Το τραγούδι του Χιλμπίλη...

Είδα το "Τραγούδι του Χιλμπίλη" χθες το βράδυ και στράγγισα στο κλάμα... 

Χρόνια είχε μια ταινία να με επηρεάσει έτσι, πατήθηκαν μέσα μου τόσα πολλά κουμπιά, ταυτίστηκα τόσο πολύ με αυτό που έβλεπα που ταράχτηκα πραγματικά... Όχι γιατί η ζωή η δική μου και της οικογένειας μου μοιάζει τόσο πολύ με αυτή της οικογένειας του J.D. Vance, κάθε άλλο... Αυτό που με σόκαρε γιατί μου ήταν πολύ οικείο ήταν το στοιχείο της παραίτησης, της ζωής που σε παίρνει από κάτω, το αίσθημα της ματαιότητας, ότι όσο κι αν προσπαθήσεις δεν θα τα καταφέρεις... 

Το ξέρω αυτό το συναίσθημα, το έχω δει στους οικείους μου και παλεύω καθημερινά μαζί του, μέρα την μέρα, ξέρω ότι είμαι επιρρεπής σε αυτό, ότι είναι εύκολο για μένα να αφεθώ στην παραίτηση και την αυτολύπηση όχι τόσο γιατί έχω τους λόγους να το κάνω αλλά γιατί μεγάλωσα έτσι, το έβλεπα παντού, στο σπίτι, στη γειτονιά, στους φίλους μου... Το μόνο πράγμα που με έσωσε από αυτό που είμαι είναι η Μάρα και τα παιδιά μου... 

Ευτυχώς για μένα, γνώρισα την Μάρα πολύ νέος και μεγάλωσα μαζί της, μου έμαθε ότι πρέπει να προσπαθείς, να μην τα παρατάς, να χαίρεσαι με τις μικρές νίκες της ζωής... Περάσαμε τις δυσκολίες μας αλλά ήταν πάντα αυτή που χρειαζόμουν, αυτό που είχα ανάγκη από παιδί, να βρω ένα αντίβαρο στο σκοτάδι που είχα και έχω μέσα μου... Όταν ήρθαν στη ζωή τα παιδιά μου για διάφορους λόγους, γενικότερους αλλά και προσωπικούς, η ζωή έγινε πολύ πιο δύσκολη αλλά η έγνοια τους και η αγάπη τους δεν με άφηναν ποτέ να κατρακυλήσω εντελώς, είχα πάντα ακόμα ένα λόγο εκτός της Μάρας που σηκωνόμουν πάντα στα πόδια μου... 

Δεν τα καταφέρνω πάντα καλά, σίγουρα κάνω πολλά λάθη στην πορεία και περιμένω να μου τα χρεώσουν τα παιδιά μου και η Μάρα κάποτε αλλά θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι ασυγχώρητα κι ότι πάντα στο πίσω μέρος τους μυαλού τους θα ξέρουν ότι και τους τρεις τους, τους αγάπησα όσο δεν έχω αγαπήσει τον εαυτό μου ποτέ...

Για την ταινία δεν θέλω να πω πολλά περαιτέρω, έχουν ήδη ειπωθεί πολλά, άλλα θετικά κι άλλα αρνητικά, εγώ ξέρω ότι με συγκλόνισε, δείτε τη και βγάλτε τα συμπεράσματά σας... Το μόνο που θέλω να πω είναι ότι είναι συγκλονιστική η μεταμόρφωση και η ερμηνεία της Glenn Close στην γιαγιά του  J.D. Vance κι ότι πρέπει επιτέλους αυτή η μεγάλη ηθοποιός να πάρει ένα Oscar!