Breaking Bad...

Χθες το βράδυ, γύρω στη μία, ολοκλήρωσα την πρώτη σεζόν του Breaking Bad, την είδα όλη μέσα στο σαββατοκύριακο... Ok, είναι παλιό αλλά εγώ δεν το είχα δει ποτέ, ούτε μισό επεισόδιο και άκουγα θριαμβευτικά σχόλια τόσα χρόνια... Δεν θα κάτσω να περιγράψω το story, το 9,5/10 στο rating του IMDB τα λέει όλα, η σειρά είναι ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ! 

Θέλω να σταθώ σε δυο σημεία που σε εμένα έκαναν τρομερή εντύπωση... Το πρώτο είναι η καταπληκτική αίσθηση του χιούμορ που υπάρχει, ένα χιούμορ πικρόχολο, κωμικοτραγικό, σαρκαστικό που δεν αφήνει την σειρά να διολισθήσει ούτε σε politically corect, διδακτική ιστοριούλα ούτε σε δακρύβρεχτη μελούρα... 

Το δεύτερο και κυριότερο όμως είναι το ότι αληθινά μπορώ να νιώσω και να καταλάβω τον Γουόλτερ Γουάιτ... Όλη σου τη ζωή την έχεις ζήσει by the book, έχεις κάνει ότι χρειάζεται για να συμμορφωθείς με όλους τους κανόνες που σου έχει επιβάλλει η κοινωνία, ηθικούς και νομικούς, και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι όλα είναι μάταια, ότι η ζωή σου κρέμεται από μια κλωστή, μια ζωή που τελικά δεν την έζησες όπως θα ήθελες και φτάνει στο τέλος της πιο σύντομα από ότι περίμενες... και τότε είναι που λες, θα τα γαμήσω όλα, θα τα κάνω όλα με τον δικό μου τρόπο κι ας γίνει ότι είναι να γίνει... Αλήθεια σε νιώθω αδερφέ Γουόλτερ και σε ζηλεύω απλά δεν έχω ακόμα τα παπάρια, όχι να μαγειρέψω meth, αλλά να ζήσω εκτός πλαισίων...