Ψαροκόκαλο...

Είμαι τύπος που χρειάζεται να έχει στόχους, κάτι να κυνηγάει... Τους καταστρώνω στο μυαλό μου, τους μελετώ και τους κρατώ σε αναμονή μέχρι να έρθει η ώρα να (γίνει η απόπειρα να) εκπληρωθούν... Ένα στόχος μπορεί να περιμένει για χρόνια αλλά (τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια) πάντα έρχεται η ώρα του να δοκιμαστεί...  Ένα τέτοιος στόχος ήταν κι ο σημερινός που εκπληρώθηκε... Μια μεγάλη πεζοπορική διαδρομή με πολύ μεγάλες υψομετρικές διαφορές που συνδυάζει βουνό και πόλη... Κουράστηκα πολύ αλλά τα κατάφερα και αυτό έχει την μεγαλύτερη σημασία...

Ο Θάνος βλέπει διάφορα video στο YouTube από ταινίες που τα έχουν ντύσει με μουσική... Μου ζήτησε να του βρω αυτά τα τραγούδια και να του τα κατεβάσω για να τα ακούει στο tablet... Ο Σπύρος στην ηλικία του είχε κόλλημα με τον Michael Jackson, τα ακούσματα του Θάνου είναι πιο rock... Αυτή είναι η λίστα με τα κομμάτια που μου ζήτησε...

Τελείωσα σήμερα το πρωί το τελευταίο επεισόδιο του "Last Dance" ...  Βγήκα μετά για ένα μεγάλο περίπατο και σκεφτόμουν στο δρόμο ότι το never give up mentality που χαρακτήριζε τον Michael Jordan είναι ένα χαρακτηριστικό που έχω κι εγώ και χάρηκα πολύ που μοιράζομαι ένα τέτοιο ποιοτικό χαρακτηριστικό με μια τέτοια προσωπικότητα... Κατόπιν βέβαια σκέφτηκα ότι ο   Michael Jordan ήταν απόλυτα στοχοπροσηλωμένος και κάθε αποτυχία τον έκανε μόνο να πεισμώνει περισσότερο, την στιγμή αμέσως μετά την κάθε ήττα ξεκινούσε να βρει τον τρόπο που την επόμενη φορά θα ήταν αυτός ο νικητής... Εγώ σε κάθε αποτυχία περνάω μια περίοδο που οικτίρω τον εαυτό μου, που με μισώ που δεν τα κατάφερα γιατί είμαι ανίκανος... Σε αυτή την περίοδο εγκαταλείπω τον στόχο μου, τον θεωρώ τροχοπέδη και άγχος και προσπαθώ να δικαιολογήσω στον εαυτό μου ότι δεν χρειάζομαι τον στόχο, ότι είναι υπερβολή, ότι είναι λάθος, οτιδήποτε... Όταν περάσει λίγος καιρός θα βρω και πάλι τον δρόμο μου και θα επιχειρήσω ξανά...

Το  "Μαουτχάουζεν"  το ήξερα αλλά δεν το είχα διαβάσει ποτέ... Δεν ξέρω γιατί ή μάλλον ξέρω... Η υπερπληθώρα πληροφορίας σχετικά με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και το Ολοκαύτωμα που είχα καταναλώσει ήδη από πολύ μικρός μέσα από τις εγκυκλοπαίδειες που είχαν αγοράσει οι γονείς μου και τις διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές που είχα δει με έκανα να πιστεύω ότι δεν είχε κάτι να μου προσφέρει επιπλέον από όσα ήδη ήξερα...  Για το   "Μαουτχάουζεν" μου μίλησε και πάλι σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία ο φίλος μου ο Ηλίας, για το πόσο πολύ τον είχε συγκλονίσει και μάλιστα τον κορόιδευα επειδή είναι κεντροδεξιός και του έλεγα πειραχτικά ότι "Μπα, σε άγγιξε εσένα αυτή η ιστορία, φασιστόμουτρο;" .... Οι κουβέντες μας όμως για αυτό το βιβλίο κάνανε ένα κλικ μέσα στο μυαλό μου και το είχα στον νου μου να το διαβάσω οπότε όταν είδα ότι προσφερόταν σε σκληρόδετη έκδοση με το ΒΗΜΑ της Κυριακής μέσα στον Φλεβάρη, αγόρασα εφημερίδα μετά από πολλά πολλά χρόνια και το πήρα στα χέρια ...

Είναι ένας στίχος από ένα κομμάτι των Moderat και μου κόλλησε στο μυαλό εδώ και πολλές μέρες...  Η καραντίνα αν μη τι άλλο μας έδωσε πολύ χρόνο να σκεφτούμε... Είμαι πια σχεδόν 42 και ναι, το λέω ξεκάθαρα, περνάω κρίση μέσης ηλικίας... Μεγαλώνω και αυτό δυσκολεύομαι να το δεχτώ, κοιτάω στον καθρέφτη, τον πραγματικό και αυτόν που κουβαλάμε μέσα μας και δεν με αναγνωρίζω... Δεν ήταν εύκολα τα τελευταία χρόνια, τα νεύρα μου δοκιμάστηκαν πολύ, οι αντοχές μου αδυνάτισαν... Είμαι συχνά σε σκοτεινά μέρη και αυτό δεν είναι εύκολο ούτε για μένα ούτε για τους άλλους που στέκονται δίπλα μου...  Οφείλω σε όλους αυτούς να επανεφεύρω τον εαυτό μου από τον άνθρωπο που με τα καλά και τα κακά του με έφερε μέχρι εδώ και δεν τα πήγε άσχημα, στον άνθρωπο που θα με οδηγήσει στο δεύτερο μισό της ζωής μου και θα κάνει το καλύτερο για να είμαι ευτυχισμένος εγώ και οι αγαπημένοι μου άνθρωποι... Δεν θα είναι εύκολο αλλά είναι υπόσχεση...