Ψαροκόκαλο...

Δεν ήταν πολλά και δεν ήταν σπουδαία... Δεν συγκλονίστηκα με κανένα αλλά η αλήθεια είναι ότι χαμήλωσα πολύ τον πήχη των απαιτήσεων μου... Aς είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, πόσο θα μπορούσε να με συγκλονίσει ένα βιβλίο του Χάρι Πότερ εν έτη 2022;  Τα αναγνώσματα αυτής της χρονιάς που πέρασε ήταν αμήχανα, αποσπασματικά και διεκπαιρεωτικά στην πλειοψηφία τους, δεν έγιναν με χαρά και λαχτάρα αλλά γιατί συνηθίζω να διαβάζω τα βράδια πριν κοιμηθώ... Ελπίζω τώρα που τα πράγματα ρολλάρουν σιγά σιγά μετά την μετακόμιση, να επιστρέψει και η πραγματική χαρά της ανάγνωσης... Τα βιβλία του 2022 με αντίστροφη σειρά ανάγνωσης είναι τα παρακάτω: "Τώρα θα δεις..." του Δημήτρη Γκιώνη "Ο τρόφιμος" του Sebastian Fitzek "Οι κόρες" του Alex Michaelides "Η εξαφάνιση της Στέφανι Μέιλερ" του Joël Dicker "Αϋπνία" του Stephen King "Γιάννης - Εκτόξευση στα αστέρια" της Mirin Fader "Ο Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου" της J.K. Rowling ...

Η μετακόμιση ανακατεύει τα βιβλία μιας βιβλιοθήκης, τα φέρνει πάνω κάτω και αυτά που ήταν καταχωνιασμένα πίσω πίσω ξαναβγαίνουν μπροστά, εξώφυλλα ξεχασμένα τα ξαναβλέπει το φως και μπορεί μεταξύ αυτών να ανήκει και ένα από κάποιο βιβλίο που δεν έχεις διαβάσει... Ένα τέτοιο ήταν το  "Τώρα θα δεις..." του Δημήτρη Γκιώνη , ένα αφήγημα σκάρτων 140 σελίδων που βρήκα κατά το ξεπακετάρισμα των βιβλίων της βιβλιοθήκης μου και διάβασμα μέσα σε δύο βράδια, τόσο όσο για να με πάρει ο ύπνος... Ο αφηγητής είναι ο Δημήτρης Κούκος, ένα παιδί πολύτεκνης οικογένειας από κάποιο χωριό, υποθέτω της Πελοποννήσου, που περιγράφει με την παιδική του αφέλεια και αθωότητα την ζωή του χωριού στην μετεμφυλιακή Ελλάδα... Οι αφηγήσεις είναι σύντομες και αφορούν διάφορα θέματα, όπως το σχολείο, το παιχνίδι, την θρησκεία, τις οικογενειακές σχέσεις, τον θάνατο, την πολιτική κατάσταση, κτλ.... Όλες δοσμένες με αφέλεια και χιούμορ, πολλές φορές, ακόμα και όταν περιγράφονται σκληρά πράγματα, δίνουν μια εικόνα ...

Η μετακόμιση ολοκληρώθηκε το ΣΚ που μας πέρασε, κοντέψαμε να αφήσουμε τα κοκαλάκια μας αλλά τα καταφέραμε...  Το σπίτι είναι πολύ όμορφο, δεν θέλω να φλεξάρω που λένε και τα παιδιά μου αλλά δεν το πιστεύω ότι ζω σε ένα τέτοιο σπίτι... Έχω μονίμως την αίσθηση ότι μένω σε κάποιο πολύ καλό Airbnb και σήμερα αύριο θα πρέπει να κάνω ckeck out και να γυρίσω στο σπίτι μου... Όλη η οικογένεια ζει σε παρόμοια φάση σοκ και δέους, μέχρι και τα παιδιά μαζεύουν τα πράγματα τους, τις τσάντες και τα παπούτσια τους, βάζουν τα πιάτα τους στον νεροχύτη, κανένας δεν θέλει να χαλάσει την όμορφη εικόνα του καινούργιου μας σπιτιού... Κάθομαι και γράφω αυτό το post στο νέο γραφείο που αγοράσαμε για να δουλεύω από το σπίτι και έχω στην μύτη μου την "καινουργίλα" του ξύλου...  Χθες το βράδυ που πήγα να πάρω τον Σπύρο από τα αγγλικά  περάσαμε έξω από το παλιό μας σπίτι και με ρώτησε το παιδί αν μου λείπει καθόλου, σε αυτόν του λείπει... Του είπα ότι δεν μου λείπει καθόλου... Τα τελευταία 2χρόνια δ...

Εδώ, μωρέ, όλα καλά...   Κούραση πολύ, τρέξιμο, είμαστε 5 μέρες πριν από την μετακόμιση και γίνεται χάος... Πάντα υπάρχει μια δουλειά που πρέπει να γίνει, το σώμα έχει παραδώσει τα όπλα, ήμουν νιος και γέρασα... Η Μάρα λέει ότι ποτέ δεν ήμουν φτιαγμένος για μετακομίσεις και είναι αλήθεια, σιχαίνομαι την μετακόμιση, με αγχώνει αφάνταστα, όλο αυτό το χάος που την συνοδεύει έρχεται κόντρα με το μυαλό μου, με τον τρόπο που λειτουργεί με κουτάκια, τάξη και ασφάλεια, δεν την θέλω ρε παιδί μου...  Στην επόμενη δεν θα κάνω τίποτα απολύτως, θα κλείσω ένα δωμάτιο ξενοδοχείου για μερικές μέρες, θα προσλάβω και μια εταιρεία να μαζέψει τα πάντα, ακόμα και τα αλατοπίπερα και να τα πάει στο νέο σπίτι, θα πληρώσω αδρά για αυτό, δεν με νοιάζει... Όποιος διαβάζει αυτό το post να μου ευχηθεί κουράγιο και υπομονή, το Σάββατο (θεωρητικά) τα βάσανά μου τελειώνουν...

Δουλεύω άλλη μια φορά από το σπίτι, η τηλεργασία καλά κρατεί παρόλο που η εταιρεία δεν λέει να τη θεσμοθετήσει επίσημα...  Κάθομαι στο κρεβάτι με το lap top στα γόνατά μου και μαξιλάρια να στηρίζουν την μέση μου που με κάνει να υποφέρω μετά από την Κυριακή που πήγα για μπάσκετ με τον Θάνο... Ένα από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να αγοράσω στο καινούργιο σπίτι είναι μια καλή καρέκλα γραφείου... Έγραψα "καινούργιο σπίτι" και είναι αλήθεια, δεν θα αγοράσουμε αλλά θα νοικιάσουμε... Βρήκαμε ένα πολύ καλό σπίτι, μεγαλύτερο, πολύ πιο καινούργιο, πλήρως εξοπλισμένο, πιο ακριβό αλλά συνειδητά αποφασίσαμε να προχωρήσουμε, το θέλουμε, μπορούμε να το κάνουμε, το χρωστάμε στον εαυτό μας... Τώρα βρισκόμαστε στην άχαρη φάση που περιμένουμε να βαφτεί το σπίτι και να γίνει η μετακόμιση, μου προκαλεί λίγο εκνευρισμό αυτή η αναμονή αλλά είναι ελεγχόμενος... Πιστεύω πολύ σημαντικό λόγο σε αυτή την "λογική" διαχείριση του άγχους και του εκνευρισμού έχει να κάνει ότι έχω σταματήσει να π...

Η καραντίνα έχει αυξήσει του ρυθμούς ανάγνωσής μου ιλιγγιωδώς... Κάνω και κάποια διαλείμματα για να δω τίποτα στο Netflix αλλά κατά βάση διαβάζω... Το  "Ο τρόφιμος"   το τελείωσα μέσα σε ένα 24ωρο και η αιτία δεν ήταν μόνο η καραντίνα... Ο Fitzek είναι ένας καλός συγγραφέας, ξέρει να χειρίζεται την πένα του καλά και να στήνει ενδιαφέρουσες ιστορίες με επιβλητική ατμόσφαιρα... Ο Μαξ, ένα εξάχρονο αγόρι, έχει εξαφανιστεί εδώ και ένα χρόνο και όλα δείχνουν ότι έχει πέσει πέσει θύμα ενός κατά συρροή δολοφόνου που βρίσκεται πλέον στα χέρια των αρχών, του Γκουίντο Τράμνιτς ... Ο Τράμνιτς αρνείται να ομολογήσει την δολοφονία του παιδιού και κρατείται σε κρατικό ψυχιατρικό ίδρυμα υψίστης ασφαλείας... Ο Τιλ, ο πατέρας του Μαξ, ο οποίος έχει καταρρεύσει ψυχολογικά μετά την εξαφάνιση του παιδιού του, αποφασίζει να παρεισφρήσει μέσα στο ίδρυμα υποδυόμενος έναν ασθενή για να μπορέσει να πλησιάσει τον Τράμνιτς και να του αποσπάσει την ομολογία που θα βάλει ένα τέλος στο μαρτύριο της αβεβα...

Από χθες το πρωί είμαι καραντίνα μέσα στο υπνοδωμάτιό μου, κόλλησα COVID19 για πρώτη φορά... Δεν μου αρέσει να βλέπω ταινίες ή Netflix στο laptop, με κουράζει, οπότε το έχω ρίξει στο διάβασμα... Είχα ξεκινήσει το "Οι κόρες" πριν καμιά εβδομάδα και είχα διαβάσει καμιά εκατοστή από τις 446 σελίδες του, χθες το βράδυ γύρω στις 9 το είχα τελειώσει και δεν το έκανα μόνο γιατί δεν είχα κάτι άλλο να κάνω... Μια ελληνοαγγλίδα ψυχολόγος, η Μαριάννα, η οποία προσπαθεί να ξεπεράσει τον απροσδόκητο θάνατο του συζύγου της, επιστρέφει στο Κέιμπριτζ, όπου σπούδασε και η ίδια, όταν μια φίλη της ανιψιάς της Ζόι, δολοφονείται... Εκεί θα προσπαθήσει να ανακαλύψει τι ακριβώς συμβαίνει καθώς ένα πέπλο μυστηρίου καλύπτει τον φόνο αλλά και τον αινιγματικό καθηγητή Έντουαρντ Φόσκα που διδάσκει αρχαία τραγωδία και φαίνεται να είναι μέντορας ενός κλειστού κύκλου από επιφανείς φοιτήτριες που ονομάζεται οι Κόρες... Η Μαριάννα υποψιάζεται ότι ο Φόσκα κρύβεται πίσω από τον φόνο και η σκέψη αυτή της γίνετ...

Ο ψυχοθεραπευτής μου ξέρει για την προσπάθεια που κάνουμε με την Μάρα εδώ και δύο χρόνια να αγοράσουμε το δικό μας σπίτι και κάθε φορά όταν κόβει την απόδειξη με ρωτάει τη διεύθυνση που μένω... Είναι το ιδιωτικό μας αστείο, την ξέρει τη διεύθυνση αλλά περιμένει την φορά που θα του πω αυτή του νέου σπιτιού...Φτάσαμε πολύ κοντά και αυτή την φορά σε αυτή την μέρα αλλά μάλλον δεν είναι της μοίρας μου γραφτό να αγοράσω σπίτι...  Ενώ σήμερα θα υπογράφαμε το προσύμφωνο και θα καπαρώναμε το σπίτι με προκαταβολή προέκυψε ότι το σπίτι που θέλουμε να αγοράσουμε το οποίο είχε περιέλθει στα χέρια της ιδιοκτήτριας κατόπιν κληρονομιάς έχει αμφισβητούμενη κυριότητα καθώς εμφανίστηκε νέα διαθήκη που αμφισβητεί την προηγούμενη και έχει οριστεί και δικάσιμος παρακαλώ για την εκδίκαση της υπόθεσης... Η δικηγόρος μας μας απαγόρευσε να προχωρήσουμε σε οποιαδήποτε κίνηση αν δεν ξεκαθαρίσουν τα πράγματα αλλά είναι τελειωμένη ιστορία, κακά τα ψέματα... Τι να ξεκαθαρίσει, πότε θα ξεκαθαρίσει, φέξε μου και γ...

Με συγκλόνισε ο θάνατος του, δυσκολεύτηκα τρομερά να τον επεξεργαστώ... Αυτόν καθαυτό τον θάνατο ενός τόσο νέου ανθρώπου, νεότερου από εμένα, ενός αθλητή, με παιδάκια μικρότερα από τα δικά μου... Με συγκλόνισε ότι έγραψε τον επικήδειο του, αυτά που έγραψε στον επικήδειο του, η απόδειξη ότι ήταν ένας μεγάλος άνθρωπος στην ψυχή και στο πνεύμα... Ο θάνατος του ενεργοποίησε όλες μου τις φοβίες και τα άγχη μου, ότι κάτι μπορεί να έχω κι εγώ, ότι μπορεί να πεθάνω κι εγώ που δεν είμαι κι ούτε ήμουν αθλητής και που οι συνήθειες μου και ο τρόπος ζωής μου δεν ήταν οι καλύτερες...  Θέλω να κρατήσω αυτά τα τελευταία του λόγια κι εδώ στο Ψαροκόκαλο, ένα  φόρος τιμής στην μνήμη του, μια υπενθύμιση σε μένα ότι η ζωή φεύγει γρήγορα, ότι δεν είναι δεδομένη, ότι πρέπει να προσπαθούμε για το καλύτερο, να μην το βάζουμε κάτω και αυτό που θα αφήσουμε πίσω μας να έχει πραγματική αξία ...

Δουλεύω από το σπίτι, καθισμένος στο τραπέζι της τραπεζαρίας με παντόφλα και βερμούδα... Προσπαθώ να φτιάξω ένα data source στο Power BI για το τμήμα του Procurement αλλά τα 12GB RAM του laptop μου δεν είναι αρκετά, έχει γονατίσει... Μεταξύ των Close and Apply των αλλαγών που κρατάνε αιώνια, φτιάχνω καφέ, τσεκάρω το Instagram ή κάνω push ups και σανίδα, προσπαθώ να αναπτύξω healthy habbits... (τρομάρα μου 😄 ) Η Μάρα είναι κλεισμένη στην κρεβατοκάμαρά μας, κόλλησε για δεύτερη φορά COVID19 και κάνει καραντίνα, κυκλοφοράει μέσα στο σπίτι όσο λιγότερο γίνεται και φοράει μάσκα... Οι υπόλοιποι τρεις του σπιτιού, εγώ και τα παιδιά, αν εξαιρέσεις ότι η εταιρεία μου είπε να μείνω στο σπίτι προληπτικά, business as usual... Ούτε πρωτόκολλα υπάρχουν πια, ούτε και ασχολείται κανείς, ο κορονοϊός τελείωσε, έτσι λένε... Η υπόθεση αναζήτηση νέας στέγης φαίνεται να έχει μπει στην τελική της ευθεία... Υπάρχει μια περίπτωση που δείχνει να προχωράει όπως πρέπει, είναι καλή περίπτωση αλλά δεν θέλω να πω τί...

Πίσω στο 2014 όταν και είχε φτάσει στα χέρια μου το "Η αλήθεια για την υπόθεση Χάρι Κέμπερτ" ,   είχα γνωρίσει για πρώτη φορά τον Joël Dicker και παρά τις όποιες δυσκολίες το πρόσημο αυτή της "γνωριμίας" ήταν θετικό... Το  Η αλήθεια για την υπόθεση Χάρι Κέμπερτ"  ήταν έξυπνο, πολύπλευρο, συγκινητικό, ένα πολύ καλό βιβλίο οπότε ήμουν θετικά προδιατεθειμένος όταν ξεκίνησα να διαβάζω το "Η εξαφάνιση της Στέφανι Μέιλερ" ... Δεν είχα δίκιο όμως... Το 1994 μια τετραπλή δολοφονία ταράζει την μικρή ειδυλλιακή πόλη της Όρφια... Την υπόθεση αναλαμβάνουν δύο νέοι αστυνομικοί που κλείνουν την υπόθεση βρίσκοντας τον ένοχο, 20 χρόνια μετά όμως μια νεαρή δημοσιογράφος, η Στέφανι Μέιλερ τους αποκαλύπτει ότι ενοχοποίησαν τον λάθος άνθρωπο... Αμέσως μετά η Στέφανι εξαφανίζεται και η υπόθεση ξανανοίγει... Ο   Dicker  ακολουθεί την ίδια μανιέρα που ακολούθησε στο  "Η αλήθεια για την υπόθεση Χάρι Κέμπερτ" ... Το σκηνικό είναι μια μικρή, ειδυλλιακή πόλη, οι χαρα...

Η Ειρήνη Παπά άφησε σήμερα τον μάταιο τούτο κόσμο και κατά ένα τρόπο αυτός έγινε λίγο πιο φτωχός και λίγο πιο άσχημος... Αναδημοσιεύω ένα post μου από το μακρινό 2013 όταν αναπολούσα την μοναδική φορά που την είδα από κοντά και της μίλησα....  Καλό σου ταξίδι, κυρία Ειρήνη Παπά... Μια τυχαία συνάντηση στο ασανσέρ... Σεπτεμβρίου 02, 2013 Έχω να πάω στο Galaxy Bar του Hilton από το 2001, λίγο πριν κλείσει για την ανακαίνιση που έγινε για τους Ολυμπιακούς... Εκείνη την εποχή πήγαινα πολύ συχνά, αν και ήταν και τότε πανάκριβο, άλλες εποχές... Ένα βράδυ περιμένω το ασανσέρ μαζί με τον αδερφό μου στο lobby για να ανέβουμε πάνω... Μπαίνουμε, η πόρτα κλείνει και κάποιος προσπαθεί να την προλάβει και να μπει, είναι η Ειρήνη Παπά... Κομπλάρουμε και οι δύο... Αν και γυναίκα μεγάλης ηλικίας είναι πολύ εντυπωσιακή, στην κυριολεξία ακτινοβολεί... Ενώ οι δυο μας παραμένουμε σιωπηλοί αυτή προσέχει το κρικάκι που φοράει ο αδερφός μου ψηλά στο αυτί, απλώνει το χέρι της και το αγγίζει πιάνοντας το...

Πέρυσι τέτοια εποχή είχε ξεκινήσει μια περίοδος που κόστισε πολύ και σε μένα και στην Μάρα... Μια σχέση φιλική είχε λήξει (δεν το ξέραμε ακόμα αυτό τότε) και όλος ο περίγυρος μας, εμμέσως πλην σαφώς έριχνε την ευθύνη σε εμένα/εμάς... Εγώ όμως ήμουν σίγουρος για όσα είχα πει και όσα είχα κάνει, υποστήριξα τις πράξεις μου και τα λεγόμενά μου μέχρι τέλους και περίμενα... Άκουσα πολλά από τον κοινωνικό μας περίγυρο, άλλα λιγότερα και άλλα περισσότερο καλοπροαίρετα αλλά η κύρια στάμπα που μου είχε κολλήσει  ήταν το "χαριτωμένος παράξενος" ... Εγώ όμως περίμενα, μπορεί σε άλλα θέματα να μην έχω υπομονή αλλά σε κάτι τέτοια η υπομονή μου είναι γαϊδουρινή Ένα χρόνο μετά, ο ένας μετά τον άλλο, οι "φίλοι" που με θεωρούσαν "χαριτωμένο παράξενο" , που με/μας έκαναν πέρα για να μην χαλάσουν την παρέα τους, που με παρότρυναν να μην είμαι υπερβολικός, να δώσω τόπο στην οργή, να τείνω χείρα συμβιβασμού, ένιωσαν στο πετσί τους αυτό που είχα νιώσει εγώ και για αυτό προκάλεσ...

Έφτασα αισίως τα 44 και στατιστικά αν το δεις έχω φτάσει στο μέσο του προσδόκιμου ζωής μου, άντε κάτι παραπάνω... Έχω ζήσει μια καλή ζωή και είναι μεγάλο επίτευγμα για μένα να το λέω πριν μου το υπενθυμίσει κάποιος άλλος, παρόλες τις πολλές δυσκολίες των τελευταίων 4 ετών... Τα χρόνια από το 2018 μέχρι σήμερα ήταν εξαιρετικά δύσκολα για μένα, ταλαιπωρήθηκα πολύ από θέματα οικογενειακά, υγείας (σωματικής και ψυχικής), οικονομικά, προσωπικά και τράβα κορδέλα... Ο τελευταίος χρόνος από τα μέσα του 2021 μέχρι το φετινό καλοκαίρι περιλάμβανε την κορύφωση (όχι του Θείου Δράματος 😆) της έντασης με αποτέλεσμα την κατάρρευση που ήρθε πολύ φυσιολογικά...  Τώρα που βρίσκομαι σε ένα καλό σημείο όσον αφορά την διαχείριση των καταστάσεων και των συναισθημάτων μου, προσπαθώ να αξιολογήσω προς όφελός μου όλη αυτή την περίοδο... Παρόλες τις δυσκολίες έχω καταφέρει να έχω μια οικογένεια που αγαπώ και με αγαπά και που στάθηκε όρθια και στην θέση της παρ' όλα τα δύσκολα... Κατάφερα μέσα στον πανικό ν...

Όπως λέει το οπισθόφυλλο : "O Ραλφ Ρόμπερτς δεν κοιμάται καλά τώρα τελευταία. Εδώ που τα λέμε δεν κοιμάται σχεδόν καθόλου. Και κάθε μέρα ξυπνά όλο και νωρίτερα -μια κατάσταση που οι γιατροί ονομάζουν "πρόωρη αφύπνιση". Για τον Ραλφ, που δεν έχει ακόμα συνέλθει από τον πρόσφατο θάνατο της γυναίκας του, αυτό που περνά είναι σκέτη κόλαση. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Τελευταία, βλέπει αλλόκοτα πράγματα -χρώματα, σχήματα και παράξενες αύρες γύρω από τους φίλους του- που σίγουρα δεν είναι παραισθήσεις. Κάτι σκοτεινό και ανατριχιαστικό συμβαίνει στο Ντέρι του Μέιν. Ο Ραλφ, που έχει ζήσει εκεί όλη του τη ζωή, ξέρει ότι υπάρχει μια φλέβα κακίας σ' αυτή τη μικρή πόλη της Νέας Αγγλίας. Κάτω από τη φυσιολογική της επιφάνεια δρουν τεράστιες, τρομακτικές δυνάμεις, υπεύθυνες για την αλυσίδα των θανάτων, φυσικών και μη, που όλο και μακραίνει. Τώρα εκείνος έχει γίνει αναπόσπαστο μέρος αυτών των δυνάμεων. Το ίδιο και οι φίλοι του. Το ίδιο και οι ξένοι που συναντούν..." Ένα fun fa...

Όπως έχω πει σε προηγούμενο post, είμαι 44 χρονών κι επί της ουσίας δεν ξέρω ποια είναι τα όρια μου... Ποιο είναι το σημείο που πρέπει όντως να πιέσω τον εαυτό μου για να πάω στο επόμενο level και που πρέπει να κάνω πίσω γιατί απλά έφτασα το όριο των αντοχών και των ικανοτήτων μου... Αυτή η "πάθηση" με έχει οδηγήσει στο να υπερεκτιμήσω πολλάκις τις δυνάμεις μου και να φάω τα μούτρα μου ξανά και ξανά και ξανά...  Η γυμναστική είναι ένα τομέας που πρέπει να ξεπεράσεις τα όριά σου, να πιέσεις τον εαυτό σου να βγει από το comfort zone και να ξεπεράσει τα όρια που έχεις βάλει ο ίδιος τον εαυτό σου... Στην περίπτωση μου το ζήτημα γίνεται αυτομάτως πολύπλοκο για τους λόγους που προανέφερα... Στην περίπτωσή μου η έμφυτή τεμπελιά μου δεν βολέβει καθόλου και επιπλέον προσθέτει και τις τύψεις στο μείγμα... Ακριβώς επειδή είμαι τεμπέλης είμαι και ανυπόμονος, θέλω αποτελέσματα και τα θέλω τώρα και για αυτό ποτέ δεν έχω μέτρο... Ή που θα σαπίζω όλη μέρα ή που θα προσπαθώ να ανέβω τον Υμηττ...

Περνάω μια φάση ανασκόπησης και αναθεώρησης... Εξετάζω κάθε παράμετρο και κάθε πιθανότητα, τίποτα μέσα στο μυαλό μου δεν έχει μείνει στο απυρόβλητο... Προσπαθώ να βρω ένα νέο τρόπο να ζω γιατί ο προηγούμενος απέτυχε, δεν είμαι χαρούμενος, το πρωί για να σηκωθώ από το κρεβάτι και το βράδυ για να κοιμηθώ καλά, χρειάζομαι βοήθεια.. Είμαι πολύ εριστικός σε κάποιες περιπτώσεις, κάνω το minimum των συμβιβασμών σε καταστάσεις και καθημερινότητα... Προφανώς ψάχνω τρόπο να εκτονώσω την εσωτερική μου πίεση μοιράζοντας ευθύνες και σίγουρα δεν είναι δίκαιο για κάποιους από αυτούς που ζούνε γύρω μου αλλά από την άλλη έχω σηκώσει πολύ βάρος στην πλάτη μου τόσα χρόνια για να μην το κάνω...  Δεν θέλω να είμαι στο σπίτι που μένω, δεν το θεωρώ "σπίτι μου", το θεωρώ κατάλυμα από το οποίο θέλω να φύγω το συντομότερο δυνατόν... Δεν αντέχω στην ιδέα ότι θα περάσω άλλα Χριστούγεννα εδώ μέσα... Δυστυχώς στο "μέτωπο" τα πράγματα δεν πάνε καλά... Σπίτι που να μας αρέσει και να είναι εντός το...

Δεν διαβάζω, δεν βλέπω ταινίες, παρά μόνο όταν είμαι με τα παιδιά μου που κάθε βράδυ θέλουν να μπαστακωνόμαστε και οι τρεις στον καναπέ και να βλέπουμε ότι θέλουν μαζί, εγώ κρυφοκοιτάζω το κινητό μου, αυτοί γκρινιάζουν αλλά δουλεύει το πράγμα...  Θέλω να κοιμάμαι νωρίς και μεσημέρι όποτε μπορώ, απολαμβάνω την ανάπαυλα της συνειδητής εγκεφαλικής δραστηριότητας, ξενερώνω όταν βλέπω όνειρα...  Έχω ελαττώσει πάρα πολύ τα social media, δεν διαβάζω ειδήσεις και όταν το κάνω κάτι θα συμβεί και θα αρρωστήσω κυριολεκτικά από τα νεύρα και την αηδία όπως χθες με την αποφυλάκιση του Λιγνάδη...  Προσέχω τι τρώω και κυρίως προσέχω τι πίνω και αυτό φαίνεται πιστεύω...  Το τελευταίο breακ down ήταν αρκετά αποκαλυπτικό για μένα... Συνειδητοποίησα ότι ακριβώς επειδή όλη μου τη ζωή θεωρούσα τον εαυτό μου αδύναμο σαν χαρακτήρα, από πείσμα προσπαθούσα πάντα να ξεπερνάω τα όριά μου με αποτέλεσμα ποτέ να μην με προστατέψω... Είμαι 44 χρονών και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω ποια είναι τα όρ...

Γράφω αυτό το post σε μια πολύ κακή περίοδο για μένα, ίσως την χειρότερη που έχω ζήσει... Είμαι σε αδιέξοδο με τον εαυτό μου, με τη ζωή που ζω, δεν στέκομαι πουθενά... Γράφω το post για να ζητήσω από όσους βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με μένα ή και χειρότερη να ζητήσουν βοήθεια, να μιλήσουν σε επαγγελματίες, να ακολουθήσουν τις συμβουλές τους... Μερικές φορές η ζωή είναι αβάσταχτη, είτε γιατί είναι όντως πολύ δύσκολη είτε γιατί γεννήθηκες λίγο πιο ευαίσθητος από ότι θα έπρεπε (;) για να αντέξεις την καθημερινή ασχήμια... Με ένα μυαλό χειμώνα καλοκαίρι πόσα να αντέξεις, μερικές φορές χρειάζεται και βοήθεια... Εγώ καταφέρνω σιγά σιγά να είμαι λειτουργικός και πάλι αλλά έχω πολύ δρόμο μπροστά μου ακόμα, αν δεν ξεκινούσα ποτέ όμως δεν θα έφτανα ποτέ πουθενά, το πρώτο βήμα είναι το σημαντικότερο...

Δέκα χρόνια μετά όλα ξανασυμβαίνουν από την αρχή...  Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που νοικιάζω ενώ πληρώνεται πλουσιοπάροχα και στην ώρα του πάντα αξιώνει να πληρώνω από την τσέπη μου τα έξοδα των ιδιοκτητών...  Ακούω για ανθρώπους που νοικιάζουν σπίτι και έχουν ανθρώπινους ιδιοκτήτες που εκτιμάνε τον καλό νοικάρη, εγώ έχω αξιωθεί να γνωρίσω μόνο εγωιστικά καθίκια που αξιώνουν από το δυστυχή φουκαρά που νοικιάζει το σπίτι τους να στέκεται στο ένα πόδι μπροστά τους και να κάνουν ότι θέλουν...  Δεν μπορώ να διαχειριστώ αυτές τις συμπεριφορές, τα νεύρα μου δεν αντέχουν...  Βγαίνω ξανά μετά από 10 χρόνια στην αναζήτηση κατοικίας κι όπου μας βγάλει, με μια αγορά ακινήτων στα άκρα, με τιμές που δεν ανταποκρίνονται στους μισθούς και την ακρίβεια του σήμερα... Το παράπονό μου είναι ότι δουλεύω πολύ και παίρνω καλό μισθό αλλά σαν να μην φτάνει ποτέ για να πετύχω αυτά που ονειρεύομαι, τα παλιότερα χρόνια με μικρότερο μισθό κατάφερνα πολλά περισσότερα από ότι σήμερα...  

'Ολος ο πλανήτης γνωρίζει ποιος είναι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, λίγα πράγματα από την προσωπική του ιστορία δεν είναι γνωστά στους περισσότερους από εμάς... Η ιστορία του αγοριού που με όπλο την αγάπη της οικογένειάς του, το πείσμα και την σκληρή δουλειά κατάφερε να φτάσει στην κορυφή του κόσμου υπερνικώντας απίστευτα εμπόδια αποτελεί έμπνευση για όλους τους ανθρώπους και "λίγο" παραπάνω για τους απόκληρους αυτής της ζωής... Αξίζει διαβάζοντας για τη ζωή του Γιάννη να αντιγράψουμε την νοοτροπία του νικητή που τον χαρακτηρίζει που συνοψίζεται στο περιγραφικότατο refuse to lose... Το βιβλίο, πόνημα της δημοσιογράφου Mirin Fader , παρακολουθεί τα βήματα της ιστορία του Γιάννη και της οικογένειάς του από τα χρόνια της φτώχειας και της αβεβαιότητας στα Σεπόλια μέχρι την υπογραφή του supermax συμβολαίου που τον "έδεσε" στο Milwaukee ως το καλοκαίρι του 2025... Υπάρχει ένα σύντομο παράρτημα που αναφέρεται στην κατάκτηση του πρωταθλήματος του ΝΒΑ το 2021 το οποίο υπογράφ...

Στη δεύτερη σελίδα του βιβλίου η J.K Rowling   αφιερώνει το βιβλίο σε επτά μέρη, στον Νέιλ, στην Τζέσικα, στον Ντέιβιντ, στον Κένζι, στην Ντι, στην Αν και στον αναγνώστη που παρέμεινε "κολλημένος" με τον Χάρι μέχρι το τέλος... Δέχομαι και ευχαριστώ προσωπικά για την αφιέρωση και το ταξίδι που μας χάρισε όλα αυτά τα χρόνια και για τον τρόπο που έδωσε τέλος σε αυτό το ταξίδι, γιατί πραγματικά κατά τη γνώμη μου αυτό ήταν το καλύτερο βιβλίο της σειράς... Στο τελευταίο βιβλίο η αναμέτρηση του Χάρι με τον Λόρδο Βόλντεμορτ έχει φτάσει στο αποκορύφωμά της.. Δεν είναι πλέον μια παιδική ιστορία, τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά, άνθρωποι χάνουν τις ζωές τους και βασανίζονται, τρόμος και καχυποψία παντού στον μαγικό κόσμο... Οι ήρωές μας έχουν μεγαλώσει, τα συναισθήματά τους είναι σύνθετα/ενήλικα, αναγκάζονται να κάνουν θυσίες που πονάνε... Τα κομμάτια του puzzle που παρακολουθούσαμε για έξι βιβλία τώρα στο έβδομο θα μπουν όλα στην θέση τους... Κάποιες πολύ μεγάλες εκπλήξεις θα προκύψουν, ...

Είναι μια φράση που λίγο πολύ την έχουν πει όλοι οι εργαζόμενοι ή θα έπρεπε να την λένε... Όλοι μας δουλεύουμε για τα λεφτά, δεν είμαστε χομπίστες, τα λεφτά έρχονται με την εξειδίκευση και κανένας δεν θέλει να είναι το παιδί για όλες τις δουλειές μήπως όμως οι εργαζόμενοι στον χώρο της Πληροφορικής/Τεχνολογίας θα πρέπει να χρησιμοποιούν αυτή την φράση λίγο πιο προσεκτικά από τους υπόλοιπους εργαζομένους; Οι καιροί έχουν αλλάξει, εδώ και πολλά πολλά χρόνια... Η Πληροφορική είναι ένας κλάδος μεταβαλλόμενος και εξελισσόμενος με συγκλονιστικές ταχύτητες... Η εποχή που μάθαινες κάτι συγκεκριμένο και αυτό έκανες σε όλη σου την ζωή έχει περάσει ανεπιστρεπτί, οι εξαιρέσεις κάποιων τεχνολογιών που επιβιώνουν και εξακολουθούν να δίνουν θέσεις εργασίας μετά από πολλά χρόνια, σχεδόν ίδιες και απαράλλακτες (πχ COBOL) είναι απλά αυτές που επιβεβαιώνουν τον κανόνα... Ως επαγγελματίας στον χώρο της Πληροφορικής οφείλεις να γνωρίζεις ότι πρέπει διαρκώς να επιμορφώνεσαι, να εξελίσσεσαι και να αντιμετωπί...

Στο έκτο βιβλίο των περιπετειών του μικρού μάγου τα πράγματα είναι απόλυτα ξεκάθαρα για τον Μαγικό Κόσμο... Η επιστροφή του Βόλντεμορτ είναι πλέον δεδομένη, ανασφάλεια, καχυποψία και τρόμος κυριαρχούν και όλοι ετοιμάζονται για την τελική αναμέτρηση που μοιάζει αναπόφευκτη... Ο Χάρι είναι πλέον 16 στα 17 και η ζωή του φαίνεται ότι κινείται ξεκάθαρα πλέον στην τροχιά της κατά μέτωπο σύγκρουσης με τον Βόλντεμορτ... Ο Ντάμπλντορ ζητά τη βοήθειά του σε μια αναζήτηση που θα καθορίσει τις ζωές όλων αποδεικνύοντας του ότι δεν τον θεωρεί πλέον ένα παιδί που πρέπει να προστατεύσει αλλά ένα αξιόπιστο συνεργάτη, ένα συνοδοιπόρο στην προσπάθεια για ένα μεγαλύτερο σκοπό... Παράλληλα βλέπουμε τους μικρούς πρωταγωνιστές του βιβλίου καθώς μεγαλώνουν να έχουν να αντιμετωπίσουν εκτός από μαγείες, ξόρκια και τέρατα και ότι αντιμετωπίζει κάθε έφηβος σε αυτή την ηλικία  όπως ο έρωτας και η αναζήτηση της προσωπικής ταυτότητας... Το  "Ο Χάρι Πότερ και ο Ημίαιμος Πρίγκηψ" συνεχίζει στο ίδιο στυλ και...

Ο Σπύρος είναι 12 χρονών και πλέον οι απορίες του είναι πολύ πιο σύνθετες... Είναι ένα παιδί που τις ώρες που τρώει στο tablet δεν τις ξοδεύει μόνο στα παιχνίδια και το YouTube, ψάχνει και διαβάζει πολλά πράγματα που τον ενδιαφέρουν... Τις προάλλες  περπατούσαμε οι δυο μας γυρνώντας από κάπου και με ρώτησε κάτι σχετικά με πολιτικά συστήματα, κομμουνισμό, καπιταλισμό, τέτοια πράγματα... Εγώ έχω μια συγκεκριμένη πολιτική αντίληψη και κοσμοθεωρία αλλά θεωρώ ότι δεν έχει τόσο νόημα να "κατηχήσεις" το παιδί σου με αυτό που θεωρείς σωστό όσο το να το βοηθήσεις να ανακαλύψει μόνο του την αλήθεια μέσα από την καθημερινή σου πρακτική, να καταλάβει μόνο του γιατί πιστεύεις εσύ αυτό που πιστεύεις και να του δώσεις την δυνατότητα να σε κρίνει ή και να διαφωνήσει μαζί σου... Σε κάποια φάση η κουβέντα πήγε στο κατά πόσο πέτυχε ή δεν πέτυχε ο υπαρκτός σοσιαλισμός ή το κατά πόσο είναι επιτυχημένο πολιτικό σύστημα ο καπιταλισμός... Του είπα ότι για μένα οι θεωρίες είναι σημαντικές αλλά ακόμα ...

Ο Μάρτης που μας πέρασε ήταν ένας επώδυνος μήνας... Άγχος, στενοχώριες, καυγάδες, έξοδα (πολλά έξοδα!)... Το χειρότερο νέο για μένα ήταν τα αποτελέσματα ενός triplex καρωτίδων που έκανα τα οποία ούτε λίγο ούτε πολύ λέγανε ότι δεν έχω κάτι που χρήζει άμεσης αντίδρασης αλλά ότι η κλινική μου εικόνα θυμίζει 60άρη κι όχι άντρα 43 στα 44... Θα πρέπει να πάρω στα σοβαρά την προσπάθεια να αλλάξω διατροφικές και άλλες συνήθειες έτσι ώστε να κρατήσω τον εαυτό μου όσο δυνατόν περισσότερο υγιή... Η όλη ιστορία ξεκίνησε τον Δεκέμβρη όταν και αποφάσισα να κάνω ένα check up αφού λόγω COVID και αμέλειας έφτασα στο σημείο να έχουν περάσει 3 χρόνια και να μην έχω κάνει ούτε εξέταση αίματος... Ο γιατρός μου μου έγραψε πλήρεις αιματολογικές και ουρολογικές εξετάσεις καθώς και κάποιες απεικονιστικές εξετάσεις (υπερήχους) ... Πριν καν βγουν τα αποτελέσματα μου είπε ότι πρέπει να χάσω κιλά καθώς τα 102 κιλά που έγραψε η ζυγαριά με τοποθετούσαν στην κατηγορία της παχυσαρκίας και να προσέξω το αλάτι στη διατρ...

Παίρνω ένα πολύ καλό μισθό...  Είμαι από εκείνους τους τυχερούς που ναι μεν δουλεύουν πολύ αλλά αμείβονται πολύ καλά για τη δουλειά τους... Η Μάρα παίρνει επίσης ένα καλό μισθό, δεδομένων των συνθηκών, πολύ πάνω από τον μέσο όρο... Εν ολίγοις μπαίνουν αρκετά λεφτά στο σπίτι μας, πολλά παραπάνω από την μέση ελληνική οικογένεια, για το ελληνικό κράτος είμαστε προνομιούχοι, συγκριτικά με πολλές άλλες ελληνικές οικογένειες με την ίδια σύνθεση με τη δική μας, σίγουρα είμαστε... Εμείς οι προνομιούχοι λοιπόν, μένουμε στο νοίκι, στην Αγία Παρασκευή, όπου μέναμε πάντα κι έχουμε δύο παιδιά, 12 και 9 ετών...  Εμείς οι προνομιούχοι που ούτε τα ταξίδια κάνουμε, ούτε τα θέατρα και τις διασκεδάσεις, ούτε τα παιδιά μας κάνουν δραστηριότητες που απαιτούν μεγάλη οικονομική συνεισφορά, ΖΟΡΙΖΟΜΑΣΤΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ....  Οι τελευταίοι μήνες απαιτούν προγραμματισμό και αυστηρή διαχείριση, έξοδα που μετατίθενται στους επόμενους και έξοδα που δεν μπορούν να καλυφθούν από το μηνιαίο εισόδημα και αναγκα...

Πέμπτη στάση στο σύμπαν του Χάρι Πότερ, πάει και το Τάγμα του Φοίνικα... Η καραντίνα λόγω COVID19 των υπολοίπων μελών της οικογένειας μου έδωσε περισσότερο ελεύθερο χρόνο τον οποίο ξόδεψα κατά ένα μεγάλο βαθμό στην ανάγνωση του Τάγματος του Φοίνικα, το οποίο δεν ήταν καθόλου μικρό, 700+ σελίδες... Μετά τα γεγονότα που σημάδεψαν το Τρίαθλο Μαγείας, ο μαγικός κόσμος αρνείται να παραδεχτεί την αλήθεια της επιστροφής του Λόρδου Βόλντεμορτ... Ο Χάρι αντιμετωπίζεται από το Υπουργείο Μαγείας σαν ανισόρροπος ταραχοποιός και ο Ντάμπλντορ που τον στηρίζει ως μηχανορράφος και επίδοξος σφετεριστής της υπουργικής καρέκλας... Μέσα σε αυτό το δυσοίωνο κλίμα η επιστροφή στο Χόγκουαρτς δεν είναι αυτή που περιμένει ο Χάρι, το Υπουργείο επεμβαίνει ανοιχτά στα του σχολείου, πολλοί συμμαθητές του τον αντιμετωπίζουν με καχυποψία ενώ η γνώση του κινδύνου της επιστροφής του Λόρδου Βόλντεμορτ είναι βασανιστική... Ο Χάρι και οι φίλοι του θα αναγκαστούν για άλλη μια χρονιά να αντιμετωπίσουν κινδύνους και προκλήσ...

Αυτό το timeline ξεκινάει στις 7/2 και λήγει σήμερα... Πριν την 7/2 είχε προηγηθεί ο τριπλός εμβολιασμός ο δικός μου και την Μάρας ενώ τα παιδιά είχαν κάνει την πρώτη δόση του εμβολίου... Τη Δευτέρα 7/2 , το απόγευμα μάθαμε από το Viber group της τάξης του Σπύρου ότι εντοπίστηκε κρούσμα συμμαθητή του... Αυτό αποτελεί ρουτίνα την φετινή χρονιά οπότε δεν προβληματιστήκαμε ιδιαίτερα, έτσι κι αλλιώς την επομένη έπρεπε να προσκομίσουν στο σχολείο αρνητικό self test, θα μαθαίναμε άμεσα τι συνέβαινε... Την Τρίτη 8/2 τα παιδιά κάνουν self test και βγαίνουν αμφότερα αρνητικά, οπότε πάνε κανονικά στο σχολείο, η Μάρα κι εγώ στο γραφείο, κάθε Τρίτη και Παρασκευή δουλεύω on-site, τις υπόλοιπες μέρες στο σπίτι... Την Τετάρτη 9/2 τα παιδιά δεν πάνε στο σχολείο, έχουμε προγραμματίσει την δεύτερη δόση του εμβολιασμού, όλα πάνε καλά... Την Πέμπτη 10/2 τα παιδιά πάλι δεν πάνε στο σχολείο... Για κανένα λόγο, απλά κάνανε κοπάνα... Το βράδυ βάζοντας τους για ύπνο παρατηρώ ότι ο Σπύρος έχει καταρροή αλλά ...

Η παρακάτω ιστορία δεν έχει άμεση σχέση με την οπαδική βία, έχει όμως σίγουρα να κάνει με την εγκληματικότητά και την βία μεταξύ ανηλίκων και νέων... Την θυμήθηκα λόγω της δολοφονίας του Άλκη Καμπανού στην Θεσσαλονίκη και επειδή σκέφτηκα ότι υπό δεδομένες συνθήκες θα μπορούσε να έχει πολύ διαφορετική κατάληξη από αυτή που είχε, ίσως μια κατάληξη σαν αυτή που είχε για τον Άλκη... Μεγάλωσα στον Ταύρο και μεγαλώνοντας αφού δεν υπήρχαν καφετέριες και μπαρ στην γειτονιά μας όταν αρχίσαμε να βγαίνουμε με τους φίλους μου πηγαίναμε στην Καλλιθέα που είναι εξαιρετικά κοντά, πηγαίνεις με τα πόδια... Εγώ κι ο Γιώργος, ο μακαρίτης πλέον κολλητός μου τότε, δεν είχαμε μηχανάκι οπότε έτσι κι αλλιώς οι μετακινήσεις μας γίνονταν ποδαράτο... Συνηθισμένη διαδρομή, είτε πηγαίνοντας για βόλτα είτε γυρνώντας, ήταν να περάσουμε από τον Σταθμό του Ηλεκτρικού στον Ταύρο, να περπατήσουμε παράλληλα με το ποτάμι και να βγούμε στη Σιβιτανίδου και από εκεί στην Πλατεία Κύπρου... Η διαδρομή ήταν κακοφωτισμένη σε μεγ...

  Όλο το video, εδώ ...

Το χιόνι έχει παγώσει κι έχει κάνει τα πεζοδρόμια πίστες για πατινάζ... Το αυτοκίνητο εξακολουθεί να παραμένει εγκλωβισμένο μέσα στο πάρκινγκ ενώ το πεσμένο δέντρο μέσα στην αυλή δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο την έξοδο... Τι άλλο να κάνεις εκτός από Netflix και διάβασμα; Το βιβλίο το είχα ξεκινήσει πριν από μερικές μέρες αλλά είχα διαβάσει σκάρτες 100 σελίδες, στις δύο μέρες του χιονιά το ξεπέταξα... Ο Χάρι επιστρέφει για τέταρτη χρονιά στο Χόγκουαρντς στο οποίο διεξάγεται για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια το Διεθνές Τρίαθλο Μαγείας... Τα σημάδια επανόδου του Λόρδου Βόλντεμορτ έχουν αρχίσει να γίνονται φανερά αλλά οι περισσότεροι μάγοι τα αγνοούν... Όταν ο Χάρι μυστηριωδώς ανακηρύσσεται πρωταθλητής του Χόγκουαρντς και διεκδικητής του τροπαίου τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο... Ο Χάρι και οι φίλοι του είναι στην εφηβεία πια, οι σχέσεις μεταξύ τους και με τον υπόλοιπο κόσμο έχουν αρχίσει και γίνονται πιο περίπλοκες ενώ αντιλαμβάνονται σιγά σιγά και την πολλάκις άδικη φύση ...

Χθες το "Ψαροκόκαλο" έκλεισε 13 χρόνια ζωής, έχει τα γενέθλιά του κάθε χρόνο στις 18/01, την ίδια μέρα με την γιορτή του Θάνου... Έχω πει πολλές φορές τι σημαίνει αυτό το blog για μένα και γιατί συνεχίζει να ζει παρά τον θάνατο της blog-όσφαιρας, φέτος θα θυμηθούμε τις προηγούμενες επετείους/γενέθλια του blog και θα ευχηθώ να τα ξαναπούμε και του χρόνου σε ένα παρόμοιο post! 😉 (2021) 12... (2020) Επέτειοι... (2019) 10 χρόνια Ψαροκόκαλο! (2018) 9 χρόνια blogging... (2017) Γιορτές και γενέθλια - 8 χρόνια "Ψαροκόκαλο"... (2016) 7 χρόνια "Ψαροκόκαλο" κι όχι μόνο... (2015) 6 χρόνια "Ψαροκόκαλο" κι όχι μόνο... (2014) 5 χρόνια "Ψαροκόκαλο"... (2013) 4 χρόνια "Ψαροκόκαλο"... (2012) 3 χρόνια "Ψαροκόκαλο"... (2011) 2 χρόνια Ψαροκόκαλο!!! (2010) Happy Birthday "Πλίνθοι και κέραμοι"... ...και το πρώτο post είναι αυτό : Καλώς ήρθα...