Ψαροκόκαλο...

Περνάω μια φάση ανασκόπησης και αναθεώρησης... Εξετάζω κάθε παράμετρο και κάθε πιθανότητα, τίποτα μέσα στο μυαλό μου δεν έχει μείνει στο απυρόβλητο... Προσπαθώ να βρω ένα νέο τρόπο να ζω γιατί ο προηγούμενος απέτυχε, δεν είμαι χαρούμενος, το πρωί για να σηκωθώ από το κρεβάτι και το βράδυ για να κοιμηθώ καλά, χρειάζομαι βοήθεια.. Είμαι πολύ εριστικός σε κάποιες περιπτώσεις, κάνω το minimum των συμβιβασμών σε καταστάσεις και καθημερινότητα... Προφανώς ψάχνω τρόπο να εκτονώσω την εσωτερική μου πίεση μοιράζοντας ευθύνες και σίγουρα δεν είναι δίκαιο για κάποιους από αυτούς που ζούνε γύρω μου αλλά από την άλλη έχω σηκώσει πολύ βάρος στην πλάτη μου τόσα χρόνια για να μην το κάνω...  Δεν θέλω να είμαι στο σπίτι που μένω, δεν το θεωρώ "σπίτι μου", το θεωρώ κατάλυμα από το οποίο θέλω να φύγω το συντομότερο δυνατόν... Δεν αντέχω στην ιδέα ότι θα περάσω άλλα Χριστούγεννα εδώ μέσα... Δυστυχώς στο "μέτωπο" τα πράγματα δεν πάνε καλά... Σπίτι που να μας αρέσει και να είναι εντός το...

Δεν διαβάζω, δεν βλέπω ταινίες, παρά μόνο όταν είμαι με τα παιδιά μου που κάθε βράδυ θέλουν να μπαστακωνόμαστε και οι τρεις στον καναπέ και να βλέπουμε ότι θέλουν μαζί, εγώ κρυφοκοιτάζω το κινητό μου, αυτοί γκρινιάζουν αλλά δουλεύει το πράγμα...  Θέλω να κοιμάμαι νωρίς και μεσημέρι όποτε μπορώ, απολαμβάνω την ανάπαυλα της συνειδητής εγκεφαλικής δραστηριότητας, ξενερώνω όταν βλέπω όνειρα...  Έχω ελαττώσει πάρα πολύ τα social media, δεν διαβάζω ειδήσεις και όταν το κάνω κάτι θα συμβεί και θα αρρωστήσω κυριολεκτικά από τα νεύρα και την αηδία όπως χθες με την αποφυλάκιση του Λιγνάδη...  Προσέχω τι τρώω και κυρίως προσέχω τι πίνω και αυτό φαίνεται πιστεύω...  Το τελευταίο breακ down ήταν αρκετά αποκαλυπτικό για μένα... Συνειδητοποίησα ότι ακριβώς επειδή όλη μου τη ζωή θεωρούσα τον εαυτό μου αδύναμο σαν χαρακτήρα, από πείσμα προσπαθούσα πάντα να ξεπερνάω τα όριά μου με αποτέλεσμα ποτέ να μην με προστατέψω... Είμαι 44 χρονών και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω ποια είναι τα όρ...

Γράφω αυτό το post σε μια πολύ κακή περίοδο για μένα, ίσως την χειρότερη που έχω ζήσει... Είμαι σε αδιέξοδο με τον εαυτό μου, με τη ζωή που ζω, δεν στέκομαι πουθενά... Γράφω το post για να ζητήσω από όσους βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με μένα ή και χειρότερη να ζητήσουν βοήθεια, να μιλήσουν σε επαγγελματίες, να ακολουθήσουν τις συμβουλές τους... Μερικές φορές η ζωή είναι αβάσταχτη, είτε γιατί είναι όντως πολύ δύσκολη είτε γιατί γεννήθηκες λίγο πιο ευαίσθητος από ότι θα έπρεπε (;) για να αντέξεις την καθημερινή ασχήμια... Με ένα μυαλό χειμώνα καλοκαίρι πόσα να αντέξεις, μερικές φορές χρειάζεται και βοήθεια... Εγώ καταφέρνω σιγά σιγά να είμαι λειτουργικός και πάλι αλλά έχω πολύ δρόμο μπροστά μου ακόμα, αν δεν ξεκινούσα ποτέ όμως δεν θα έφτανα ποτέ πουθενά, το πρώτο βήμα είναι το σημαντικότερο...