Ψαροκόκαλο...

Με δύναμη από την Αυστραλία... Αυτός θα μπορούσε να είναι ένας υπότιτλος για αυτό το post δεδομένου κιόλας ότι η  Jane Harper  δεν είναι η πρώτη Αυστραλή συγγραφέας που διαβάζω φέτος ( link )... Φαίνεται να υπάρχει ένας λογοτεχνικός δυναμισμός γένους θηλυκού στους Αντίποδες, για την  Harper  διάβασα σχόλια του τύπου ότι έρχεται να αποτελέσει το αντίπαλος δέος στο σκανδιναβικό noir...   Λες; Θα δείξει...  Η διετής ξηρασία έχει οδηγήσει την μικρή, αγροτική κοινότητα της Κιβάρα στα όριά της και την κατάσταση έρχεται να κάνει ακόμα χειρότερη η διπλή δολοφονίας μια γυναίκας και του μικρού γιου της από τον σύζυγό της και πατέρα του παιδιού, του Λιουκ, ο οποίος μετά αυτοκτόνησε... Με αφορμή την κηδεία θα επιστρέψει μετά από πολλά χρόνια στην Κιβάρα ο Άαρον, ο παιδικός καλύτερος φίλος του Λιουκ, ο οποίος είχε φύγει κακήν κακώς από την πόλη όταν το όνομα του συνδέθηκε με τον θάνατο μιας κοπέλας, της Έλι, όταν ήταν 16 χρονών... Ο Άαρον είναι persona non grata για την πόλη, είναι πλ

Από τους ανθρώπους του κόσμου όλου έχει βρει εμένα να ξαλαφρώνει την σκέψη του... Είναι στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και πίσω στην Ελλάδα αυτό που έλεγε κάποτε οικογένεια έχει διαλυθεί...  Δεν θέλει να φορτώνει τον πατέρα κι την μάνα του γιατί είναι γέροι άνθρωποι κι έχει δίκιο, τι να τους πει;  Ότι η πρώην γυναίκα του προσπαθεί να δηλητηριάσει την σχέση του με την κόρη του, ότι είπε επί λέξη στη δικηγόρο ότι θα τον κάψει με το παιδί αν δεν κάνει αυτά που αυτή θέλει; Ότι η επικοινωνία του με το παιδί γίνεται τηλεφωνικά με την αυστηρή εποπτεία και παρέμβαση της πρώην γυναίκας του;  Ότι δημιούργησε πρόβλημα και απείλησε πρώην κοινούς οικογενειακούς φίλους όταν θεώρησαν λογικό να του στείλουν μια φωτογραφία των παιδιών τους μαζί με την κόρη του από την ημέρα του αγιασμού;  Ότι του ζητάει και του ξαναζητάει λεφτά, δήθεν για το παιδί, ότι τον κατηγορεί ότι κάνει την αμερικανική dolce vita ενώ αυτός δουλεύει 12ωρα στις οικοδομές και κάνει 2 ώρες να πάει και 2 ώρες να γυρίσε

Τώρα που ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας αναπαύεται στην τελευταία του κατοικία , θυμάμαι ένα πρωινό γύρω στις 5 με 5:30 που τρεις εικοσάρηδες, τύφλα από το μεθύσι, κάθονται σε μια στάση λεωφορείου, λίγο πιο πάνω από τον σταθμό του Ηλεκτρικού στο Θησείο, πριν πεζοδρομηθεί ακόμα η Αποστόλου Παύλου... Τραγουδάνε με πάθος τον "Τούρκο" , χτυπάνε παλαμάκια και γελάνε τρανταχτά, απόλυτα πεπεισμένοι ότι θα ζήσουν για πάντα, για πάντα φίλοι... Ένα λεωφορείο που έχει ξεκινήσει τα δρομολόγια του λίγα λεπτά νωρίτερα, σταματάει μπροστά στην στάση, ίσως ο οδηγός αγουροξυπνημένος να νόμισε ότι οι τρεις εικοσάρηδες του έκαναν νόημα για στάση... Η πόρτα ανοίγει, ο οδηγός συνειδητοποιεί ότι το τελευταίο που ενδιαφέρει τους συγκεκριμένους νεαρούς είναι να επιβιβαστούν στο λεωφορείο, κουνάει το κεφάλι του κουρασμένα, κλείνει την πόρτα και το λεωφορείο ξεκινάει...

Συζήτησα και στο παρελθόν το ίδιο θέμα με τον εαυτό μου, γιατί δεν κάνω φίλους, γιατί κρατάω τους ανθρώπους σε απόσταση... Δεν αναιρώ όσα είχα πει τότε αλλά πρέπει να προσθέσω και κάτι άλλο...  Κρατάω τους ανθρώπους μακρυά γιατί φοβάμαι την έννοια τους... Εγκαρδιότητα σημαίνει να μοιράζεσαι το συναίσθημά σου με τον άλλο, το χαρούμενο και το λυπημένο κι εγώ φοβάμαι να λυπηθώ για κάποιον άλλο, φοβάμαι να επωμισθώ την στενοχώρια του, αυτή που κουβαλάω μέσα μου μου φτάνει, δεν θέλω άλλη...  Δεν είναι ότι δεν θέλω, είναι ότι δεν μπορώ, δεν αντέχω, νιώθω τις ισορροπίες μου να δοκιμάζονται καθημερινά, όχι άλλα stress tests... Προτιμώ, συνειδητά πολλές φορές, την μοναξιά και την σιωπή κάνοντας οικονομία ψυχικού σθένους, από το λίγο που διαθέτω, για τους ανθρώπους που θα πέθαινα χωρίς δεύτερη σκέψη, τα παιδιά μου και την Μάρα...  Θα ήθελα να ήμουν αλλιώς αλλά δεν είμαι... Ίσως να ήμουν αλλιώς αν κάποια γεγονότα δεν είχαν συμβεί στη ζωή μου αλλά τη ζωή δεν την ορίζεις, σου έρχεται