Για να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά...

Όταν γεννήθηκα ζήσαμε στην Σάμο μέχρι τα τρία μου χρόνια... 

Ζούσαμε στο Βαθύ, σε ένα σημείο έξω από το χωριό, στην εξοχή και απέναντι μας έμενε η κυρία Στέλλα που είχε τον Έκτορα, τον πρώτο μου φίλο, ένα κυνηγόσκυλο... 

Ο καλύτερος μου άνθρωπος φίλος ήταν ο Λαζαρής, ένα πολύ ξανθό αγοράκι από το Αγρίνιο και αυτού οι γονείς ήταν δημόσιοι υπάλληλοι σε μετάθεση... 

Η ζωή μου εκεί πρέπει να ήταν πάρα πολύ ωραία ή τουλάχιστον εγώ να περνούσα τέλεια γιατί ακόμα και σήμερα στα 42 μου θυμάμαι το σπίτι μας, το δρόμο μας, το χωράφι με τις παπαρούνες που μάζευα με την μαμά μου, τους φίλους μου, έχω ακόμα στο μυαλό μου πολλές εικόνες από τη καθημερινότητά μας... 

Εδώ να πω ότι γεννήθηκα πολύ μεγαλόσωμος (5,1 κιλά) και συνέχισα να είμαι "εύσωμος" και τα επόμενα χρόνια μέχρι που ήρθε η μετάθεση του πατέρα μου και επιστρέψαμε στην Αθήνα... 

Τότε έχασα όλα τα επιπλέον κιλά και ακόμα παραπάνω και από στρουμπουλός, ροδομάγουλος επαρχιώτης έγινα ένα παιδάκι πολύ λεπτό και χλωμό... 

Η μάνα μου λέει ότι με πείραξε η αλλαγή του περιβάλλοντος, ότι φύγαμε από την εξοχή και τον καθαρό αέρα της Σάμου και πήγαμε να ζήσουμε σε ένα διαμέρισμα στον Ταύρο, στο κέντρο της Αθήνας, με το νέφος στα καλύτερά του και το γειτονικό εργοστάσιο στο Γκάζι ακόμα ανοιχτό... 

Μπορεί να έχει δίκιο η μάνα μου, κάτι θα ξέρει κι αυτή όσα και αν της έχω σούρει, η ερμηνεία που δίνω εγώ όμως σε αυτή την ιστορία είναι ότι δεν έφταιγε μόνο η αλλαγή περιβάλλοντος που άλλαξε την εμφάνισή μου αλλά και η ταραχή που ένιωσα χάνοντας τους φίλους μου, τους ανθρώπους που είχα δεδομένους, την επαφή με την φύση... 

Η δική μου ερμηνεία δίνει μια εξήγηση στην διστακτικότητα που είχα και έχω έκτοτε να δεθώ με ανθρώπους, να κάνω φίλους και ο τρόμος που έχω για την όποια μετακόμιση που την νιώθω σαν ξερίζωμα... 

Συνειδητοποιώ γράφοντας αυτές τις γραμμές ότι η φυγή από την Σάμο είναι εντελώς διαγραμμένη από την μνήμη μου ενώ θυμάμαι παλιότερα γεγονότα λες και το μυαλό μου δεν ήθελε να θυμάται αυτή την ημέρα που φύγαμε από το νησιωτικό σπίτι μας, λες και ήθελε να την ξεχάσει... 

Σκέφτομαι να κάνω μια προσπάθεια να διασταυρώσω την ερμηνεία μου με τους γονείς μου με την πρώτη ευκαιρία αν και δεν ξέρω αν είναι σε θέση να με διαφωτίσουν αφού μιλάμε για τα συναισθήματα ενός τρίχρονου που ήδη από τότε ήταν master στο να τα κρύβει... 

Δεν ξέρω αν έχει νόημα να εξακριβώσω αν έχει βάση η ερμηνεία μου, δεν ξέρω τελικά αν έχει περισσότερη αξία η "αλήθεια" ή μια ιστορία που να δείχνει λογική για να ερμηνεύσω την μετέπειτα ζωή μου, που να βοηθάει να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά...