Ποδαρικό...

Η χρονιά έχει ξεκινήσει με πολύ άγχος και πολύ στενοχώρια... Πολλά μέτωπα ανοιχτά, αποφάσεις σημαντικές που πρέπει να παρθούν, συναισθήματα που καταπνίγονται... Μέσα σε όλα αυτά όμως την Τετάρτη που μας πέρασε είχα μια σημαντική ευκαιρία να πάρω τα πάνω μου... 

Προσεκλήθην από μια εταιρεία με την οποία διατηρώ συνεργασία και προσωπικές σχέσεις εδώ και χρόνια να μιλήσω για τη δουλειά μου σε ένα σεμινάριο που διοργανώθηκε στο ACEin σχετικά με τα Data Analytics και τις τεχνολογίες της Qlik... Το ακροατήριο ήταν στελέχη επιχειρήσεων που συμμετέχουν σε σχετικό μεταπτυχιακό πρόγραμμα που προφέρεται από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών... Παρά το αρχικό άγχος, αν και δεν είναι η πρώτη φορά που κάνω κάτι παρόμοιο, ένιωσα καλά που μίλησα για τη δουλειά μου, για αυτά που κάνω τόσα χρόνια, σε ένα κοινό που έδειχνε να συμμερίζεται τις απόψεις μου και να κατανοεί τις εμπειρίες μου και ένιωσα ακόμα καλύτερα όταν στο τέλος της διάλεξης μου έγιναν ερωτήσεις και κανά δυο ήρθαν να πιάσουμε και κουβέντα... 

Μια ακόμα χαρούμενη στιγμή της βραδιάς ήταν όταν συνάντησα ξαφνικά έξω από το ACEin την Μάρα και τον αδερφικό μου φίλο Ηλία, που είχαν έρθει να μου κάνουν έκπληξη, να με στηρίξουν και να με δουν να μιλάω μπροστά σε κοινό... Ο δεύτερος στόχος τους (ευτυχώς) δεν επετεύχθη διότι θα ένιωθα εξαιρετικά άβολα να νιώθω δικούς μου ανθρώπους μεταξύ των ακροατών μου οι οποίοι θα καμαρώνουν προκαταβολικά για μένα... Δυστυχώς ή ευτυχώς είμαι ένας άνθρωπος που δεν έχει συνηθίσει στο αβίαστο μπράβο, το θέλω πάρα πολύ, το χρειάζομαι για να παίρνω κουράγιο αλλά έχω μάθει να το παίρνω μετά από πολύ προσπάθεια και με μέτρο οπότε κάθε τι αντίθετο μου προκαλεί αμηχανία...

Καλή χρονιά να έχουμε με όσο δυνατόν περισσότερες χαρές!