Ψαροκόκαλο...

  No comments... 😞

Όταν γεννήθηκα ζήσαμε στην Σάμο μέχρι τα τρία μου χρόνια...  Ζούσαμε στο Βαθύ, σε ένα σημείο έξω από το χωριό, στην εξοχή και απέναντι μας έμενε η κυρία Στέλλα που είχε τον Έκτορα, τον πρώτο μου φίλο, ένα κυνηγόσκυλο...  Ο καλύτερος μου άνθρωπος φίλος ήταν ο Λαζαρής, ένα πολύ ξανθό αγοράκι από το Αγρίνιο και αυτού οι γονείς ήταν δημόσιοι υπάλληλοι σε μετάθεση...  Η ζωή μου εκεί πρέπει να ήταν πάρα πολύ ωραία ή τουλάχιστον εγώ να περνούσα τέλεια γιατί ακόμα και σήμερα στα 42 μου θυμάμαι το σπίτι μας, το δρόμο μας, το χωράφι με τις παπαρούνες που μάζευα με την μαμά μου, τους φίλους μου, έχω ακόμα στο μυαλό μου πολλές εικόνες από τη καθημερινότητά μας...  Εδώ να πω ότι γεννήθηκα πολύ μεγαλόσωμος (5,1 κιλά) και συνέχισα να είμαι "εύσωμος" και τα επόμενα χρόνια μέχρι που ήρθε η μετάθεση του πατέρα μου και επιστρέψαμε στην Αθήνα...  Τότε έχασα όλα τα επιπλέον κιλά και ακόμα παραπάνω και από στρουμπουλός, ροδομάγουλος επαρχιώτης έγινα ένα παιδάκι πολύ λεπτό και χλωμό...  Η μάνα μου

  Ένα μικρό, αναμενόμενο Βατερλό...  Αναμενόμενο διότι την εβδομάδα που μας πέρασε δεν έκανα απολύτως τίποτα για να πετύχω τον στόχο που έχω βάλει εδώ και 6 εβδομάδες, να χάσω κιλά... Λόγω του ότι η εβδομάδα ήταν πιεστική στη δουλειά και τα ωράρια μεγάλα, καμία απολύτως μέρα δεν έκανα κάποια άσκηση, ούτε κι έκανα κάποια προσπάθεια να είμαι συνεπής στη διατροφή μου... Αφού είχα τόση πίεση από εξωτερικούς παράγοντες δεν ήθελα επιπλέον πίεση, ήθελα είμαι χαλαρός στο θέμα φαγητό, να το απολαμβάνω... Ξέρω ότι είναι προς προβληματισμό ότι το φαγητό είναι παρηγοριά για μένα αλλά  δεν είναι της παρούσης, τα έχουμε ξαναπεί.... Χάρηκα τουλάχιστον ότι το ζύγισμα δεν είχε αποτέλεσμα μεγαλύτερο από το maximum ζύγισμα (102,8) που είχα από την πρώτη μέρα που ξεκίνησα αυτή την καταγραφή... Μέχρι την επόμενη εβδομάδα....💪😉

  Ομολογώ ότι βλέποντας τη ζυγαριά ανακουφίστηκα...  Η προηγούμενη εβδομάδα κύλησε σχετικά καλά από την άποψη της διατροφικής συνέπειας με λίγες μόνο παρασπονδίες... Ξέρω ότι δεν θα αντέξω να κάνω μια σκληρή δίαιτα και γι΄αυτό έχω επικεντρωθεί στο να προσέχω τι τρώω αλλά κυρίως το τι ποσότητες τρώω... Επίσης συνέχισα για δεύτερη συνεχόμενη εβδομάδα την καθημερινή άσκηση... Είτε στον διάδρομο είτε με μετακίνηση αριθμός 6 καθημερινά περπατούσα τουλάχιστον 5 χιλιόμετρα... Ήθελα πραγματικά να δω αν θα δουλέψει αυτός ο τρόπος απώλειας κιλών που διάλεξα για τον εαυτό μου και πραγματικά με είχε αγχώσει αν το αποτέλεσμα θα είναι το επιθυμητό οπότε η απώλεια ενός κιλού αυτή την εβδομάδα, δεδομένου κιόλας ότι χθες έγινε η πιο γενναία παρασπονδία των ημερών, με έκανε πραγματικά να χαρώ... Χρειαζόμουν αυτή την επιβεβαίωση για να πάρω τα πάνω μου και να συνεχίσω και να προσπαθήσω πιο πολύ... Μέχρι την επόμενη εβδομάδα....💪😉 

Δεν υπάρχει τραύμα μεγαλύτερο σε μια κοινωνία από αυτό του εμφυλίου πολέμου... Εκτός της αγριότητας που έτσι κι αλλιώς χαρακτηρίζει ένα πόλεμο, ο άνθρωπος βιώνει την παράδοξη κι επώδυνη πραγματικότητα της αγριότητας μεταξύ γειτόνων, συγγενών, παιδικών φίλων, από μόνο του κάτι δύσκολο να το δεχτεί το μυαλό, ακόμα χειρότερο όμως είναι το μετά από τον πόλεμο, όταν η κοινωνία έχει χωριστεί σε νικητές και ηττημένους που πρέπει να ζήσουν μαζί και πάλι... Είναι χειρότερο διότι κρατάει για χρόνια και χρόνια κι όλοι νικητές και ηττημένοι πρέπει να μάθουν να ζουν με τις αναμνήσεις τους, την οργή τους και την θλίψη τους... Όπως και στους "Στρατιώτες της Σαλαμίνας" έτσι κι εδώ στο "Ο μονάρχης των σκιών" ο Javier Cerkas απομονώνει ένα περιστατικό του Ισπανικού Εμφυλίου για να πει μια ιστορία, μια ιστορία που και σε αυτό το βιβλίο προσπαθεί να ξορκίσει τα φαντάσματα που προκάλεσε ο εμφύλιος σπαραγμός... Η ιστορία αφορά ένα συγγενικό του πρόσωπο, τον Μανουέλ Μένα, μέλος της Ισπ

Δεν πήγε καλά... Ήξερα ότι η εβδομάδα που πέρασε δεν πήγε καλά ούτε από άποψη διατροφής, ούτε από άποψη γυμναστικής αλλά και πάλι το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό... Με προβληματίζει πολύ η ευκολία που ξαναπαίρνω τα κιλά, όχι μόνο τώρα αλλά και σε παλιότερες προσπάθειες αδυνατίσματος... Η αλήθεια είναι ότι είμαι εξαιρετικά κουρασμένος από τη διαδικασία του να σκέφτομαι διαρκώς το πόσο τρώω και πίνω και δεν αντέχω την στέρηση, όχι πια...  Πρέπει να δουλευτεί το θέμα των ποσοτήτων, δεν βρίσκω καμία άλλη λογική λύση πια κι ούτε άλλη διέξοδο... Η προσπάθεια αυτή γίνεται κυρίως για θέμα υγείας και κατόπιν για θέμα αυτοπεποίθησης αλλά το σώμα μου δεν μου επιτρέπει να εντείνω την προσπάθεια στον τομέα της γυμναστικής, αν θεωρήσω ότι ήταν στο στυλ μου να το κάνω, το μόνο που μένει είναι το ζήτημα του φαγητού...  Όταν ήμουν νεότερος σκεφτόμουν ότι δεν θέλω τα παιδιά μου να έχουν για τον πατέρα τους την εικόνα που έχει το μέσο ελληνόπουλο για τον μπαμπά του, του αγύμναστου, χοντρού, "απόμα

  Εκ πρώτης όψεως δεν άλλαξε απολύτως τίποτα από την προηγούμενη εβδομάδα, είμαι ακριβώς όσα κιλά ήμουν και στο προηγούμενο ζύγισμα... Η αλήθεια είναι ότι αυτή την εβδομάδα δεν ήμουν τόσο συνεπής ως προς το φαγητό και το ποτό όσο ήμουν την προηγούμενη εβδομάδα... Έκανα αρκετές παρασπονδίες που θα μπορούσα να έχω αποφύγει... Το μεγάλο "πρόβλημα" με μένα είναι ότι αγαπάω το φαγητό... Αγαπάω τις γεύσεις, αγαπάω το να καθόμαστε όλοι γύρω από ένα τραπέζι, αγαπάω την λαχτάρα για αυτό, από την προετοιμασία του ακόμα... Έχω ένα θείο ο οποίος τρώει μόνο για να επιβιώσει, δεν τον ενδιαφέρει καμία άλλη διάσταση του φαγητού και φυσικά είναι πετσί και κόκκαλο... Εγώ δεν είμαι έτσι και καθόλου δεν στενοχωριέμαι γι αυτό αλλά όπως και να το κάνεις όταν κάνεις δίαιτα και θες να χάσεις κιλά είναι πρόβλημα... Από την περασμένη Δευτέρα ξεκίνησα και αφιερώνω μια ώρα την ημέρα για να κάνω διάδρομο ή να βγω έξω μια βόλτα να περπατήσω... Πιέζω τον εαυτό μου να το κάνει ακόμα και όταν βαριέμαι γιατί