Ψαροκόκαλο...

Τι κάνεις όταν ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι κάτι στο οποίο έχεις επενδύσει πολύ χρόνο και χρήμα δεν σε ενδιαφέρει πια; Σφίγγεις τα δόντια και ολοκληρώνεις την προσπάθεια έτσι ώστε να αποκτήσεις έστω τα certifications για τα οποία έχεις μοχθήσει για να τα έχεις έστω στο cv σου ή τα παρατάς όλα εκεί που έμειναν ανολοκλήρωτα; Ασχολούμαι με τον χώρο και το γνωστικό αντικείμενο που έχει επικρατήσει να λέγεται Data Sciense από το 2015, έχω παρακολουθήσει αμέτρητα tutorials, έχω γράψει πολύ κώδικα, έχω πάρει σχετικό certification και τώρα που μιλάμε βρίσκομαι στην διαδικασία απόκτησης ενός δεύτερου... Το πρόβλημα είναι, παρά το γεγονός ότι εξακολουθεί να είναι το απόλυτο buzz word στον χώρο της πληροφορικής, εγώ απλά βαρέθηκα... Δεν έχω τον ενθουσιασμό που είχα όταν ξεκίνησα, η Στατιστική μου φαίνεται πιο βαρετή από ότι μου φαινόταν παλιότερα και η σχετική μελέτη μου φαίνεται αγγαρεία... Σίγουρα παίζει ρόλο το ότι στην καθημερινή μου εργασία δεν έχουν εφαρμογή όλες αυτές οι τεχνολογίες κ...

Έχω το μυαλό πάνω από το κεφάλι μου και δεν θυμάμαι τίποτα πια... Χθες ήταν αυτή η μία μέρα του χρόνου που αλλάζει ο υπότιτλος στην επικεφαλίδα του blog, χθες το "Ψαροκόκαλο" έκλεισε τα 9 χρόνια ζωής και βαδίζει αισίως στα 10... Μπαρουτοκαπνισμένο και με τσουβάλι εμπειρίες, συνεχίζει τον δρόμο του στο internet κι όπου το βγάλει η άκρη, να είμαστε καλά μόνο... Υ.Γ. Χθες ήταν κι η γιορτή του Θάνου μου, του μικρού μου γιου :)

Αυτό δεν είναι blog, είναι κολόνα της ΔΕΗ γεμάτη κηδειόχαρτα... Δεν μου φτάνει που βλέπω τα 40 να έρχονται κι έχω πάθει ένα σχετικό κοκομπλόκο, έρχεται τώρα κι ο θάνατος της Dolores O' Riordan για να δέσει το γλυκό... 46 χρονών ήταν όλο κι όλο, με δυο μικρά παιδιά, μια γενιά ήμασταν γαμώτο... Το "No Need To Argue" το είχα δανειστεί από την τότε γκόμενα ενός ξαδέρφου μου και δεν της το επέστρεψα ποτέ, ενσυνείδητο τσούρνεμα χωρίς ντροπές και ηθικά διλήμματα... Δεν γινόταν να το αποχωριστώ, ήταν γεμάτο τραγούδια που άλλα ήταν μέσα στη γλύκα κι άλλα που σε κάνανε να θες να ουρλιάξεις από την απελπισία...  Στο καλό,  Dolores , μικρό, θαυματουργό ξωτικό, παίρνεις μαζί σου ένα κομμάτι των αναμνήσεων της νιότης μου...

Κοπιάρω τον τίτλο που έχει παίξει πολύ από χθες αλλά είναι πολύ επιτυχημένος, η αλήθεια να λέγεται... Έφυγε κι ο Πανούσης, έκανε σεφτέ στις επώνυμες απώλειες του 2018... Μια φίλη στα 50 κάτι, έγραψε στο Facebook, "Καλούν την κλάση μας πλέον" ... Κλαίνε και θα κλάψουν πολλοί ακόμα πάνω από το πτώμα του Τζιμάκου, άλλοι με ειλικρίνεια άλλοι λόγω του ότι είναι πρώτο trend στα social media... εκεί καταντήσαμε... Δεν ήμουν πιστός του οπαδός αλλά λάτρευα την τρομερή οξύτητα του πνεύματός του, την μοναδική του ικανότητα να αντιμετωπίζει κάθε κατάσταση με απίστευτη ωμότητα μεν και ταυτόχρονα με βιτριολικό χιούμορ... Είπε απίστευτα σοβαρά πράγματα με πολύ κωμικό τρόπο... Για μένα ενσάρκωσε το σωκρατικό πρότυπο, της μύγας που τσιμπούσε διαρκώς κι ενοχλούσε το νωθρό άλογο που αντιπροσώπευε την κοινωνία μας και δεν το άφηνε ποτέ σε ησυχία... Ένα αντίο κι από μένα με ένα πολύ όμορφο τραγούδι που είπε για μια ταινία που τα παιδιά μου λάτρεψαν, το Toy Story ...  Καλό ταξίδι...

Χθες το βράδυ, ολοκληρώνοντας την 4η σεζόν του καταπληκτικού  "Peaky Blinders"  σκεφτόμουν το πόσο πολύ έχει στοιχειώσει τον κόσμο του θεάματος η ερμηνεία του Marlon Brando στον "Νονό" που τόσα χρόνια μετά πολλοί ηθοποιοί αναπαράγουν είτε ολόκληρη είτε τμήματα της μανιέρας που δημιουργήθηκε το 1972 για να απεικονίσει τον Vito Corleone ... Χωρίς να είναι κακός στον ρόλο του αν το δεις συνολικά, είχε πλάκα να βλέπεις τον συμπαθέστατο Adrien Brody να μιμείται τη βραχνιασμένη φωνή του  Marlon Brando  /  Vito Corleone  για να ενσαρκώσει τον χαρακτήρα του Ιταλού μαφιόζου σε βαθμό πολλές φορές που έμοιαζε με σάτιρα... Θεωρείται safe να περπατάς την πεπατημένη αλλά μερικές φορές δεν είναι και τόσο, ειδικά όταν αυτός που έχει ανοίξει ένα δρόμο θεωρείται αξεπέραστος και εμβληματικός, μερικές φορές καλύτερα να δοκιμάζεις νέους δρόμους κι όπου σε βγάλει...

Μία από τις περιορισμένες μου εμφανίσεις στο παλιό Καραΐσκάκη ήταν και το ματς με τον Απόλλων Αθηνών την σεζόν 1994-1995, η δεύτερη αγωνιστική ήταν νομίζω... Κάτι φίλοι έχουν εισιτήρια για την 7 και τελευταία στιγμή αποφασίζω να πάω κι εγώ... Φτάνοντας στο γήπεδο δεν βρίσκω εισιτήριο για την 7 στα εκδοτήρια και αποφασίζω να πάρω ένα εισιτήριο για την 14, το απέναντι πέταλο και στο ημίχρονο να δω μήπως καταφέρω να χωθώ στην 7 μαζί με τους άλλους... Μπαίνω στην θύρα και κάθομαι ψιλοχαμηλά κοντά στα λιγοστά πανό που υπήρχαν εκεί κρεμασμένα... Δίπλα μου κάθεται ένας παππούλης, ασπρομάλλης, κοντούλης, ευγενική φυσιογνωμία, μονάχος του κι αυτός όπως εγώ...  Το ματς ξεκινάει, οι φάσεις ξεκινάνε και το πρώτο γκολ μπαίνει μπροστά μας, Γιώτης Τσαλουχίδης με κεφαλιά, σήμα κατατεθέν... Πιάνουμε κουβέντα με τον παππού, μου μιλάει για το παρελθόν, εγώ 16 χρονών κι αυτός 70 φεύγα... Τον πείραζαν οι βωμολοχίες και τα επεισόδια, θυμόταν τον Γουλανδρή, πίσω στη δεκαετία του 70' να περνάει μπρο...