"Η λέξη είναι φόνος" του Anthony Horovitz

Το τελευταίο post μου για κάποιο βιβλίο ανέβηκε στις 9 Φεβρουαρίου, σήμερα έχουμε 15 Ιουνίου, 4 ολόκληροι μήνες αναγνωστικής απραξίας... Σίγουρα φταίει το Netflix και η κακή μου διάθεση όλους αυτούς τους μήνες αλλά και πάλι το διάστημα ήταν εντυπωσιακά μεγάλο...

Το "Η λέξη είναι φόνος" του Anthony Horovitz το είχα αγοράσει για την μητέρα μου τα Χριστούγεννα αλλά τελικά το κράτησα εγώ αφού το είχε ήδη διαβάσει και της αγόρασα ένα άλλο... Έμεινε μήνες στο κομοδίνο μου και τελικά ήρθε η ώρα του και το διάβασα...και πέρασα πολύ καλά!

Μια μεσόκοπη, καλοστεκούμενη κυρία μπαίνει σε ένα γραφείο τελετών στο Λονδίνο και κανονίζει τις λεπτομέρειες της κηδείας της, την ίδια μέρα όμως δολοφονείται... Την υπόθεση αναλαμβάνει ένας περίεργος τύπος, ο Χόθορν, εξωτερικός σύμβουλος της Scotland Yard, πρώην αστυνομικός, μονόχνοτος και περίεργος, μυστηριώδης αλλά χωρίς δεύτερη σκέψη ευφυής στη δουλειά του... Ο Χόθορν έχει υπάρξει σύμβουλος του Anthony Horovitz όταν έγραφε το σενάριο μιας αστυνομικής σειράς και του προτείνει να γράψει ένα βιβλίο που θα παρακολουθεί την επίλυση της υπόθεσης δολοφονίας από τον ίδιο... Ο Anthony δεν συμπαθεί ιδιαίτερα τον Χόθορν, έχουν πολλές διαφορές σαν χαρακτήρες, αλλά το project τον ιντριγκάρει και αποφασίζει να συνεργαστεί μαζί του και έτσι ξεκινάει η ιστορία τους...

Το παράδοξο δίδυμο είναι ενδιαφέρον... Ο Χόθορν είναι old school, εντελώς not pollitically correct και απόμακρος ενώ ο Anthony είναι ένας διάσημος συγγραφέας, κοσμοπολίτης, comme il faut... Συγκρούονται διαρκώς, ο Anthony θέλει να γνωρίσει το υποκείμενο του βιβλίου που ετοιμάζει, o Χόθορν αντιστέκεται... Η υπόθεση τρέχει, γίνεται ακόμα ένας φόνος και τα πράγματα περιπλέκονται, η υπόθεση φαίνεται να έχει παρακλάδια, να πηγαίνει πίσω στο παρελθόν, σε παλιά και επώδυνα γεγονότα...

Το τρικ του Horovitz να τοποθετήσει τον εαυτό του μέσα στην πλοκή του βιβλίου είναι πολύ ενδιαφέρον και δουλεύει καλά... Ο χαρακτήρας του Χόθορν θα μπορούσε να δουλευτεί λίγο ακόμα, παρόλο που είναι ιντριγκαδόρικος είναι ελαφρώς κλισέ... Μου άρεσε πολύ η ιδέα του Horovitz να τοποθετήσει κάποιους από τους φανταστικούς χαρακτήρες που δημιούργησε για το βιβλίο μέσα σε πραγματικά στοιχεία της pop κουλτούρας, όπως η τηλεοπτική σειρά Homeland... Μου άρεσε πολύ η κορύφωση της πλοκής, το εθιστικό page turning και το εξαιρετικό φινάλε... Μου άρεσαν πολύ τα μικρά διαλείμματα από την ανάγνωση του "Η λέξη είναι φόνος"  για να ψάξω στο Google από το κινητό είτε για τον Horatio Hornblower είτε για να δω φωτογραφία του Deal, μου άρεσε η περιέργεια που ξυπνούσε μέσα μου...

Πέρασα πολύ ωραία διαβάζοντας το "Η λέξη είναι φόνος"  και αυτό τελικά είναι το πιο σημαντικό πράγμα...