Ψαροκόκαλο...

Με τον θάνατο του Θανάση Γιαννακόπουλου κλείνει ένας κύκλος παραγόντων που έγραψαν ιστορία στο ελληνικό μπάσκετ, που συνέδεσαν το όνομα τους με μεγάλες στιγμές του ελληνικού αθλητισμού, που συνδύασαν τον επαγγελματισμό με μια ρομαντική αγάπη προς την ομάδα τους που κάποιες φορές μπορεί να ξέφευγε αλλά και πάλι αν ήσουν τίμιος με τον εαυτό σου δεν του κράταγες κακία ακόμα και αν ήσουν "αλλόθρησκος"....  Τώρα πια ξεμείναμε με παράγοντες, όλων των χρωμάτων , πολύ μικρούς σαν ανθρώπους, που δεν μπορούν να κάτσουν καν οι μεν απέναντι από τους δε στο ίδιο τραπέζι, που καταστρέφουν το μπάσκετ που τους έθρεψε διαλύοντας το ελληνικό πρωτάθλημα, που ζουν μέσα από τα stories του Instagram και τις ανακοινώσεις...  Αλίμονο... Καλό ταξίδι, Θανάση Γιαννακόπουλε... Υ.Γ.  Ένα ωραίο αντίο στον "τυφώνα"...

Διάβασα πριν από λίγο με μεγάλη μου λύπη για τον θάνατο του Keith Flint των Prodigy , σε ηλικία 49 χρονών... Οι Prodigy ήταν ένα από τα πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα, τους παρακολουθούσα ήδη από το 91 με 92, μεγαλώσαμε μαζί...  Ήμουν παρών στην περίφημη συναυλία στο Θέατρο Βράχων που διακόπηκε λόγω επεισοδίων... Εκείνη η ημέρα ήταν η πρώτη φορά που είδα τον Keith Flint χωρίς τα χαρακτηριστικά (για τα πρώτα χρόνια του group) μακρυά ξανθά μαλλιά του... Εμφανίστηκε με κόκκινα fluo, spiked μαλλιά και δεν τον κατάλαβε κανένας, παρόλο που στεκόμουν στην πρώτη σειρά, μέχρι να ξεκινήσει η συναυλία... Αυτός είχε βγει νωρίτερα στην σκηνή για να μπει μέσα σε μια τεράστια φουσκωτή, διαφανή μπάλα μέσα στην οποία εισέβαλε στην σκηνή όταν ξεκίνησε το πρώτο κομμάτι της συναυλίας το οποίο ήταν το "Break and Enter" ... Ο θάνατός του  Keith Flint  είναι ακόμα μια μικρή κηδεία της νεότητάς μου αν και η μικρή του ηλικία τον κάνει ακόμα πιο τρομακτικό, έχουν αρχίσει και καλούν την κλά