"Αϋπνία" του Stephen King

Όπως λέει το οπισθόφυλλο :

"O Ραλφ Ρόμπερτς δεν κοιμάται καλά τώρα τελευταία. Εδώ που τα λέμε δεν κοιμάται σχεδόν καθόλου. Και κάθε μέρα ξυπνά όλο και νωρίτερα -μια κατάσταση που οι γιατροί ονομάζουν "πρόωρη αφύπνιση". Για τον Ραλφ, που δεν έχει ακόμα συνέλθει από τον πρόσφατο θάνατο της γυναίκας του, αυτό που περνά είναι σκέτη κόλαση. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Τελευταία, βλέπει αλλόκοτα πράγματα -χρώματα, σχήματα και παράξενες αύρες γύρω από τους φίλους του- που σίγουρα δεν είναι παραισθήσεις. Κάτι σκοτεινό και ανατριχιαστικό συμβαίνει στο Ντέρι του Μέιν. Ο Ραλφ, που έχει ζήσει εκεί όλη του τη ζωή, ξέρει ότι υπάρχει μια φλέβα κακίας σ' αυτή τη μικρή πόλη της Νέας Αγγλίας. Κάτω από τη φυσιολογική της επιφάνεια δρουν τεράστιες, τρομακτικές δυνάμεις, υπεύθυνες για την αλυσίδα των θανάτων, φυσικών και μη, που όλο και μακραίνει. Τώρα εκείνος έχει γίνει αναπόσπαστο μέρος αυτών των δυνάμεων. Το ίδιο και οι φίλοι του. Το ίδιο και οι ξένοι που συναντούν..."

Ένα fun fact σχετικά με αυτό το  βιβλίο είναι ότι όταν ξεκίνησα να το διαβάζω, λίγο μετά από το ψυχολογικό meltdown που έπαθα πρόσφατα, ένα από τα προβλήματα που είχα να αντιμετωπίσω ήταν η δυσκολία μου να κοιμηθώ όχι μόνο αρκετές ώρες αλλά και ικανοποιητικά έτσι ώστε να ξεκουραστώ, οπότε ένιωσα μια επιπλέον συμπάθεια και ταύτιση με τον ήρωα...

Πίσω στην περιγραφή του βιβλίου, το "Αϋπνία" είναι από τα "δυνατά" βιβλία του Stephen King, πολύ πάνω από τον μέσο όρο ποιότητας που μας έχει συνηθίσει ο συγγραφέας... Διαδραματίζεται στην φανταστική (και πολύπαθη) πόλη του Ντέρι στο Μέιν, όπου όλα φαίνονται ειδυλλιακά αλλά δεν είναι ποτέ... Πιστεύω ακράδαντα ότι αυτή η εμμονή του King σε αυτό το μοτίβο κρύβει την δυσπιστία του και την απόρριψη εν τέλει απέναντι στην middle class λευκή Αμερική της επαρχίας που πρωταγωνιστεί στα περισσότερα από τα βιβλία του... Το στυλ γραφής είναι συνηθισμένο για ένα τακτικό αναγνώστη του King... Ρεαλιστικές και εκτενείς περιγραφές (κάποιες φορές υπερβολικά εκτενείς) μέχρι να καταφέρει να ζωγραφίσει εικόνες μέσα στο μυαλό του αναγνώστη ενώ η ανάπτυξη των χαρακτήρων είναι ικανοποιητικότατη, ειδικά αυτή του Ραλφ... Χρησιμοποιεί το "τέχνασμα" της αναδρομής στο παρελθόν για να χτίσει τους χαρακτήρες του και να μπορέσει να τεκμηριώσει τις αποφάσεις που παίρνουν και αυτά που τους συμβαίνουν καταλήγοντας ότι οι ζωές όλων κινούνται βάση ενός απώτερου σκοπού, ενός mega αλγορίθμου που ορίζει το μέλλον... (*)

Όπως πάντα, ο Stephen King μέσα από το βιβλίο του και την φόρμα του horror/fantasy κάνει και τα σχόλια του για τα κοινωνικά θέματα που τον απασχολούν και δεν είναι λίγα... Το γήρας και ο φόβος του θανάτου, η μοναξιά, ο έρωτας στην τρίτη ηλικία, η ενδοοικογενειακή βία, ο φεμινισμός, οι εκτρώσεις (**)  όλα αυτά και άλλα μπαίνουν στο μικροσκόπιό του... Στο βιβλίο υπάρχουν σαφείς αναφορές και στον μεγάλο J.R.R. Tolkien και το "Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών" κάτι που με έκανε πολύ χαρούμενο όντας πιστός οπαδός αμφότερων των δύο κολοσσών της fantasy λογοτεχνίας... Ο ίδιος ο Stephen King έχει συμπεριλάβει τον J.R.R. Tolkien μεταξύ των σημαντικότερων επιρροών του και τη δόξα του δικού του σύμπαντος πρέπει να ζήλεψε όταν σχεδίασε στο μυαλό του το σύμπαν του Μαύρου Πύργου... Λέγοντας για τον Μαύρο Πύργο, παίρνουμε μια αρκετά μεγάλη γεύση από το σύμπαν του καθώς στις σελίδες του "Αϋπνία"  θα δούμε να εμφανίζεται ο Πορφυρός Βασιλιάς και επίσης την πρώτη εμφάνιση του Patrick Danville που θα παίξει τον ρόλο του στην συνέχεια της ιστορίας του Μαύρου Πύργου... Υπενθυμίζω ότι το "Αϋπνία" κυκλοφόρησε το 1994 ενώ είχαν κυκλοφορήσει είδη τα τρία πρώτα βιβλία της σειράς του Μαύρου Πύργου...

Ευχαριστήθηκα πολύ το "Αϋπνία" το οποίο διάβασα με πολύ ήρεμο ρυθμό, κυρίως στις διακοπές μου, λίγες σελίδες κάθε φορά... Λειτούργησε παρηγορητικά για το μυαλό μου που περνούσε και περνάει μια ζορισμένη περίοδο και μου θύμισε ξανά γιατί αγαπώ τον Stephen King...

(*) Κι άλλο fun fact, η αλγοριθμική αντίληψη της ζωής είναι κάτι που με χαρακτηρίζει και μένα, ο θεραπευτής μου δεν συμφωνεί και πολύ με αυτό...

(**) Τρίτο fun fact (που λέει ο λόγος) και τελευταίο... Το θέμα των εκτρώσεων επανήλθε στην επικαιρότητα ξανά αυτό το καλοκαίρι μετά την επονείδιστη απόφαση του ανωτάτου δικαστηρίου των ΗΠΑ που αποφάνθηκε ότι το Σύνταγμα δεν αναγνωρίζει δικαίωμα στην άμβλωση και αναγνώρισε το δικαίωμα σε κάθε πολιτεία να καθορίζει αυτή την νομοθεσία σχετικά με τις αμβλώσεις εντός της επικράτειάς της... Δυστυχώς κάθε φορά που νομίζεις ότι έχει γίνει ένα βήμα μπροστά σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ανθρωπότητα βρίσκει τον τρόπο να σε εκπλήσσει δυσάρεστα...