Ψαροκόκαλο...

Αγάπησα το διάβασμα γιατί πάντα μου άρεσαν οι ιστορίες... Μια καλή ιστορία μπορεί να σου μάθει πράγματα, να σου χαρίσει συναισθήματα, να σε ταξιδέψει σε μέρη που δεν είχες ποτέ φανταστεί... Ο σκοπός της ιστορίας είναι να ταξιδέψει από στόμα σε αυτί και από μυαλό σε μυαλό, να δουλευτεί μέσα στις σκέψεις, τότε μόνο ζει πραγματικά... Τι νόημα έχει μια ιστορία που καταλαβαίνει μόνο ο συγγραφέας της ή πολύ λίγοι άνθρωποι, τι νόημα έχει μια ιστορία αν δεν ταξιδέψει... Το αμερικάνικο μυθιστόρημα έχει πολλές δυνατές ιστορίες να επιδείξει, ιστορίες ευθείς και απλοϊκές με την πρώτη επαφή αλλά που μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά και το μυαλό... Το αγαπώ πολύ το αμερικάνικο μυθιστόρημα ακριβώς για αυτή την ευθύτητα και τον συναισθηματισμό του και το  "Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια"   ίσως είναι το καλύτερο που διάβασα ποτέ μου... Στην Αλαμπάμα της δεκαετίας του 1930, δύο παιδιά, η Scout και ο Jem, μεγαλώνουν σε μια μικρή πόλη και ζουν μαζί με τον πατέρα τους Atticus Finch που είνα...

Μια πόλη πνιγμένη στη διαφθορά, την ανεργία και την εγκληματικότητα που ο ήλιος δεν εμφανίζεται σχεδόν ποτέ... Ένας ικανότατος αξιωματικός της αστυνομίας με σκοτεινό παρελθόν και δίψα για εξουσία, χωρίς κανένα ηθικό ή άλλο φραγμό... Ένα αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας γραμμένο από τον William Shakespeare , διαχρονικό σχόλιο πάνω στην διαφθορά της εξουσίας και την καταστροφική δύναμη που έχει ενίοτε η αγάπη, για να αποτελέσει βάση και εφαλτήριο...Η συνταγή είχε όλα τα κατάλληλα υλικά για να δημιουργηθεί ένα μεγάλο βιβλίο αλλά κάτι δεν πήγε εντελώς καλά και το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που έπρεπε...  Είναι γνωστό για όποιον διαβάζει το blog εδώ και καιρό ότι μόνο αμερόληπτος δεν είμαι όταν μιλάμε για τα βιβλία του  Jo Nesbo  αλλά  στο "Μάκβεθ" κάτι δεν δούλεψε όπως έπρεπε... Το αποτέλεσμα ήταν αμήχανο και μερικές φορές αφελές, ειδικά στο πρώτο μισό του βιβλίου... Ο ήδη έτοιμος σκελετός του βιβλίου που βασιζόταν στο ομώνυμο βιβλίο του  Shakespeare ...