"Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια" της Harper Lee

Αγάπησα το διάβασμα γιατί πάντα μου άρεσαν οι ιστορίες... Μια καλή ιστορία μπορεί να σου μάθει πράγματα, να σου χαρίσει συναισθήματα, να σε ταξιδέψει σε μέρη που δεν είχες ποτέ φανταστεί... Ο σκοπός της ιστορίας είναι να ταξιδέψει από στόμα σε αυτί και από μυαλό σε μυαλό, να δουλευτεί μέσα στις σκέψεις, τότε μόνο ζει πραγματικά... Τι νόημα έχει μια ιστορία που καταλαβαίνει μόνο ο συγγραφέας της ή πολύ λίγοι άνθρωποι, τι νόημα έχει μια ιστορία αν δεν ταξιδέψει... Το αμερικάνικο μυθιστόρημα έχει πολλές δυνατές ιστορίες να επιδείξει, ιστορίες ευθείς και απλοϊκές με την πρώτη επαφή αλλά που μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά και το μυαλό... Το αγαπώ πολύ το αμερικάνικο μυθιστόρημα ακριβώς για αυτή την ευθύτητα και τον συναισθηματισμό του και το "Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια"  ίσως είναι το καλύτερο που διάβασα ποτέ μου...

Στην Αλαμπάμα της δεκαετίας του 1930, δύο παιδιά, η Scout και ο Jem, μεγαλώνουν σε μια μικρή πόλη και ζουν μαζί με τον πατέρα τους Atticus Finch που είναι δικηγόρος... Η ζωή τους είναι ανέμελη και ξένοιαστη, γεμάτη παιχνίδι και περιπέτειες, ο κόσμος τους όλος είναι η μικρή τους πόλη... Αγαπημένη τους ενασχόληση το να ξετρυπώσουν από το σπίτι του ή έστω να τον δουν στα κλεφτά, τον γείτονά τους Arthur Radley, τον επονομαζόμενο Βοο Radley, ένα άνθρωπο που μετά από κάποιες μικρής σημασίας εφηβικές ατασθαλίες, κλείστηκε μέσα στο σπίτι του και από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια και κανείς δεν τον έχει δει... Η καλύτερη τους είναι όταν με τον ερχομό του καλοκαιριού έρχεται στη μικρή τους πόλη κάθε χρόνο ο φίλος τους ο Dill για να μείνει με την θεία του μέχρι να ξανανοίξουν τα σχολεία... Ένα από αυτά τα καλοκαίρια κι ένα που αποδείχτηκε πιο "καυτό" από τα άλλα, όταν ο  Atticus Finch αναλαμβάνει να υπερασπιστεί ένα νέο μαύρο που κατηγορείται για τον βιασμό και τον ξυλοδαρμό μιας λευκής κοπέλας... Εκείνο το καλοκαίρι θα σημάνει τον πρώιμο θάνατο της παιδικής αθωότητας για τα τρία παιδιά που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα ζήσουν την υπόθεση από πολύ κοντά και θα αντιληφθούν την ασχήμια που κρύβεται στις καρδιές των ανθρώπων...

Το βραβευμένο με Pulitzer αριστούργημα της Harper Lee είναι ένα βιβλίο με πολλές αναφορές στην παιδική της ηλικία καθώς και η ίδια μεγάλωσε σε μια μικρή πόλη της Αλαμπάμα... Είναι ένα καταπληκτικό ηθογραφικό βιβλίο που ακτινογραφεί την ψυχοσύνθεση του Αμερικανικού Νότου εστιάζοντας στο θέμα των φυλετικών διακρίσεων... Είναι ένα βαρύ κατηγορώ στον ρατσισμό, συμπέρασμα στο οποίο ο αναγνώστης καταλήγει φυσιολογικά όπως καταλήγει και η Scout καθώς η ιστορία εξελίσσεται μέσα από τα παιδικά της μάτια και η οποία καταλήγει ότι είναι παράλογο να διακρίνεις τους ανθρώπους από το χρώμα του δέρματος τους, μια σκέψη που όμως δεν μοιράζονται πολλοί από τους συμπολίτες της... Οι συμπολίτες της που κρύβονται πίσω από την αδιαφορία, την θρησκοληψία, την υποκρισία και την ανούσια ηθικολογία τους, που επιλέγουν να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο παρά το δίκιο, που κρύβουν πολύ προσεκτικά τους δικούς τους σκελετούς, που είναι ικανοί για φρικτά εγκλήματα αν νιώσουν ότι απειλούνται... Οι χαρακτήρες του βιβλίου είναι συμπαγείς και πολυδιάστατοι, αυτό που φαίνεται δεν είναι πάντα αυτό που είναι, η ανθρώπινη ψυχοσύνθεση κρύβει μια τεράστια βεντάλια χαρακτηριστικών και συναισθημάτων... Το φινάλε του βιβλίου είναι συγκλονιστικό αλλά δεν μπορώ να πω τίποτα χωρίς να κάνω σοβαρό spoiler, η σκέψη όμως που έμεινε καρφωμένη στο μυαλό μου κλείνοντας το ήταν το πόσο τυχερός ήμουν που το διάβασα...