Η υπομονή είναι αρετή...

Πέρυσι τέτοια εποχή είχε ξεκινήσει μια περίοδος που κόστισε πολύ και σε μένα και στην Μάρα... Μια σχέση φιλική είχε λήξει (δεν το ξέραμε ακόμα αυτό τότε) και όλος ο περίγυρος μας, εμμέσως πλην σαφώς έριχνε την ευθύνη σε εμένα/εμάς... Εγώ όμως ήμουν σίγουρος για όσα είχα πει και όσα είχα κάνει, υποστήριξα τις πράξεις μου και τα λεγόμενά μου μέχρι τέλους και περίμενα... Άκουσα πολλά από τον κοινωνικό μας περίγυρο, άλλα λιγότερα και άλλα περισσότερο καλοπροαίρετα αλλά η κύρια στάμπα που μου είχε κολλήσει  ήταν το "χαριτωμένος παράξενος" ... Εγώ όμως περίμενα, μπορεί σε άλλα θέματα να μην έχω υπομονή αλλά σε κάτι τέτοια η υπομονή μου είναι γαϊδουρινή

Ένα χρόνο μετά, ο ένας μετά τον άλλο, οι "φίλοι" που με θεωρούσαν "χαριτωμένο παράξενο", που με/μας έκαναν πέρα για να μην χαλάσουν την παρέα τους, που με παρότρυναν να μην είμαι υπερβολικός, να δώσω τόπο στην οργή, να τείνω χείρα συμβιβασμού, ένιωσαν στο πετσί τους αυτό που είχα νιώσει εγώ και για αυτό προκάλεσα την ρήξη... Κανένας δεν μου έχει πει ευθέως "είχες δίκιο" αλλά βλέπω την μεταστροφή όλων, κάποιοι ξαφνικά θυμήθηκαν να ξανακάνουμε παρέα και κάποιοι άλλοι δεν χάνουν ευκαιρία να πουν πόσο μαλάκας είναι κάποιος πρώην κοινός μας φίλος... 

Αν νιώθω ικανοποίηση; Φυσικά και νιώθω, έχω υπομονή αλλά έχω και εγωισμό και πάντοτε χαίρομαι όταν επιβεβαιώνεται... Δεν ξέρω πώς θα αντιμετωπίσω αυτούς που απομακρύνθηκαν από μένα/εμάς και τώρα θέλουν να ξανακάνουμε παρέα, θα πράξω όπως μου έρθει όταν έρθει η ώρα, σίγουρα δεν είναι φίλοι μου, το πολύ να είναι κοινωνικός περίγυρος... Για τους υπόλοιπους που με καλούσαν να είμαι συγκαταβατικός αλλά έμειναν κοντά μου/μας , ένα "σας τα έλεγα εγώ" θα τους το τρίψω στην μούρη με την πρώτη ευκαιρία... Είμαι κακός κριτής χαρακτήρων όταν γνωρίζω κάποιον αλλά αν τον ζήσω και φτάσω στο σημείο να πω κάτι για αυτόν δεν πέφτω έξω...