Βλέπω το "The Crown" και σκέφτομαι...

Βλέπω τον Φίλιππο στο "The Crown" να εξοργίζεται με τον μαλθακό γιο του Κάρολο, να θέλει να τον σκληραγωγήσει, να τον ετοιμάσει, όπως θεωρεί αυτός κατάλληλα, για τις δυσκολίες της ζωής... Η αλήθεια είναι ότι τον νιώθω απόλυτα... Τα ίδια προσπάθησε να κάνει κι ο δικός μου πατέρας, τα ίδια προσπαθώ να κάνω κι εγώ στα δικά μου παιδιά, όσο κι αν στην θεωρία λέω ότι ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, ότι πρέπει να σεβόμαστε τις ιδιότητες και τις δεξιότητες του καθενός... 

Πιστεύω ότι κάθε πατέρας προσπαθεί μέσα από τα παιδιά του να σκοτώσει τους δικούς του δαίμονες, αυτούς που τον βασάνισαν και τον σημάδεψαν... Πιστεύει ότι μπορεί να μεταλαμπαδεύσει αυτή την εμπειρία που έχει συσσωρεύσει μέσα από τα χρόνια που έχει ζήσει, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες του, στα παιδιά του, να τους προετοιμάσει ένα δρόμο πιο στρωτό και λιγότερο επώδυνο από αυτόν που  περπάτησε αυτός... 

Η αντικειμενική αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να πλάσουμε τα παιδιά μας σαν τις βέλτιστες εκδόσεις του εαυτού μας ούτε μπορούμε να τους μεταγγίσουμε την εμπειρία της ζωής μας... Κάθε παιδί είναι διαφορετικό και για να μάθει τη ζωή πρέπει να φάει τα μούτρα του, να κάνει τα λάθη του, να πέσει και να ξανασηκωθεί, αν τα καταφέρει... Είναι πολύ τρομακτικό αλλά επί της ουσίας δεν μπορούμε να τα προστατέψουμε κι ούτε να προαποφασίσουμε την ζωή που θα ζήσουν, ευτυχώς αυτό το τελευταίο... Μπορούμε μόνο να τα μεγαλώσουμε με αγάπη, να τους δώσουμε ότι καλύτερο μπορούμε και να ελπίζουμε απλά ότι αυτό θα είναι αρκετό για να τους κάνει ολοκληρωμένους και υγιείς ενήλικες...