Ψαροκόκαλο...

  Η περίληψη στο οπισθόφυλλο λέει τα παρακάτω: "...O Μίλαν Μπεργκ περιμένει υπομονετικά στο φανάρι. Ένα αυτοκίνητο σταματάει δίπλα του. Στο πίσω κάθισμα ένα τρομοκρατημένο κορίτσι κρατάει κολλημένο στο τζάμι ένα σημείωμα. ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΥΤΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ Μια κραυγή για βοήθεια; Ο Μίλαν δεν έχει ιδέα. Είναι αναλφάβητος. Όμως, το ένστικτό του φωνάζει ότι το κορίτσι βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο. Στα μάτια της είναι ζωγραφισμένος ο φόβος κι αυτό είναι ένα μήνυμα που μπορεί να «διαβάσει». Αποφασίζει να ακολουθήσει το αυτοκίνητο, κι έτσι ξεκινά μια εφιαλτική περιπλάνηση που θα τον οδηγήσει σε μια σκληρή συνειδητοποίηση: Κάποιες φορές η αλήθεια είναι υπερβολικά φριχτή για να την αντέξεις… Κάποιες φορές η άγνοια είναι το μεγαλύτερο δώρο του κόσμου…" To  "Αναλφάβητος"   είναι το δεύτερο βιβλίο του  Sebastian Fitzek που διαβάζω, το πρώτο ήταν "Το δέμα" ...  O  Fitzek  είναι ένας από τους superstars του μυθιστορήματος μυστηρίου με πολλές επιτυχίες στο ενεργητι

Ο Γιου-Τζιν ξυπνάει μέσα στην νύχτα από μια περίεργη μυρωδιά κι ένα τηλεφώνημα από τον αδερφό του... Του λέει ότι δέχτηκε μια κλήση από την μάνα τους που τον ξύπνησε αλλά δεν πρόλαβε να της απαντήσει... Σε λίγο ανακαλύπτει την μάνα του μέσα στο αίμα νεκρή στον κάτω όροφο του σπιτιού... Δεν γνωρίζει ποιος την έχει σκοτώσει, δεν θυμάται καν πως έφτασε στο κρεβάτι του εκείνη την νύχτα, η επιληψία από την οποία υποφέρει από παιδί του προκαλεί συχνά προβλήματα με την μνήμη του... Ο Γιου-Τζιν θα προσπαθήσει να θυμηθεί τι έγινε εκείνη την νύχτα, αν είναι ο ίδιος ή όχι ο φονιάς της μάνας του, στην προσπάθειά του αυτή θα ανακαλύψει πολλά παραπάνω τόσο για τον εαυτό του όσο και για την οικογένεια του... Το καθηλωτικό μυθιστόρημα της  Jeong You Jeong  είναι το πρώτο βιβλίο που διάβασα στη ζωή μου το οποίο προέρχεται από την Κορέα... Είναι ένα καταπληκτικό ψυχολογικό θρίλερ το οποίο μου κράτησε το ενδιαφέρον αμείωτο μέχρι την τελευταία του σελίδα... Διαδραματίζεται κυρίως μέσα στο διαμέρισμα που ζ

Ο Έιντεν ξυπνάει μέσα σε ένα δάσος... Δεν ξέρει πού βρίσκεται, δεν θυμάται το όνομά του, δεν έχει αναμνήσεις... Βλέπει να διαπράττεται μπροστά του μια δολοφονία, μια γυναίκα πεθαίνει, πανικοβάλλεται και ζητά απαντήσεις... Φτάνοντας στο Μπλάκχιθ, ένα μέγαρο μέσα στην καρδιά του δάσους που τα χρόνια του μεγαλείου του έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, αντιλαμβάνεται σιγά σιγά τι του έχει συμβεί... Είναι παγιδευμένος να ξαναζεί την ίδια και την ίδια μέρα ξανά μέχρι να λύσει το μυστήριο του θανάτου της Έβελιν Χαρντκάστλ, της κόρης του ιδιοκτήτη του Μπλάκχιθ, η οποία θα δολοφονηθεί το ίδιο βράδυ... Κάθε μέρα που περνάει, χωρίς να λυθεί το μυστήριο ο Έιντεν θα ξυπνάει σε διαφορετικό σώμα, θα έχει την μορφή κάποιου άλλου καλεσμένου και θα κουβαλάει τις αναμνήσεις του μέχρι και την όγδοη μέρα του βρόχου επανάληψης, αν δεν τα καταφέρει να λύσει το μυστήριο μετά την όγδοη μέρα η μνήμη του διαγράφεται και ο βρόχος ξεκινάει από την αρχή...  Ξεκινώντας οφείλω να πω ότι διάβασα το βιβλίο σε ηλεκτρονική μορ

Σήμερα πρωί πρωί παραλάβαμε email από το Δημοτικό Σχολείο που πάνε και τα δυο μου παιδιά το οποίο μας ενημέρωνε ότι εμφανίστηκε κρούσμα στο ΣΤ2, το τμήμα του Σπύρου, και για αυτό τον λόγο μας ζητούσε να κρατήσουμε τα παιδιά μας στο σπίτι...  Δεδομένου ότι την προηγούμενη εβδομάδα που υπήρχε κρούσμα στο ΣΤ1 δεν ζητήθηκε να κρατηθούν τα παιδιά στο σπίτι καθώς το πρωτόκολλο του Υπουργείου Παιδείας προβλέπει ότι ένα τμήμα κλείνει όταν αρρωσταίνουν οι μισοί μαθητές συν 1, θεωρήσαμε ότι πρέπει να νόσησε η δασκάλα... Η υπόθεσή μας επιβεβαιώθηκε από την ίδια τη δασκάλα λίγο αργότερα...  Το κωμικοτραγικό είναι ότι τα πρωτόκολλα του Υπουργείου Παιδείας δεν προβλέπουν κάτι στην περίπτωση που νοσήσει ο δάσκαλος, η αναστολή λειτουργίας του τμήματος ήταν πρωτοβουλία της διεύθυνσης του σχολείου, πολύ λογική κατά την προσωπική μου άποψη αφού πιθανή συνδιδασκαλία θα προκαλέσει επιπλέον συνωστισμό στις ήδη υπεράριθμες τάξεις...  Για δεύτερη εβδομάδα στην σειρά διαταράσσεται η φυσιολογική λειτουργία του

Χθες το μεσημέρι όταν επέστρεψαν τα παιδιά μου από το σχολείο, μου είπε ο Σπύρος ότι στο άλλο τμήμα της ΣΤ' Δημοτικού βρέθηκε κρούσμα COVID-19 κι ότι όλα τα παιδιά και των δύο τάξεων θα πρέπει να κάνουν δύο rapid test μέσα στην εβδομάδα, ένα άμεσα κι ένα την Πέμπτη... Πήγα τον Σπύρο κατευθείαν για να κάνει το test, το οποίο βγήκε ευτυχώς αρνητικό... Ενημέρωσα την Μάρα και αυτή με την σειρά της ενημέρωσε άμεσα για το αποτέλεσμα τους υπόλοιπους γονείς στο Viber group της τάξης... Όσο περνούσαν οι ώρες μαθαίναμε τα αποτελέσματα των rapid tests και άλλων μαθητών και από τα δύο τμήματα της ΣΤ' Δημοτικού, κάποια παιδιά δυστυχώς θετικά, αλλά όχι όλων... Ειδικά από το άλλο τμήμα, το τμήμα του κρούσματος, μέχρι αργά το βράδυ μόνο 8 γονείς είχαν μπει στον κόπο να ενημερώσουν τους υπόλοιπους γονείς για τα αποτελέσματα των rapid tests που έκαναν (;;;) τα παιδιά τους... Το σχολείο δεν ανακοίνωσε το όνομα του παιδιού που ήταν το πρώτο κρούσμα και όσο και αν θα με καθησύχαζε περισσότερο να το

Βλέπω τον Φίλιππο στο "The Crown" να εξοργίζεται με τον μαλθακό γιο του Κάρολο, να θέλει να τον σκληραγωγήσει, να τον ετοιμάσει, όπως θεωρεί αυτός κατάλληλα, για τις δυσκολίες της ζωής... Η αλήθεια είναι ότι τον νιώθω απόλυτα... Τα ίδια προσπάθησε να κάνει κι ο δικός μου πατέρας, τα ίδια προσπαθώ να κάνω κι εγώ στα δικά μου παιδιά, όσο κι αν στην θεωρία λέω ότι ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, ότι πρέπει να σεβόμαστε τις ιδιότητες και τις δεξιότητες του καθενός...  Πιστεύω ότι κάθε πατέρας προσπαθεί μέσα από τα παιδιά του να σκοτώσει τους δικούς του δαίμονες, αυτούς που τον βασάνισαν και τον σημάδεψαν... Πιστεύει ότι μπορεί να μεταλαμπαδεύσει αυτή την εμπειρία που έχει συσσωρεύσει μέσα από τα χρόνια που έχει ζήσει, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες του, στα παιδιά του, να τους προετοιμάσει ένα δρόμο πιο στρωτό και λιγότερο επώδυνο από αυτόν που  περπάτησε αυτός...  Η αντικειμενική αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να πλάσουμε τα παιδιά μας σαν τις βέλτιστες εκδόσεις του εαυτού

Μου αρέσει το φθινόπωρο αλλά με στεναχωρεί...  Συνήθως φθινόπωρο θα πάθω το μεγάλο ψυχολογικό breakdown μου, φθινόπωρο ήταν η τελευταία φορά που αναζήτησα τη βοήθεια ενός ψυχοθεραπευτή, φθινόπωρο είναι και τώρα που και πάλι νιώθω "under the weather"... Οδηγώντας χθες στο σπίτι από τη δουλειά κι ενώ αισθανόμουν πραγματικά στενοχωρημένος σκεφτόμουν γιατί μου συμβαίνει αυτό...  Κάθε φθινόπωρο διαδέχεται το καλοκαίρι και έρχεται με την φούρια του καλοκαιριού... Έχουν τελειώσει οι διακοπές, έχουν τελειώσει τα λεφτά και είμαι αναγκασμένος να ρίξω ρυθμούς... Τα οικονομικά μου παραδοσιακά έχουν τα μαύρα τους τα χάλια μέχρι τα Χριστούγεννα που θα πάρω το δώρο, οι οικονομικές απαιτήσεις του φθινοπώρου είναι πάντα μεγάλες κι εγώ ζορίζομαι, πόσο μάλλον φέτος που πρέπει να βρεθεί μια μακροπρόθεσμη λύση για το θέμα σπίτι, μένουμε στο νοίκι και μετά από 9 χρόνια πρέπει να πάρουμε την απόφαση να φύγουμε για διάφορους λόγους... Φοβάμαι πολύ το ρίσκο του δανείου διότι προϋποθέτει μια οικονομικ

Με αφορμή το γεγονός ότι ασχολούμαι ξανά μετά από χρόνια με την R, η παρακάτω λίστα θα φανεί πολύ χρήσιμη σε όποιον θέλει να μάθει και να κατανοήσει τις δυνατότητες αυτής της πολύ συμπαθούς γλώσσα προγραμματισμού... Είναι βιβλία πάνω σε διάφορα θέματα γύρω από και μέσα στο οικοσύστημα της R και διατίθενται δωρεάν από τους ίδιους τους συγγραφείς τους...  "R for Data Sciense" - Hadley Wickam & Garrett Grolemund "Hands-On Programming with R" - Garrett Grolemund "Advanced R" - Hadley Wickam "R packages" - Hadley Wickam & Jenny Bryan "Fundamentals of Data Visualization" - Claus Wilke  "Forecasting: Principles and Practice" - Rob J. Hyndman & George Athanasopoulos "Mastering Shiny" - Hadley Wickam "Geocomputation with R" - Robin Lovelace & Jacub Novosad & Jannes Muenchow

Δύσκολο να κοιτάς τον καθρέφτη...  Πολλές φορές βλέπεις κάτι που δεν σου αρέσει, κάτι που σε απογοητεύει, κάτι που δεν ταιριάζει με το αφήγημα που έχεις φτιάξει στο μυαλό σου για τον εαυτό σου...  Πολλοί τον αποφεύγουν και κάνουν πως δεν τον κοιτάνε, υποκρίνονται ότι δεν υπάρχει, προτιμούν την εικόνα του εαυτού τους μέσα στο κεφάλι τους κι όχι αυτή που βλέπουν τα μάτια τους...  Υπάρχουν άνθρωποι που κρατάνε ένα καθρέφτη ψηλά, τον κοιτάνε συχνά και τον δείχνουν και στους άλλους για να καθρεφτιστούν κι αυτοί... Αυτοί οι άνθρωποι έχουν φανατικούς φίλους ή φανατικούς εχθρούς, οι περισσότεροι είναι οι εχθροί...  Λίγοι εκτιμούν το κοίταγμα στον καθρέφτη, οι περισσότεροι προτιμούν να κοιτάνε το πορτρέτο τους που έχουν βάλει σε βάθρο...  Στο τέλος αναγκάζεσαι να πεις ένα "Δεν βαριέσαι" και πας παρακάτω...  

Δεν προσπαθώ να ευλογήσω τα γένια μου ούτε να εξιλεωθώ γιατί ήμουν από αυτούς που έφυγαν κυνηγημένοι από την φωτιά στην Εύβοια, νιώθω όμως ότι εξίσου σημαντικό με την ανθρωπιστική βοήθεια που καταφθάνει στο νησί είναι να επιστρέψουμε εμείς οι άνθρωποι...  Με σεβασμό προς το περιβάλλον και τους ντόπιους να επιστρέψουμε για να σταθούμε δίπλα τους, να κολυμπήσουμε στις θάλασσές τους, να φάμε στις ταβέρνες και να πιούμε καφέ, να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι δεν είναι μόνοι, ότι ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΙ, ότι θα τους στηρίξουμε να μην χρειαστεί να εκκενώσουν άλλη μια φορά τα χωριά τους, όχι εξαιτίας της φωτιάς αυτή την φορά αλλά εξαιτίας της ανεργίας και της φτώχειας...  Αυτό νιώθω ότι πρέπει να κάνουμε εμείς, άνθρωπος προς άνθρωπο, το τι ΟΦΕΙΛΕΙ να κάνει το κράτος για να μην ερημώσει και ρημαχτεί ο τόπος είναι άλλη ιστορία...

Για κάποιο λόγο που σίγουρα έχει να κάνει με την, από παιδί, αγάπη μου για ιστορίες με επαναστάσεις, ηρωισμούς και αυτοθυσίες, ανέκαθεν με γοήτευε η ιστορία του IRA και των "Ταραχών" ... Οι μαχητές του IRA μου φαίνονταν σαν ιππότες της ελευθερίας και η Βόρεια Ιρλανδία ένα "πεδίον δόξης λαμπρόν" ... Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι αυτή μου η αντίληψη δεν ήταν και τόσο σωστή όχι τόσο γιατί δεν είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε λαού να επιθυμεί την αυτοδιάθεση και την εθνική του ολοκλήρωση, όσο γιατί οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν ένθεν κι ένθεν ήταν βάρβαροι, διότι μεγαλώνοντας ανέπτυξα μια έντονη απέχθεια απέναντι στην ατομική τρομοκρατία, διότι δεν μπορούσα πλέον να γοητεύομαι από έναν εν πολλοίς θρησκευτικό πόλεμο, εγώ που απορρίπτω όλες τις θρησκείες, διότι διέκρινα στην κατάσταση της Βόρειας Ιρλανδίας το αποτέλεσμα της κλασσικής αποικιοκρατικής στρατηγικής των Βρετανών, να ευνοούν τη μια από τις δύο κοινότητες μιας αποικίας, καλλιεργώντας αντιπαλότητα έτσι ώ

Δεν υπάρχουν πολλά να γράψεις για την εμπειρία που βιώνεις εσύ ως τουρίστας ενώ χιλιάδες κόσμου χάνουν τις ζωές τους ή τις περιουσίες τους, την ψυχική τους γαλήνη... Νιώθω σαν να βρισκόμαστε σε πόλεμο, τα καράβια με τους πυρόπληκτους που εκκενώνονται μου θύμισαν κατευθείαν τους πρόσφυγες που καραβοπνίγονται χρόνια τώρα στις ακτές της Μεσογείου...  Να μιλήσω εγώ για τις διακοπές μας που τελείωσαν πρόωρα μετά από μια νύχτα τρόμου που βλέπαμε τις λάμψεις από τις φωτιές μέσα στην νύχτα κι ενώ εκκενώνονταν τα χωριά το ένα μετά το άλλο μέχρι που το πρωί ο άνεμος γύρισε από την άλλη και σώθηκε πρόσκαιρα το χωριό που ήμασταν εμείς...  Να μιλήσω για την φίλη και πρώην συνάδελφο που ζει στην Βαρυμπόμπη, στην αγωνία και τον τρόμο εδώ και 4-5 μέρες και είδε παράλληλα από την τηλεόραση το εξοχικό στις Ροβιές να καίγεται...  Για την άλλη πρώην συνάδελφο που είδα τις κόρες της Live στην τηλεόραση να εκκενώνονται με καΐκια από την Αγία Άννα, τα κορίτσια είναι ασφαλή τώρα στην Χαλκίδα...  Για τους αγαπ

Μου αρέσει από καιρό εις καιρό να διαβάζω βιβλία που δεν είναι του απόλυτου στυλ μου και δεν θα τα διάλεγα με την πρώτη... Νιώθω ότι έτσι δίνω στον εαυτό μου τη δυνατότητα να γνωρίζει νέους (για μένα) συγγραφείς, νέους τρόπους έκφρασης και να βγαίνω από το αναγνωστικό μου comfort zone... Δεν είχα διαβάσει ξανά Ian Mc Ewan κι όταν βρέθηκε στα χέρια μου το, βραβευμένο με Booker το 1998,  "Άμστερνταμ" θεώρησα ότι ήταν μια ευκαιρία να σπάσω την μονοτονία του αστυνομικό/fiction/horror και να κάνω μια αλλαγή... Το  "Άμστερνταμ"  είναι ένα βιβλίο που ασχολείται με την ανθρώπινη φύση, την προσωπική ηθική και τις αποφάσεις που καθορίζουν τη ζωή μας... Ο Βέρνον κι ο Κλάιβ είναι πολύ επιτυχημένοι ο καθένας στον τομέα του αλλά είναι κενοί... Βαυκαλίζονται με την σπουδαιότητά τους αλλά είναι μόνοι και πανικόβλητοι από την πιθανότητα της αποτυχίας... Ο θάνατος της κοινής τους ερωμένης τους σοκάρει... Αναλογίζονται την νεότητά τους, κάνουν μια επισκόπηση των αποφάσεων που πήραν κ

Πηγαίνουμε οικογενειακώς στην Αίγινα από το 2011 και από την πρώτη φορά μέχρι και φέτος τουλάχιστον μια φορά πάμε βόλτα με άμαξα, με το "αλογκάκι" που έλεγε ο Σπύρος όταν ήταν μικρός...  Φέτος πήγαμε και πάλι βόλτα με την άμαξα και συνειδητοποίησα ότι ήταν η τελευταία φορά που μπήκαμε οι 4 μας σε μια άμαξα στην Αίγινα... Τα αγόρια έχουν ψηλώσει και μεγαλώσει, χωρέσαμε μετά βίας στα έτσι κι αλλιώς στενά καθίσματα της άμαξας, για την ακρίβεια για να χωρέσουμε τα αγόρια κάτσανε στα πόδια τα δικά μου και της Μάρας...  Συγκινήθηκα λίγο όταν σκέφτηκα την πρώτη φορά που κάναμε οι 4 μας βόλτα με άμαξα στην Αίγινα το καλοκαίρι του 2013 με τον Σπύρο 3 χρονών και τον Θάνο 4 μηνών που τους είχαμε και πάλι στην αγκαλιά μας, μου φάνηκε σαν να έκλεισε ένας κύκλος...

Πήγαμε 5 μέρες στην Αίγινα, κάναμε μικρές διακοπές για να γιορτάσουμε το τέλος της σχολικής χρονιάς και τη δυνατότητα να ταξιδεύεις ξανά, τώρα που είναι νωρίς ακόμα, μετά ποιος ξέρει τι επιφυλάσσει το μέλλον... πάλι.... Είχα το "Νυχτερινή πτήση 29"   εδώ και χρόνια στο Google Drive μου και δεν του έδινα σημασία, ο τίτλος δεν μου θύμιζε κάτι.... Το διάλεξα διότι από αυτά που έχω ακόμα αδιάβαστα από τον Stephen King ήταν αυτό με τις λιγότερες σελίδες... Γρήγορα συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για το "The Langoliers"  , κάπου το είχα "τρακάρει" κάποτε χωρίς να το δω όμως... Η νυχτερινή πτήση 29 της Αμέρικαν Πράιντ ξεκινάει από το Λος Άντζελες για τη Βοστόνη όταν ξαφνικά συμβαίνει το Γεγονός... 8 ετερόκλητοι επιβάτες οι οποίοι είχαν αποκοιμηθεί όλοι κατά την απογείωση ξυπνούν σε ένα αεροπλάνο παντελώς έρημο, εκτός από αυτούς... Οι εξαφανισμένοι συνεπιβάτες τους έχουν αφήσει πίσω τους κάθε είδους προσωπικά αντικείμενα, μέχρι και μασέλες, σφραγίσματα και προσθετι

Σήμερα βρίσκομαι στο γραφείο μετά από ένα ολόκληρο χρόνο...  Είχα αρχίσει να δουλεύω από το σπίτι στις 12 Μαρτίου του 2020 με μια μικρή διακοπή μέσα στον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 2020 οπότε και πήγαινα στο γραφείο μια φορά την εβδομάδα, η επόμενη φορά είναι σήμερα... Περίμενα αυτή την ημέρα πολύ καιρό... Εξακολουθώ να μου αρέσει η δουλειά από το σπίτι αλλά ήθελα να βγω έξω να δω άλλους ανθρώπους, ήθελα λίγη ανθρώπινη επαφή... Όταν μου το ανακοίνωσαν ότι την Τρίτη και την Παρασκευή θα δουλέψω από το γραφείο, πραγματικά τρόμαξα...  Πού θα πάω, τι θα κάνω, μήπως κολλήσω κάτι; Φυσικά και σκέφτομαι μαλακίες...  Η συνήθεια είναι φοβερό πράγμα, καλό και κακό, μαθαίνεις να νιώθεις οικειότητα και ασφάλεια ακόμα και στις πιο περίεργες καταστάσεις, μετά από καιρό ακόμα και το κελί της φυλακής μοιάζει οικείο...  Θα συνηθίσουμε και πάλι στη ζωή με άλλους ανθρώπους, ελπίζω...

Το τελευταίο post μου για κάποιο βιβλίο ανέβηκε στις 9 Φεβρουαρίου, σήμερα έχουμε 15 Ιουνίου, 4 ολόκληροι μήνες αναγνωστικής απραξίας... Σίγουρα φταίει το Netflix και η κακή μου διάθεση όλους αυτούς τους μήνες αλλά και πάλι το διάστημα ήταν εντυπωσιακά μεγάλο... Το  "Η λέξη είναι φόνος" του Anthony Horovitz το είχα αγοράσει για την μητέρα μου τα Χριστούγεννα αλλά τελικά το κράτησα εγώ αφού το είχε ήδη διαβάσει και της αγόρασα ένα άλλο... Έμεινε μήνες στο κομοδίνο μου και τελικά ήρθε η ώρα του και το διάβασα...και πέρασα πολύ καλά! Μια μεσόκοπη, καλοστεκούμενη κυρία μπαίνει σε ένα γραφείο τελετών στο Λονδίνο και κανονίζει τις λεπτομέρειες της κηδείας της, την ίδια μέρα όμως δολοφονείται... Την υπόθεση αναλαμβάνει ένας περίεργος τύπος, ο Χόθορν, εξωτερικός σύμβουλος της Scotland Yard, πρώην αστυνομικός, μονόχνοτος και περίεργος, μυστηριώδης αλλά χωρίς δεύτερη σκέψη ευφυής στη δουλειά του... Ο Χόθορν έχει υπάρξει σύμβουλος του  Anthony Horovitz  όταν έγραφε το σενάριο μιας αστ

Το μοναδικό πράγμα που ευχαριστιέμαι το τελευταίο χρονικό διάστημα είναι το μπάνιο στην θάλασσα και (κυρίως) το τρέξιμο... Στο παρελθόν είχα ασχοληθεί ξανά αλλά δεν ένιωθα αυτή την ικανοποίηση που νιώθω τώρα, την ανυπομονησία για την επόμενη προπόνηση... Αν δεν φοβόμουν τον τραυματισμό που θα μου το στερήσει εντελώς, θα έτρεχα κάθε μέρα αλλά το έχω περιορίσει στις τρεις προπονήσεις την εβδομάδα...  Χθες για παράδειγμα είχα περάσει μια πολύ κακή μέρα, με νεύρα και άγχος και στο καπάκι μετά τη δουλειά πήγα super market... Στην επιστροφή, φορτωμένος σαν το γαϊδούρι, ήμουν έτοιμος να αρχίσω να ουρλιάζω από τα νεύρα, τακτοποίησα τα πράγματα κι έφυγα κατευθείαν για το πάρκο Παπάγου (εκεί που είναι το Verde) όπου πάω για προπόνηση κι εκεί συνέβη η μαγεία που συμβαίνει κάθε φορά που πάω εκεί για τρέξιμο... Τα ξέχασα όλα, έκανα μια καλή διαλειμματική προπόνηση για 40 λεπτά, τα έδωσα όλα και πέτυχα και πολύ καλούς χρόνους για τα μέτρα μου... Στο τέλος της προπόνησης ήμουν μούσκεμα στον ιδρώτα,

Ο Μάιος έχει φτάσει στην μέση του κι εγώ δεν έχω βρει τίποτα να γράψω στο ρημάδι τούτο blog... Παρά τα σημαντικά που συμβαίνουν τον τελευταίο αρκετό καιρό τόσο στον πλανήτη ολόκληρο όσο και προσωπικά, πνευματικά είμαι αρκετά νωθρός, δεν είναι τυχαίο ότι δεν έχω ανοίξει βιβλίο εδώ και μήνες...  Το πιο σημαντικό γεγονός των ημερών που πέρασαν ήταν ότι εμβολιάστηκα με το εμβόλιο της AstraZeneca και πλέον περιμένω την δεύτερη δόση στις 6/7... Όλα κύλησαν πολύ ομαλά, οι παρενέργειες ήταν ασήμαντες, απλά μια ατονία για δύο με τρεις μέρες, παρόλα αυτά δεν κρύβω ότι αγχώθηκα... Παρά το γεγονός ότι είμαι ορθολογιστής, παρά το γεγονός ότι είμαι άνθρωπος που πιστεύει στην επιστήμη, τους αριθμούς και την στατιστική, παρά το γεγονός ότι δουλεύω σε φαρμακευτική κι έχω εξοικείωση με το φάρμακο σαν προϊόν, έχω δουλέψει πάνω στο κομμάτι του pharmacovigilance , όλη αυτή η παραφιλολογία που αναπτύχθηκε γύρω από το συγκεκριμένο εμβόλιο (κατευθυνόμενα κατά την προσωπική μου άποψη) με επηρέασε... Δεν σκέφτη

Στα παιδιά μου έβγαζα πάντα παρατσούκλια και ονόματα που τους φώναζα εγώ κι αυτοί μεταξύ τους... Έχω βγάλει αμέτρητα, τα περισσότερα πια τα ξεχνάω, ίσως θα έπρεπε να τα έχω καταγράψει... Τα περισσότερα αφορούν τον Θάνο γιατί είναι περισσότερο περσόνα από τον Σπύρο που είναι πιο χαμηλών τόνων κι έχει ένα πνεύμα πιο ονειροπόλο από τον μικρό...  Ο Θάνος ή Τσίκης ή Τσίκολη ή Μπόλιν ή Μπόνι ή Μπλόμπο ή Τσόνκο έχει τα γενέθλιά του σήμερα, ετών 8 παρακαλώ... Ήταν Μεγάλη Εβδομάδα και τότε (Μεγάλη Παρασκευή), ο καιρός ήταν εξίσου και περισσότερο ζεστός κι η γέννησή του σήμανε ότι πλέον η Μάρα αγάπησε το Πάσχα ενώ μέχρι τότε το αντιπαθούσε... Στην φωτογραφία είμαστε στην πρώτη του βόλτα όταν πια σαράντισε, μαζί με τον Σπύρο... Χρόνια σου πολλά αγοράκι μου, σε αγαπώ πολύ! ❤

Μετά από μια μακριά (και ευχάριστη) φοιτητική ζωή,τον στρατό και σχεδόν ένα χρόνο προσπάθειας για εύρεση εργασίας, 16 χρόνια πριν σαν σήμερα έγραφα το πρώτο μου ένσημο... Στην BOC (Τράπεζα Κύπρου) που δεν υπάρχει πια στην Ελλάδα, τουλάχιστον όπως τη γνωρίσαμε, εκεί που ξεκίνησα μια καριέρα που συνεχίζεται μέχρι σήμερα με αρκετή επιτυχία τολμώ να πω κι όπου γνώρισα ανθρώπους που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κρατάω στη ζωή μου μέχρι σήμερα... Όταν είχα ανακοινώσει την πρόσληψή μου σε ένα πολύ καλό μου φίλο τότε μου είχε πει χαρακτηριστικά, "Καλά, μαλάκα θα πάρεις σύνταξη από εκεί" ... Η ζωή δεν τα έφερε ακριβώς έτσι αλλά πάλι καλά είμαι, αξιώθηκα να δουλέψω και σε άλλους χώρους και να γνωρίσω εξίσου σημαντικούς και σπουδαίους ανθρώπους που ο κάθε ένας, ακόμα και αυτοί που δεν ταιριάξανε τα χνώτα μας, έστω κι αν δεν ήταν αυτός ο σκοπός τους, μου διδάξανε πολύτιμα μαθήματα...  Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί αν 16 χρόνια πριν, ήταν Μεγάλη Δευτέρα, δεν πέρναγα πρωί πρωί

Πέραν του φόβου και της ανασφάλειας λόγω της ασθένειας αυτής καθαυτής, αυτή η περίοδος του COVID2019 έφερε στην επιφάνεια πολλά ψυχικά και συναισθηματικά ζητήματα σε πολλούς από εμάς... Όταν στερείσαι της ανθρώπινης παρουσίας και αλληλεπίδρασης, όταν έχεις ελεύθερο χρόνο/άδειο χρόνο στον οποίο δεν είσαι συνηθισμένος, κοιτάς προς τα μέσα, στον προσωπικό σου καθρέφτη και πολλές φορές αυτό που βλέπεις δεν σου αρέσει και σε τρομάζει... Όπως λέει και αυτό το quote του Νίτσε: Αν κοιτάξεις για πολλή ώρα την άβυσσο, στο τέλος και η άβυσσος θα κοιτάξει εσένα. Όλα αυτά που θάψαμε και παραμερίσαμε τόσα χρόνια βρήκαν τον τρόπο να βγουν στην επιφάνεια και αυτό είναι αβάσταχτο πολλές φορές και όντως μπορεί να σε ρίξει στην άβυσσο αλλά είναι και μια ευκαιρία να λύσεις λογαριασμούς και να τακτοποιήσεις επιτέλους κάποια πράγματα...  Προσωπικά δεν θεωρώ ότι έχω ξεμπερδέψει με την άβυσσο μέσα μου αλλά μέσα από αυτή τη διαδικασία της τακτοποίησης έχω μπορέσει να κάνω κάποια βήματα προς τα εμπρός, όπως το

Είδα το "Τραγούδι του Χιλμπίλη" χθες το βράδυ και στράγγισα στο κλάμα...  Χρόνια είχε μια ταινία να με επηρεάσει έτσι, πατήθηκαν μέσα μου τόσα πολλά κουμπιά, ταυτίστηκα τόσο πολύ με αυτό που έβλεπα που ταράχτηκα πραγματικά... Όχι γιατί η ζωή η δική μου και της οικογένειας μου μοιάζει τόσο πολύ με αυτή της οικογένειας του J.D. Vance , κάθε άλλο... Αυτό που με σόκαρε γιατί μου ήταν πολύ οικείο ήταν το στοιχείο της παραίτησης, της ζωής που σε παίρνει από κάτω, το αίσθημα της ματαιότητας, ότι όσο κι αν προσπαθήσεις δεν θα τα καταφέρεις...  Το ξέρω αυτό το συναίσθημα, το έχω δει στους οικείους μου και παλεύω καθημερινά μαζί του, μέρα την μέρα, ξέρω ότι είμαι επιρρεπής σε αυτό, ότι είναι εύκολο για μένα να αφεθώ στην παραίτηση και την αυτολύπηση όχι τόσο γιατί έχω τους λόγους να το κάνω αλλά γιατί μεγάλωσα έτσι, το έβλεπα παντού, στο σπίτι, στη γειτονιά, στους φίλους μου... Το μόνο πράγμα που με έσωσε από αυτό που είμαι είναι η Μάρα και τα παιδιά μου...  Ευτυχώς για μένα, γνώρισα

Μπείτε στο Press Project να καμαρώσετε και τα υπόλοιπα βίντεο... 😠😠😠

Τρελός κοιμήθηκε, τρελό όνειρο είδε, έτσι λέει η μάνα μου... Εγώ το είχα από παλιά το κουσούρι, δεν είναι καινούργιο αλλά τώρα με τον κορωνοϊό απόγινε η κατάσταση, ο εγκλεισμός έχει μεγάλη επίδραση πάνω μου φαίνεται... Τις προάλλες, πρέπει να ήταν το Σάββατο, είδα ένα απίστευτο όνειρο, τόσο ζωντανό και ξεκάθαρο που ήταν σαν να βλέπω ταινία... Είναι καλοκαίρι και βρισκόμαστε διακοπές στο νησί Σούκα (!) το οποίο δεν ξέρω που βρίσκεται αλλά μοιάζει εντελώς ελληνικό... Μένουμε πάνω σε μια φανταστική παραλία με πλατιά αμμουδιά και βράχια στο δεξί άκρο που σχηματίζουν ένα μικρό κόλπο... Κολυμπάμε και ευχαριστιόμαστε την θάλασσα κι εγώ και η Μάρα και τα παιδιά, απόλυτη ευτυχία και ανεμελιά... Έχουμε ένα φουσκωτό το οποίο έχει ως κινητήριο δύναμη ένα ποδήλατο δρόμου προσαρμοσμένο πάνω στο φουσκωτό του οποίου η πίσω ρόδα έχει αντικατασταθεί με μηχανισμό όπως αυτός που έχουν τα ποταμόπλοια στην Αμερική...  Το σκηνικό αλλάζει και βρισκόμαστε σε ένα κέντρο με φοβερή θέα πάνω από την παραλία που γί

11 χρονών ρε κερατά, πώς πέρασαν τα χρόνια... Τι να σου πω και τι να σου ευχηθώ που δεν το έχω πει ήδη τόσα χρόνια... Αυτό που θα ευχηθώ φέτος δεν αφορά εσένα αλλά εμένα... Μακάρι να αξιωθώ να στέκομαι δίπλα σου και να σε στηρίζω και να σε καμαρώνω όπως σου αξίζει για πολλά πολλά χρόνια ακόμα... Χρόνια σου πολλά Σπύρο μου!

Κακή διάθεση σήμερα...  Μια πολύ καλή φίλη σήκωσε πυρετό και πήγε για test πρωί πρωί... Ο άντρας της έχεις σπασμένο πόδι, την είδαμε το πρωί του Σαββάτου για ένα μισάωρο... Μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα του test της είμαστε κι επίσημα έγκλειστοι...  Αδιέξοδο πλήρες, κανένα φως στην άκρη του τούνελ, κάνουμε ότι είμαστε ψύχραιμοι αλλά έχουν παίξει τα νεύρα μας...  Δεν μας φτάνουν όλα, παρακολουθούμε την δυσωδία των ημερών, παιδεραστές, κυκλώματα, συγκαλύψεις, πολιτικές σκοπιμότητες, φωτοσοπιασμένες εικόνες και πολιτικό κόστος...  Αηδία με έχει πιάσει και θυμός που κάνει το κεφάλι μου να πονάει μερικές φορές, πάτα το κουμπί ρε πούστη Κιμ να πάμε στο διάολο όλοι...

- Θάνο,τι σούπερ δύναμη θα ήθελες να έχεις;  - Θα ήθελα να μπορώ να πηγαίνω όπου θέλω αμέσως και να μπορώ να κάνω να μην τελειώνουν ποτέ τα αναψυκτικά... (!)

Το βιβλίο αυτό ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη από αυτές που σε κάνουν να ανακτάς ξανά την πίστη σου στο διάβασμα, στο συναίσθημα που μπορεί να σου χαρίσει μόνο ένα βιβλίο... Βρέθηκε στα χέρια μου κατά τύχη αφού ήταν χριστουγεννιάτικο δώρο για την μητέρα μου που το είχε όμως διαβάσει οπότε το κράτησα εγώ και της πήρα κάποιο άλλο και εκ του αποτελέσματος έκανα πολύ καλά που το κράτησα... Η Άλισον Μπέρενσον είναι μια ζωγράφος που δολοφόνησε τον άντρα της κι έκτοτε, όντας έγκλειστη σε ψυχιατρικό ίδρυμα, έχει κλειστεί στον εαυτό της, αρνείται να μιλήσει σε οποιονδήποτε... Ο Θίο Φέμπερ, φιλόδοξος ψυχοθεραπευτής, προσλαμβάνεται στο ίδρυμα που βρίσκεται η Άλισον και βάζει στόχο να έρθει σε επικοινωνία μαζί της, να την κάνει να ανοιχτεί και να μιλήσει για τα γεγονότα και τα συναισθήματα που την έκαναν να φτάσει στη δολοφονία του συζύγου της... Φαίνεται ότι πίσω από την ιστορία της Άλισον κρύβονται λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά και σίγουρα τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται με την πρώτη μα

Έχω ασχοληθεί πολύ με τη μουσική μεγαλώνοντας... Άκουγα πάντα πολύ μουσική, παρακολουθούσα τις τάσεις, ήξερα κάθε καινούργιο συγκρότημα, κάθε καινούργιο μουσικό στυλ... Περνώντας τα χρόνια έχασα αυτό το touch... Είναι ο περιορισμένος χρόνος, η συντηρητικοποίηση που έρχεται με τα χρόνια, η ανικανότητα να ακούσεις αυτό που ακούν σήμερα οι νέοι; Τα playlists μου για χρόνια περιείχαν μουσική που βγήκε στο παρελθόν... Πάντα πίστευα ότι είναι σημάδι ότι γερνάς όταν δεν μπορείς να παρακολουθήσεις την μουσική που ακούν οι νέοι... Εδώ και κάνα δυο χρόνια με χτύπησε αστροπελέκι... Το ελληνικό hip hop, εκ Θεσσαλονίκης κατά κύριο λόγο, με όλα τα sub genres του, trap, drill, κτλ...  Όχι δεν τρελάθηκα... Ξεκίνησα να ακούω ότι έβρισκα μπροστά μου, κατανάλωνα με μανία... Ok, άκουσα πολλές μαλακίες αλλά μέσα στον ορυμαγδό του swag και των gangsta wannabes υπάρχουν εξαιρετικά πράγματα, όπως η μουσική του ΛΕΞ αλλά το τεράστιο κόλλημα μου τον τελευταίο καιρό είναι ο WANG ...

Το "Ψαροκόκαλο" μπήκε στην εφηβεία του, αν ήταν ένα πραγματικό αγόρι θα άρχιζε σιγά σιγά να βγάζει χνούδι στο πάνω χείλος και να υποπτεύεται ότι το πουλί του δεν είναι μόνο για κατούρημα... Επιμένει και υπάρχει για την αλητεία, επειδή έτσι θέλουμε ρε αδερφέ και ας μην μας διαβάζει κανένας... Σήμερα είναι κι η γιορτή του Θάνου, κουκουλώθηκε καλά καλά και πήγε το πρωί στο σχολείο να κεράσει αφού έκανε την σχετική του γκρίνια, πόσο μισεί το σχολείο, γιατί δεν χιόνισε, τι άδικη που είναι η ζωή... Χρόνια πολλά στο μικρό μου το αγόρι, τον μπελαλή τον Τσίκολη μου! 

Χθες το βράδυ είδα στον ύπνο μου ότι πήγαινα ξανά στον στρατό, η διαφορά ήταν ότι αυτή την φορά δεν παρουσιαζόμουν με τον αδερφό μου όπως έγινε στην πραγματικότητα αλλά με τα παιδιά μου...Μην τον ψάχνεις... Πήγαινα λέει στους συγγενείς μου και με χαρτζιληκώνανε για το φανταρικό μου κι είδα ότι πήγα και στον νονό μου...  Ο νονός μου πέθανε από ανεύρυσμα το καλοκαίρι του 2010 και ήταν ένα μεγάλο σοκ για όλους μας και κυρίως για την νονά μου, την αδερφή της μάνας μου... Όταν πέθανε ήταν γύρω στα 60 με 65 αλλά ήταν πολύ καλοβαλμένος, τα μαλλιά του και το παχύ μουστάκι του ήταν ακόμα κατάμαυρα... Χθες το βράδυ στο όνειρό μου, τον είδα με ασπρισμένα μαλλιά και μουστάκι και σαφώς πιο γερασμένο από ότι τον είδα την τελευταία φορά, δεν προλάβαμε ποτέ να τον δούμε γέρο...  Σκέφτηκα να πάρω την νονά μου να της το πω αλλά μετά το μετάνιωσα... Θα στενοχωριόταν που δεν τον είδε ποτέ της να γερνάει...

Κάπου διάβασα ότι τα μοναχοπαίδια κάνουν τους φίλους οικογένεια για να βιώσουν αυτό που τους έλειψε...Εγώ που δεν ήμουν μοναχοπαίδι πήρα τόσο μεγάλη δόση οικογένειας μεγαλώνοντας που δεν έμαθα ουσιαστικά να κάνω φίλους και τώρα στα γεράματα όταν κάνω απαιτώ από αυτούς να είναι οικογένεια, να με προσέχουν και να με νταντεύουν... Όταν δεν το κάνουν ή νιώθω εγώ ότι δεν το κάνουν εξοργίζομαι όπως ακριβώς και με τα μέλη της βιολογικής μου οικογένειας με τη μόνη διαφορά ότι με αυτούς έχω την επιλογή της διακοπής των σχέσεων ενώ με τη βιολογική οικογένεια δεν μπορώ κι ούτε θέλω να κόψω εντελώς τον ομφάλιο λώρο... Σκέφτομαι ότι δεν είναι δίκαιο αυτό για τους φίλους, να είμαι τόσο αυστηρός κι απόλυτος αλλά πού ακριβώς υπάρχει ισορροπία στο κεφάλι μου για να βρεθεί κι εδώ;