"Ο άνθρωπος από το Πεκίνο" του Henning Mankell

Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα... Ασυναρτησίες, αχταρμάς γεγονότων και χαρακτήρων και πολιτικές αναλύσεις που δεν χρειάζονται και προσδίδουν απλά σοβαροφάνεια... Ο λόγος που το διάβασα μέχρι τέλους είναι αφενός το ocd μου, αφετέρου πραγματικά ήθελε να δω πού το πάει τελικά... Οφείλω όμως να εξηγήσω γιατί ξεκινάω αυτό το post τόσο αρνητικά...

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου λέει τα παρακάτω:

Ιανουάριος 2006. Στο μικρό σουηδικό χωριό Χεχουεβάλεν, σφαγιάζονται δεκαεννιά άνθρωποι. Το μοναδικό στοιχείο είναι μια κόκκινη κορδέλα που βρέθηκε στο σημείο του μακελειού.

Η δικαστής Μπιργκίτα Ρόσλιν έχει ακόμα ένα λόγο να είναι σοκαρισμένη. Το ζεύγος Αντρέν, που βρίσκεται ανάμεσα στα θύματα, δεν είναι άλλο από τους θετούς γονείς της μητέρας της. Τα πράγματα χειροτερεύουν όταν η Μπιργκίτα μαθαίνει ότι τα μέλη ακόμα μιας οικογένειας Αντρέν, που ζούσαν στη Νεβάδα των ΗΠΑ, έχουν επίσης δολοφονηθεί. Τότε ανακαλύπτει το ημερολόγιο ενός προγόνου της, που τον 19ο αιώνα δούλευε ως επιστάτης στην κατασκευή του αμερικανικού σιδηρόδρομου, ο οποίος περιγράφει πώς κακοποιούσαν Κινέζους σκλάβους-εργάτες.

Έτσι, ενώ η αστυνομία επιμένει ότι μόνο ένας παράφρων θα μπορούσε να διαπράξει το μακελειό στο Χεχουεβάλεν, η Μπιργκίτα είναι αποφασισμένη ν' αποκαλύψει μια πολύ πιο περίπλοκη πραγματικότητα.

Η έρευνα οδηγεί στις πιο υψηλές σφαίρες εξουσίας στο σύγχρονο Πεκίνο αλλά και στη Ζιμπάμπουε και τη Μοζαμβίκη. Καθώς η Μπιργκίτα πλησιάζει ολοένα και πιο κοντά στην επίλυση των φόνων του Χεχουεβάλεν, η ιστορία μας πηγαίνει εκατόν πενήντα χρόνια πίσω, στον καιρό του δουλεμπορίου ανάμεσα στην Κίνα και τις Ηνωμένες Πολιτείες, αποδεικνύοντας ότι η δίψα για εκδίκηση δε σβήνει ποτέ.

Αληθινά δεν ξέρω από πού να το πιάσω και από πού να το αφήσω... Το βιβλίο δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο σκοπό, δεν καταλήγει πουθενά... Προσπαθεί να δομήσει μια πλοκή και ένα περιβάλλον και χαρακτήρες αλλά κάνει τόσες πολλές διακλαδώσεις και καταπιάνεται με τόσα ζητήματα που αφήνει τον αναγνώστη να αναρωτιέται τι είναι αυτό που διαβάζει... Δεν κατάλαβα ποτέ πού ακριβώς βοηθούσαν την πλοκή οι αρκετές σελίδες σχετικά με την προσωπική ζωή της Μπιργκίτα και της σχέσης της με τον άντρα της... Η κόκκινη κορδέλα που βρίσκεται στον χώρο του εγκλήματος δεν εξηγήθηκε ποτέ γιατί βρέθηκε εκεί, ήταν απλά μια βολική δικαιολογία για να στήσει ο συγγραφέας το story του...  Με κούρασαν οι αλεξιπτωτιστές χαρακτήρες, άχρωμοι και άοσμοι που μπαίνανε στην σκηνή ενδεδυμένοι ένα μανδύα μυστηρίου για να πουν μια ατάκα και να χαθούν χωρίς εξήγηση... Με κούρασαν αφάνταστα οι πολιτικές αναλύσεις περί του Κινέζικου κομμουνισμού και την θέση της Κίνας στην παγκόσμια οικονομία οι οποίες εν τέλει ουδεμία σχέση είχα με την πλοκή, με το ποιος έκανε τι και γιατί... Το story αυτό καθεαυτό ήταν αστείο, ο μεγιστάνας με το άσβεστο μίσος λόγω της καταπίεσης των προγόνων που ενορχηστρώνει υπερπόντιες σφαγές, θα μπορούσε να είναι κάλλιστα σενάριο βιντεοταινίας με πρωταγωνιστή τον Steven Seagal... Μπορώ να πω κι άλλα αλλά θα με μηνύσουν για λίβελο...

Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας, ΜΗΝ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ το "Ο άνθρωπος από το Πεκίνο" του  Henning Mankell ...