Το πλήρωμα του χρόνου...

Το Σάββατο το βράδυ, δεν θυμάμαι πώς το έφερε η κουβέντα, ο Σ. με ρώτησα πώς ένιωσα όταν γεννήθηκε... Του απάντησα ότι θα του δώσω κάτι να διαβάσει και του έδωσα να διαβάσει το post που είχα γράψει στα πρώτα του γενέθλια... Το διάβασε στο κινητό μου και όταν τον ρώτησα πώς του φάνηκε μου είπε ότι είναι καλό αλλά το βλέμμα του και το χαμόγελό του μαρτυρούσαν ότι δεν το βρήκε απλά καλό (έτσι νομίζω τουλάχιστον)...

Το blog αυτό από τα πρώτα βήματα της ύπαρξής του σαν πρωταρχικό του σκοπό ύπαρξης είχε και έχει να είναι ένα παράθυρο μέσα στο μυαλό και την ψυχή του ιδιοκτήτη του, κυρίως για τα παιδιά μου, για να έχουν αυτά και μια άλλη εικόνα του τι σκεφτόταν ή ένιωθε ο πατέρας τους που ίσως δεν κατάφερα να τους το εκφράσω ποτέ με λόγια... Το γεγονός ότι για πρώτη φορά ένα από τα παιδιά μου διαβάζει ένα δικό μου post και πόσο μάλλον ένα τόσο σημαντικό για μένα post που γράφτηκε πριν από τόσα χρόνια με κάνει πολύ ευτυχισμένο... 😊