Ψαροκόκαλο...

Θα μπορούσα να γράψω πολλά για το 2018 αλλά δεν θα το κάνω... Θέλω να αφήσω αυτή την χρονιά να χαθεί στην λήθη και να μην την ξανασκεφτώ ποτέ ξανά... Φέτος κουράστηκα και στεναχωρήθηκα τόσο όσο ποτέ, γέρασα στο κορμί και στην ψυχή... Το μόνο που κρατώ από την χρονιά αυτή είναι φυσικά τα παιδιά και η γυναίκα μου και δυο καλοί φίλοι, ήταν αυτοί που μπόρεσαν να μου χαρίσουν τις στιγμές ευτυχίας και ξεγνοιασιάς που με κράτησαν όρθιο... Τα βιβλία του 2018 θα ήθελα να μου έχουν χαρίσει συγκινήσεις που θα έκαναν το μυαλό μου να ταξιδέψει και να ξεχαστεί περισσότερο, δυστυχώς δεν το έκαναν... Κανένα, πλην ενός, δεν ήταν κακό, κάποια ήταν πολύ καλά, κανένα όμως δεν ήταν και το αριστούργημα που θα μου μείνει αξέχαστο... Το συναίσθημα κινήθηκε σε ρηχά νερά, ίσως όμως να έφταιξα κι εγώ, να μην μπορούσα να δοθώ στο βιβλίο που διάβαζα κάθε φορά λόγω της περιβάλλουσας ατμόσφαιρας... Αν έπρεπε να ξεχωρίσω ένα από αυτά ως το καλύτερο της χρονιάς αυτό θα ήταν το "Η εξαφάνιση του Γιόζεφ Μένγκε

Η γραφή κάθε συγγραφέα προδίδει την καταγωγή του, τα βιώματά του, τις πεποιθήσεις του... Το ίδιο θέμα αναπτύσσεται διαφορετικά στα διάφορα μήκη και πλάτη της γης γιατί αυτό που διαφοροποιεί τελικά τον κάθε γραφιά είναι αυτό που κουβαλάει μέσα του και όχι η δεξιοτεχνία της πένας... Ο  Paco Ignacio Taibo II είναι ο κύριος εκφραστής του νοτιοαμερικανικού noir, ένας συγγραφέας με δάφνες και πένα χαρακτηριστική... Η πρώτη μου επαφή με το έργο του,  "Η σκιά της σκιάς"  , μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα με το θετικό πρόσημο πιο ισχυρό αλλά και ερωτηματικά.... 1922 στην Πόλη του Μεξικού, 4 ετερόκλητοι φίλοι, φανατικοί παίκτες του εθνικού σπορ, όπως σημειώνει ο συγγραφέας, του ντόμινο, μπλέκονται σε μια περίεργη ιστορία με δολοφονίες, κλεμμένα κοσμήματα, κοινωνικές αναταραχές και συνωμοσίες, μια ιστορία με βαθιές ρίζες στο ιστορικό παρελθόν του Μεξικό που βγαίνει κουτσά στραβά από την επαναστατική θύελλα που το συντάραξε αλλά και στις ατομικές ιστορίες του κάθε ένα εκ των 4

Ίσως είναι λίγο νωρίς για New Year's Resolutions, ίσως είναι και μάταια, τα περισσότερα New Year's Resolutions τα τελευταία χρόνια πήγαν άκλαφτα, το συγκεκριμένο όμως είναι just to the point, απόλυτα ρεαλιστικό κι επίκαιρο... Link 

Μπορούμε να λέμε ότι θέλουμε για να νιώσουμε καλύτερα... Ότι τα 40 είναι τα νέα 20, ότι δείχνουμε μια χαρά στον καθρέφτη, ότι καθόλου δεν αλλάξαμε... Εγώ ένα πράγμα ξέρω... 'Οτι τον κύριο που με κοίταξε μέσα από τον καθρέφτη του κουρέα χθες το απόγευμα, με τις ρυτίδες δίπλα από το στόμα, τα κρεμασμένα μάγουλα, το κουρασμένο βλέμμα,  το προκοίλι  και τα βυζάκια που διαγράφονταν κάτω από το πουκάμισο, μου πήρε ένα δυο δευτερόλεπτα να τον αναγνωρίσω, περισσότερο γιατί δεν ήθελα να τον αναγνωρίσω όχι γιατί δεν μπορούσα...

Είναι ζήλεια; Ναι, είναι...  Δεν είναι όμως κακοπροαίρετη, δεν συνοδεύεται από φθόνο για τον άλλο... Είναι μια λαχτάρα για αυτό που θα ήθελα να έχω καταφέρει κι εγώ, να έχω τον διαθέσιμο χρόνο, το σθένος και τους πόρους για να το φέρω εις πέρας... Το παθαίνω συχνά για διάφορους λόγους και αιτίες...  Φταίει που δεν μπορώ να βάλω όριο στις φιλοδοξίες και στα σχέδια μου, που προσπαθώ πάντα να κατακτήσω στόχους, πολλές φορές ανέφικτους και μη ρεαλιστικούς... Προσπαθώ να κοντρολάρω τον εαυτό μου, να σκέφτομαι πάντα όλες τις αντικειμενικές παραμέτρους που με εμποδίζουν να πετύχω ένα στόχο, να μην νιώθω "λίγος" και ανεπαρκής... Δυσκολεύομαι να το κάνω, πρέπει πάντα να έχω στόχους να κυνηγάω, νιώθω ότι αν σταματήσω να έχω στόχους θα καταπέσω, θα γεράσω... Πρέπει προφανώς να θέτω πιο ρεαλιστικούς στόχους και να μην τους θέτω όλους μαζί... Υ.Γ. Αιτία του post αυτού ήταν το χαρούμενο νέο ότι ένας πολύ καλός μου φίλος κατάφερε να αποκτήσει ένα πολύ καλό επαγγελματικό