Status report...

Δεν διαβάζω, δεν βλέπω ταινίες, παρά μόνο όταν είμαι με τα παιδιά μου που κάθε βράδυ θέλουν να μπαστακωνόμαστε και οι τρεις στον καναπέ και να βλέπουμε ότι θέλουν μαζί, εγώ κρυφοκοιτάζω το κινητό μου, αυτοί γκρινιάζουν αλλά δουλεύει το πράγμα... 

Θέλω να κοιμάμαι νωρίς και μεσημέρι όποτε μπορώ, απολαμβάνω την ανάπαυλα της συνειδητής εγκεφαλικής δραστηριότητας, ξενερώνω όταν βλέπω όνειρα... 

Έχω ελαττώσει πάρα πολύ τα social media, δεν διαβάζω ειδήσεις και όταν το κάνω κάτι θα συμβεί και θα αρρωστήσω κυριολεκτικά από τα νεύρα και την αηδία όπως χθες με την αποφυλάκιση του Λιγνάδη... 

Προσέχω τι τρώω και κυρίως προσέχω τι πίνω και αυτό φαίνεται πιστεύω... 

Το τελευταίο breακ down ήταν αρκετά αποκαλυπτικό για μένα... Συνειδητοποίησα ότι ακριβώς επειδή όλη μου τη ζωή θεωρούσα τον εαυτό μου αδύναμο σαν χαρακτήρα, από πείσμα προσπαθούσα πάντα να ξεπερνάω τα όριά μου με αποτέλεσμα ποτέ να μην με προστατέψω... Είμαι 44 χρονών και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω ποια είναι τα όρια μου, πού είναι η γραμμή που δεν πρέπει να περάσω...

Μέσα στους διάφορους φόβους και πανικούς που πέρασαν (και περνάνε) από το μυαλό μου οι χειρότεροι ήταν το έλλειμα της ασφάλειας, προσωπικής και ψυχικής όταν κλείνεις την πόρτα του σπιτιού και την κλειδώνεις, ο φόβος ότι κάτι θα πάθω από το άγχος και ο φόβος του τι αντίκτυπο θα έχει όλο αυτό στα παιδιά μου... 

Τώρα που ο οργανισμός μου συνηθίζει τα φάρμακα, η καταστολή των συναισθημάτων αντικαθίσταται από νεύρα προς ότι μου φαίνεται άδικο και αυθαίρετο και αγενές... Απόψε θα ξεκινήσω ένα νέο κύκλο ψυχοθεραπείας και ελπίζω να βοηθήσει και αυτή στο να κουμαντάρω καλύτερα τα συναισθήματα μου, να φτάσω σε αυτό που λέει κι ο Χρήστος από τη δουλειά, "Μην σκας...Χαμόγελο και προχωράμε"...