Άγνωστα, πολύχρωμα πουλιά...
Μετά το τρίτο Jack η πραγματικότητα αποκτά τις πραγματικές της διαστάσεις και η σκατίλα αναδύεται σαν από ανοιχτό βόθρο... Θυσιάζουμε την δημιουργικότητά μας, τα καλύτερα μας χρόνια στους βωμούς της καθημερινότητας, της επιβίωσης και των κούφιων εγωισμών που μας φύτεψαν πονηρά στο μυαλό... Παίζουμε ένα παιχνίδι που είναι από την αρχή χαμένο, ένα Matrix που παίζεται ξανά και ξανά, μέχρι τον θάνατό μας, με κρίσης ταυτότητας, καταθλίψεις και εκρήξεις γιατί όλα στο τέλος είναι μάταια και πάλι κυνηγάμε τις ουρές μας... Δεν θα κερδίσεις ποτέ , δεν υπάρχει άλλος δρόμος, δεν θα κερδίσεις το παιχνίδι τους γιατί το ξέρουν καλύτερα από σένα, θα καταλήξεις χοντρός, ψυχασθενής και μόνος γιατί αυτή είναι τιμωρία αν αρνηθείς την λήθη, ο πόνος... Είμαστε άγνωστα, πολύχρωμα πουλιά;