"Στην ίδια πόλη υπό βροχή" του Paco Ignacio Taibo II

Η πρώτη εμπειρία ανάγνωσης βιβλίου με την υπογραφή του Paco Ignacio Taibo II μου είχε αφήσει θετικά συναισθήματα οπότε δεν δίστασα να ξαναδιαβάσω κάτι δικό του... Η δεύτερη εμπειρία χωρίς να είναι κακή δεν ήταν αυτή που ήθελα εγώ να είναι... Νομίζω ότι δεν έχει να κάνει ούτε με την ποιότητα της γραφής του Μεξικανού συγγραφέα ούτε με την δική μου αντιληπτική ικανότητα ή το λογοτεχνικό μου κριτήριο, πιστεύω απλά ότι ο Paco Ignacio Taibo II  δεν μου ταιριάζει κι ούτε εγώ σε αυτόν... 

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή...

Ο Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν, ιδιωτικός ντετέκτιβ, μονόφθαλμος, κάτοικος της Πόλης του Μεξικό, επιστρέφει από τους νεκρούς... Η τόσο κοντινή ματιά που έριξε με το μοναδικό του μάτι στο υπερπέραν του έχουν προκαλέσει απίστευτη ταραχή και φόβους που τον καθηλώνουν... Ούτε ο ίδιος δεν ξέρει αν θέλει να συνεχίσει την ζωή του ντετέκτιβ, για την ακρίβεια δεν έχει απολύτως καμία ιδέα για το μέλλον του... Στο δρόμο του εμφανίζεται μια επίμονη κοπέλα που προσπαθεί να τον πείσει να αναλάβει την υπόθεση της ανεύρεσης ενός μυστήριου τύπου τον οποίο η κοπέλα κατηγορεί ότι είναι ο πρώην άντρας και δολοφόνος της αδερφής της.... Ο Μπελασκοαράν προσπαθεί να την αποφύγει αλλά στο τέλος υποκύπτει, ίσως γιατί θέλει να υποκύψει και μπλέκεται σε μια ιστορία με μυστικές υπηρεσίες, εμπόρους ναρκωτικών, πολιτικές συνωμοσίες και φαντάσματα από μια επανάσταση που δεν έγινε ποτέ... Θα πάει κόντρα στους φόβους του και θα ακολουθήσει την καρδιά του σε ένα επικίνδυνο ταξίδι το οποίο είναι γι' αυτόν επί της ουσίας η επιστροφή του στην ζωή, η αποδοχή αυτού που είναι προορισμένος να κάνει...

Όπως είπα και πιο πάνω, δεν τίθεται θέμα ποιότητας της γραφή του  Paco Ignacio Taibo II ... Ο Μεξικανός είναι ένας πολύ καλός συγγραφέας, με στυλ απόλυτα διακριτό... Ο Μπελασκοαράν είναι ένας καταραμένος ήρωας που βασανίζεται από τους δαίμονες του αλλά κάνει ότι καλύτερο μπορεί για να τους πολεμήσει... Νιώθω ότι είναι ένα alter ego του συγγραφέα, κουβαλάει όλες εκείνες τις μελαγχολίες, τις απογοητεύσεις, τις ιστορικές καταβολές που διακρίνονται στην γραφή του, τόσο σε αυτό το βιβλίο όσο και στο  "Η σκιά της σκιάς" .... Το πρόβλημα, για εμένα πάντα, είναι ότι και τα δυο βιβλία του μου έδωσαν την αίσθηση της απελπισίας, για όλα αυτά που δεν έγιναν, για τις προσωπικές και συλλογικές αποτυχίες που σημάδεψαν τον συγγραφέα... Άσχετα αν το "καλό" νικάει στο τέλος, μοιάζει να είναι μάταιο αφού ο κόσμος έχει πάρει λάθος δρόμους... Μου φαίνεται ότι αυτό που θέλει να πει ο συγγραφέας τελικά είναι ότι δεν μπορείς να κερδίσεις τον πόλεμο αλλά πρέπει να πολεμάς τις μάχες και ίσως να κερδίσεις κάποιες... Το βιβλίο είναι για μένα ένα χαρακτηριστικό δείγμα αυτού που έχω στο μυαλό μου ως λογοτεχνία της ήττας, είδους που έχει βαθιές ρίζες στις πένες συγγραφέων που αυτοπροσδιορίζονται στην ευρύτερη Αριστερά και έχουν βιώσει την ματαίωση των οραμάτων τους με την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και την καπιταλιστική λαίλαπα που ακολούθησε και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής δεν είναι ένα είδος που απολαμβάνω... Είναι ένα συμπαθέστατο βιβλίο με έντονη πλοκή που θα κρατήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη αλλά έχει τα χαρακτηριστικά που περιέγραψα πιο πάνω οπότε σκεφτείτε καλά πριν το πιάσετε στα χέρια σας... Προσωπικά δεν νομίζω να δοκιμάσω να ξαναδιαβάσω κάποιο άλλο βιβλίο του Paco Ignacio Taibo II...