"Η ξηρασία" της Jane Harper

Με δύναμη από την Αυστραλία... Αυτός θα μπορούσε να είναι ένας υπότιτλος για αυτό το post δεδομένου κιόλας ότι η Jane Harper δεν είναι η πρώτη Αυστραλή συγγραφέας που διαβάζω φέτος (link)... Φαίνεται να υπάρχει ένας λογοτεχνικός δυναμισμός γένους θηλυκού στους Αντίποδες, για την Harper διάβασα σχόλια του τύπου ότι έρχεται να αποτελέσει το αντίπαλος δέος στο σκανδιναβικό noir...  

Λες;

Θα δείξει... 

Η διετής ξηρασία έχει οδηγήσει την μικρή, αγροτική κοινότητα της Κιβάρα στα όριά της και την κατάσταση έρχεται να κάνει ακόμα χειρότερη η διπλή δολοφονίας μια γυναίκας και του μικρού γιου της από τον σύζυγό της και πατέρα του παιδιού, του Λιουκ, ο οποίος μετά αυτοκτόνησε... Με αφορμή την κηδεία θα επιστρέψει μετά από πολλά χρόνια στην Κιβάρα ο Άαρον, ο παιδικός καλύτερος φίλος του Λιουκ, ο οποίος είχε φύγει κακήν κακώς από την πόλη όταν το όνομα του συνδέθηκε με τον θάνατο μιας κοπέλας, της Έλι, όταν ήταν 16 χρονών... Ο Άαρον είναι persona non grata για την πόλη, είναι πλέον αστυνομικός και προσπαθεί να ξεχάσει το παρελθόν του στην γενέτειρά του όμως έπειτα από παράκληση των γονιών του Λιουκ, που δεν μπορούν να πιστέψουν ότι ο γιος τους έγινε φονιάς της οικογένειάς του, θα αναλάβει να επανεξετάσει την υπόθεση και να βεβαιωθεί για το ποια είναι η αλήθεια... Η ευθύνη που ανέλαβε θα ξυπνήσει οδυνηρές μνήμες του παρελθόντος, η προσπάθεια δεν θα είναι εύκολη αλλά η κάθαρση στο τέλος θα έρθει...

Δεν ξέρω αν αποτελεί το αντίπαλο δέος για το σκανδιναβικό noir, οφείλω όμως να παραδεχτώ ότι μου άρεσε πολύ η οπτική της Harper ... Το στυλ της είναι φρέσκο, έχει χαρακτήρα και πιστεύω ότι αν εξελιχθεί θα διαβάσουμε μεγάλα πράγματα από αυτήν... Η πλοκή εκτυλίσσεται με το γνωστό τρικ της αντιπαράθεσης παρόντος και παρελθόντος, με  flashbacks να εμπλουτίζουν και να ενισχύουν την εξέλιξη της ιστορίας... Οι πρώτες σελίδες του βιβλίου είναι κάπως αμήχανες, δεν θα ενθουσιάσουν τον αναγνώστη, φαίνονται αποχαυνωμένες από την φοβερή ζέστη της Κιβάρα, κατόπιν όμως το βιβλίο γίνεται ένα εξαιρετικό page turner... Πραγματικά απόλαυσα την ροή της ιστορίας, όσο λίγες φορές... Οι χαρακτήρες έχουν δουλευτεί αρκετά, κάποιοι είναι σχηματικοί αλλά είναι και ο ρόλος τους τέτοιος, ο χαρακτήρας του Άαρον έχει δουλευτεί εξαιρετικά και με μεγάλη λεπτομέρεια... Αυτό που θεωρώ το μεγαλύτερο προσόν του βιβλίου αυτού είναι η τρομερή ικανότητα της Harper να φτιάχνει απόλυτα ρεαλιστικές φωτογραφίες με την πένα της για τον αναγνώστη... Κατάφερα να δω τα φρυγμένα από την ζέστη χωράφια των χωρικών της Κιβάρα, τον αέρα που σήκωνε την σκόνη, τον ιδρώτα που γυάλιζε στο πάνω χείλος του Άαρον, καταπληκτική δουλειά... Το φινάλε είναι καταιγιστικό, ο αναγνώστης θα υποπτευθεί και θα απορρίψει πολλούς πιθανούς υπόπτους μέχρι την κορύφωση της ιστορίας όπου όλα τα μυστικά χρόνων και χρόνων θα αποκαλυφθούν... Η κάθαρση θα έρθει σαν αναζωογονητική βροχή στο ξεραμένο χώμα και ο καθένας θα πρέπει να μαζέψει τα κομμάτια του και να πάει παρακάτω... 

Αυτό άλλωστε είναι και το νόημα της ζωής...