Δεν υπάρχουν λόγια...

Δεν υπάρχουν πολλά να γράψεις για την εμπειρία που βιώνεις εσύ ως τουρίστας ενώ χιλιάδες κόσμου χάνουν τις ζωές τους ή τις περιουσίες τους, την ψυχική τους γαλήνη... Νιώθω σαν να βρισκόμαστε σε πόλεμο, τα καράβια με τους πυρόπληκτους που εκκενώνονται μου θύμισαν κατευθείαν τους πρόσφυγες που καραβοπνίγονται χρόνια τώρα στις ακτές της Μεσογείου... 

Να μιλήσω εγώ για τις διακοπές μας που τελείωσαν πρόωρα μετά από μια νύχτα τρόμου που βλέπαμε τις λάμψεις από τις φωτιές μέσα στην νύχτα κι ενώ εκκενώνονταν τα χωριά το ένα μετά το άλλο μέχρι που το πρωί ο άνεμος γύρισε από την άλλη και σώθηκε πρόσκαιρα το χωριό που ήμασταν εμείς... 

Να μιλήσω για την φίλη και πρώην συνάδελφο που ζει στην Βαρυμπόμπη, στην αγωνία και τον τρόμο εδώ και 4-5 μέρες και είδε παράλληλα από την τηλεόραση το εξοχικό στις Ροβιές να καίγεται... 

Για την άλλη πρώην συνάδελφο που είδα τις κόρες της Live στην τηλεόραση να εκκενώνονται με καΐκια από την Αγία Άννα, τα κορίτσια είναι ασφαλή τώρα στην Χαλκίδα... 

Για τους αγαπημένους φίλους που μας φιλοξένησαν δεύτερη συνεχόμενη χρονιά και μένουν στις Γούβες κοντά στο Πευκί που έμειναν να περιμένουν αν θα καεί το σπίτι τους, αν θα χαθεί το χωριό τους... 

Για το Πευκί που ερήμωσε από τουρίστες κι έχει γεμίσει πυρόπληκτους από τα χωριά που εκκενώνονται, στην παραλία, στο camping, παντού... 

Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις το συναίσθημα της συμφοράς, την λύπη γι αυτό που συνέβη, που συμβαίνει ακόμα, που θα συμβεί στο μέλλον λόγω αυτής της τεράστιας καταστροφής...