"Η εξαφάνιση της Στέφανι Μέιλερ" του Joël Dicker

Πίσω στο 2014 όταν και είχε φτάσει στα χέρια μου το "Η αλήθεια για την υπόθεση Χάρι Κέμπερτ",  είχα γνωρίσει για πρώτη φορά τον Joël Dicker και παρά τις όποιες δυσκολίες το πρόσημο αυτή της "γνωριμίας" ήταν θετικό... Το Η αλήθεια για την υπόθεση Χάρι Κέμπερτ"  ήταν έξυπνο, πολύπλευρο, συγκινητικό, ένα πολύ καλό βιβλίο οπότε ήμουν θετικά προδιατεθειμένος όταν ξεκίνησα να διαβάζω το "Η εξαφάνιση της Στέφανι Μέιλερ"... Δεν είχα δίκιο όμως...

Το 1994 μια τετραπλή δολοφονία ταράζει την μικρή ειδυλλιακή πόλη της Όρφια... Την υπόθεση αναλαμβάνουν δύο νέοι αστυνομικοί που κλείνουν την υπόθεση βρίσκοντας τον ένοχο, 20 χρόνια μετά όμως μια νεαρή δημοσιογράφος, η Στέφανι Μέιλερ τους αποκαλύπτει ότι ενοχοποίησαν τον λάθος άνθρωπο... Αμέσως μετά η Στέφανι εξαφανίζεται και η υπόθεση ξανανοίγει...

Ο  Dicker ακολουθεί την ίδια μανιέρα που ακολούθησε στο "Η αλήθεια για την υπόθεση Χάρι Κέμπερτ"... Το σκηνικό είναι μια μικρή, ειδυλλιακή πόλη, οι χαρακτήρες εμφανίζονται σιγά σιγά και η πλοκή υφαίνεται αργά μέσα από τα flashbacks πίσω στα 90's... Στόχος του προφανώς ήταν να δημιουργήσει μια αργή κλιμάκωση που θα οδηγήσει σε ένα κατακλυσμιαίο φινάλε που θα αφήσει τον αναγνώστη με το στόμα ανοιχτό αλλά φευ... Οι πρώτες 450 με 500 σελίδες του βιβλίου ήταν βασανιστικές, μέχρι να φτάσω αυτό το milestone ξεκίνησα και άφησα το βιβλίο δύο φορές.... Η υπόθεση βαλτώνει, πράγματα γίνονται χωρίς λόγο και αιτία ενώ τα back stories των πρωταγονιστών φαίνονται ανούσια και αμήχανα... Σελίδες γράφονται χωρίς λόγο λες και ο συγγραφέας πρέπει να πληρωθεί με την σελίδα οπότε πασχίζει να είναι παραγωγικός προσφέροντας απλόχερα το χασμουρητό... Οι χαρακτήρες βρίθουν από κλισέ ενώ κάποιοι όπως ο Κέρκ Χάρβευ ή ο Μέτα Οστρόβσκι είναι εντελώς καρικατούρες, πραγματικά αναρωτήθηκα αν ήθελε να είναι έτσι ή αν τους ξέφυγαν... To flash back του Τζέσι με τους παππούδες του είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι τους βιβλίου χωρίς να αποφεύγει κι εδώ τις γραφικότητες... Κοντά στο φινάλε η πλοκή επιταχύνεται και ως διά μαγείας το μυστήριο λύνεται σε 5 σελίδες και...τέλος! Λες και κάποιος τον κυνηγάει ο  Joël Dicker κλείνει βιαστικά το βιβλίο του και αφήνει τον αναγνώστη με ένα αίσθημα ματαιότητας... 

Κρίμα τον χρόνο μου...