"Ανθρωποφύλακες" του Περικλή Κοροβέση

Φαίνεται προσχεδιασμένο αλλά δεν είναι... Πάντα ήθελα να διαβάσω το "Ανθρωποφύλακες" του Περικλή Κοροβέση αλλά κάτι το ένα κάτι το άλλο, το αμελούσα... Με αφορμή τον πρόσφατο θάνατό του, βρήκα ένα link στο Twitter με ένα free pdf αντίγραφο του βιβλίου και το κατέβασα... Ξεκίνησα να το διαβάζω χθες το απόγευμα γύρω στις 19:30 και το τελείωσα γύρω στις 1:30 τα ξημερώματα... Ξημέρωνε 21η Απριλίου...

Το βιβλίο αφορά τα απομνημονεύματα του Περικλή Κοροβέση από τις εμπειρίες του στα χέρια της Χούντας, την κράτηση και τον απάνθρωπο βασανισμό του στην Ασφάλεια Αθηνών και το 401 ΓΣΝ... Οι "Ανθρωποφύλακες" διαβάστηκαν σε όλο τον κόσμο και ήταν ένα από τα κυριότερα εργαλεία στα χέρια αυτών που ήθελαν να αποκαλύψουν την πραγματικότητα του δικτατορικού καθεστώτος το οποίο είχε επιβληθεί στην Ελλάδα, μια πραγματικότητα που η Χούντα προσπαθούσε επιμελώς και διακαώς να αποκρύψει από τα μάτια και τα αυτιά του πολιτισμένου κόσμου...

Οι "Ανθρωποφύλακες"  είναι ένα ντοκουμέντο, μια συλλογή από επώδυνες μνήμες, είναι όμως και μια πραγματεία πάνω στην φύση της εξουσίας και στην ανθρώπινη φύση... Η εξουσία στόχο έχει την απόλυτη υποταγή του ατόμου, φυσική και πνευματική και μεταχειρίζεται τη βία χωρίς τύψεις και δεύτερες σκέψεις, είναι ένα εργαλείο, ένα εργαλείο που το χρησιμοποιούν οι κυβερνήσεις διαχρονικά...

"Υπάρχουνε όρια κ. Λάμπρου, υπάρχουνε ανθρώπινα δικαιώματα. Σας υπενθυμίζω την Σύμβαση της Ρώμης, τον ΟΗΕ, τον Ερυθρό Σταυρό", διαμαρτύρεται ο κρατούμενος.

Απάντηση: "Ήμουνα στη θέση αυτή σ' όλες τις κυβερνήσεις και να 'σαι σίγουρος ότι θα είμαι και ύστερα από αυτή".

Τα παραδείγματα των κ. Λάμπρου αυτής της κοινωνίας, αμέτρητα... Η εξουσία δεν θέλει ποτέ να τους αποχωριστεί γιατί κάνουν τη βρωμοδουλειά της... Δεν είναι τυχαίο ότι πλην των πλέον "διαβόητων" βασανιστών (Μπάμπαλης, Μάλλιος, Θεοφιλογιαννάκος, κτλ), ο μηχανισμός της βίας παρέμεινε ανέγγιχτος, η μεγάλη πλειοψηφία των βασανιστών δεν διώχθηκαν, δεν έχασαν τις δουλειές τους, συνέχισαν την καριέρα τους και συνταξιοδοτήθηκαν, εν δόξη και τιμή...

Αυτό που προσωπικά με συντάραξε από την ανάγνωση του "Ανθρωποφύλακες", όπως και στα βιβλία του Χρόνη Μίσσιου (link1, link2), είναι ο βασανιστής αυτός καθαυτός... Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, το καλό παιδί από το χωριό, ο οικογενειάρχης που πάει κάθε Κυριακή την οικογένεια του στην ταβέρνα, ο πατέρας των φίλων μας, ο συγγενής μας... Αυτός που εντελώς διεστραμμένα θεωρεί φυσιολογικό να βασανίσει, να πονέσει, να τρομοκρατήσει, να εξευτελίσει τον εχθρό που του υποδεικνύει ο προϊστάμενος, η εκάστοτε εξουσία που υπηρετεί, γιατί αυτή είναι η δουλειά του... Αυτός που δεν αμφισβητεί καμιά εντολή παρά μόνο υπακούει και πολλές φορές για να "διακριθεί" γίνεται βασιλικότερος του βασιλέως... Αυτό τον άνθρωπο τον σιχαίνομαι και τον μισώ ταυτόχρονα, τον βάζω απέναντι μου τόσο φυσικά όσο και πνευματικά...

"Ξέρεις ένα πράγμα, σίγουρο, καθαρό. Όχι, μ' αυτούς δεν υπάρχει γέφυρα. Ανήκουμε σ' άλλο πολιτισμό."

Το "Ανθρωποφύλακες"  είναι ένα συγκλονιστικό ανάγνωσμα που οφείλει να διαβαστεί από όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτου πολιτικής τοποθέτησης, που πιστεύουν στον ουμανισμό, στην νίκη του πνεύματος επί της ωμής βίας και παραμένει πάντα επίκαιρο, μέχρι ότου  ο άνθρωπος πάψει να βασανίζει ένα άλλο άνθρωπο, σωματικά ή ψυχικά...