσει και δεν το έκανα μόνο γιατί δεν είχα κάτι άλλο να κάνω...

Μια ελληνοαγγλίδα ψυχολόγος, η Μαριάννα, η οποία προσπαθεί να ξεπεράσει τον απροσδόκητο θάνατο του συζύγου της, επιστρέφει στο Κέιμπριτζ, όπου σπούδασε και η ίδια, όταν μια φίλη της ανιψιάς της Ζόι, δολοφονείται... Εκεί θα προσπαθήσει να ανακαλύψει τι ακριβώς συμβαίνει καθώς ένα πέπλο μυστηρίου καλύπτει τον φόνο αλλά και τον αινιγματικό καθηγητή Έντουαρντ Φόσκα που διδάσκει αρχαία τραγωδία και φαίνεται να είναι μέντορας ενός κλειστού κύκλου από επιφανείς φοιτήτριες που ονομάζεται οι Κόρες... Η Μαριάννα υποψιάζεται ότι ο Φόσκα κρύβεται πίσω από τον φόνο και η σκέψη αυτή της γίνεται εμμονή όταν εμφανίζεται και δεύτερο πτώμα... Η Μαριάννα θα προσπαθήσει με νύχια και με δόντια να λύσει το μυστήριο μόνο για να βρεθεί στο συγκλονιστικό φινάλε προ αποκαλύψεων εφάμιλλων μιας αρχαίας τραγωδίας...

Ο Michaelides χτίζει μια πολύ καλή ιστορία από την αρχή... Κινείται πάλι μέσα στον χώρο της ψυχοθεραπείας και της ψυχανάλυσης, όπως είχε κάνει και στο πρώτο του βιβλίο, "Η σιωπηλή ασθενής", που είναι ένας χώρος που προφανώς τον ενδιαφέρει και έχει πράγματα να πει... Η πλοκή του στήνεται πάνω στην ιδέα των επιρροών που ασκούν πάνω μας τα γονεϊκά πρότυπα, ειδικά η φιγούρα του πατέρα, το πόσο σημαδεύουν την εξέλιξη μας ως ενήλικες και το πόσο λανθασμένη εικόνα μπορούμε να έχουμε για τους ανθρώπους δίπλα μας εξαιτίας της ανθρώπινης ανάγκης μας να αγαπηθούμε... Παρακολουθούμε μια βαθιά ανάλυση της ψυχοσύνθεσης της Μαριάννας που ενώ προσπαθεί με πείσμα να λύσει το μυστήριο των φόνων παλεύει κι η ίδια με το παρελθόν της και τις αναμνήσεις της... Η ροή του βιβλίου είναι πολύ καλή, χωρισμένο σε μικρά κεφάλαια τα οποία τελειώνουν σχεδόν πάντα με ένα catch phrase που θα σε "αναγκάσει" να γυρίσεις την επόμενη σελίδα... Νομίζω ότι η μετάφραση αδίκησε σε κάποια σημεία το κείμενο, για παράδειγμα η έκφραση "sleep on that thought" μεταφράστηκε ως "να κοιμηθεί πάνω σε αυτή την σκέψη" που δεν έχει νόημα στα ελληνικά αλλά δεν ήταν τόσο το πρόβλημα ώστε να αλλάξει η πολύ θετική μου άποψη για το βιβλίο... Ο  Michaelides κάνει κάτι που μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον, συνδέει τα δυο του βιβλία εμφανίζοντας σε ένα πολύ μικρό κομμάτι τον πρωταγωνιστή του "Η σιωπηλή ασθενής", Θίο Φέμπερ, δείχνοντας μια πρόθεση να δημιουργήσει ίσως ένα "σύμπαν" των βιβλίων του μέσα στο οποίο θα κινούνται κοινοί χαρακτήρες... Το φινάλε του βιβλίου είναι ένα από τα καλύτερα που έχω διαβάσει στην κατηγορία του whodunnit, απροσδόκητο, εντυπωσιακό αλλά συμπαγές, πραγματικά υπέροχο...

Στο κομμάτι των ευχαριστιών ο Michaelides αφιερώνει το βιβλίο σε όλε τις μεγάλες γυναίκες συγγραφείς του αστυνομικού μυθιστορήματος όπως η Agatha Christie, η Dorothy L. Sayers και άλλες... Είμαι σίγουρος ότι όλες θα ήταν περήφανες για το πνευματικό τους παιδί που συνεχίζει το έργο τους κι εγώ δηλώνω απερίφραστα fan!