Ψαροκόκαλο...

Δεν διαβάζω εδώ και πάνω από μήνα, έχω βάλει στόχο να τερματίσω το Netflix... Το "Ο Χάρι Πότερ και το καταραμένο παιδί" το διάβασα μέσα σε μιάμιση μέρα... Ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν, μια ωραία ιστορία να κάνει το μυαλό μου να ξεχαστεί και να χαλαρώσει... 20 σχεδόν χρόνια μετά την Μάχη του Χόγκουαρντς, ο Χάρι Πότερ και οι φίλοι έχουν μεγαλώσει, έχουν δικές τους οικογένειες και αποτελούν σημαντικά μέλη της κοινωνίας των μάγων... Αυτοί οι οποίοι επιβίωσαν από κατασκότεινες μαγικές δυνάμεις στο παρελθόν τα βρίσκουν μπαστούνια με την πιο επικίνδυνη και δύσκολη αποστολή του κόσμου...το μεγάλωμα εφήβων! Τα πράγματα θα περιπλακούν περισσότερο (φυσικά) όταν ένα κακό από το παρελθόν ξαναζωντανεύει και απειλεί να καταστρέψει όλα όσα οι ήρωες μας πολέμησαν σκληρά να χτίσουν... Η όγδοη εμφάνιση του Χάρι Πότερ στις σελίδες ενός βιβλίου είναι το σενάριο του θεατρικού έργου που ανέβηκε το 2016 στο Λονδίνο, προϊόν της συνεργασίας της J.K. Rowling , του Jack Thorne και του John Tiffan

  Not too bad, not too good... Μετά από τρεις εβδομάδες χωρίς ζύγισμα έχω χάσει ένα κιλό... Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν τυπικός και τις τρεις αυτές εβδομάδες, ακολουθώ μια συνεπή διατροφή χωρίς πολλές υπερβολές μόνο τις 4 με 5 τελευταίες μέρες... Προσπαθώ να περπατάω κάθε μέρα και να μην πίνω αλκοόλ όταν είμαι το σπίτι χωρίς παρέα...  Δεν άλλαξε κάτι φοβερά τις τελευταίες μέρες που να σηματοδοτεί την αλλαγή στο mentality μου... Το μυαλό μου λειτουργεί με μεθόδους που ακόμα δεν καταλαβαίνω, κάνει κάποια κλικ σαν διακόπτης που μου αλλάζουν τη διάθεση, αυτές τις μέρες είμαι σε καλό mood, με θετικές σκέψεις, ενέργεια και καλή διάθεση... Αυτό είναι καλό, δεν το ψειρίζω, γιατί και πως, προχωράμε ως έχει... Μέχρι το επόμενο ζύγισμα... 💪😉

 ... αυτή την εβδομάδα και δεν ζυγίστηκα τη Δευτέρα κι ούτε θα ξανά ζυγιστώ Δευτέρα...  Το Σαββατοκύριακο θα πιω και θα φάω κάτι παραπάνω γιατί θα βρεθώ με φίλους, θα είμαι χαλαρός, δεν θέλω να έχω τύψεις για το τι θα δείξει η ζυγαριά... Σκέφτομαι να ζυγίζομαι Παρασκευή πρωί, λίγο πριν την έναρξη του weekend να ξέρω που έχω φτάσει και να κάνω τις παρασπονδίες μου ελαφρά την καρδία, να τρώω να μην με τρώνε... Δεν ξέρω αν θα έχει αποτέλεσμα ως προς την απώλεια κιλών αλλά επειδή πιστεύω ότι οι δίαιτες είναι πάνω από όλα ψυχολογία πιστεύω ότι θα δω καλύτερα αποτελέσματα...

  No comments... 😞

Όταν γεννήθηκα ζήσαμε στην Σάμο μέχρι τα τρία μου χρόνια...  Ζούσαμε στο Βαθύ, σε ένα σημείο έξω από το χωριό, στην εξοχή και απέναντι μας έμενε η κυρία Στέλλα που είχε τον Έκτορα, τον πρώτο μου φίλο, ένα κυνηγόσκυλο...  Ο καλύτερος μου άνθρωπος φίλος ήταν ο Λαζαρής, ένα πολύ ξανθό αγοράκι από το Αγρίνιο και αυτού οι γονείς ήταν δημόσιοι υπάλληλοι σε μετάθεση...  Η ζωή μου εκεί πρέπει να ήταν πάρα πολύ ωραία ή τουλάχιστον εγώ να περνούσα τέλεια γιατί ακόμα και σήμερα στα 42 μου θυμάμαι το σπίτι μας, το δρόμο μας, το χωράφι με τις παπαρούνες που μάζευα με την μαμά μου, τους φίλους μου, έχω ακόμα στο μυαλό μου πολλές εικόνες από τη καθημερινότητά μας...  Εδώ να πω ότι γεννήθηκα πολύ μεγαλόσωμος (5,1 κιλά) και συνέχισα να είμαι "εύσωμος" και τα επόμενα χρόνια μέχρι που ήρθε η μετάθεση του πατέρα μου και επιστρέψαμε στην Αθήνα...  Τότε έχασα όλα τα επιπλέον κιλά και ακόμα παραπάνω και από στρουμπουλός, ροδομάγουλος επαρχιώτης έγινα ένα παιδάκι πολύ λεπτό και χλωμό...  Η μάνα μου

  Ένα μικρό, αναμενόμενο Βατερλό...  Αναμενόμενο διότι την εβδομάδα που μας πέρασε δεν έκανα απολύτως τίποτα για να πετύχω τον στόχο που έχω βάλει εδώ και 6 εβδομάδες, να χάσω κιλά... Λόγω του ότι η εβδομάδα ήταν πιεστική στη δουλειά και τα ωράρια μεγάλα, καμία απολύτως μέρα δεν έκανα κάποια άσκηση, ούτε κι έκανα κάποια προσπάθεια να είμαι συνεπής στη διατροφή μου... Αφού είχα τόση πίεση από εξωτερικούς παράγοντες δεν ήθελα επιπλέον πίεση, ήθελα είμαι χαλαρός στο θέμα φαγητό, να το απολαμβάνω... Ξέρω ότι είναι προς προβληματισμό ότι το φαγητό είναι παρηγοριά για μένα αλλά  δεν είναι της παρούσης, τα έχουμε ξαναπεί.... Χάρηκα τουλάχιστον ότι το ζύγισμα δεν είχε αποτέλεσμα μεγαλύτερο από το maximum ζύγισμα (102,8) που είχα από την πρώτη μέρα που ξεκίνησα αυτή την καταγραφή... Μέχρι την επόμενη εβδομάδα....💪😉

  Ομολογώ ότι βλέποντας τη ζυγαριά ανακουφίστηκα...  Η προηγούμενη εβδομάδα κύλησε σχετικά καλά από την άποψη της διατροφικής συνέπειας με λίγες μόνο παρασπονδίες... Ξέρω ότι δεν θα αντέξω να κάνω μια σκληρή δίαιτα και γι΄αυτό έχω επικεντρωθεί στο να προσέχω τι τρώω αλλά κυρίως το τι ποσότητες τρώω... Επίσης συνέχισα για δεύτερη συνεχόμενη εβδομάδα την καθημερινή άσκηση... Είτε στον διάδρομο είτε με μετακίνηση αριθμός 6 καθημερινά περπατούσα τουλάχιστον 5 χιλιόμετρα... Ήθελα πραγματικά να δω αν θα δουλέψει αυτός ο τρόπος απώλειας κιλών που διάλεξα για τον εαυτό μου και πραγματικά με είχε αγχώσει αν το αποτέλεσμα θα είναι το επιθυμητό οπότε η απώλεια ενός κιλού αυτή την εβδομάδα, δεδομένου κιόλας ότι χθες έγινε η πιο γενναία παρασπονδία των ημερών, με έκανε πραγματικά να χαρώ... Χρειαζόμουν αυτή την επιβεβαίωση για να πάρω τα πάνω μου και να συνεχίσω και να προσπαθήσω πιο πολύ... Μέχρι την επόμενη εβδομάδα....💪😉 

Δεν υπάρχει τραύμα μεγαλύτερο σε μια κοινωνία από αυτό του εμφυλίου πολέμου... Εκτός της αγριότητας που έτσι κι αλλιώς χαρακτηρίζει ένα πόλεμο, ο άνθρωπος βιώνει την παράδοξη κι επώδυνη πραγματικότητα της αγριότητας μεταξύ γειτόνων, συγγενών, παιδικών φίλων, από μόνο του κάτι δύσκολο να το δεχτεί το μυαλό, ακόμα χειρότερο όμως είναι το μετά από τον πόλεμο, όταν η κοινωνία έχει χωριστεί σε νικητές και ηττημένους που πρέπει να ζήσουν μαζί και πάλι... Είναι χειρότερο διότι κρατάει για χρόνια και χρόνια κι όλοι νικητές και ηττημένοι πρέπει να μάθουν να ζουν με τις αναμνήσεις τους, την οργή τους και την θλίψη τους... Όπως και στους "Στρατιώτες της Σαλαμίνας" έτσι κι εδώ στο "Ο μονάρχης των σκιών" ο Javier Cerkas απομονώνει ένα περιστατικό του Ισπανικού Εμφυλίου για να πει μια ιστορία, μια ιστορία που και σε αυτό το βιβλίο προσπαθεί να ξορκίσει τα φαντάσματα που προκάλεσε ο εμφύλιος σπαραγμός... Η ιστορία αφορά ένα συγγενικό του πρόσωπο, τον Μανουέλ Μένα, μέλος της Ισπ

Δεν πήγε καλά... Ήξερα ότι η εβδομάδα που πέρασε δεν πήγε καλά ούτε από άποψη διατροφής, ούτε από άποψη γυμναστικής αλλά και πάλι το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό... Με προβληματίζει πολύ η ευκολία που ξαναπαίρνω τα κιλά, όχι μόνο τώρα αλλά και σε παλιότερες προσπάθειες αδυνατίσματος... Η αλήθεια είναι ότι είμαι εξαιρετικά κουρασμένος από τη διαδικασία του να σκέφτομαι διαρκώς το πόσο τρώω και πίνω και δεν αντέχω την στέρηση, όχι πια...  Πρέπει να δουλευτεί το θέμα των ποσοτήτων, δεν βρίσκω καμία άλλη λογική λύση πια κι ούτε άλλη διέξοδο... Η προσπάθεια αυτή γίνεται κυρίως για θέμα υγείας και κατόπιν για θέμα αυτοπεποίθησης αλλά το σώμα μου δεν μου επιτρέπει να εντείνω την προσπάθεια στον τομέα της γυμναστικής, αν θεωρήσω ότι ήταν στο στυλ μου να το κάνω, το μόνο που μένει είναι το ζήτημα του φαγητού...  Όταν ήμουν νεότερος σκεφτόμουν ότι δεν θέλω τα παιδιά μου να έχουν για τον πατέρα τους την εικόνα που έχει το μέσο ελληνόπουλο για τον μπαμπά του, του αγύμναστου, χοντρού, "απόμα

  Εκ πρώτης όψεως δεν άλλαξε απολύτως τίποτα από την προηγούμενη εβδομάδα, είμαι ακριβώς όσα κιλά ήμουν και στο προηγούμενο ζύγισμα... Η αλήθεια είναι ότι αυτή την εβδομάδα δεν ήμουν τόσο συνεπής ως προς το φαγητό και το ποτό όσο ήμουν την προηγούμενη εβδομάδα... Έκανα αρκετές παρασπονδίες που θα μπορούσα να έχω αποφύγει... Το μεγάλο "πρόβλημα" με μένα είναι ότι αγαπάω το φαγητό... Αγαπάω τις γεύσεις, αγαπάω το να καθόμαστε όλοι γύρω από ένα τραπέζι, αγαπάω την λαχτάρα για αυτό, από την προετοιμασία του ακόμα... Έχω ένα θείο ο οποίος τρώει μόνο για να επιβιώσει, δεν τον ενδιαφέρει καμία άλλη διάσταση του φαγητού και φυσικά είναι πετσί και κόκκαλο... Εγώ δεν είμαι έτσι και καθόλου δεν στενοχωριέμαι γι αυτό αλλά όπως και να το κάνεις όταν κάνεις δίαιτα και θες να χάσεις κιλά είναι πρόβλημα... Από την περασμένη Δευτέρα ξεκίνησα και αφιερώνω μια ώρα την ημέρα για να κάνω διάδρομο ή να βγω έξω μια βόλτα να περπατήσω... Πιέζω τον εαυτό μου να το κάνει ακόμα και όταν βαριέμαι γιατί

Τέλος πρώτης εβδομάδας...  Βλέποντας τη ζυγαριά απογοητεύτηκα λίγο αλλά μετά σκέφτηκα ότι είναι μια πρόοδος όπως και να το δεις... Σίγουρα μπορούσα καλύτερα αλλά τουλάχιστον έκανα ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση... Θα προσπαθήσω σε αυτή την προσπάθεια να μην μαστιγώνω διαρκώς τον εαυτό μου κι έχω υπερβολικές απαιτήσεις διότι το σύνηθες στο παρελθόν ήταν να θέτω πολύ ψηλούς στόχους, να μην τους πετυχαίνω, να απογοητεύομαι και να τα παρατάω... Αυτή την φορά θα προσπαθήσω να θέσω πιο ρεαλιστικούς στόχους, σήμερα μάλιστα το πρωί έκανα 45 λεπτά διάδρομο μετά από πολύ καιρό... Αν καταφέρω να το κάνω τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα, σίγουρα θα είναι κάτι πολύ θετικό... Η εβδομάδα κύλησε σχετικά καλά... Σε γενικές γραμμές ήμουν συνεπής και προσεκτικός στο φαγητό και στο ποτό πλην Τετάρτης και Παρασκευής που έφαγα και κυρίως ήπια πολύ... Κάποια επαγγελματικά θέματα που μου προκαλούν πολύ άγχος και κάποια προσωπικά ζητήματα μου έριξαν τη διάθεση στο ναδίρ με αποτέλεσμα να ξεσπάσω στο φαΐ

Συζητώντας κάποτε στο Twitter με την Ζέτα Θεοδωρακοπούλου διαφωνήσαμε ως προς την ποιότητα του άλλου βιβλίου της Harper Lee , το "Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια" ...  Η Ζέτα δεν το θεωρούσε ως δείγμα λογοτεχνίας αξιώσεων εγώ διαφωνούσα κάθετα, το είχα λατρέψει από κάθε άποψη... Θα είχε ενδιαφέρον, αν έχει διαβάσει το   "Βάλε ένα φύλακα" η  Ζέτα , να ανταλλάξουμε και για αυτό  απόψεις αν και στοιχηματίζω ότι αυτή την φορά θα συμφωνούσαμε απόλυτα, θα το πετροβολούσαμε κι οι δύο... Η ιστορία εξελίσσεται 20 χρόνια μετά τα γεγονότα του  "Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια" ... Η Σκάουτ (Τζιν-Λουίζ) ζει πια στην Νέα Υόρκη κι επισκέπτεται το Μέηκομπ της Αλαμπάμα για διακοπές, ο Τζεμ έχει πεθάνει από καρδιακή ανεπάρκεια, ο Άττικους έχει καταπέσει σωματικά λόγω των γηρατειών και της αρθρίτιδας ενώ το γραφείο του το "τρέχει" ο Χανκ, ο παιδικός φίλος, νυν δικηγόρος κι επίδοξος μέλλον σύζυγος της Σκάουτ...  Η ηρωίδα επιστρέφει στην πατρίδα της για να διαπιστώσει ότι τα

Όλοι μου λένε ότι δεν σου φαίνεται κι εγώ πολλές φορές δεν το καταλαβαίνω, το σώμα μου όμως το καταλαβαίνει... Μπορεί να είμαι 1,85 αλλά το να κουβαλάς τόσα κιλά είναι πολλά ειδικά όταν αυτά τα κιλά δεν είναι μυικά, δεν είναι προϊόντα γυμναστικής...  Από το 2014 που πέρασα το κατώφλι των 90 κιλών πλην μιας πολύ σύντομης περιόδου δεν έχω βρεθεί ποτέ στα κιλά που θα έπρεπε να είμαι και πια το σώμα μου διαμαρτύρεται... Πρέπει να κάνω και αυτή την προσπάθεια γιατί δεν πάει άλλο, δεν νιώθω εγώ καλά με τον εαυτό μου... Δοκίμασα πολλές μεθόδους αλλά καμία δεν πέτυχε, δεν κατάφερε να έχει ένα αποτέλεσμα πιο μακροπρόθεσμο... Σκέφτηκα ότι ίσως αυτό να λειτουργήσει για μένα, να με βάλει σε μια σειρά και να με βοηθήσει να τακτοποιήσω τις σκέψεις μου και τους στόχους μου... Ξεκινάω λοιπόν από σήμερα, από τα 102,2 κιλά, να κάνω την προσπάθεια για άλλη μια φορά, να χάσω τα παραπάνω κιλά, να νιώσω καλύτερα με τον εαυτό μου, να αποκτήσω ένα πιο υγιεινό τρόπο ζωής... Δίνω μια υπόσχεση στον εαυτό μου αλλ

Οι γραμμές αυτές γράφονται ενώ έχει ήδη ανακοινωθεί η ενοχή του Ρουπακιά και των συνεργών του για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, απομένει να ακούσουμε την απόφαση περί των κατηγοριών για εγκληματική οργάνωση που είναι και αυτή εξαιρετικά σημαντική...  Η καταδίκη των ενόχων δεν θα σημάνει και την νίκη ενάντια στον ναζισμό και τη μισαλλοδοξία εν Ελλάδι... Η Χρυσή Αυγή ψηφίστηκε από μισό εκατομμύριο Έλληνες ακόμα και μετά τη δολοφονία Φύσσα, Έλληνες που τριγυρνάνε εκεί έξω με τα μυαλά γεμάτα μίσος και σκατά... Το γεγονός ότι κρύφτηκαν σε άλλα κοινοβουλευτικά κόμματα δεν σημαίνει ότι οι ιδέες με τις οποίες συμφωνούν και θεωρούσαν την Χρυσή Αυγή εκφραστή τους πέθαναν, κάθε άλλο...  Ο συντηρητισμός και η μισαλλοδοξία έχουν χτυπήσει κόκκινα στην ελληνική κοινωνία και είναι χρέος κάθε ανθρώπου που θέλει να λέγεται δημοκράτης να τα πολεμήσει πρώτα από όλα στην καθημερινότητά του, ο καθένας από εμάς θα βρει τον τρόπο να το κάνει... Ανένδοτο αγώνα οφείλουμε να δώσουμε αν θέλουμε κάποια στιγμή να

Το τελευταίο μου κόλλημα είναι το TWD , έχω δει 8 σεζόν σε δυο εβδομάδες... Το τελευταίο επεισόδιο της 8ης σεζόν με συγκίνησε πολύ όχι γιατί συμβαίνει κάτι τόσο εξαιρετικά συγκινητικό (σειρά με ζόμπι βλέπω... ), αλλά γιατί χτύπησε μια δικιά μου ευαίσθητη χορδή...  Η κεντρική εικόνα που παίζει ξανά και ξανά είναι μια ανάμνηση του πρωταγωνιστή από τον γιο του όταν ήταν μικρός να κάνουνε βόλτα στην εξοχή πιασμένοι από το χέρι... Ο γιος του έχει πεθάνει και σε ένα γράμμα που του έχει αφήσει του λέει ότι εκείνες οι βόλτες με τον μπαμπά του τον έκαναν να νιώθει ότι ήταν ασφαλής, ότι του άνηκε ο κόσμος όλος... Οι πιο γλυκιές αναμνήσεις από τα παιδιά μου σε μικρότερη ηλικία περιλαμβάνουν είτε και τους τρεις μας είτε εγώ και ένας από αυτούς να περπατάμε και να κρατιόμαστε από το χέρι, να τους βοηθάω να κάνουν τα πρώτα βήματα, να τους βοηθάω να εξερευνήσουν τον κόσμο/την παραλία/τον κήπο, να περάσουν τον δρόμο... Η αίσθηση εκείνη που νιώθεις εκείνο το μικρό χεράκι μέσα στην χούφτα σου ήδη ή όταν

Σκεφτόμαστε να αγοράσουμε σπίτι... Τα νοίκια έχουν γίνει απλησίαστα και βαρέθηκα να εξαρτώμαι από τις επιθυμίες και τις απόψεις ενός ανθρώπου που ζει στην άλλη άκρη του κόσμου... Δεν έχουμε κεφάλαιο και το δάνειο μας θα είναι μεγάλο σε κάθε περίπτωση... Φοβάμαι... Ο χαρακτήρας μου μοιάζει περισσότερο γυναικείος παρά ανδρικός... Τις περισσότερες φορές μου αρέσει περισσότερο να συναναστρέφομαι τις γυναίκες της παρέας παρά τους άντρες... Κύριο ενδιαφέρον και ασχολία μου είναι τα παιδιά μου... Όταν τα είχα μωρά έλεγα χαριτολογώντας ότι το μόνο που δεν έκανα ήταν να τα θηλάσω, όχι ότι δεν το ήθελα αλλά γιατί τα βυζιά μου δεν κατεβάζανε γάλα...  Βαριέμαι φοβερά τις συναναστροφές του τύπου καφές/ποτό, ειδικά όταν είμαι μόνος μου χωρίς την Μάρα... Η ψιλοκουβέντα δεν είναι του στυλ μου και στο τέλος για να αντεπεξέλθω πίνω χωρίς αύριο... Εδώ και πολλούς μήνες δουλεύω από το σπίτι, κάτι που ονειρευόμουν χρόνια... Οφείλω να ομολογήσω ότι ενώ σε πολλές περιπτώσεις είναι εξαιρετικό, ειδικά με την έ

Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα... Ασυναρτησίες, αχταρμάς γεγονότων και χαρακτήρων και πολιτικές αναλύσεις που δεν χρειάζονται και προσδίδουν απλά σοβαροφάνεια... Ο λόγος που το διάβασα μέχρι τέλους είναι αφενός το ocd μου, αφετέρου πραγματικά ήθελε να δω πού το πάει τελικά... Οφείλω όμως να εξηγήσω γιατί ξεκινάω αυτό το post τόσο αρνητικά... Το οπισθόφυλλο του βιβλίου λέει τα παρακάτω: Ιανουάριος 2006. Στο μικρό σουηδικό χωριό Χεχουεβάλεν, σφαγιάζονται δεκαεννιά άνθρωποι. Το μοναδικό στοιχείο είναι μια κόκκινη κορδέλα που βρέθηκε στο σημείο του μακελειού. Η δικαστής Μπιργκίτα Ρόσλιν έχει ακόμα ένα λόγο να είναι σοκαρισμένη. Το ζεύγος Αντρέν, που βρίσκεται ανάμεσα στα θύματα, δεν είναι άλλο από τους θετούς γονείς της μητέρας της. Τα πράγματα χειροτερεύουν όταν η Μπιργκίτα μαθαίνει ότι τα μέλη ακόμα μιας οικογένειας Αντρέν, που ζούσαν στη Νεβάδα των ΗΠΑ, έχουν επίσης δολοφονηθεί. Τότε ανακαλύπτει το ημερολόγιο ενός προγόνου της, που τον 19ο αιώνα δούλευε ως επιστάτης στην κατ

Πέρσι τέτοια εποχή πέρασα μια περίοδο που ένιωθα μια απόλυτη ματαίωση και που δυσκολευόμουν να σηκωθώ και από το κρεβάτι, τόσο πολύ που ξεκίνησα μια περίοδο από συνεδρίες σε ψυχοθεραπευτή η οποία διεκόπη, όπως και τόσα άλλα στην ζωή μας, από τον κορονοϊό...  Φέτος κι ενώ έχω γυρίσει από τις καλύτερες ίσως διακοπές της ζωής μου, νιώθω αυτό το αίσθημα της ματαιότητας να επανέρχεται... Ξέρω πώς εξελίσσεται και πού πάει και δεν θα το αφήσω φέτος να με ρίξει, πιστεύω όμως ότι ξέρω τον λόγο της επανεμφάνισής του... Είναι ότι το μυαλό μου μετά από αρκετές μέρες μακρυά από μια καθημερινότητα τοξική, από ένα τρόπο ζωής που δεν θέλω πια, που βρίσκω κενό νοήματος, αδυνατεί να μπει ξανά στο καλούπι...  Λύση υπάρχει και αυτή είναι μόνο μία, η επιλογή μιας άλλης καθημερινότητας, ενός άλλου τρόπου ζωής, με ότι αυτό συνεπάγεται... Δεν είναι εύκολη απόφαση, το γνωρίζω πολύ καλά, πρέπει να κάνεις ρήξεις και παραδοχές και με τον εαυτό σου και τους άλλους χωρίς να είσαι απόλυτα σίγουρος ότι το εγχείρημα θ

 Τα φτάσαμε αισίως... :)

Βικτωριανή Αγγλία, ένα Λονδίνο βρώμικο και σκοτεινό, δυστυχία, φτώχεια και εξαθλίωση... Κάποιος θα υπέθετε ότι αυτό το περιβάλλον που περιέγραψα δεν μπορεί να αποτελέσει σκηνικό για ένα επιτυχημένο καλοκαιρινό ανάγνωσμα αλλά θα είχε άδικο... Αν ο συγγραφέας ξέρει να διηγηθεί την ιστορία του καμία συνθήκη δεν μπορεί να εμποδίσει τον αναγνώστη να απολαύσει το βιβλίο του...  Το Λονδίνο του 1850 είναι το σκηνικό στο οποίο κινούνται ο ήρωες του βιβλίου... Υπάρχει ο Σίλας, ο ιδιόρρυθμος και μοναχικός συλλέκτης και ταριχευτής, ο Άλμπι ένα χαμίνι του δρόμου χωρίς δόντια και η Άιρις μια κοπέλα που εργάζεται σε ένα εργαστήρι με κούκλες, αυτή κι η αδερφή της... Ο πουριτανισμός κυριαρχεί, τα λαϊκά στρώματα υποφέρουν από την πείνα, την εξαθλίωση και τον αλκοολισμό... Οι δρόμοι των τριών θα διασταυρωθούν τυχαία κι ενώ για την Άιρις η συνάντηση με τον Σίλα θα είναι ασήμαντη για τον Σίλα θα είναι κομβική, θα του αλλάξει τη ζωή... Η Άιρις θα γίνει γι' αυτόν εμμονή και πάθος και θα ξυπνήσει αναμνήσε

Δέκα μέρες διακοπές κάπου στη Βόρεια Εύβοια έφταναν και περίσσευαν για να ηρεμήσω, να κοιμάμαι ήσυχα μεσημέρι και βράδυ, να σταματήσω να τρώω και να πίνω βουλιμικά τα βράδια όταν το σπίτι κοιμάται και το στρες μου ψάχνει διέξοδο... Δεύτερη μέρα στην Αθήνα και νιώθω το σφίξιμο στο στήθος σιγά σιγά να επιστρέφει, η τοξικότητα της καθημερινότητας στην πραγματική ζωή είναι απίστευτη... Δεν θέλω να γυρίσω πίσω στην προ διακοπών κατάσταση μου, θα το παλέψω με νύχια και με δόντια...

Το ξέρεις ότι δεν θα κρατήσει για πάντα, πόσες ιστορίες για τον ίδιο άνθρωπο να διαβάσεις... Θα τον αγαπάς πάντα, αυτό είναι αλήθεια, αλλά η σπίθα θα χαθεί κάποια στιγμή, θα μείνει μια ανάμνηση... Τα τελευταία δύο βιβλία ήταν πολύ καλά, πάντα είναι καλά, αλλά ένιωθα αυτή την σπίθα να έχει χαθεί όμως το "Μαχαίρι" μου θύμισε το παρελθόν, την λαχτάρα της επόμενης σελίδας, την λύπη της τελευταίας... Ίσως, να περνούσαν παρόμοιες σκέψεις και από το μυαλό του  Nesbo ... O Harry έχει πενηνταρίσει αλλά μυαλό δεν έχει βάλει, παραμένει αδιόρθωτος, αυτοκαταστροφικός, ευαίσθητος και αδίστακτος ταυτόχρονα, ταλαντούχος στην επίλυση εγκλημάτων... Τι άλλο μπορεί να μας δείξει; Κάτι τέτοιο πρέπει να σκέφτηκε ο Nesbo και αποφάσισε να αποδομήσει πλήρως το περιβάλλον που περιτριγυρίζει τον ήρωά του...  Οι γνώριμες φιγούρες του περιβάλλοντός του έχουν προχωρήσει στις ζωές τους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ενώ ο Harry βρίσκεται μονίμως μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μετέωρος στο κενό... Η

Πολλοί από εμάς το έχουμε κάνει... Κουνήσαμε το κεφάλι χαμογελώντας αμήχανα, κάναμε ότι δεν ακούσαμε για να μην χαλάσουμε τις καρδιές μας με "δικούς" μας ανθρώπους, αλλάξαμε θέμα συζήτησης...  Το μόνο που καταφέραμε αφήνοντας το κάθε κατακάθι να διασπείρει τις μισάνθρωπες ιδέες του είναι να πάρουν θάρρος τα κατακάθια, να πιστέψουν ότι επειδή φωνάζουν δυνατά έχουν δίκιο, ότι η σκατίλα που έχουν μέσα στο μυαλό τους είναι η κανονικότητα...  Χρέος του κάθε ενός από εμάς που πιστεύει σε ένα κόσμο χωρίς  διαχωρισμούς που ορίζονται από εθνικότητες, θρησκείες και χρώμα δέρματος είναι να στέκεται απέναντι σε κάθε ρατσιστικό/θρησκόληπτο/φασιστικό/εθνικιστικό κατακάθι, να το εμποδίζει να διασπείρει τον βόθρο των ιδεών του, να το ξεφτιλίζει μπροστά σε όποιον ακούει ή παρακολουθεί την αντιπαράθεση...  Όχι άλλη ανοχή στον πνευματικό/πολιτικό βόθρο,  ακόμα κι αν μιλάμε για συγγενείς ή "φίλους"...

Τελείωσα και την τρίτη περιπέτεια του μικρού μάγου... Όπως έχω πει σε άλλα posts, η περίοδος είναι δύσκολη και απαιτητική το μυαλό χρειάζεται μια απόδραση... Η τρίτη χρονιά του Χάρι στο Χόγκουαρτς ξεκινάει επεισοδιακά... Η συμβίωση με τους θείους του γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη ενώ ένας διαβόητος εγκληματίας αποδρά από το Αζκαμπάν ενώ όλα δείχνουν ότι στόχος της απόδρασής του είναι ο Χάρι... Η σχολική χρονιά ξεκινάει με πολλές προσδοκίες και ευχάριστες εκπλήξεις αλλά ούτε και αυτή την χρονιά θα λείψουν οι κίνδυνοι και οι περιπέτειες... Ίσα ίσα ειδικά από αυτή την χρονιά αρχίζει να φαίνεται σε τι επικίνδυνο δρόμο κινείται η ζωή του Χάρι... Ο Χάρι είναι 13 ετών πια, έφηβος κανονικός, τα συναισθήματά του είναι πολύ εντονότερα πλέον... Ψάχνει να βρει μια ταυτότητα, να συλλέξει πληροφορίες, αναμνήσεις και συναισθήματα από το παρελθόν του και των γονιών του και τελικά θα βρει αυτό που ζητά στον πιο απίθανο άνθρωπο... Σε αυτό το βιβλίο κάνουν πρώτη φορά την εμφάνισή τους οι Παράφ

Δεν φταίει ούτε ο ανάδρομος, ούτε ο γκαντέμης ο Κούλης, ούτε κάποια άλλη κακόβουλη συναστρία... Φταις εσύ που νομίζεις ότι μπορείς να παίξεις ένα παιχνίδι εξαρχής χαμένο, που εθελοτυφλείς ότι θα το φέρεις στα μέτρα σου και θα το κερδίσεις... Δεν μπορείς να το κερδίσεις ποτέ αυτό το παιχνίδι, κι όσα λεφτά και να ξοδέψεις σε ψυχοθεραπευτές και φάρμακα, η κοτρόνα που σε πλακώνει στο στήθος και σου συνθλίβει το μυαλό δεν θα σηκωθεί ποτέ... Το ίδιο το παιχνίδι είναι το πρόβλημα, αυτό που προκαλεί τα ψυχολογικά σου, το απάλευτο stress, την οργή που ξεχειλίζει, την ντροπή... Όλα αυτά γιατί σε πείσανε ότι μόνο το παιχνίδι υπάρχει και τίποτα άλλο... - Φταίει το ζαβό το ριζικό μας! - Φταίει ο Θεός που μας μισεί! - Φταίει το κεφάλι το κακό μας! - Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί! Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα δεν το 'βρε και δεν το 'πε ακόμα. ... Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα πίνουμε πάντα μας σκυφτοί. Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα, όπου μας εύρει, μας πατεί. Δε

Βάζεις του μεγάλου τα παιχνίδια; Θα βάλεις και τα δικά μου... Άντε να του το αρνηθείς (έστω ότι το ήθελες), τολμάς; Κάνοντας μια πρόβλεψη αν κρίνω από τα παιχνίδια που παίζει, τις ταινίες που του αρέσουν και την μουσική που έχει αρχίσει να δείχνει προτίμηση,  αυτός θα γίνει μεταλάς,  Manowar και δεν συμμαζεύεται... Ποιος ακούει την Μάρα αν πει ότι θα αφήσει μαλλιά,  σαν τον Slash θα γίνει...

Ο Σπύρος και ο Θάνος λατρεύουν τον Χάρι Πότερ... Έχουν δει όλες τις ταινίες πάνω από μια φορά, έχουν τερματίσει το παιχνίδι στο PS4 και ο Σπύρος διαβάσει ένα ένα και τα βιβλία, αυτές τις ημέρες διαβάζει το "Ο Χάρι Πότερ και το Κύπελλο της Φωτιάς" ... Οι μέρες όπως είπαμε στο προηγούμενο post είναι γεμάτες από κάθε άποψη, οπότε τι καλύτερο από το να παρεμβάλλεις μια αγαπημένη, ανάλαφρη ιστορία στα δικά σου αναγνώσματα έτσι ώστε το μυαλό να ξεφύγει ευχάριστα... Το δεύτερο μέρος της σειράς βιβλίων της J.K. Rowling  με ήρωα τον μικρό μάγο, βρίσκει τον Χάρι Πότερ να επιστρέφει στο Χόγκουαρτς για την δεύτερη χρονιά των σπουδών του ενώ πολλοί και πολλές καταστάσεις προσπαθούν να εμποδίσουν την επιστροφή αυτή... Ο Χάρι γνωρίζει περισσότερα για τον εαυτό του, για το παρελθόν του και τις σχέσεις του με τους άλλους και έχει να αντιμετωπίσει ένα αρχαίο κακό που είναι κρυμμένο στα έγκατα της σχολής και έχει αφυπνιστεί μετά από πολλά χρόνια... Ο Χάρι θα χρειαστεί να έρθει άλλη μια

Ο Ιούνιος έχει μπει φουριόζος με πολύ πυκνή πληροφόρηση και ροή γεγονότων... Πολύ δουλειά, ένα νέο επαγγελματικό εγχείρημα που είναι στα σπάργανα, οι πρώτες μέρες μετά την καραντίνα που εξακολουθούν να μας συγχύζουν και να μας κάνουν καχύποπτους, εξελίξεις σε κάθε επίπεδο... Είμαι κουρασμένος και δεν κρύβω ότι έχω πολύ stress, ο ύπνος μου έχει γίνει πολύ ανήσυχος, κάθε βράδυ βλέπω όνειρα που καυγαδίζω...  Όσον αφορά τη δουλειά έχω εμπλακεί σε projects τα οποία έχουν πολύ μεγάλη σημασία αυτή την περίοδο για την εταιρεία, ασχολούνται με αυτά άτομα του C-level management και νιώθω ότι επιτέλους η δουλειά μου έχει γίνει γνωστή κι έχει εκτιμηθεί στο σημείο που της άξιζε... Δεν με ενοχλεί η κούραση ή το stress αλλά νιώθω ότι αυτή είναι μια πολύ σημαντική ευκαιρία για το break through σε ένα άλλο level που θα μου επιτρέψει να προσεγγίσω μια ζωή και κάποιους στόχους όπως τους έχω ονειρευτεί εδώ κι χρόνια με την Μάρα κι αυτό με αγχώνει πολύ... Δεν θέλω να χάσω αυτή την ευκαιρία, θέλω να πάνε όλ

Είμαι τύπος που χρειάζεται να έχει στόχους, κάτι να κυνηγάει... Τους καταστρώνω στο μυαλό μου, τους μελετώ και τους κρατώ σε αναμονή μέχρι να έρθει η ώρα να (γίνει η απόπειρα να) εκπληρωθούν... Ένα στόχος μπορεί να περιμένει για χρόνια αλλά (τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια) πάντα έρχεται η ώρα του να δοκιμαστεί...  Ένα τέτοιος στόχος ήταν κι ο σημερινός που εκπληρώθηκε... Μια μεγάλη πεζοπορική διαδρομή με πολύ μεγάλες υψομετρικές διαφορές που συνδυάζει βουνό και πόλη... Κουράστηκα πολύ αλλά τα κατάφερα και αυτό έχει την μεγαλύτερη σημασία...

Ο Θάνος βλέπει διάφορα video στο YouTube από ταινίες που τα έχουν ντύσει με μουσική... Μου ζήτησε να του βρω αυτά τα τραγούδια και να του τα κατεβάσω για να τα ακούει στο tablet... Ο Σπύρος στην ηλικία του είχε κόλλημα με τον Michael Jackson, τα ακούσματα του Θάνου είναι πιο rock... Αυτή είναι η λίστα με τα κομμάτια που μου ζήτησε...

Τελείωσα σήμερα το πρωί το τελευταίο επεισόδιο του "Last Dance" ...  Βγήκα μετά για ένα μεγάλο περίπατο και σκεφτόμουν στο δρόμο ότι το never give up mentality που χαρακτήριζε τον Michael Jordan είναι ένα χαρακτηριστικό που έχω κι εγώ και χάρηκα πολύ που μοιράζομαι ένα τέτοιο ποιοτικό χαρακτηριστικό με μια τέτοια προσωπικότητα... Κατόπιν βέβαια σκέφτηκα ότι ο   Michael Jordan ήταν απόλυτα στοχοπροσηλωμένος και κάθε αποτυχία τον έκανε μόνο να πεισμώνει περισσότερο, την στιγμή αμέσως μετά την κάθε ήττα ξεκινούσε να βρει τον τρόπο που την επόμενη φορά θα ήταν αυτός ο νικητής... Εγώ σε κάθε αποτυχία περνάω μια περίοδο που οικτίρω τον εαυτό μου, που με μισώ που δεν τα κατάφερα γιατί είμαι ανίκανος... Σε αυτή την περίοδο εγκαταλείπω τον στόχο μου, τον θεωρώ τροχοπέδη και άγχος και προσπαθώ να δικαιολογήσω στον εαυτό μου ότι δεν χρειάζομαι τον στόχο, ότι είναι υπερβολή, ότι είναι λάθος, οτιδήποτε... Όταν περάσει λίγος καιρός θα βρω και πάλι τον δρόμο μου και θα επιχειρήσω ξανά να

Το  "Μαουτχάουζεν"  το ήξερα αλλά δεν το είχα διαβάσει ποτέ... Δεν ξέρω γιατί ή μάλλον ξέρω... Η υπερπληθώρα πληροφορίας σχετικά με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και το Ολοκαύτωμα που είχα καταναλώσει ήδη από πολύ μικρός μέσα από τις εγκυκλοπαίδειες που είχαν αγοράσει οι γονείς μου και τις διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές που είχα δει με έκανα να πιστεύω ότι δεν είχε κάτι να μου προσφέρει επιπλέον από όσα ήδη ήξερα...  Για το   "Μαουτχάουζεν" μου μίλησε και πάλι σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία ο φίλος μου ο Ηλίας, για το πόσο πολύ τον είχε συγκλονίσει και μάλιστα τον κορόιδευα επειδή είναι κεντροδεξιός και του έλεγα πειραχτικά ότι "Μπα, σε άγγιξε εσένα αυτή η ιστορία, φασιστόμουτρο;" .... Οι κουβέντες μας όμως για αυτό το βιβλίο κάνανε ένα κλικ μέσα στο μυαλό μου και το είχα στον νου μου να το διαβάσω οπότε όταν είδα ότι προσφερόταν σε σκληρόδετη έκδοση με το ΒΗΜΑ της Κυριακής μέσα στον Φλεβάρη, αγόρασα εφημερίδα μετά από πολλά πολλά χρόνια και το πήρα στα χέρια

Είναι ένας στίχος από ένα κομμάτι των Moderat και μου κόλλησε στο μυαλό εδώ και πολλές μέρες...  Η καραντίνα αν μη τι άλλο μας έδωσε πολύ χρόνο να σκεφτούμε... Είμαι πια σχεδόν 42 και ναι, το λέω ξεκάθαρα, περνάω κρίση μέσης ηλικίας... Μεγαλώνω και αυτό δυσκολεύομαι να το δεχτώ, κοιτάω στον καθρέφτη, τον πραγματικό και αυτόν που κουβαλάμε μέσα μας και δεν με αναγνωρίζω... Δεν ήταν εύκολα τα τελευταία χρόνια, τα νεύρα μου δοκιμάστηκαν πολύ, οι αντοχές μου αδυνάτισαν... Είμαι συχνά σε σκοτεινά μέρη και αυτό δεν είναι εύκολο ούτε για μένα ούτε για τους άλλους που στέκονται δίπλα μου...  Οφείλω σε όλους αυτούς να επανεφεύρω τον εαυτό μου από τον άνθρωπο που με τα καλά και τα κακά του με έφερε μέχρι εδώ και δεν τα πήγε άσχημα, στον άνθρωπο που θα με οδηγήσει στο δεύτερο μισό της ζωής μου και θα κάνει το καλύτερο για να είμαι ευτυχισμένος εγώ και οι αγαπημένοι μου άνθρωποι... Δεν θα είναι εύκολο αλλά είναι υπόσχεση...

Ο Θάνος έχει γεννηθεί στις 26 Απριλίου, χθες ήταν τα γενέθλια του...  Τα τελευταία 3 χρόνια, δυστυχώς, δεν γιορτάζουμε αυτή την ημέρα με την χαρά που αξίζει στο παιδί... Το 2018 ένα πολύ σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα μας είχε σοκάρει, το 2019 η Μάρα είχε σπάσει συντριπτικά τον αστράγαλό της και μπαινοβγαίναμε σε χειρουργεία και φέτος μας έχει βρει ο COVID2019 και σαν να μην μας έφτανε αυτό, το σαββατοκύριακο που μας πέρασε ήταν εξαιρετικά δύσκολο αφού πήραμε μια πολύ μεγάλη λαχτάρα σχετικά με θέμα υγείας της Μάρας το οποίο ευτυχώς αποδείχθηκε ασήμαντο...  Κανονικά έπρεπε να γράψω αυτό το post ανήμερα των γενεθλίων του παιδιού μου αλλά δεν είχα το κουράγιο χθες το βράδυ, πραγματικά δεν το είχα... Σήμερα λοιπόν θέλω να ευχηθώ στον Θάνο μου να τα εκατοστήσει, να είναι γερός και χαρούμενος και του χρόνου να γιορτάσουμε επιτέλους τα γενέθλια του χωρίς να μας προβληματίζει ή να μας στενοχωρεί κάτι, πάλι... Σ' αγαπώ πολύ, Τσίκη μου!

Φαίνεται προσχεδιασμένο αλλά δεν είναι... Πάντα ήθελα να διαβάσω το "Ανθρωποφύλακες" του Περικλή Κοροβέση αλλά κάτι το ένα κάτι το άλλο, το αμελούσα... Με αφορμή τον πρόσφατο θάνατό του, βρήκα ένα link στο Twitter με ένα  free pdf αντίγραφο του βιβλίου  και το κατέβασα... Ξεκίνησα να το διαβάζω χθες το απόγευμα γύρω στις 19:30 και το τελείωσα γύρω στις 1:30 τα ξημερώματα... Ξημέρωνε 21η Απριλίου... Το βιβλίο αφορά τα απομνημονεύματα του  Περικλή Κοροβέση  από τις εμπειρίες του στα χέρια της Χούντας, την κράτηση και τον απάνθρωπο βασανισμό του στην Ασφάλεια Αθηνών και το 401 ΓΣΝ... Οι  "Ανθρωποφύλακες" διαβάστηκαν σε όλο τον κόσμο και ήταν ένα από τα κυριότερα εργαλεία στα χέρια αυτών που ήθελαν να αποκαλύψουν την πραγματικότητα του δικτατορικού καθεστώτος το οποίο είχε επιβληθεί στην Ελλάδα, μια πραγματικότητα που η Χούντα προσπαθούσε επιμελώς και διακαώς να αποκρύψει από τα μάτια και τα αυτιά του πολιτισμένου κόσμου... Οι  "Ανθρωποφύλακες"  ε