Ψαροκόκαλο...

... 8 χρόνια να αγαπάς τόσο πολύ που σε πονάει... Χρόνια σου πολλά, σε αγαπώ πολύ!

Μένω σε μια αποστροφή από την ομιλία του Άδωνι Γεωργιάδη χθες το απόγευμα στην Βουλή... Ούτε λίγο ούτε πολύ ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας είπε ότι ενώ για όλους τους πολίτες ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας, για τους πολιτικούς ισχύει το τεκμήριο της ενοχής, όλοι πιστεύουν εξ αρχής ότι ο πολιτικός "τα έφαγε" , ακόμα και αν αθωωθεί τελικά, η ρετσινιά θα μείνει... Φυσικά και δεν είναι άμοιρο ευθυνών το πολιτικό προσωπικό της χώρας για την απαξίωση της πολιτικής ζωής αλλά αυτού του είδους ο συμψηφισμός οδηγεί κατ' ουσία στην ποινικοποίηση της και κατ' επέκτασή απαξιώνει την ίδια τη δημοκρατία... Καλό είναι να έχουν στο μυαλό τους όλοι οι πολιτικοί φορείς που θέλουν να λένε ότι ανήκουν στο λεγόμενο δημοκρατικό τόξο (με όλες τις παραλλαγές του) ότι από μια συνολική απαξίωση της πολιτικής ζωής και του πολιτεύματος οι μόνοι που κερδίζουν είναι αυτοί που στοχεύουν στην τελική κατάλυσή του και στην αντικατάσταση της δημοκρατίας από απολυταρχικά καθεστώτα...

Χθες το βράδυ, γύρω στη μία, ολοκλήρωσα την πρώτη σεζόν του Breaking Bad , την είδα όλη μέσα στο σαββατοκύριακο... Ok, είναι παλιό αλλά εγώ δεν το είχα δει ποτέ, ούτε μισό επεισόδιο και άκουγα θριαμβευτικά σχόλια τόσα χρόνια... Δεν θα κάτσω να περιγράψω το story, το 9,5/10 στο rating του IMDB τα λέει όλα, η σειρά είναι ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!  Θέλω να σταθώ σε δυο σημεία που σε εμένα έκαναν τρομερή εντύπωση... Το πρώτο είναι η καταπληκτική αίσθηση του χιούμορ που υπάρχει, ένα χιούμορ πικρόχολο, κωμικοτραγικό, σαρκαστικό που δεν αφήνει την σειρά να διολισθήσει ούτε σε politically corect, διδακτική ιστοριούλα ούτε σε δακρύβρεχτη μελούρα...  Το δεύτερο και κυριότερο όμως είναι το ότι αληθινά μπορώ να νιώσω και να καταλάβω τον Γουόλτερ Γουάιτ... Όλη σου τη ζωή την έχεις ζήσει by the book, έχεις κάνει ότι χρειάζεται για να συμμορφωθείς με όλους τους κανόνες που σου έχει επιβάλλει η κοινωνία, ηθικούς και νομικούς, και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι όλα είναι μάταια, ότι η ζωή σου κρέμεται από

Πού μπορεί να φτάσει η ματαιοδοξία του ανθρώπου; Ποια είναι η λεπτή γραμμή που διαχωρίζει την εξέλιξη και την επιστήμη από την ύβρη και τον βιασμό της φύσης; Θα είναι ο άνθρωπος τελικά η αιτία για τον ίδιο του τον αφανισμό από το πρόσωπο της γης; Αυτές είναι πάνω κάτω οι κεντρικές ιδέες γύρω από τις οποίες κινείται το συναρπαστικό, είναι αλήθεια, βιβλίο του Justin Cronin το οποίο δεν είχε υποπέσει τόσα χρόνια στην αντίληψή μου παρά το γεγονός ότι μου αρέσουν πάρα πολύ οι δυστοπίες κι επιπλέον, όπως μαρτυρά και το εξώφυλλό του, έχει την έγκριση του Stephen King ... Όταν ένα απόρρητο στρατιωτικό πείραμα πάνω σε μελλοθάνατους ξεφεύγει από τον έλεγχο, ένας ιός μετατρέπει τους ανθρώπους σε αιμοδιψή, πανίσχυρα πλάσματα που λειτουργούν σαν βαμπίρ... Ο πολιτισμός καταρρέει κι εμείς παρακολουθούμε τον επιθανάτιο ρόγχο του μέσα από την ιστορία της Έιμι, ενός κοριτσιού που προοριζόταν να συμμετάσχει στο πείραμα αλλά με την βοήθεια ενός πράκτορα του FBI, του Γουόλγκαστ, καταφέρνει να

Σταματάω να πάρω λεφτά από ΑΤΜ, έρχεται μαζί μου κι ο Σπύρος... Βλέπει που πληκτρολογώ το pin και μου λέει μετά πονηρά: "Ξέρω τον κωδικό σου" ... "Πώς τον έμαθες;" , τον ρωτάω, "Τον είδα να τον πληκτρολογείς" , μου απαντάει,  "Είναι 4 Χ ! "  😆😆😆