Training...

Όπως έχω πει σε προηγούμενο post, είμαι 44 χρονών κι επί της ουσίας δεν ξέρω ποια είναι τα όρια μου... Ποιο είναι το σημείο που πρέπει όντως να πιέσω τον εαυτό μου για να πάω στο επόμενο level και που πρέπει να κάνω πίσω γιατί απλά έφτασα το όριο των αντοχών και των ικανοτήτων μου... Αυτή η "πάθηση" με έχει οδηγήσει στο να υπερεκτιμήσω πολλάκις τις δυνάμεις μου και να φάω τα μούτρα μου ξανά και ξανά και ξανά... 

Η γυμναστική είναι ένα τομέας που πρέπει να ξεπεράσεις τα όριά σου, να πιέσεις τον εαυτό σου να βγει από το comfort zone και να ξεπεράσει τα όρια που έχεις βάλει ο ίδιος τον εαυτό σου... Στην περίπτωση μου το ζήτημα γίνεται αυτομάτως πολύπλοκο για τους λόγους που προανέφερα... Στην περίπτωσή μου η έμφυτή τεμπελιά μου δεν βολέβει καθόλου και επιπλέον προσθέτει και τις τύψεις στο μείγμα... Ακριβώς επειδή είμαι τεμπέλης είμαι και ανυπόμονος, θέλω αποτελέσματα και τα θέλω τώρα και για αυτό ποτέ δεν έχω μέτρο... Ή που θα σαπίζω όλη μέρα ή που θα προσπαθώ να ανέβω τον Υμηττό με τα πόδια και να φτάσω στις κεραίες... Κανένα μέτρο, καμία λογική, ως συνήθως, το ζήτημα όμως είναι ότι ενίοτε νιώθω ότι με αυτή την παράλογη υπερπροσπάθεια, "τιμωρώ" τον εαυτό μου... Τον "τιμωρώ" που είναι αγύμναστος, που είναι αδύναμος χαρακτήρας, που δεν έχει πετύχει όσα θα ήθελε, όσα θα "έπρεπε"... 

Προσπαθώ να σταματήσω αυτό το ατελείωτο αυτομαστίγωμα, σε όλα και ότι κάνω, είναι φοβερά εξουθενωτικό... Τελικά δεν ευχαριστιέμαι τίποτα ποτέ αφού ο εαυτός μου δεν είναι ποτέ τόσο καλός όσο θα ήθελα...