Μια ιστορία που θα μπορούσε να έχει άλλη κατάληξη...

Η παρακάτω ιστορία δεν έχει άμεση σχέση με την οπαδική βία, έχει όμως σίγουρα να κάνει με την εγκληματικότητά και την βία μεταξύ ανηλίκων και νέων... Την θυμήθηκα λόγω της δολοφονίας του Άλκη Καμπανού στην Θεσσαλονίκη και επειδή σκέφτηκα ότι υπό δεδομένες συνθήκες θα μπορούσε να έχει πολύ διαφορετική κατάληξη από αυτή που είχε, ίσως μια κατάληξη σαν αυτή που είχε για τον Άλκη...

Μεγάλωσα στον Ταύρο και μεγαλώνοντας αφού δεν υπήρχαν καφετέριες και μπαρ στην γειτονιά μας όταν αρχίσαμε να βγαίνουμε με τους φίλους μου πηγαίναμε στην Καλλιθέα που είναι εξαιρετικά κοντά, πηγαίνεις με τα πόδια... Εγώ κι ο Γιώργος, ο μακαρίτης πλέον κολλητός μου τότε, δεν είχαμε μηχανάκι οπότε έτσι κι αλλιώς οι μετακινήσεις μας γίνονταν ποδαράτο... Συνηθισμένη διαδρομή, είτε πηγαίνοντας για βόλτα είτε γυρνώντας, ήταν να περάσουμε από τον Σταθμό του Ηλεκτρικού στον Ταύρο, να περπατήσουμε παράλληλα με το ποτάμι και να βγούμε στη Σιβιτανίδου και από εκεί στην Πλατεία Κύπρου... Η διαδρομή ήταν κακοφωτισμένη σε μεγάλο μέρος της, διέσχιζες μια απόσταση μέσα σε ένα μεγάλο υπαίθριο πάρκινγκ και διάφορες υπαίθριες αθλητικές εγκαταστάσεις... Είχα ακούσει κατά καιρούς για διάφορα "πεσίματα" που είχαν γίνει αλλά δεν το είχα πάρει τοις μετρητοίς, το είχα στον νου μου μεν αλλά σκεφτόμουν ότι αυτή η διαδρομή ήταν η πιο σύντομη...

Εκείνο το βράδυ πήγαινα στην Γ' Λυκείου, ήταν Σάββατο, χειμώνας, είχαμε πάει βόλτα στην Καλλιθέα για καφέ και γυρνούσαμε με τον Γιώργο με τα πόδια, γύρω στις 12.30... Μπαίνοντας στον σταθμό από την πλευρά της Καλλιθέας (ο σταθμός είχε κλείσει), βλέπω τρεις τύπους, πάνω κάτω συνομήλικούς μας, να αποχαιρετούν δυο κοπέλες... Εμείς τους προσπερνάμε, οι κοπέλες απομακρύνονται και οι τρεις τύποι, τους βλέπω με την άκρη του ματιού μου, κάνουν κύκλο, κάτι συζητάνε και ξεκινάνε, έρχονται από πίσω μας...

-Ψιτ, αλάνια από που είστε;

-Από εδώ, από τον Ταύρο...

-Τι ομάδα είστε;

Αν ήσουν λίγο υποψιασμένος καταλάβαινες όταν άκουγες αυτή την ερώτηση ότι είχες μπλέξει... Εγώ είμαι Ολυμπιακός, ο Γιώργος ήταν Παναθηναϊκός... Ένας από τους τρεις φορούσε κονκάρδα του Ολυμπιακού στο μπράτσο, ένα ψηλός με μακριά μαλλιά και σπυριά στο πρόσωπο... Ο Γιώργος προφανώς είδε την κονκάρδα...

-Ολυμπιακοί είμαστε...

-Εμείς τι ομάδα είμαστε; (λένε μεταξύ τους)

  ΑΕΚ είμαστε...

 Θα σας γαμήσουμε! 

Με το που λέγεται αυτή η κουβέντα, ο ψηλός βγάζει ένα στιλέτο με σούστα... Κι οι τρεις μας περικυκλώνουν, εγώ τρώω μια πολύ γερή σφαλιάρα μέσα στα μούτρα και αρχίσουν να μας τραβολογάνε και τους δύο να βγάλουμε τα μπουφάν μας... Έχω παραλύσει, δεν μιλάω, δεν αντιδρώ, δεν το πιστεύω αυτό που μου συμβαίνει, ότι με ληστεύουν με απειλή μαχαιριού και με δέρνουν χωρίς λόγο... Ο Γιώργος ευτυχώς είναι πιο ψύχραιμος... Πριν προλάβουν να μας πάρουν τα μπουφάν, τραβάει απότομα το χέρι του, σπρώχνει τον ψηλό με το μαχαίρι ο οποίος χάνει την ισορροπία του και πέφτει κάτω... Οι άλλοι δύο σαστίζουν για ένα δυο δευτερόλεπτα που είναι όμως αρκετά για μένα και τον Γιώργο, εγώ έχω αφυπνιστεί απότομα, για να το βάλουμε στα πόδια... Ακούμε φωνές πίσω μας αλλά δεν μας ακολουθούν εμείς όμως δεν το έχουμε καταλάβει, νομίζουμε ότι μας κυνηγάνε... Βλακωδώς, χωριζόμαστε με τον Γιώργο, ο καθένας τρέχει για το σπίτι του, ο Γιώργος μένει κοντά στον σταθμό, εγώ πιο μακριά... Τρέχω όπως δεν έχω ξανατρέξει ποτέ και φτάνω σπίτι μου με την ψυχή στο στόμα, παίρνω τηλέφωνο τον Γιώργο (στο σταθερό, μιλάμε για 1996) για να βεβαιωθώ ότι είναι καλά... 

Το σοκ ήταν τεράστιο... Φόβος σε συνδυασμό με οργή, γιατί να το πάθω εγώ αυτό; Τις επόμενες μέρες εγώ κι ο Γιώργος ήμασταν αποφασισμένοι να πάρουμε το αίμα μας πίσω... Υποθέταμε ότι οι τύποι ήταν Καλλιθεάτες, βάλαμε λυτούς και δεμένους να τους βρούμε, την επόμενη εβδομάδα έπαιζε ο Φωστήρας με την Καλλιθέα στον Ταύρο, πήγαμε και κόβαμε φάτσες μεταξύ των Καλλιθεατών... Τίποτα από όσα κάναμε δεν είχε αποτέλεσμα.... 

Ο καιρός πέρασε, το περιστατικό έκατσε μέσα μας, το βάλαμε πιο πίσω στο μυαλό μας... Μας το ξαναθύμισε ένα περιστατικό που συνέβη εκείνο το καλοκαίρι, όταν είχαμε πια τελειώσει το σχολείο... Ένας γνωστός, ο Μιχάλης, μπλέκει σε ένα καυγά με μια παρέα Μπραχαμιώτες.... Ο καυγάς εξελίσσεται άσχημα κι ο Μιχάλης καταλήγει στο Πρώτων Βοηθειών δαρμένος και με χαρακιά στο πρόσωπο από στιλέτο σούστα... Αυτός που του την έκανε ήταν ένας ψηλός με μακριά μαλλιά και σπυριά στα μούτρα, Ολυμπιακός...