Προνομιούχοι...

Παίρνω ένα πολύ καλό μισθό... 

Είμαι από εκείνους τους τυχερούς που ναι μεν δουλεύουν πολύ αλλά αμείβονται πολύ καλά για τη δουλειά τους... Η Μάρα παίρνει επίσης ένα καλό μισθό, δεδομένων των συνθηκών, πολύ πάνω από τον μέσο όρο... Εν ολίγοις μπαίνουν αρκετά λεφτά στο σπίτι μας, πολλά παραπάνω από την μέση ελληνική οικογένεια, για το ελληνικό κράτος είμαστε προνομιούχοι, συγκριτικά με πολλές άλλες ελληνικές οικογένειες με την ίδια σύνθεση με τη δική μας, σίγουρα είμαστε...

Εμείς οι προνομιούχοι λοιπόν, μένουμε στο νοίκι, στην Αγία Παρασκευή, όπου μέναμε πάντα κι έχουμε δύο παιδιά, 12 και 9 ετών... 

Εμείς οι προνομιούχοι που ούτε τα ταξίδια κάνουμε, ούτε τα θέατρα και τις διασκεδάσεις, ούτε τα παιδιά μας κάνουν δραστηριότητες που απαιτούν μεγάλη οικονομική συνεισφορά, ΖΟΡΙΖΟΜΑΣΤΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ.... 

Οι τελευταίοι μήνες απαιτούν προγραμματισμό και αυστηρή διαχείριση, έξοδα που μετατίθενται στους επόμενους και έξοδα που δεν μπορούν να καλυφθούν από το μηνιαίο εισόδημα και αναγκαζόμαστε να βάλουμε χέρι σε αυτά που έχουμε στην άκρη, το απόθεμα που έλεγε κι ο κύριος Στουρνάρας... Περιμένουμε τα δώρα του Πάσχα για να δούμε αν μπορούμε να ορθοποδήσουμε και να πάρουμε μια ανάσα αλλά ο ερχομός του καλοκαιριού θα φέρει κι άλλα έξοδα, επιτακτικά...

Σκέφτομαι δύο πράγματα... 

Αφενός αν ζορίζεται η δική μου οικογένεια που είναι προνομιούχα τι κάνει η μέση ελληνική οικογένεια που σίγουρα δεν έχει τα δικά μας εισοδήματα; Έχουν τρελαθεί όλοι, πνίγουν τα άγχη τους στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά, πως αντιμετωπίζεις αυτό το μόνιμο άγχος;

Αφετέρου, δουλεύω τόσα χρόνια σκληρά και έχω καταφέρει με την ικανότητά μου και με την τύχη μου να αμείβομαι καλά αλλά η ζωή μου αντί να βελτιώνεται διαρκώς επιδεινώνεται, δεν υπάρχει ποιότητα ζωής, υπάρχει ένα διαρκές κυνήγι της καθημερινότητας σαν το χαμστεράκι που τρέχει μέσα στο κλουβί του στον τροχό αλλά δεν πάει ποτέ πουθενά... Νιώθω το σώμα μου και το μυαλό μου να μην αντέχει πια, κλωτσάει, δείχνει ότι δεν μπορεί... Πού θα πάει αυτό; Είναι αυτή η μοίρα μου/μας; Δεν θέλω, δεν θα το αντέξω...