Εξομολόγηση...

Περνάω μια φάση ανασκόπησης και αναθεώρησης... Εξετάζω κάθε παράμετρο και κάθε πιθανότητα, τίποτα μέσα στο μυαλό μου δεν έχει μείνει στο απυρόβλητο... Προσπαθώ να βρω ένα νέο τρόπο να ζω γιατί ο προηγούμενος απέτυχε, δεν είμαι χαρούμενος, το πρωί για να σηκωθώ από το κρεβάτι και το βράδυ για να κοιμηθώ καλά, χρειάζομαι βοήθεια.. Είμαι πολύ εριστικός σε κάποιες περιπτώσεις, κάνω το minimum των συμβιβασμών σε καταστάσεις και καθημερινότητα... Προφανώς ψάχνω τρόπο να εκτονώσω την εσωτερική μου πίεση μοιράζοντας ευθύνες και σίγουρα δεν είναι δίκαιο για κάποιους από αυτούς που ζούνε γύρω μου αλλά από την άλλη έχω σηκώσει πολύ βάρος στην πλάτη μου τόσα χρόνια για να μην το κάνω... 

Δεν θέλω να είμαι στο σπίτι που μένω, δεν το θεωρώ "σπίτι μου", το θεωρώ κατάλυμα από το οποίο θέλω να φύγω το συντομότερο δυνατόν... Δεν αντέχω στην ιδέα ότι θα περάσω άλλα Χριστούγεννα εδώ μέσα... Δυστυχώς στο "μέτωπο" τα πράγματα δεν πάνε καλά... Σπίτι που να μας αρέσει και να είναι εντός του budget που έχουμε ορίσει δεν βρίσκεται, μια περίπτωση που βρήκαμε πριν 2,5 μήνες και τρέξαμε έχει κολλήσει για ανεξήγητους λόγους, έχω απελπιστεί... Ο χρόνος περνάει, ο Αύγουστος είναι "χαμένος" μήνας και δεν αργεί η ώρα που ο ιδιοκτήτης του καταλύματος που ζούμε και λέμε σπίτι θα επιστρέψει τηλεφωνικά από τον Καναδά που μένει είτε για να μου ξαναζητήσει τα έξοδα των ιδιοκτητών είτε για να μου ξαναζητήσει να αδειάσω το διαμέρισμα... Αυτή την στιγμή δεν υπάρχει ούτε μια εναλλακτική η οποία να έχει σοβαρές πιθανότητες να προχωρήσει σε κάτι καλό, σκέφτομαι ότι ίσως πρέπει άμεσα να αρχίσω την αναζήτηση άλλου σπιτιού για να νοικιάσω και να εγκαταλείψω το project αγορά, είμαι πελαγωμένος...

Το μόνο μέρος που βρίσκω μια άλφα ηρεμία είναι το γραφείο... Η δουλειά μου μού δίνει μια ικανοποίηση και μια αυτοεκτίμηση την οποία χρειάζομαι πολύ κι έχω γαντζωθεί πάνω σε αυτή... Αν μια μέρα στη δουλειά, είτε στο γραφείο είτε στο "σπίτι", δεν πάει καλά για οποιοδήποτε λόγο, μιλάμε για μια πολύ κακή μέρα, δεν έχω σωσίβιο να πιαστώ... Έκανα δύο συνεδρίες που πήγαν αρκετά καλά από το προηγούμενο post αλλά ο γιατρός μου έφυγε διακοπές... Σκέφτομαι να επιδιώξω άλλη μια τουλάχιστον μέσω skype πριν φύγω κι εγώ διακοπές... Στην πρώτη συνεδρία είπα διάφορα για όσα έχω κάνει, για τις λάθος επιλογές μου, για τον αλγόριθμο της ζωής που κατέστρωσα κάποτε αλλά δεν δούλεψε κι ο γιατρός με ρώτησε ότι αν με όλες αυτές τις επιλογές τις οποίες χαρακτήρισα εσφαλμένες είμαι επιτυχημένος επαγγελματικά, σε ένα καλό πολυετή γάμο με δύο παιδιά που αγαπώ και με αγαπούν, μήπως δεν τα έκανα όλα λάθος, αν τα έκανα σωστά τι θα γινόταν; Του είπα ότι δεν μπορώ να το δω ποτέ αυτό, το μυαλό μου είναι φτιαγμένο έτσι ώστε να ψάχνει πάντα αυτό που λείπει και όχι αυτό που είναι εκεί μπροστά μου, η χαρά της όποιας επιτυχίας είναι σύντομη και τη διαδέχεται πάντα το άγχος για την επίτευξη του επόμενου στόχου... Κάποτε έλεγα ότι το να έχεις διαρκώς στόχους σε κρατάει ζωντανό, δεν αφήνει το μυαλό σου να μαραζώσει... Τώρα βλέπω ξεκάθαρα ότι απλώς έλεγα μαλακίες για να δικαιολογήσω στον εαυτό μου ένα τρόπο αντίληψης της ζωής που δεν μου δίνει περιθώρια να χαρώ και πιστεύω ότι μακροπρόθεσμα (ή όχι και τόσο) μπορεί να με βλάψει, να μου προκαλέσει σοβαρά θέματα υγείας... 

Έζησα όλη μου τη ζωή πάνω σε ένα συναισθηματικό τεντωμένο σχοινί, ο ρόλος που μου επιφύλαξε η ζωή ήταν πάντα αυτού που πρέπει να κρατάει τις ισορροπίες... Το σκέφτομαι και γελάω, είναι φοβερά οξύμωρο να έχω αναλάβει εγώ αυτό τον ρόλο με τον χαρακτήρα που έχω αλλά μερικές φορές όντως η ζωή κάνει black humor... Από το 2018 και μετά δεν υπήρξε μια εύκολη χρονιά για μένα, για την ακρίβεια σε προσωπικό επίπεδο ήταν η μια χειρότερη από την άλλη... Ένα γεγονός που συνέβη την Καθαρά Δευτέρα τάραξε την σχέση εμπιστοσύνης που είχα με την Μάρα... Με την Μάρα στήσαμε μια ζωή και μια οικογένεια, ειδικά από ένα σημείο και μετά της σχέσης μας βασισμένοι στην απόλυτη αγάπη και εμπιστοσύνη, you and me against the world... Το γεγονός που αναφέρθηκα πιο πάνω μου τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια, ένιωσα μετέωρος, χωρίς κάπου να πιαστώ και έπεσα... Προφανώς και δεν την κατηγορώ για όλα που μου συμβαίνουν, δεν είναι ούτε δίκαιο αλλά ούτε και αλήθεια... Είχα πολλά θέματα να λύσω από μόνος μου εδώ και καιρό αλλά αυτό το περιστατικό ήταν καταλυτικό... Όταν διατηρείς μονίμως μια εύθραυστη συναισθηματική και ψυχολογική ισορροπία, όταν το χέρι που σε κρατάει και σε στηρίζει χαθεί καταρρέεις... 

Ο στόχος μου είναι ο εξής: Όχι να ζήσω μόνος και περιχαρακωμένος αλλά να μην χρειάζομαι κανένα να με στηρίζει για να είμαι ισορροπημένος, να σηκώνομαι πιο γρήγορα όταν πέφτω, να διακρίνω το καλό σε ότι κάνω, πριν από αυτό που δεν μπόρεσα ή δεν πρόλαβα να κάνω... Νιώθω ότι είναι πολύ δύσκολο αλλά δεν ξέρω και τι άλλο να κάνω...