Χάσμα γενεών...

Έχω ασχοληθεί πολύ με τη μουσική μεγαλώνοντας... Άκουγα πάντα πολύ μουσική, παρακολουθούσα τις τάσεις, ήξερα κάθε καινούργιο συγκρότημα, κάθε καινούργιο μουσικό στυλ... Περνώντας τα χρόνια έχασα αυτό το touch... Είναι ο περιορισμένος χρόνος, η συντηρητικοποίηση που έρχεται με τα χρόνια, η ανικανότητα να ακούσεις αυτό που ακούν σήμερα οι νέοι; Τα playlists μου για χρόνια περιείχαν μουσική που βγήκε στο παρελθόν... Πάντα πίστευα ότι είναι σημάδι ότι γερνάς όταν δεν μπορείς να παρακολουθήσεις την μουσική που ακούν οι νέοι...

Εδώ και κάνα δυο χρόνια με χτύπησε αστροπελέκι... Το ελληνικό hip hop, εκ Θεσσαλονίκης κατά κύριο λόγο, με όλα τα sub genres του, trap, drill, κτλ...  Όχι δεν τρελάθηκα... Ξεκίνησα να ακούω ότι έβρισκα μπροστά μου, κατανάλωνα με μανία... Ok, άκουσα πολλές μαλακίες αλλά μέσα στον ορυμαγδό του swag και των gangsta wannabes υπάρχουν εξαιρετικά πράγματα, όπως η μουσική του ΛΕΞ αλλά το τεράστιο κόλλημα μου τον τελευταίο καιρό είναι ο WANG...