"Το εργαστήριο με τις κούκλες" της Elizabeth McNeil

Βικτωριανή Αγγλία, ένα Λονδίνο βρώμικο και σκοτεινό, δυστυχία, φτώχεια και εξαθλίωση... Κάποιος θα υπέθετε ότι αυτό το περιβάλλον που περιέγραψα δεν μπορεί να αποτελέσει σκηνικό για ένα επιτυχημένο καλοκαιρινό ανάγνωσμα αλλά θα είχε άδικο... Αν ο συγγραφέας ξέρει να διηγηθεί την ιστορία του καμία συνθήκη δεν μπορεί να εμποδίσει τον αναγνώστη να απολαύσει το βιβλίο του... 

Το Λονδίνο του 1850 είναι το σκηνικό στο οποίο κινούνται ο ήρωες του βιβλίου... Υπάρχει ο Σίλας, ο ιδιόρρυθμος και μοναχικός συλλέκτης και ταριχευτής, ο Άλμπι ένα χαμίνι του δρόμου χωρίς δόντια και η Άιρις μια κοπέλα που εργάζεται σε ένα εργαστήρι με κούκλες, αυτή κι η αδερφή της... Ο πουριτανισμός κυριαρχεί, τα λαϊκά στρώματα υποφέρουν από την πείνα, την εξαθλίωση και τον αλκοολισμό... Οι δρόμοι των τριών θα διασταυρωθούν τυχαία κι ενώ για την Άιρις η συνάντηση με τον Σίλα θα είναι ασήμαντη για τον Σίλα θα είναι κομβική, θα του αλλάξει τη ζωή... Η Άιρις θα γίνει γι' αυτόν εμμονή και πάθος και θα ξυπνήσει αναμνήσεις, ορμές και συναισθήματα καταχωνιασμένα στο υποσυνείδητό του οδηγώντας τον στο έγκλημα...

Η  Elizabeth McNeil  με το πρώτο της βιβλίο καταφέρνει να φτιάξει μια καθηλωτική, γοτθική ιστορία η οποία συνδυάζει πολλά ιστορικά πρόσωπα και στοιχεία και απεικονίζει την βιαιότητα της βικτοριανής εποχής... Η Άιρις συνδέεται με την Αδελφότητα των Προραφαηλιτών κι επιχειρεί το αδιανόητο για τα ήθη της εποχής, μια γυναίκα και μάλιστα ταπεινής καταγωγής να επιδιώξει μια καριέρα στη ζωγραφική και να συζεί με ένα άντρα εκτός γάμου... Είναι μια γνήσια επαναστατική φιγούρα που σπάει τα στεγανά της εποχής κι ακολουθεί τα όνειρά της και την καρδιά της ρισκάροντας την ίδια της τη ζωή και την υπόληψη... Ο Σίλας από την άλλη πλευρά, είναι ένας χαρακτήρας που δεν ξέρεις αν πρέπει να λυπηθείς ή να μισήσεις... Εμφανώς σημαδεμένος ψυχικά από την εξαθλίωση των παιδικών του χρόνων, ζει απομονωμένος ασχολούμενος με την μακάβρια τέχνη του, ψάχνοντας όμως πάντα την αναγνώριση και την αγάπη που δεν είχε ποτέ του με τρόπους όχι πάντα σώφρονες... Ο Σίλας όπως και η Άιρις είναι μια εμβληματική φιγούρα, είναι το απότοκο της δυστυχίας, της πείνας και της εξαθλίωσης, ένα θλιβερό και τρομακτικό ψυχικό εξάμβλωμα... Αφήνω τον Άλμπι για το τέλος, μια φιγούρα που με συγκίνησε βαθιά... Το χαμίνι χωρίς δόντια, που προσπαθεί  να μαζέψει λεφτά για να αγοράσει μια μασέλα, που προσπαθεί να προστατέψει την εκδιδόμενη αδερφή του, είναι μια απόλυτη τραγική περσόνα, η προσωποποίηση της νεκρής αθωότητας, της πεταμένης στα σκουπίδια ζωής εξαιτίας μιας απάνθρωπης κοινωνίας που φορά το προσωπείο του καθωσπρεπισμού...  Η Elizabeth McNeil καταφέρνει να φτιάξει καταπληκτικές εικόνες του βικτοριανού Λονδίνου που σχεδόν σε κάνουν να μυρίσεις την απλυσιά των ανθρώπινων σωμάτων, το χυμένο αλκοόλ στα καταγώγια, την καπνιά από τις καμινάδες... Χτίζει την ιστορία της με αφήγηση απλή αλλά όχι απλοϊκή και κατορθώνει να συνδυάσει στο βιβλίο της στοιχεία ιστορικά, κοινωνικά, ρομαντικά, γοτθικά και αγωνίας καταλήγοντας σε ένα αποτέλεσμα που δικαιώνει τον αναγνώστη 100%...

Η πρώτη συγγραφική απόπειρα της Elizabeth McNeil, "Το εργαστήριο με τις κούκλες", είναι ένα εξαιρετικό δείγμα λογοτεχνίας εποχής που συστήνεται ανεπιφύλακτα!