Ψαροκόκαλο...

Δεν χρειάζεται να είσαι απαισιόδοξος για να νιώσεις ότι ο κόσμος όλος πάει από το κακό στο χειρότερο κι ότι η γωνιά του πλανήτη που ζεις κάνει ότι μπορεί για να ακολουθήσει κατά πόδας αυτή την κατάντια... Το χθεσινό εξώφυλλο της Sportime, το οποίο απαξιώ και να αναδημοσιεύσω, και ο τρόπος που επικροτήθηκε και αναπαράχθηκε με θετικό πρόσημο από τον αντιπρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας Άδωνη Γεωργιάδη, επιβεβαιώνει ότι η Νέα (Ακρο)Δεξιά του Tea Party είναι εδώ για να μείνει και να μας κάτσει στο σβέρκο... Με άφησε άναυδο εξ αρχής πώς μια αθλητική εφημερίδα αποφάσισε να πάρει μια τέτοια θέση στηριγμένη σε ΨΕΥΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ , ( διαβάστε αυτό το thread στο Τwitter, για να καταλάβετε ) αλλά δεν θα έπρεπε... Όσο και αν προσπαθούμε να ζήσουμε τις ζωές μας και πολλές φορές κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε γιατί εμείς ζούμε καλύτερα από τους άλλους και η βία που υφίστανται οι άλλοι εμάς δεν μας αγγίζει, το χθεσινό εξώφυλλο σηματοδότησε την επίγνωση ότι η βία αργά ή γρήγορα θα μας αγγίξει όλου...

Το 2019 τελειώνει για να το διαδεχτεί το 2020 κι εγώ μπαίνω στην διαδικασία του απολογισμού της χρονιάς, ω πόσο πρωτότυπος είμαι...  Το ξανασκέφτομαι όμως και αποφασίζω να μην κάνω ούτε απολογισμό, ούτε λίστες φέτος... Θέλω απλά να θέσω κάποιους στόχους για μένα με την νέα χρονιά, στόχους δύσκολους μα εφικτούς για μένα... Με το τέλος του 2020 θέλω κοιτώντας προς τα πίσω την χρονιά να δω: ΥΓΕΙΑ, ΥΓΕΙΑ, ΥΓΕΙΑ !!! Λιγότερο ανούσιο κόλλημα σε οθόνες, αν είναι να το κάνω να βγάλω και κανά φράγκο... Περισσότερη άσκηση, πρέπει να αποσβεστεί για τα καλά ο διάδρομος και η συνδρομή στο γυμναστήριο... Το καινούργιο σπίτι μου, αυτό που θέλω εγώ κι η οικογένεια μου... Καλή χρονιά σε όλους!

Ο Θάνος μου  είχε την εξής απορία: Θάνος : Μπαμπά, γιατί δουλεύεις αφού μπορούμε να βγάζουμε λεφτά παίζοντας στοιχήματα στο internet; Εγώ : ..... Δεν ξέρω ποιανού έμοιασες εσύ...

Βρέθηκα στο Μαρούσι σήμερα το μεσημέρι με τα παιδιά μου και την Μάρα και είμασταν αυτόπτες μάρτυρες των επεισοδίων που σημειώθηκαν... Βρισκόμαστε στο τέλος της Ερμού κοντά στον σταθμό όταν ξαφνικά ακούσαμε φωνές και βρισιές και σε μηδενικό χρόνο άρχισαν να σκάνε οι κρότου λάμψης και να πέφτουν χημικά... Ο κόσμος άρχισε να τρέχει πανικόβλητος, μαζί του κι εμείς, τα παιδιά μου φοβήθηκαν πολύ...  Αλήθεια κατανοώ ότι η αστυνομία έχει ένα ρόλο να επιτελέσει πέρα από τον ταξικό που της προσάπτουν, κι ότι οι αστυνομικοί πρέπει να προστατεύσουν τον εαυτό τους σε τυχόν συγκρούσεις... Αυτό που δεν κατανοώ και θεωρώ απαράδεκτο είναι όταν δεν τίθεται ζήτημα άμυνας, δεν υπήρχαν μολότοφ ή πέτρες, να χρησιμοποιεί χημικά η Αστυνομία για ψύλλου πήδημα μέσα στον κόσμο,  γυναίκες και παιδιά,  που απλά έκαναν τα ψώνια τους στον πεζόδρομο...  Πρέπει να αναρωτηθούμε όλοι μας αν θέλουμε Αστυνομία ή στρατό κατοχής αλλά να το σκεφτούμε πολύ καλά διότι όπως έχουν αποδείξει τα γεγονό...

Αν υπάρχει μια function την λειτουργία της οποίας οφείλει να γνωρίζει κάθε QlikView developer αυτή είναι η ApplyMap()... Είναι το αντίστοιχο της VLOOKUP() που χρησιμοποιούμε στο Excel, έχει πολύ καλό performance και λειτουργεί καλύτερα από ένα Left Join όταν προσπαθείς να εμπλουτίσεις το data model σου καθώς σου εξασφαλίζει ότι το mapping που επιχειρείς δεν θα έχει διπλοεγγραφές... Η σύνταξή της είναι εύκολη και τα οφέλη της πολλά, το documentation της Qlik είναι απόλυτα ικανοποιητικό ενώ υπάρχουν πάρα πολλές πηγές στο internet, από blog posts μέχρι videos, που εξηγούν και αναλύουν την χρήση της, κάποια ενδεικτικά links είναι και αυτά: link1 link2   link3   link4

Οι λέξεις δεν βγαίνουν εύκολα από το μυαλό... Είναι τόσες πολλές εκεί μέσα, τόσο ανακατεμένες κι έτσι όπως διαγωνίζονται η μία με την άλλη να βγουν, τελικά δεν βγαίνει καμία... 10 χρόνια τα είπαμε και τα ξανάπαμε και άκρη δεν βρήκαμε... Βγάζει μια ματαιότητα όλο αυτό γιατί οι λέξεις δεν αλλάζουν τη ζωή αλλά μόνο οι πράξεις... Άντε και τα είπες και τα έγραψες, και; Έκανες κάτι; Δεν παίζει ρόλο μόνο η θέληση αλλά και το momentum, μπόρεσες να αλλάξεις τη ζωή σου, σου το επέτρεψαν οι συνθήκες; Αν όχι, σταμάτα να "κλαις" και  ζήσε ότι θέλεις και μπορείς να ζήσεις...

Αληθινά, πόσο περίπλοκα έχουν γίνει τα πράγματα την εποχή των social media για να ανακαλύψεις πού πραγματικά είναι η αλήθεια; Δεν μιλάω για τα fake news, την χειραγώγηση των ανθρώπων όσον αφορά την πολιτική τους τοποθέτηση ή την αγοραστική τους συμπεριφορά, θέματα γνωστά και συζητημένα πολλές φορές αλλά την αναζήτηση εργασίας...  Εξηγούμαι... Το glassdoor είναι ένα site/εφαρμογή που λειτουργεί με την λογική των social media, δηλαδή ο χρήστης συνεισφέρει το content μέσω ανώνυμων καταχωρήσεων, με στόχο την δημιουργία μιας βάσης πληροφόρησης σχετικά με κάθε εταιρεία (εργασιακές συνθήκες μισθολογικά, benefits, personal development, etc), διαθέσιμα στον κάθε χρήστη της εφαρμογής ώστε να αξιολογήσει αν πρέπει να κυνηγήσει μια θέρση εργασίας σε κάποια συγκεκριμένη εταιρεία... Είναι επίσης ένας χώρος όπου οι εταιρείες μπορούν να ποστάρουν τις θέσεις εργασίας που έχουν ανοιχτές και να κάνουν recruiting...  Πρωί Κυριακής, κάθομαι χαλαρά στον υπολογιστή μου και τ...

Πάντα επίκαιρο...

Με δύναμη από την Αυστραλία... Αυτός θα μπορούσε να είναι ένας υπότιτλος για αυτό το post δεδομένου κιόλας ότι η  Jane Harper  δεν είναι η πρώτη Αυστραλή συγγραφέας που διαβάζω φέτος ( link )... Φαίνεται να υπάρχει ένας λογοτεχνικός δυναμισμός γένους θηλυκού στους Αντίποδες, για την  Harper  διάβασα σχόλια του τύπου ότι έρχεται να αποτελέσει το αντίπαλος δέος στο σκανδιναβικό noir...   Λες; Θα δείξει...  Η διετής ξηρασία έχει οδηγήσει την μικρή, αγροτική κοινότητα της Κιβάρα στα όριά της και την κατάσταση έρχεται να κάνει ακόμα χειρότερη η διπλή δολοφονίας μια γυναίκας και του μικρού γιου της από τον σύζυγό της και πατέρα του παιδιού, του Λιουκ, ο οποίος μετά αυτοκτόνησε... Με αφορμή την κηδεία θα επιστρέψει μετά από πολλά χρόνια στην Κιβάρα ο Άαρον, ο παιδικός καλύτερος φίλος του Λιουκ, ο οποίος είχε φύγει κακήν κακώς από την πόλη όταν το όνομα του συνδέθηκε με τον θάνατο μιας κοπέλας, της Έλι, όταν ήταν 16 χρονών... Ο Άαρον είναι person...

Από τους ανθρώπους του κόσμου όλου έχει βρει εμένα να ξαλαφρώνει την σκέψη του... Είναι στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και πίσω στην Ελλάδα αυτό που έλεγε κάποτε οικογένεια έχει διαλυθεί...  Δεν θέλει να φορτώνει τον πατέρα κι την μάνα του γιατί είναι γέροι άνθρωποι κι έχει δίκιο, τι να τους πει;  Ότι η πρώην γυναίκα του προσπαθεί να δηλητηριάσει την σχέση του με την κόρη του, ότι είπε επί λέξη στη δικηγόρο ότι θα τον κάψει με το παιδί αν δεν κάνει αυτά που αυτή θέλει; Ότι η επικοινωνία του με το παιδί γίνεται τηλεφωνικά με την αυστηρή εποπτεία και παρέμβαση της πρώην γυναίκας του;  Ότι δημιούργησε πρόβλημα και απείλησε πρώην κοινούς οικογενειακούς φίλους όταν θεώρησαν λογικό να του στείλουν μια φωτογραφία των παιδιών τους μαζί με την κόρη του από την ημέρα του αγιασμού;  Ότι του ζητάει και του ξαναζητάει λεφτά, δήθεν για το παιδί, ότι τον κατηγορεί ότι κάνει την αμερικανική dolce vita ενώ αυτός δουλεύει 12ωρα στις οικοδομές και κάνει 2 ώρες να πάει κ...

Τώρα που ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας αναπαύεται στην τελευταία του κατοικία , θυμάμαι ένα πρωινό γύρω στις 5 με 5:30 που τρεις εικοσάρηδες, τύφλα από το μεθύσι, κάθονται σε μια στάση λεωφορείου, λίγο πιο πάνω από τον σταθμό του Ηλεκτρικού στο Θησείο, πριν πεζοδρομηθεί ακόμα η Αποστόλου Παύλου... Τραγουδάνε με πάθος τον "Τούρκο" , χτυπάνε παλαμάκια και γελάνε τρανταχτά, απόλυτα πεπεισμένοι ότι θα ζήσουν για πάντα, για πάντα φίλοι... Ένα λεωφορείο που έχει ξεκινήσει τα δρομολόγια του λίγα λεπτά νωρίτερα, σταματάει μπροστά στην στάση, ίσως ο οδηγός αγουροξυπνημένος να νόμισε ότι οι τρεις εικοσάρηδες του έκαναν νόημα για στάση... Η πόρτα ανοίγει, ο οδηγός συνειδητοποιεί ότι το τελευταίο που ενδιαφέρει τους συγκεκριμένους νεαρούς είναι να επιβιβαστούν στο λεωφορείο, κουνάει το κεφάλι του κουρασμένα, κλείνει την πόρτα και το λεωφορείο ξεκινάει...

Συζήτησα και στο παρελθόν το ίδιο θέμα με τον εαυτό μου, γιατί δεν κάνω φίλους, γιατί κρατάω τους ανθρώπους σε απόσταση... Δεν αναιρώ όσα είχα πει τότε αλλά πρέπει να προσθέσω και κάτι άλλο...  Κρατάω τους ανθρώπους μακρυά γιατί φοβάμαι την έννοια τους... Εγκαρδιότητα σημαίνει να μοιράζεσαι το συναίσθημά σου με τον άλλο, το χαρούμενο και το λυπημένο κι εγώ φοβάμαι να λυπηθώ για κάποιον άλλο, φοβάμαι να επωμισθώ την στενοχώρια του, αυτή που κουβαλάω μέσα μου μου φτάνει, δεν θέλω άλλη...  Δεν είναι ότι δεν θέλω, είναι ότι δεν μπορώ, δεν αντέχω, νιώθω τις ισορροπίες μου να δοκιμάζονται καθημερινά, όχι άλλα stress tests... Προτιμώ, συνειδητά πολλές φορές, την μοναξιά και την σιωπή κάνοντας οικονομία ψυχικού σθένους, από το λίγο που διαθέτω, για τους ανθρώπους που θα πέθαινα χωρίς δεύτερη σκέψη, τα παιδιά μου και την Μάρα...  Θα ήθελα να ήμουν αλλιώς αλλά δεν είμαι... Ίσως να ήμουν αλλιώς αν κάποια γεγονότα δεν είχαν συμβεί στη ζωή μου αλλά τη ζωή δεν την ορίζει...

Είχα καιρό να ανατριχιάσω ακούγοντας ένα ελληνικό τραγούδι...

Οι Εκδόσεις Bell είναι συνδεδεμένες στο μυαλό μου με το βιβλίο σε pocket/paperback μορφή και το καλοκαίρι... Όσο και αν πλέον η αντίστοιχη pocket σειρά των εκδόσεων Μεταίχμιο είναι περισσότερο του γούστου μου κυρίως από άποψη αισθητικής, τα βιβλιαράκια με τον κίτρινο σηματάκι θα είναι πάντα στην καρδιά μου... Αγόρασα το  "Νυχτερινό σχολείο" από το κέντρο τύπου στην Αίγινα κατά τη διάρκεια των διακοπών μου, ήθελα μια λύση φθηνή και αξιόπιστη για να καλύψω τις όχι απαιτητικές, φέτος το καλοκαίρι, αναγνωστικές μου ανάγκες... Ο Lee Child και ο ήρωάς του ο Jack Reacher δεν με είχαν απογοητεύσει στο παρελθόν, το βιβλίο είναι το τελευταίο του συγγραφέα που κυκλοφορεί στην Ελλάδα, είναι φθηνό, είναι  Bell  , ήμουν διακοπές, όλα τέλεια... Αντιγράφω την υπόθεση από το οπισθόφυλλο: Ο Τζακ Ρίτσερ επιστρέφει. Στο παρελθόν… Βρισκόμαστε στο 1996, και ο Ρίτσερ είναι ακόμη στο στρατό. Το πρωί τον παρασημοφορούν και το απόγευμα τον ξαναστέλνουν στο σχολείο. Στην ...

Το post γράφεται την έβδομη μέρα των διακοπών μου στην Αίγινα κι ενώ το βιβλίο το έχω τελειώσει πριν φύγω από την Αθήνα... Πάντα λέω ότι για να γράψεις την άποψή σου για ένα βιβλίο είναι καλό να έχουν περάσει πρώτα κάποιες μέρες έτσι ώστε το βιλίο να "κάτσει" μέσα σου... Η αλήθεια βέβαια ότι εκτός από την (όποια) εσωτερική επεξεργασία ρόλο έπαιξε και η διάθεση για διακοπές από όλα... Το πρώτο βιβλίο της Hannah Kent , το "Έθιμα Ταφής"  , πραγματικά το λάτρεψα και ήταν σίγουρα το καλύτερο βιβλίο της χρονιάς εκείνης... Το "Οι Καλοί" άργησα να το πιάσω στα χέρια μου, όχι εσκεμμένα αλλά καθαρά από θέμα τύχης... Η υπόθεση διαραματίζεται στην αγροτική Ιρλανδία του 1825... Η χήρα Λίχι αναλαμβάνει την φροντίδα του εγγονού της όταν η κόρης της πεθαίνει... Το παιδί ενώ φαινόταν να μεγαλώνει κανονικά μέχρι την ηλικία των δύο έτών, πλέον στα τέσσερά του δεν μιλάει, δεν περπατάει, είναι παντελώς αβοήθητο... Το γεγονός αυτό γεμίζει απελπισία και θυμό την χήρα πο...

Αγάπησα το διάβασμα γιατί πάντα μου άρεσαν οι ιστορίες... Μια καλή ιστορία μπορεί να σου μάθει πράγματα, να σου χαρίσει συναισθήματα, να σε ταξιδέψει σε μέρη που δεν είχες ποτέ φανταστεί... Ο σκοπός της ιστορίας είναι να ταξιδέψει από στόμα σε αυτί και από μυαλό σε μυαλό, να δουλευτεί μέσα στις σκέψεις, τότε μόνο ζει πραγματικά... Τι νόημα έχει μια ιστορία που καταλαβαίνει μόνο ο συγγραφέας της ή πολύ λίγοι άνθρωποι, τι νόημα έχει μια ιστορία αν δεν ταξιδέψει... Το αμερικάνικο μυθιστόρημα έχει πολλές δυνατές ιστορίες να επιδείξει, ιστορίες ευθείς και απλοϊκές με την πρώτη επαφή αλλά που μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά και το μυαλό... Το αγαπώ πολύ το αμερικάνικο μυθιστόρημα ακριβώς για αυτή την ευθύτητα και τον συναισθηματισμό του και το  "Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια"   ίσως είναι το καλύτερο που διάβασα ποτέ μου... Στην Αλαμπάμα της δεκαετίας του 1930, δύο παιδιά, η Scout και ο Jem, μεγαλώνουν σε μια μικρή πόλη και ζουν μαζί με τον πατέρα τους Atticus Finch που είνα...

Μια πόλη πνιγμένη στη διαφθορά, την ανεργία και την εγκληματικότητα που ο ήλιος δεν εμφανίζεται σχεδόν ποτέ... Ένας ικανότατος αξιωματικός της αστυνομίας με σκοτεινό παρελθόν και δίψα για εξουσία, χωρίς κανένα ηθικό ή άλλο φραγμό... Ένα αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας γραμμένο από τον William Shakespeare , διαχρονικό σχόλιο πάνω στην διαφθορά της εξουσίας και την καταστροφική δύναμη που έχει ενίοτε η αγάπη, για να αποτελέσει βάση και εφαλτήριο...Η συνταγή είχε όλα τα κατάλληλα υλικά για να δημιουργηθεί ένα μεγάλο βιβλίο αλλά κάτι δεν πήγε εντελώς καλά και το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που έπρεπε...  Είναι γνωστό για όποιον διαβάζει το blog εδώ και καιρό ότι μόνο αμερόληπτος δεν είμαι όταν μιλάμε για τα βιβλία του  Jo Nesbo  αλλά  στο "Μάκβεθ" κάτι δεν δούλεψε όπως έπρεπε... Το αποτέλεσμα ήταν αμήχανο και μερικές φορές αφελές, ειδικά στο πρώτο μισό του βιβλίου... Ο ήδη έτοιμος σκελετός του βιβλίου που βασιζόταν στο ομώνυμο βιβλίο του  Shakespeare ...

Πιο ταιριαστό δεν γίνεται!

Κάθε φορά που παρακολουθώ τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να κατακτά ακόμα μια κορυφή σκέφτομαι πάντα το πόσο σπουδαίοι άνθρωποι, πόσο καταπληκτικοί γονείς θα πρέπει να ήταν οι γονείς του... Δύο άνθρωποι όταν καταφέρνουν να δημιουργήσουν μια τέτοια οικογένεια, τόσο δεμένη και αγαπημένη, παιδιά τόσο αφοσιωμένα στην επιτυχία και την σκληρή δουλειά αλλά με τα πόδια τους στη γη, παιδιά που δείχνουν τόση αγάπη για την χώρα που γεννήθηκαν παρά το γεγονός ότι αυτή δεν τους αγάπησε εξίσου μέχρι να γίνουν διάσημοι, σημαίνει ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι, παρά τις τρομακτικές δυσκολίες που αντιμετώπισαν για να στήσουν αυτή την οικογένεια στα πόδια της, έκαναν κάτι πάρα πολύ σωστά...

Ο τρόπος μου για να αντιμετωπίσω το άγχος, την ασχήμια του κόσμου που με περιβάλλει, τις μικρές καθημερινές κηδείες, τα προβλήματα που δεν τελειώνουν και διαρκώς διαφοροποιούνται σαν τους ιούς που προσαρμόζονται στα αντιβιοτικά, ήταν να κλείσω τον κόσμο απ' έξω, να γίνω αναίσθητος σε πολλά πράγματα...  Αυτό ο τρόπος απέτυχε να με βοηθήσει...  Αφενός δεν είμαι ευχαριστημένος που πολλές φορές είμαι και συμπεριφέρομαι σαν ένα εγωιστικό καθίκι, αφετέρου ο τρόπος αυτός δεν δούλεψε, το άγχος, η ένταση, τα αρνητικά συναισθήματα με έχουν νικήσει...  Πολύ άσχημο είναι ότι συχνά πιάνω τον εαυτό μου να ξεσπά στους πρόχειρους μπόσικους που βρίσκω μπροστά μου που στις 99,9% των περιπτώσεων είναι μέλη της οικογένειάς μου και ειλικρινά φοβάμαι για το τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την μελλοντική μας σχέση αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να το ελέγξω... Η συνειδητοποίηση αυτή γεννά περισσότερα άσχημα συναισθήματα και ο κύκλος ξαναρχίζει...  Κάποιος θα μου πει, κι ενδεχομέν...

Τα σπουδαιότερα πράγματα τα είπαμε στα αστεία, τραγουδούσε πριν αρκετά χρόνια ο Χρήστος Θηβαίος και είναι μια κουβέντα που δεν πρέπει να την πάρουμε ελαφριά όταν μιλάμε για τον Stephen King , ένα συγγραφέα που μέσα από τα βιβλία του μίλησε για τα πιο σημαντικά πράγματα μέσα από το "ευτελές" format της λογοτεχνίας της φαντασίας και του τρόμου...  Τι είναι το Αυτό; Τι είναι αυτό που παραμονεύει τα παιδιά μέσα στους υπονόμους και στοιχειώνει τον ύπνο τους; Επτά παιδιά, έξι αγόρια κι ένα κορίτσι, θα σταθούν απέναντί του το καλοκαίρι του 1958 για να το πολεμήσουν και θα κάνουν ένα ταξίδι ζωής και ενηλικίωσης που θα τους φέρει πιο κοντά και θα τους κάνει να ωριμάσουν... Εικοσιεπτά χρόνια μετά θα επιστρέψουν στην πόλη που ζούσαν όταν ήταν παιδιά και συγκρούστηκαν με το Αυτό για να τελειώσουν ότι είχε μείνει ημιτελές...  Αριστουργηματικό δείγμα λογοτεχνίας του τρόμου, το Αυτό είναι ένα αληθινά τρομακτικό βιβλίο με συμπαγέσταστη πλοκή και πολλαπλά επίπεδα ανάπτυξης... Η απ...

Αυτό που είμαστε είναι ένα puzzle με χιλιάδες κομμάτια... Γεννιόμαστε με αυτό αλλά την στιγμή της γέννησής μας όλα τα κομμάτια είναι λευκά... Όσο μεγαλώνουμε τα κομμάτια αντικαθίστανται με τα κομμάτια των εμπειριών μας και των γεγονότων της ζωής που ζούμε... Κάποια από τα καινούργια κομμάτια έχουν φωτεινά χρώματα και κάποια άλλα πιο σκοτεινά ή είναι λερωμένα... Επίσης κάποια από τα καινούργια κομμάτια μπορεί να μην έχουν το ίδιο μέγεθος με τα υπόλοιπα, μπορεί είναι πολύ μεγάλα και να αντικαθιστούν όχι ένα αλλά περισσότερα λευκά... Κάποια στιγμή όλα τα λευκά θα αντικατασταθούν από άλλα χρωματιστά...  Αν οι εμπειρίες και τα κομμάτια σωρεύονται και είναι παραπάνω από όσα χρειάζεται το puzzle για να συμπληρωθεί, δεν χάνονται, μπαίνουν κάτω από αυτό, μπορεί να μην φαίνονται με την πρώτη ματιά αλλά είναι εκεί και πάντα επηρεάζουν την τελική εικόνα του puzzle... Αν ένα από τα κάτω κομμάτια έχει υγρασία αυτή θα βγει στην επιφάνεια και αν ένα από τα κάτω κομμάτια μυρίζει άσχημα, η...

Χθες το πρωί, για πρώτη φορά στα 41 μου χρόνια, έδωσα αίμα για κάλυψη αναγκών των συνανθρώπων μου... Αποφάσισα ότι πρέπει έμπρακτα να υποστηρίζω αυτά που στην θεωρία πρεσβεύω, να ξεπεράσω τις όποιες φοβίες μου και τις αναστολές μου ή ακόμα και την βαρεμάρα μου και να αποτελέσω ζωντανό παράδειγμα για τα παιδιά μου... Το απόγευμα επιστρέφοντας στο σπίτι πήγα να το μοιραστώ με τα αγόρια αφενός γιατί ένιωθα πολύ περήφανος και αφετέρου γιατί (εντελώς εγωιστικά το παραδέχομαι) θα ήθελα να νιώσουν και τα αγόρια μου περήφανα για τον μπαμπά τους και να πάρουν ένα μήνυμα αλληλεγγύης και αγάπης για τον συνάνθρωπο... Η αλήθεια είναι ότι δεν αντέδρασαν με μεγάλο ενθουσιασμό όταν τους είπα τα νέα μου αφού εκείνη την ώρα τους αποσπούσε την προσοχή ο Alvin στο Nickelodeon...  Μου κακοφάνηκε λίγο, είναι αλήθεια, η Μάρα όμως μου είπε ότι τίποτε δεν πάει χαμένο με τα παιδιά, ότι όλα καταγράφονται και επεξεργάζονται σε δεύτερο και τρίτο χρόνο...

Συνεχίζοντας από αυτό το post , θα προκύψει μια μεταβλητή ( vSelectedFile )  η οποία θα περιέχει το file name του αρχείου με το οποίο θέλουμε να δουλέψουμε... Το περιεχόμενο της μεταβλητής όμως θα είναι το full path name το οποίο ενδεχομένως δεν μας είναι χρήσιμο και χρειαζόμαστε απλά το όνομα του αρχείου και μόνο... Ας υποθέσουμε ότι το full path name είναι της μορφής: \\serverName\Folder1\Folder2\Folder3\FileName Το παρακάτω statement θα έχει σαν αποτέλεσμα το κομμάτι τoυ full path name που αντιστοιχεί στο FileName: Right(vSelectedFile,Len(vSelectedFile)-Index(vSelectedFile,'\',SubStringCount(vSelectedFile,'\')))

Έστω ότι δουλεύεις πάνω σε μια analytics εφαρμογή κάνοντας reverse engineering στη βάση και ψάχνεις να βρεις σε ποιούς πίνακες βρίσκονται συγκεκριμένες τιμές... Το παρακάτω T-SQL script θα σκανάρει όλη τη βάση και θα βρει σε ποιους πίνακες υπάρχουν οι τιμές αυτές.... To παραπάνω script το βρήκα στο Stack Overflow ...

Περνάω φάση σοβαρού αναγνωστικού black out... Ξεκίνησα το "Μάκβεθ" του Nesbo και το παράτησα (άκουσον, άκουσον) διότι δεν μπορούσα να συγκεντρωσω το μυαλό μου... Σκέφτηκα ότι μόνη λύση για την αντιμετώπιση του black out αφού ακόμα και ο αγαπημένος Nesbo δεν κατάφερε να με συνεπάρει, είναι η επιστροφή στο αναγνωστικό μου comfort zone, σε ένα συγγραφέα που ποτέ δεν με απογοητεύει, ένα ικανότατο παραμυθά και προέκυψε ο Κούτζο... Στο (πολύπαθο) Castle Rock του Maine, την φανταστική κωμόπολη που διαδραματίζονται αρκετά από τα βιβλία του Stephen King , οι κάτοικοι είναι διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο αλλά όλοι έχουν σκελετούς κρυμμένους στις ντουλάπες τους (μεταφορικά το λέω)... Ιστορίες ανθρώπινων αδυναμιών, παθών και ανομολόγητων πόθων, φόβων που τους κρατούν άγρυπνους τη νύχτα... Σε αυτή την πόλη ζει κι ο Κούτζο , ένα θηριώδες αλλά ήρεμο και φιλικό σκυλί του Αγίου Βερνάρδου, κατοικίδιο στο σπίτι των Κάμπερ... Το σκυλί αυτό είναι ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας μας καθ...

Περάσανε τα χρόνια κεφτεδάκι, μεγάλωσες κι εσύ... Ήταν πάλι μια ηλιόλουστη, ανοιξιάτικη μέρα η 26η Απριλίου του 2013 όπως σήμερα, που λες και περίμενε ο καιρός τα γεννέθλια σου για να ζεστάνει... Σε αντίθεση με τη γέννηση του αδελφού σου που είχαμε ένα άγχος, όπως και να το δεις, η δική σου γέννα ήταν μια εκδρομή, μια γιορτή χαράς που είχε ξεκινήσει πριν σε συναντήσουμε αλλά πήρε εντελώς τα πάνω της όταν σε αντίκρισε η μαμά σου και σκέφτηκε: "Τι καταπληκτικό, μελαχρινό μωρό!" ... Σε αγαπώ πολύ, αγόρι μου, χρόνια σου πολλά!

Να σέβεστε και να αγαπάτε τις γυναίκες σας που σας φροντίζουν και σας προσέχουν... Μόνο όταν μπεις στα παπούτσια τους και ζήσεις ότι ζουν καθημερινά καταλαβαίνεις πόσο δύσκολο είναι να είσαι νοικοκυρά με παιδιά...

Το παρακάτω script γράφτηκε για να εξυπηρετήσει μια ανάγκη που προέκυψε στη δουλειά... Όταν το ολοκλήρωσα μου άρεσε πολύ και σκέφτηκα ότι θα ήταν καλό να το μοιραστώ... Το script φτιάχτηκε για την δική μου ανάγκη αλλά οι τεχνικές που περιέχονται μπορούν άνετα να χρησιμοποιηθούν και για άλλους λόγους, όποιος θέλει μπορεί να ρωτήσει... :)

Το λέει ξεκάθαρα στην σύνοψη του βιβλίου (αντιγράφω από  την Πολιτεία): Όσοι από σας που έχετε απολαύσει τις ιστορίες του Τόλκιν και δεν είστε από τους αναγνώστες που κυνηγούν μόνο την πλοκή , προσπερνώντας γρήγορα τις σκηνές με τους γνωστούς σας ήρωες, θα βρείτε ενδιαφέρον εδώ γνωρίζοντας τις λεπτομέρειες για τους λόγους που καθόρισαν τις συμπεριφορές όλων αυτών των ηρώων, γνωρίζοντας ιστορικά και γεωγραφικά τη Μέση-γη και το Νούμενορ, γνωρίζοντας τους βασιλιάδες του Νούμενορ, γνωρίζοντας περισσότερα για τις μάχες και τους σχηματισμούς διαφόρων πολεμιστών, για τα Ξωτικά, τους Παρανόμους, τους Άγριους Ανθρώπους, τους Πούκελ, τους Ιστάρι, τα παλαντίρι και όλα όσα συνθέτουν τη μαγεία του κόσμου του Τόλκιν. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) Στον  Tolkien ανέκαθεν αγαπούσα την πλοκή, την ιστορία αυτή καθεαυτή, το παραμύθι, πάντα αυτό είχε, πάντα αυτό θα έχει προτεραιότητα... Μου αρέσει να ερευνώ το "παρασκήνιο" κάθε ιστορίας αλλά αφού ολοκληρωθεί η ανά...

Με τον θάνατο του Θανάση Γιαννακόπουλου κλείνει ένας κύκλος παραγόντων που έγραψαν ιστορία στο ελληνικό μπάσκετ, που συνέδεσαν το όνομα τους με μεγάλες στιγμές του ελληνικού αθλητισμού, που συνδύασαν τον επαγγελματισμό με μια ρομαντική αγάπη προς την ομάδα τους που κάποιες φορές μπορεί να ξέφευγε αλλά και πάλι αν ήσουν τίμιος με τον εαυτό σου δεν του κράταγες κακία ακόμα και αν ήσουν "αλλόθρησκος"....  Τώρα πια ξεμείναμε με παράγοντες, όλων των χρωμάτων , πολύ μικρούς σαν ανθρώπους, που δεν μπορούν να κάτσουν καν οι μεν απέναντι από τους δε στο ίδιο τραπέζι, που καταστρέφουν το μπάσκετ που τους έθρεψε διαλύοντας το ελληνικό πρωτάθλημα, που ζουν μέσα από τα stories του Instagram και τις ανακοινώσεις...  Αλίμονο... Καλό ταξίδι, Θανάση Γιαννακόπουλε... Υ.Γ.  Ένα ωραίο αντίο στον "τυφώνα"...

Διάβασα πριν από λίγο με μεγάλη μου λύπη για τον θάνατο του Keith Flint των Prodigy , σε ηλικία 49 χρονών... Οι Prodigy ήταν ένα από τα πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα, τους παρακολουθούσα ήδη από το 91 με 92, μεγαλώσαμε μαζί...  Ήμουν παρών στην περίφημη συναυλία στο Θέατρο Βράχων που διακόπηκε λόγω επεισοδίων... Εκείνη η ημέρα ήταν η πρώτη φορά που είδα τον Keith Flint χωρίς τα χαρακτηριστικά (για τα πρώτα χρόνια του group) μακρυά ξανθά μαλλιά του... Εμφανίστηκε με κόκκινα fluo, spiked μαλλιά και δεν τον κατάλαβε κανένας, παρόλο που στεκόμουν στην πρώτη σειρά, μέχρι να ξεκινήσει η συναυλία... Αυτός είχε βγει νωρίτερα στην σκηνή για να μπει μέσα σε μια τεράστια φουσκωτή, διαφανή μπάλα μέσα στην οποία εισέβαλε στην σκηνή όταν ξεκίνησε το πρώτο κομμάτι της συναυλίας το οποίο ήταν το "Break and Enter" ... Ο θάνατός του  Keith Flint  είναι ακόμα μια μικρή κηδεία της νεότητάς μου αν και η μικρή του ηλικία τον κάνει ακόμα πιο τρομακτικό, έχουν αρχίσει και καλούν την...

Μετά το τρίτο Jack η πραγματικότητα αποκτά τις πραγματικές της διαστάσεις και η σκατίλα αναδύεται σαν από ανοιχτό βόθρο... Θυσιάζουμε την δημιουργικότητά μας, τα καλύτερα μας χρόνια στους βωμούς της καθημερινότητας, της επιβίωσης και των κούφιων εγωισμών που μας φύτεψαν πονηρά στο μυαλό... Παίζουμε ένα παιχνίδι που είναι από την αρχή χαμένο, ένα Matrix που παίζεται ξανά και ξανά, μέχρι τον θάνατό μας, με κρίσης ταυτότητας, καταθλίψεις και εκρήξεις γιατί όλα στο τέλος είναι μάταια και πάλι κυνηγάμε τις ουρές μας...   Δεν θα κερδίσεις ποτέ , δεν υπάρχει άλλος δρόμος, δεν θα κερδίσεις το παιχνίδι τους γιατί το ξέρουν καλύτερα από σένα, θα καταλήξεις χοντρός, ψυχασθενής και μόνος γιατί αυτή είναι  τιμωρία αν αρνηθείς την λήθη, ο πόνος...  Είμαστε άγνωστα, πολύχρωμα πουλιά;

Η λέξη "Νυχτερίτες" δεν υπάρχει... Πρόκειται για μια λεξιπλασία του μεταφραστή του αυθεντικού τίτλου του βιβλίου "The Tommyknockers" ο οποίος με την σειρά του είναι ένα "δάνειο" από την λαική παράδοση της Ουαλίας και των Ηνωμένων Πολιτειών ...   Το βιβλίο αφορά τα παραφυσικά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στο Χέιβεν, μια φανταστική κωμόπολη του Μέην, το καλοκαίρι του 1988, όταν μια από τις κατοίκους, η συγγραφέας βιβλίων γουέστερν Μπόμπι Άντερσον, ανακαλύπτει κάτι τυχαία θαμμένο στο δάσος και αποφασίζει να το ξεθάψει... Αυτό το κάτι φαίνεται να μην προέρχεται από αυτόν τον πλανήτη κι επίσης η έναρξη της ανασκαφής πυροδοτεί μια σειρά από περίεργα γεγονότα στην μικρή επαρχιακή πόλη... Η πόλη ολόκληρη αλλάζει, οι κάτοικοί της σιγά σιγά αποκτούν ικανότητες και δεξιότητες πέρα από κάθε φαντασία ενώ και η όψη τους σταδιακά αλλάζει... Παρατηρητής των δραματικών γεγονότων και βασικός πρωταγωνιστής ο Γκαρντ, φίλος και πρώην εραστής της Μπόμπι, αλκοολικός και ...

Ο Σπύρος είναι 9 χρονών και είναι ένα τυπικό παιδάκι της ηλικίας του... Δεν τον λες βιβλιοφάγο αλλά διαβάζει περισσότερο από τον μέσο όρο και σε αυτό έχει βοηθήσει πολύ και η κοπέλα που τον παίρνει από το σχολείο εδώ και 3 χρόνια, η Κατερίνα, η οποία πάει και αυτόν και τον Θάνο κάθε εβδομάδα στην δημοτική βιβλιοθήκη...  Τελευταία, ο Σπυράκος ψάχνει να βρει πιο ενδιαφέροντα πράγματα γι' αυτόν να διαβάσει, τα καθαρά παιδικά αναγνώσματα του φαίνονται βαρετά... Στην βιβλιοθήκη του σπιτιού μας, ανακάλυψε κάποια από τα παιδικά βιβλία μου που έφερα μαζί μου από το πατρικό μου, Πηνελόπη Δέλτα, Στρατή Μυριβήλη, και άλλα... Διάλεξε να διαβάσει τον "Αργοναύτη" και τον πήρε στο κρεβάτι του πριν κοιμηθεί... Διάβαζε μια ώρα πριν κοιμηθεί και μου είπε σήμερα το πρωί ότι δεν μπορούσε να σταματήσει να το διαβάζει!  Χάρηκα πάρα πολύ, μου θύμισε την δική μου παιδική ηλικία όταν ο  "Αργοναύτης"  ήταν ένα από τα πρώτα λογοτεχνικά βιβλία που διάβασα και με έκανε να κολλήσω...

(*) Το snapshot προέρχεται από αγγελία για θέση Business Intelligence Engineer σε πολύ γνωστή, πολυεθνική εταιρία πώλησης ηλεκτρικών ειδών... 

Το ήξερα ότι θα τα καταφέρεις...

Η πρώτη εμπειρία ανάγνωσης βιβλίου με την υπογραφή του  Paco Ignacio Taibo II  μου είχε αφήσει θετικά συναισθήματα οπότε δεν δίστασα να ξαναδιαβάσω κάτι δικό του... Η δεύτερη εμπειρία χωρίς να είναι κακή δεν ήταν αυτή που ήθελα εγώ να είναι... Νομίζω ότι δεν έχει να κάνει ούτε με την ποιότητα της γραφής του Μεξικανού συγγραφέα ούτε με την δική μου αντιληπτική ικανότητα ή το λογοτεχνικό μου κριτήριο, πιστεύω απλά ότι ο  Paco Ignacio Taibo II   δεν μου ταιριάζει κι ούτε εγώ σε αυτόν...  Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή... Ο Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν, ιδιωτικός ντετέκτιβ, μονόφθαλμος, κάτοικος της Πόλης του Μεξικό, επιστρέφει από τους νεκρούς... Η τόσο κοντινή ματιά που έριξε με το μοναδικό του μάτι στο υπερπέραν του έχουν προκαλέσει απίστευτη ταραχή και φόβους που τον καθηλώνουν... Ούτε ο ίδιος δεν ξέρει αν θέλει να συνεχίσει την ζωή του ντετέκτιβ, για την ακρίβεια δεν έχει απολύτως καμία ιδέα για το μέλλον του... Στο δρόμο του εμφανίζεται μια...

10 χρόνια...  Απίστευτο μου φαίνεται... Πόσα πράγματα έχουν συμβεί μέσα σε αυτά τα 10 χρόνια, πόσα έχουν αλλάξει...  Το Ψαροκόκαλο την Παρασκευή 18/12 ολοκλήρωσε το δικό του #10YearChallenge... Επέζησε της οικονομικής κρίσης, των πολλαπλών αλλαγών εργοδοτών, της δημιουργίας οικογένειας, των πολλαπλών συναισθηματικών ups and downs, το πολύ δύσκολο (να πάει και να μην ξαναγυρίσει) 2018... Είναι ακόμα εδώ, το πνευματικό μου παιδί, το ψηφιακό μου alter ego... Στην επέτειο των 10 χρόνων ζωής του Ψαροκόκαλου, τι πιο ταιριαστό να θυμηθώ τις διαχρονικά, 10 πιο δημοφιλείς αναρτήσεις αυτής της δεκαετίας... Κάποιες από αυτές με κάνουν περήφανο, κάποιες απλά αποδεικνύουν τη σημασία της επιλογής σωστών keywords σχετικά με τα αποτελέσματα που επιστρέφουν οι μηχανές αναζήτησης... Θα ήθελα σε αυτή την λίστα να υπήρχαν και κάποια άλλα posts, αυτά που εγώ αγάπησα, αυτά στα οποία κατέθεσα την ψυχή και το συναίσθημά μου αλλά από ότι φαίνεται τόσο οι αναγνώστες (;;;) όσο και οι μηχαν...

Ήθελα το πρώτο βιβλίο του 2019 να είναι ένα καλό βιβλίο, να κάνω ένα αναγνωστικό ποδαρικό με το δεξί... Τι καλύτερο από το να διαβάσω ένα βιβλίο ενός συγγραφέα αγαπημένου όσο λίγοι... Αποφάσισα να διαβάσω το "Κάρυ" το βιβλίο που αποτέλεσε την ουσιαστική έναρξη της μεγαλειώδους καριέρας του  Stephen King , αυτό που εκτόξευσε τη δημοτικότητα του και πιστέψτε με κάποια πράγματα δεν είναι καθόλου τυχαία... Η Κάρυ είναι μια ντροπαλή κοπέλα που ζει μόνη με την θρησκόληπτη, στα όρια της παραφροσύνης, μητέρα της, σε  μια μικρή επαρχιακή πόλη του Μέην... Είναι ο στόχος των πειραγμάτων όλου του σχολείου, ένας κοινωνικός παρίας που ζει μια ζωή μέσα στην χλεύη και τον εξευτελισμό με αποκορύφωμα ένα περιστατικό που συμβαίνει στα αποδυτήρια των κοριτσιών όταν έχει την πρώτη της περίοδο... Αυτό που κανείς δεν ξέρει είναι ότι η Κάρυ έχει τηλεκινητικές δυνάμεις, των οποίων ούτε και η ίδια έχει αντίληψη της ισχύος τους... Η Σου Σνελ, μια συμμαθήτριά της που νιώθει ντροπή για την κοροϊδ...