Φθινόπωρο...

Μου αρέσει το φθινόπωρο αλλά με στεναχωρεί... 

Συνήθως φθινόπωρο θα πάθω το μεγάλο ψυχολογικό breakdown μου, φθινόπωρο ήταν η τελευταία φορά που αναζήτησα τη βοήθεια ενός ψυχοθεραπευτή, φθινόπωρο είναι και τώρα που και πάλι νιώθω "under the weather"...

Οδηγώντας χθες στο σπίτι από τη δουλειά κι ενώ αισθανόμουν πραγματικά στενοχωρημένος σκεφτόμουν γιατί μου συμβαίνει αυτό... 

Κάθε φθινόπωρο διαδέχεται το καλοκαίρι και έρχεται με την φούρια του καλοκαιριού... Έχουν τελειώσει οι διακοπές, έχουν τελειώσει τα λεφτά και είμαι αναγκασμένος να ρίξω ρυθμούς... Τα οικονομικά μου παραδοσιακά έχουν τα μαύρα τους τα χάλια μέχρι τα Χριστούγεννα που θα πάρω το δώρο, οι οικονομικές απαιτήσεις του φθινοπώρου είναι πάντα μεγάλες κι εγώ ζορίζομαι, πόσο μάλλον φέτος που πρέπει να βρεθεί μια μακροπρόθεσμη λύση για το θέμα σπίτι, μένουμε στο νοίκι και μετά από 9 χρόνια πρέπει να πάρουμε την απόφαση να φύγουμε για διάφορους λόγους... Φοβάμαι πολύ το ρίσκο του δανείου διότι προϋποθέτει μια οικονομική σταθερότητα για πολλά χρόνια ενώ έχουμε δει στην πράξη ότι αυτό δεν ισχύει κι επίσης δεν έχω μετρητά για να υποστηρίξω την αγορά ενός σπιτιού με μικρότερο δάνειο... Τα ενοίκια δε στην περιοχή που μένω, την Αγία Παρασκευή, είναι απλησίαστα... 

Κάθε φθινόπωρο ξεκινάει με στόχους και μεγαλεπήβολα σχέδια... Του χρόνου τέτοια εποχή θα είμαι 15 κιλά ελαφρύτερος και θα έχω το σώμα που θέλω, θα έχω διαβάσει 15 βιβλία τουλάχιστον, θα έχω πάρει τουλάχιστον μια επαγγελματική πιστοποίηση, θα έχω κάνει ένα ταξίδι στο εξωτερικό ή θα έχω πάει επιτέλους τα παιδιά μου στην Κύπρο για να δουν το μέρος που γεννήθηκε ο πατέρας τους κι η γιαγιά τους... 

Εκεί γύρω στον Οκτώβρη έχω ήδη καταλάβει ότι κατά 99% ελάχιστοι από τους στόχους μου έχουν ελπίδα να υλοποιηθούν... Το άγχος και η έλλειψη επιμονής μου ματαιώνουν κάθε fitness προσδοκία μου, τα λεφτά είναι συγκεκριμένα και δεν φτάνουν για μεγάλα ταξίδια, όχι τουλάχιστον χωρίς να θυσιαστούν οι καλοκαιρινές διακοπές ενώ το μυαλό μου αδυνατεί να συγκεντρωθεί για την ανάγνωση ενός μυθιστορήματος, για πιστοποιήσεις δεν το συζητάμε καν... 

Μεταξύ όλων αυτών είναι και οι στόχοι που θέτει η οικογένεια, ο χώρος εργασίας και τα αναπόφευκτα απρόοπτα που προκαλούν επιπλέον αναστάτωση... Αναγκάζομαι να διαλέξω τι θα προχωρήσω και τι όχι, πολλές φορές δεν το κάνω με επιτυχία είναι η αλήθεια και οι ματαιώσεις και η πιθανότητα των μελλοντικών ματαιώσεων συσσωρεύονται η μία πάνω στην άλλη... Στο τέλος δεν ξέρω τι να πρωτοκάνω και τα παρατάω όλα... 

Κάθομαι και κοιτάζω την μπογιά στο ταβάνι του γραφείου μου που έχει σκάσει, ξέρω ότι πρέπει να το βάψω αλλά δεν ξέρω αν έχει νόημα αν φύγουμε από το σπίτι αλλά δεν έχω και λεφτά τώρα για βαψίματα αλλά δεν ξέρω πώς θα αλλάξουμε σπίτι αλλά αν βάψω μετά τα Χριστούγεννα δεν υπάρχει πιθανότητα να έχω λεφτά για κάποιο ταξίδι, αγχώνομαι κι όταν αγχώνομαι με πιάνουν νεύρα και για να νιώσω καλά τρώω κι όσο τρώω χάνω τους fitness στόχους μου και μετά νιώθω τύψεις και για να σταματήσω να νιώθω τύψεις θα πιω 2-3 ποτά και μετά φοβάμαι για την υγεία μου γιατί είμαι 43 στα 44 υπέρβαρος με κακές διατροφικές συνήθειες....

Φθινόπωρο σημαίνει ματαίωση...