Ψαροκόκαλο...

Θα μπορούσα να γράψω πολλά για το 2018 αλλά δεν θα το κάνω... Θέλω να αφήσω αυτή την χρονιά να χαθεί στην λήθη και να μην την ξανασκεφτώ ποτέ ξανά... Φέτος κουράστηκα και στεναχωρήθηκα τόσο όσο ποτέ, γέρασα στο κορμί και στην ψυχή... Το μόνο που κρατώ από την χρονιά αυτή είναι φυσικά τα παιδιά και η γυναίκα μου και δυο καλοί φίλοι, ήταν αυτοί που μπόρεσαν να μου χαρίσουν τις στιγμές ευτυχίας και ξεγνοιασιάς που με κράτησαν όρθιο... Τα βιβλία του 2018 θα ήθελα να μου έχουν χαρίσει συγκινήσεις που θα έκαναν το μυαλό μου να ταξιδέψει και να ξεχαστεί περισσότερο, δυστυχώς δεν το έκαναν... Κανένα, πλην ενός, δεν ήταν κακό, κάποια ήταν πολύ καλά, κανένα όμως δεν ήταν και το αριστούργημα που θα μου μείνει αξέχαστο... Το συναίσθημα κινήθηκε σε ρηχά νερά, ίσως όμως να έφταιξα κι εγώ, να μην μπορούσα να δοθώ στο βιβλίο που διάβαζα κάθε φορά λόγω της περιβάλλουσας ατμόσφαιρας... Αν έπρεπε να ξεχωρίσω ένα από αυτά ως το καλύτερο της χρονιάς αυτό θα ήταν το "Η εξαφάνιση του Γιόζεφ Μένγκε...

Η γραφή κάθε συγγραφέα προδίδει την καταγωγή του, τα βιώματά του, τις πεποιθήσεις του... Το ίδιο θέμα αναπτύσσεται διαφορετικά στα διάφορα μήκη και πλάτη της γης γιατί αυτό που διαφοροποιεί τελικά τον κάθε γραφιά είναι αυτό που κουβαλάει μέσα του και όχι η δεξιοτεχνία της πένας... Ο  Paco Ignacio Taibo II είναι ο κύριος εκφραστής του νοτιοαμερικανικού noir, ένας συγγραφέας με δάφνες και πένα χαρακτηριστική... Η πρώτη μου επαφή με το έργο του,  "Η σκιά της σκιάς"  , μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα με το θετικό πρόσημο πιο ισχυρό αλλά και ερωτηματικά.... 1922 στην Πόλη του Μεξικού, 4 ετερόκλητοι φίλοι, φανατικοί παίκτες του εθνικού σπορ, όπως σημειώνει ο συγγραφέας, του ντόμινο, μπλέκονται σε μια περίεργη ιστορία με δολοφονίες, κλεμμένα κοσμήματα, κοινωνικές αναταραχές και συνωμοσίες, μια ιστορία με βαθιές ρίζες στο ιστορικό παρελθόν του Μεξικό που βγαίνει κουτσά στραβά από την επαναστατική θύελλα που το συντάραξε αλλά και στις ατομικές ιστορίες του κάθε ένα εκ τω...

Ίσως είναι λίγο νωρίς για New Year's Resolutions, ίσως είναι και μάταια, τα περισσότερα New Year's Resolutions τα τελευταία χρόνια πήγαν άκλαφτα, το συγκεκριμένο όμως είναι just to the point, απόλυτα ρεαλιστικό κι επίκαιρο... Link 

Μπορούμε να λέμε ότι θέλουμε για να νιώσουμε καλύτερα... Ότι τα 40 είναι τα νέα 20, ότι δείχνουμε μια χαρά στον καθρέφτη, ότι καθόλου δεν αλλάξαμε... Εγώ ένα πράγμα ξέρω... 'Οτι τον κύριο που με κοίταξε μέσα από τον καθρέφτη του κουρέα χθες το απόγευμα, με τις ρυτίδες δίπλα από το στόμα, τα κρεμασμένα μάγουλα, το κουρασμένο βλέμμα,  το προκοίλι  και τα βυζάκια που διαγράφονταν κάτω από το πουκάμισο, μου πήρε ένα δυο δευτερόλεπτα να τον αναγνωρίσω, περισσότερο γιατί δεν ήθελα να τον αναγνωρίσω όχι γιατί δεν μπορούσα...

Είναι ζήλεια; Ναι, είναι...  Δεν είναι όμως κακοπροαίρετη, δεν συνοδεύεται από φθόνο για τον άλλο... Είναι μια λαχτάρα για αυτό που θα ήθελα να έχω καταφέρει κι εγώ, να έχω τον διαθέσιμο χρόνο, το σθένος και τους πόρους για να το φέρω εις πέρας... Το παθαίνω συχνά για διάφορους λόγους και αιτίες...  Φταίει που δεν μπορώ να βάλω όριο στις φιλοδοξίες και στα σχέδια μου, που προσπαθώ πάντα να κατακτήσω στόχους, πολλές φορές ανέφικτους και μη ρεαλιστικούς... Προσπαθώ να κοντρολάρω τον εαυτό μου, να σκέφτομαι πάντα όλες τις αντικειμενικές παραμέτρους που με εμποδίζουν να πετύχω ένα στόχο, να μην νιώθω "λίγος" και ανεπαρκής... Δυσκολεύομαι να το κάνω, πρέπει πάντα να έχω στόχους να κυνηγάω, νιώθω ότι αν σταματήσω να έχω στόχους θα καταπέσω, θα γεράσω... Πρέπει προφανώς να θέτω πιο ρεαλιστικούς στόχους και να μην τους θέτω όλους μαζί... Υ.Γ. Αιτία του post αυτού ήταν το χαρούμενο νέο ότι ένας πολύ καλός μου φίλος κατάφερε να αποκτήσει ένα πολύ καλό επαγγελματικό ...

Σήμερα που είναι τα γενέθλιά σου οφείλω να στο πω... Νομίζω ότι αυτό που δεν θα σου συγχωρήσω ποτέ είναι μόνο το γεγονός ότι αναγκάστηκα να συμμετέχω σε ένα χωρισμό από τόσο κοντά, εγώ που είμαι 21 χρόνια με την Μ., εγώ που δένομαι με τα άψυχα αντικείμενα που συνδέω με αναμνήσεις, πόσο μάλλον με ανθρώπους... Οτιδήποτε άλλο μπορώ να στο συγχωρήσω, οτιδήποτε άλλο έβλαψε πρώτα απ' όλα εσένα τον ίδιο, μπορώ να το βάλω πίσω μου αφού μπορείς κι εσύ, αυτό όμως είναι μια πληγή δικιά μου, μια πληγή που δεν χρειαζόμουν και δεν ήθελα να έχω...  Χρόνια σου πολλά κι ευτυχισμένα, σε αγαπώ πολύ και μου λείπεις...

Μετά από μια σειρά βιβλίων του Stephen King , αποφασίζω να διαβάσω κάτι διαφορετικό... Επιθεωρώ την συλλογή του αδερφού μου που την έχει αφήσει στο πατρικό μου αφού βρίσκεται κάπου μακρυά (αλλά και πολύ κοντά) αυτή την περίοδο... Διαλέγω τρία βιβλία και το  "Η εξαφάνιση του Γιόζεφ Μένγκελε" είναι το πρώτο που πιάνω στα χέρια μου... Πρόκειται για ένα βιβλίο του  Olivier Guez , του οποίου το όνομα δεν είχα ξανακούσει ποτέ, το οποίο επιχειρεί μια μυθιστορηματική αναδόμηση της ζωής του Γιόζεφ Μένγκελε μετά την λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και μέχρι τον θάνατό του... Ο Μένγκελε , ένας από τους πλέον διαβόητους εγκληματίες πολέμου που παρέμεινε ασύλληπτος μέχρι και τον θάνατό του, ενσάρκωσε σε πολλά επίπεδα την απτή απόδειξη της διαστροφής απέναντι στην φύση και την ανθρωπότητα που προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί ο ναζισμός...  Το βιβλίο είναι δομημένο με μορφή χρονικού και στηριγμένο σε μια πληθώρα ιστορικών και επιστημονικών ντοκουμέντων μεταξύ των οποίω...

Post παραγγελιά από την Μ., να το γράψεις, να λέμε και τα καλά καμιά φορά, ότι υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι, ευγενικοί... Έχει δίκιο αλλά και να μην είχε γυναίκα μου είναι, πώς να της χαλάσω χατήρι...  ☺ Συνήθως πηγαίνουμε στη δουλειά με δυο αυτοκίνητα αφού ποτέ σχεδόν δεν συμπίπτουν οι ώρες που σχολάμε... Η Μ. φεύγει λίγο πιο νωρίς αφού πάει τα παιδιά στο σχολείο κι εγώ λίγο πιο αργά αφού επιστρέφω και πιο αργά στο σπίτι... Την ώρα που ξεπαρκάριζα το αυτοκίνητο πέρασε η Μ. με τον Θ., να τον πάει στο νηπιαγωγείο και πήγα μαζί τους, τους ακολούθησα... Πήγαμε τον Θ. στο σχολείο και μετά ξεκινήσαμε και με τα δύο αυτοκίνητα να πάμε στις δουλειές μας... Λίγο μετά με παίρνει η Μ. τηλέφωνο και μου λέει να σταματήσουμε να πάρουμε καφέ από το Coffe Island στην Χαλανδρίου...  Πηγαίνω μπροστά από την Μ. και παρκάρω πρώτος μπροστά στο μαγαζί αφήνοντας χώρο για να παρκάρει κι η Μ. μεταξύ εμού και ενός Renault Clio... Μέχρι να βρω το πορτοφόλι μου και να κλειδώσω το αυτοκίνητο, β...

Διαβάζοντας ιστορίες τρόμου και φαντασίας και μάλιστα με επιμονή σε συγκεκριμένους συγγραφείς, μαθαίνεις να διαβάζεις πίσω από τις γραμμές, πίσω από τα προφανή, να διακρίνεις τους προβληματισμούς και τους κρυφούς προσωπικούς φόβους του συγγραφέα τους οποίους μασκαρεύει με ευφάνταστες πλοκές και απόκοσμα όντα γιατί αυτός είναι ο τρόπος του να επικοινωνήσει με τους άλλους...Ίσως επειδή κι εσύ ζορίζεσαι μερικές φορές να επικοινωνήσεις ευθέως με τους ανθρώπους και όλο αυτό σου μοιάζει οικείο... Όταν μια πολύ δυνατή καταιγίδα προκαλεί καταστροφές και διακοπή της ηλεκτροδότησης στην περιοχή του Μπρίτζτον στο (πολύπαθο) Maine, μια περίεργη, γαλακτερή ομίχλη απλώνεται πάνω από την λίμνη... Ο Ντέιβιντ Ντρέιτον παίρνει τον μικρό του γιο Μπίλυ και πηγαίνουν στον κοντινό super market για να προμηθευτούν εφόδια ενώ η ομίχλη εξαπλώνεται... Όταν είναι πλέον εκεί και ψωνίζουν η ομίχλη έχει καταπιεί πλέον όλη την πόλη και έχει γίνει κατανοητό ότι κάτι περίεργο συμβαίνει, ότι αυτή η ομίχλη κρύβε...

Κάποτε, πίσω στα φοιτητικά μου χρόνια, εγώ κι η Μ. είχαμε εργαστεί για ένα διάστημα 2 μηνών το πολύ, part time, σε μια εταιρεία για ένα project one off το οποίο όμως είχε προοπτική, αν ολοκληρωνόταν στην ώρα του και με επιτυχία, να οδηγήσει σε μια μόνιμη σχέση εργασίας... Είχαμε συμφωνήσει με τον διευθυντή και ιδιοκτήτη της εταιρείας για μια αμοιβή 50.000 δραχμών έκαστος, με την ολοκλήρωση του project... Ο εν λόγω "κύριος" είχε το πορτραίτο του Che Guevara πάνω από το γραφείο του και γενικά "πουλούσε" ένα προφίλ ανθρώπου αριστερού, διανοούμενου κτλ...  Τον αποκαλώ "κύριο" κι όχι κύριο διότι η ολοκλήρωση του project πριν την λήξη της προθεσμίας που μας είχε θέσει δεν σήμανε την πληρωμή μας αλλά ένα γελοίο κρυφτό από μέρους του "κυρίου" για ένα μήνα στη διάρκεια του οποίου η μια αναβολή πληρωμής διαδεχόταν την άλλη... Το ζήτημα λύθηκε μόνο όταν η κατάσταση χόντρυνε και τον απειλήσαμε με καταγγελία στο ΙΚΑ οπότε και μας κάλεσε και με ένα δήθεν...

Στα βόρεια των ΗΠΑ, στην πολιτεία του Maine, υπάρχει μια μικρή, επαρχιακή πόλη που λέγεται Castle Rock... Είναι μια όμορφη πόλη, με πολύ πράσινο, με λίγους κατοίκους που όλοι γνωρίζουν όλους, ήσυχη και ειδυλλιακή, εκ πρώτης όψεως, που όμως δεν είναι... Σε αυτή την πόλη, πολύ συχνά, συμβαίνουν πράγματα που οι άνθρωποι προτιμούν να μην γνωρίζουν γιατί δεν μπορούν να τα εξηγήσουν, η λογική τους δυσκολεύεται να τα ερμηνεύσει... Είναι συμβάντα που αμφισβητούν την αντίληψη που έχει ο μέσος άνθρωπος για την πραγματικότητα, την αλήθεια και το ψέμα και αυτό είναι πολύ τρομακτικό, η απώλεια των βεβαιοτήτων είναι σίγουρα πολύ τρομακτικό πράγμα... Ξέχασα να πω προηγουμένως ότι αυτή η πόλη, το Castle Rock, δεν θα το βρείτε σε κανένα χάρτη των ΗΠΑ γιατί υπάρχει μόνο μέσα στο μυαλό του  Stephen King και είναι ο τόπος που διαδραματίζονται πολλές από τις ιστορίες του και τα  "Χρήσιμα Αντικείμενα" είναι μια από αυτές... Τα εγκαίνια ενός νέου καταστήματος με την επωνυμία  "Χρήσιμ...

Χθες το βράδυ κάνω τον Θ. μπάνιο και μου ζητάει να πούμε αγγλικές λέξεις... Λέμε την γατούλα,  το σκυλάκι και κάποια στιγμή με ρωτάει πώς λέγεται στα αγγλικά ο δρόμος... Έχει δύο λέξεις, του λέω, street και road... Το σκέφτεται λίγο και με ρωτάει... Θ. : Street λένε τους δρόμους που στρίβουν ; :)

Χθες το απόγευμα επέστρεψα στο σπίτι γύρω στις 19:30 αφού είχα περάσει πρώτα από το super market... Ήταν μια καλή μέρα, όπως καλές ήταν κι όλες αυτές οι μέρες που είχαν περάσει, δεν υπήρχαν σκιές ή περίεργες σκέψεις, ήμουν απλά τόσο κουρασμένος όσο μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που γυρνάει στο σπίτι το βράδυ από τη δουλειά... Μιλούσα με την Μ. στο δωμάτιό μας περί ανέμων και υδάτων όταν ξαφνικά άκουσα το απότομο και δυνατό κλάμα του Σ. από το σαλόνι.... Φώναζε: "O Θ. μου έσπασε το δόντι!"  Έτρεξα μέσα και είδα το παιδί κλαμένο και με σπασμένο σχεδόν στη μέση έναν από τους κάτω κοπτήρες... Μου είπε κλαίγοντας ότι ο Θ. του πέταξε ένα παιχνίδι στο πρόσωπο επειδή μάλωσαν... Θόλωσα... Το αίμα βαρούσε στα μηνίγγια μου από τα νεύρα και το μόνο που ήθελα ήταν να πιάσω στα χέρια μου τον μικρό ο οποίος είχε κρυφτεί κάτω από το τραπεζάκι του σαλονιού... Ουρλιάζοντας ότι θα τον σκοτώσω προσπάθησα να τον τραβήξω κάτω από το τραπεζάκι κι επειδή τραβιόταν όταν άπλων...

Κάποτε, κάπου πίσω στα 90's η Replay κυκλοφόρησε ένα t-shirt με τυπωμένη την κλασσική φωτογραφία του Che Guevara... Η κίνηση αυτή αποδείχτηκε πολύ επιτυχημένη, το  t-shirt πούλησε σαν τρελό, "βοήθησε" στην μετεξέλιξη της εικόνας του Che Guevara από πλήρης πολιτικού περιεχομένου, σε ένα pop icon όπως η  Cambell's Soup του Andy Warhol ... Κυκλοφορούσε ένα σαρκαστικό αστειάκι μεταξύ των πολιτικοποιημένων φοιτητάριων της εποχής: -"Τον ξέρεις τον Che Guevara;" -"Φυσικά και τον ξέρω, είναι αυτός πάνω στο μπλουζάκι της Replay " Στις μέρες μας η ιστορία επαναλαμβάνεται καθώς μέσω του "La casa de papel"  το παλιό, ιταλικό αντιφασιστικό τραγούδι "Bella ciao" γίνεται pop άκουσμα από πολλούς που αγνοούν το περιεχόμενο του και την ιστορία του και απλώς γουστάρουν αυτόν τον δυναμικό και ταυτόχρονα μελαγχολικό σκοπό... Σημεία των καιρών θα μου πεις και δεν θα διαφωνήσω αλλά από την άλλη μου μένει μια θλίψη για τους ανθρώπους που π...

Η ζωή είναι γεμάτη από αυτές...  Είναι οι σχέσεις που κηδεύεις, ηθελημένα κι αθέλητα, το παρελθόν που μοιάζει ανακόλουθο με το παρόν, τα τηλέφωνα που σβήνεις / πρέπει να σβήσεις από το τηλέφωνό σου, οι αναμνήσεις που μένουν σκονισμένες στο ντουλάπι χωρίς ελπίδα να εμπλουτισθούν με άλλες ίδιες, οι εξηγήσεις που πρέπει να δώσεις στα παιδιά σου ότι κάποιοι άνθρωποι βγήκαν από τη ζωή τους και δεν θα τους ξαναδούν...  Μετά από χρόνια θα σου φέρνουν κάποτε τις φωτογραφίες που στέκονται πάνω στα ράφια του σαλονιού και θα σε ρωτάνε ποια είναι αυτή η κοπέλα μαζί με τον νονό κι εσύ θα προσπαθείς να τους την θυμίσεις γιατί κάποτε υπήρξε κομμάτι της ζωής μας, μπήκε στην οικογένειά μας, την αγαπήσαμε και μας αγάπησε και τώρα πια είναι αλλού, γιατί η ζωή είναι περίεργη, η ζωή είναι καριόλα, και οι ζωές των ανθρώπων χωρίζουν γιατί πόσο να αγαπάς κάποιον που δεν αγαπά τον εαυτό του...  Αλλά η ζωή συνεχίζεται, αυτό είναι το μόνο σίγουρο, όπως σίγουρο είναι ότι η επόμενη...

Επιστροφή στην αγκαλιά ενός αγαπημένου συγγραφέα, ενός από τους λίγους που φέρουν τον χαρακτηρισμό του παραμυθά χωρίς να υπάρχει έστω και στο ελάχιστο ειρωνική ή αρνητική χροιά στον τίτλο αυτό... Ο Stephen King είναι από εκείνους τους συγγραφείς που μπορούν εύκολα να με μεταφέρουν στο αναγνωστικό μου happy place... Ο συγγραφέας από το Μέιν δημιούργησε τον Bachman  το 1977 από μια σκέψη της στιγμής, ίσως επειδή ήθελε να μετρήσει την αξία των βιβλίων του χωρίς να φέρουν το ήδη διάσημο όνομά του, ίσως επειδή ήθελε να ξεπεράσει τους περιορισμούς που του έθετε ο εκδοτικός του οίκος, ίσως επειδή ήθελε να ξεφύγει από την μανιέρα του επιτυχημένου συγγραφέα ιστοριών τρόμου... Έγραψε βιβλία που στην εποχή τους διοχετεύθηκαν κυρίως στην paper back αγορά, χωρίς promotion, που δεν έκαναν τις πωλήσεις των βιβλίων που υπέγραφε με το όνομά του αλλά (φυσικά) δεν πέρασαν απαρατήρητα... Το "Ο δρομέας" γράφτηκε το 1982 και η ιστορία του περιγράφει μια μελλοντική, αμερικανική κοινωνί...

Η Don't Ever Read Me το έθαψε και ομολογώ ότι η κριτική της με προβλημάτισε γιατί τα υπόλοιπα σχόλια που είχα ακούσει μέχρι τότε ήταν διθυραμβικά... Όταν έφτασε στα χέρια ως δώρο γεννεθλίων, την ξαναθυμήθηκα αλλά συναισθηματικά σκεπτόμενος αφού το δώρο ήταν "από χέρι", δεν ήθελα να καταλήξω σε αρνητικά συμπεράσματα, ήθελα να μου αρέσει... Κατά τη (σύντομη) διάρκεια της ανάγνωσής του προσπάθησα να διατηρήσω μια αντικειμενικότητα στη κρίση μου και νομίζω ότι το κατάφερα... Σίγουρα δεν συμφωνώ με την Don' t Ever Read Me κι επίσης κάποια από τα σχόλια της με παραξενεύουν τώρα που το έχω διαβάσει αλλά τι να γίνει, έτσι είναι είναι με τις γνώμες, όλοι έχουν από μία... Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο: Η ψυχίατρος Έμα Στάιν πέφτει θύμα βιασμού. Από τότε νιώθει ασφαλής μόνο στο σπίτι της. Μέχρι τη στιγμή που ο ταχυδρόμος την παρακαλά να παραλάβει ένα δέμα για τον γείτονά της. Ένα μοναδικά εθιστικό ψυχολογικό θρίλερ που εξετάζει τα όρια του ανθρώπινου μυαλού...

Ψάχνω να βρω την εναρκτήρια ατάκα του post και δεν τα καταφέρνω... Θέλω να πω μια εξυπνάδα που να ακούγεται πολύ ψαγμένη σχετικά με τα βιβλία που είναι γραμμένα εξ αρχής με απώτερο στόχο την μεταφορά στον κινηματογράφο και το κατά πόσον αυτό μειώνει την λογοτεχνική τους αξία... Δεν έχω αποφασίσει ακόμα... Η ατάκα δεν μου βγαίνει οπότε πάμε από την αρχή... Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο: Είναι ένα συνηθισμένο προφίλ σε μια ιστοσελίδα γνωριμιών. Γιατί τότε η αστυνομικός Κατ Ντόνοβαν καταρρέει όταν παρατηρεί τη φωτογραφία που το συνοδεύει; Ο άνδρας δεν είναι άλλος από τον πρώην αρραβωνιαστικό της τον Τζεφ, που της ράγισε την καρδιά πριν από δεκαοχτώ χρόνια. Ο κόσμος της εκρήγνυται και συναισθήματα που επί χρόνια αγνοούσε ξυπνούν και τη συγκλονίζουν. Υπάρχει ακόμη ελπίδα για τη σχέση τους; Καθώς η Κατ διαπιστώνει πως μια δεύτερη ευκαιρία με τον Τζεφ είναι όλο και πιο φευγαλέα, μπλέκεται σε μιαν έρευνα που θέτει σε αμφισβήτηση τις πιο βαθιές της βεβαιότητες. Ζωές κινδυνεύουν,...

Τρίτο συνεχόμενο post για βιβλίο και επί της ουσίας αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα μου καθώς εδώ και καιρό, όχι μόνο τώρα που είμαι διακοπές και ποστάρω  από ένα μπαλκόνι που βλέπει θάλασσα, είναι το μόνο δημιουργικό πράγμα που κάνω... Το υπερφορτωμένο μου μυαλό βρίσκει ξανά στο διάβασμα το καταφύγιο που χρειάζεται για να μην γυρνάει εναντίον μου και να μου επιτίθεται... Το βιβλίο του Arne Dahl εκ πρώτης όψεως είναι ένα τυπικό αστυνομικό μυθιστόρημα... Το οπισθόφυλλο μας ενημερώνει ότι: Με ένα ποτήρι μπίρας κάποιος ανοίγει το κεφάλι ενός νεαρού οπαδού ποδοσφαιρικής ομάδας σε ένα εστιατόριο της Στοκχόλμης. Ο νεαρός πεθαίνει. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα περιστατικό της συνηθισμένη γκρίζας και ωμής καθημερινότητας στο κέντρο της πόλης. Την έρευνα αναλαμβάνει ένα ζευγάρι τιμωρημένων ερευνητών, ο Πολ Γελμ και η Σέρστιν Χολμ, που προέρχονται από την Ομάδα Άλφα. Και κάτι συμβαίνει. Πίσω από το σπασμένο ποτήρι μπίρας αρχίζει να διαφαίνεται μια διαφορετική αλληλουχία γεγο...

Δεν σκοπεύω να προκαταβάλλω κανέναν αλλά οφείλω να πω ότι το πράγμα που μου έρχεται διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας τον τίτλο του βιβλίου είναι ότι εγώ αυτό το κήρυγμα δεν το πολυάκουσα... Έφτασε στα αυτιά μου αλλά δεν με εντυπωσίασε, δεν μου άφησε κάτι αξέχαστο και σίγουρα δεν με έψησε να αναζητήσω τα υπόλοιπα βιβλία της τριλογίας εκτός και αν πέσω σε αναγνωστικές/οικονομικές ξηρασίες και βρεθούν στα χέρια μου όπως βρέθηκε και το παρόν βιβλίο...δανεικό... Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο την υπόθεση: Τετρακόσια χρόνια στο μέλλον, η Γη έχει επιστρέψει σε πρωτόγονη κατάσταση ύστερα από μια πυρηνική φωτιά που εξαφάνισε τον πολιτισμό και τη φύση. Αν και οι επιπτώσεις της ραδιενέργειας έχουν σταματήσει, για κάποιον άγνωστο λόγο, στον κόσμο γεννιούνται μόνο δίδυμα παιδιά. Σε κάθε ζεύγος, το ένα παιδί είναι Άλφα, σωματικά τέλειο από κάθε άποψη, και το άλλο Ωμέγα, και κουβαλάει το βάρος κάποιας παραμόρφωσης, μικρής ή μεγάλης. Με το Συμβούλιο να διοικεί μία κοινωνία που θυμίζει απα...

Μια βιβλιοθήκη ασύλητη από παλαιοβιβλιοπώλες και αετονύχηδες... Ένα δίσκος με ένα μπολέρο ικανό να στοιχειώσει την σκέψη αυτού που το ακούει... Μια αυτοκτονία που μπορεί να μην ήταν αυτοκτονία πριν πολλά χρόνια κι ένας φόνος που είναι σίγουρα φόνος... Κάπου ανάμεσα ο Μάριο Κόντε, ο ήρωας του   Leonardo Padura , ψάχνει να βρει τις άκρες από τα νήματα που συνθέτουν και διαπλέκουν αυτές τις ιστορίες και παράλληλα να βρει απαντήσεις σε ερωτήματα που τον βασανίζουν πολλά χρόνια τώρα, για την αγάπη, την φιλία, τον έρωτα, το παρελθόν, την πίστη, την αυταπάρνηση...   Για άλλη μια φορά ο  Leonardo Padura , με πρόσχημα το αστυνομικό μυθιστόρημα, στήνει μια ιστορία καταγραφή της κουβανικής ψυχής και πραγματικότητας... Η Αβάνα που περιγράφει είναι μια πόλη στην κόψη του ξυραφιού, που ακροβατεί μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, χωρίς ταυτότητα και προσανατολισμό... Η ματαίωση των προσδοκιών, η χρόνια στέρηση των αγαθών και της ελπίδας, η διαφθορά, η παρακμή, η βία είν...

Ο μεγάλος γιος μου ξεκίνησε τον παιδικό σταθμό τον Σεπτέμβρη του 2012... Πήγε εκεί μέχρι και το προνήπιο, το 2015... Ο μικρός μου γιος ξεκίνησε τον παιδικό σταθμό τον Σεπτέμβρη του 2014, σήμερα ήταν η τελευταία του μέρα... Δεν τον αφήσαμε να περάσει την μέρα εκεί, πήγαμε απλά να χαιρετήσουμε τις δασκάλες του για τελευταία φορά αφού ο Θ. τον Σεπτέμβρη ξεκινάει το νηπιαγωγείο... Και οι δυο γιοι μου πήγαν όλα τους τα χρόνια στον ίδιο παιδικό σταθμό, τον Α' Δημοτικό Βρεφονηπιακό Σταθμό Αγίας Παρασκευής στην οδό Βορρά ...  Σήμερα που αυτός ο κύκλος της ζωής των παιδιών μου και της δικής μας (εμένα και της Μ.) κλείνει, θέλω να πω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που τα 6 αυτά χρόνια εργάστηκαν στον σταθμό, που στήριξαν εμένα και την Μ. για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, που τα φρόντισαν, τα τάισαν, τους σκούπισαν το δάκρυ τους, τους έμαθαν τα πρώτα τους βήματα στην ζωή, κυριολεκτικά και μεταφορικά...  Ευχαριστώ πολύ, από καρδιάς!

Σε κάθε καταστροφή, σε κάθε συμφορά που συμβαίνει είτε από την από εδώ είτε από την από εκεί πλευρά του Αιγαίου, αποδεικνύεται ότι οι δυο λαοί, Έλληνες και Τούρκοι, αν εξαιρέσεις τα εθνίκια εκατέρωθεν, δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα... Αν βάζαμε στην άκρη πολιτικές σκοπιμότητες, θρησκείες και ιστορικά γεγονότα και κοιτούσαμε στα μάτια τον γείτονα από την απέναντι πλευρά του Αιγαίου το μόνο που θα βλέπαμε θα ήταν η μορφή μας να μας κοιτάει...

Εκεί στα τέλη του 2014, επηρεασμένος από το hype που κυριαρχούσε (και κυριαρχεί ακόμα) και από τη θέληση μου για εξέλιξη, προσωπική κι επαγγελματική, αποφάσισα να ανέβω στο τρένο που λέγεται Data Sciense ... Μέχρι τότε είχα μια δεκαετή καριέρα ως DWH / ETL Developer, είχα μόλις εισέλθει στον κόσμο των Analytics (βλέπε Qlikview ) και είχα διάθεση για κάτι νέο και μεγάλο, κατάλληλο για την νέα επαγγελματική αρχή που είχα κάνει από την αρχή εκείνης της χρονιάς στην Τράπεζα Πειραιώς...Είχαν προηγηθεί άρθρα που ανακήρυτταν την δουλειά του Data Scientist ως την πιο sexy του 21ου αιώνα , καινούργια buzzwords που συναντούσες όλο και συχνότερα όπως Big Data , Hadoop , MapReduce και η υπόσχεση ότι το Data Sciense θα διαμορφώσει το μέλλον τόσο σε προσωπικό όσο και παγκόσμιο επίπεδο...  Ασχολήθηκα πολύ με αυτό, επένδυσα και χρήμα και χρόνο ... Ξόδεψα τουλάχιστον 2 χρόνια από τη ζωή μου σε αυτή την υπόθεση προσπαθώντας να γίνω όσο καλύτερος γινόταν... Ήξερα από την αρχή ότι η Στατιστική...

❤

Το ξέρω ότι δεν θα τα διαβάσεις από εκεί που είσαι εγώ όμως θελω να στα πω, να τα αφήσω εδώ να υπάρχουν για να τα δεις όταν θα βγεις... Τα είχες πει εσύ ότι τώρα θα επωμιστώ όλο το βάρος τους, όλη την τρέλα και την μαυρίλα κι εγώ σου είχα πει ότι είναι μεγάλοι άνθρωποι και να κάνουν ότι καταλαβαίνουν γιατί έχω και δική μου οικογένεια να κοιτάξω... Είχες δίκιο όμως... Πόσο ανεπηρρέαστο να σε αφήσει μια τόσο επιβαρρυμένη ατμόσφαιρα, αυτή η νοσηρή ηρεμία; Δεν την παλεύω, αυτό σου λέω μόνο, μόλις 2 εβδομάδες που έφυγες και θέλω να ουρλιάξω... Όταν γυρίσεις με το καλό πρέπει να κανονίσεις να μείνεις μακρυά τους, έχε το στον νου σου... Φιλιά...

Χθες το μεσημέρι, ο οργανισμός μου μου χτύπησε για πρώτη φορά ένα δυνατό καμπανάκι... Με προειδοποίησε ότι κάτι δεν πάει καλά, κάτι δεν κάνω καλά, ότι κάτι πρέπει να αλλάξει πριν αποκτήσω πραγματικό πρόβλημα...  Στα καλά καθούμενα και αφού είχα κατέβει να πάρω ένα καφέ, επιστρέφοντας στο γραφείο ένιωσα πολύ έντονη δυσφορία, να μουδιάζουν τα χέρια μου, τα γόνατά μου να λύνονται, το κεφάλι μου να είναι ελαφρύ και να με λούζει κρύος ιδρώτας... Στην αρχή νόμισα ότι ήταν κάποιος στομαχικός ίλιγγος αλλά παρόλο που η ώρα περνούσε, η "ρουκέτα" δεν ερχόταν, η κατάστασή μου δεν βελτιωνόταν και έγινε μάλιστα και αντιληπτή στους συναδέλφους που κάθονται κοντά μου παρ' ότι δεν είχα πει τίποτα... Μου φέρανε νερό, μου δώσανε να πιω ένα Depon, να φάω κάτι γλυκό, μου πήρανε την πίεση... Η πίεση δεν έδειχνε να είναι το πρόβλημα κι ευτυχώς η εταιρεία λόγω του αντικειμένου της δεν έχει μόνο το γιατρό εργασίας ως οφείλει (ο οποίος χθες δεν ήταν παρών) αλλά και άλλους γιατρούς οπότε πήγα...

Πολλαπλών ερμηνειών ανάλογα με τα όσα κουβαλάει ο καθένας μέσα στο κεφάλι του... Αμαρτωλό της Γαλάτειας Καζαντζάκη Στη Σμύρνη Μέλπω, Ηρώ στη Σαλονίκη στο Βόλο Κατινίτσα έναν καιρό τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν Λέλα ο τόπος μου ποιος ήταν, ποιοι οι δικοί μου αν ξέρω ανάθεμά με σπίτι, πατρίδα, έχω τα μπουρδέλα. Ως κι οι πικροί μου χρόνοι, οι παιδικοί μου θολές, σβησμένες ζωγραφιές κι είν’ αδειανό σεντούκι η θύμησή μου το σήμερα χειρότερο απ’ το χτες και τ’ αύριο απ’ το σήμερα θε να ‘ναι φιλιά από στόματ’ άγνωστα, βρισιές κι οι χωροφύλακες να με τραβολογάνε γλέντια, καβγάδες ως να φέξει αρρώστιες, αμφιθέατρο, Συγγρού κι ενέσεις 606 πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι όλ’ η ζωή μου του χαμού μ’ από την κόλασή μου σου φωνάζω εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω…

Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που όταν πέφτουν κάτω προσπαθούν να ξανασηκωθούν στα πόδια τους...

Διαβάζω στο οπισθόφυλλο: "Το Σάββατο, 15 Ιουλίου, με απήγαγε ένας άντρας, ενώ ήμουν στον δρόμο και έκανα τζόγκιγκ στη διασταύρωση κοντά στη φάρμα Γκούμσερε. Είχε ένα παλιό άσπρο αυτοκίνητο. Τώρα είμαι μέσα στο πορτμπαγκάζ του…" Πριν από δεκαεπτά χρόνια, ο Βίλιαμ Βίστιν διερευνούσε μία από τις πλέον διαβόητες εγκληματικές υποθέσεις, τη δολοφονία της νεαρής Σεσίλια Λίντε. Ύστερα από την αποκάλυψη παραποίησης αποδεικτικών στοιχείων, που καταδίκασαν τον ύποπτο, ο επιθεωρητής Βίλιαμ Βίστιν τίθεται σε διαθεσιμότητα. Αυτός που πέρασε όλη την επαγγελματική του ζωή ως «θηρευτής» τώρα γίνεται το «θήραμα». Για να ανακαλύψει τι πραγματικά έγινε τότε, πρέπει να δράσει παρασκηνιακά, έχοντας όμως τη βοήθεια της δημοσιογράφου κόρης του Λίνε αλλά και κάποιων άλλων απρόσμενων συνεργατών. Όταν εξαφανίζεται ακόμα μία νεαρή γυναίκα, αρχίζει ένας εξοντωτικός αγώνας δρόμου… Για τα δικά μου μέτρα και σταθμά άργησα πάρα πολύ να το τελειώσω, χωρίς να σημαίνει ότι δεν με ικανοποίησε, απλ...

Αναδημοσίευση από το Solaris ενός εξαιρετικού post... Χωρίς περαιτέρω σχόλια... Αυτοπροσδιορισμοί (που είναι της μόδας) Γεννήθηκα στη Σαλονίκη (όπως λέει και ο Σαββόπουλος). Ζω στην Αθήνα τα τελευταία 33 χρόνια κι έζησα και στην Πάτρα άλλα οκτώ χρόνια. Όταν με ρωτούν από που είμαι απαντώ πως είμαι μια σαλονικιά σε εσωτερική μετανάστευση. Οι παππούδες κι οι γιαγιάδες μου γεννήθηκαν στην Ανατολική Θράκη και στη Μικρασία. Οι δύο από τους τέσσερις ήρθαν στην Ελλάδα πρόσφυγες το ’22, η μια γιαγιά έφτασε στη Θεσσαλονίκη, πρόσφυγας κι αυτή το ’12 κι ο άλλος παππούς ήρθε κι αυτός το ’12 να πολεμήσει εθελοντής στους Βαλκανικούς πολέμους, ξαναγύρισε στον τόπο του και μετά ήρθε πάλι πρόσφυγας το ’22. Οι δύο τελευταίοι έμειναν στη Θεσσαλονίκη και οι δύο πρώτοι πήγαν σ’ ένα χωριό του νομού Πέλλας, κοντά στα φρεσκοφτιαγμένα σύνορα με…… αλήθεια, δεν ξέρω πως τον έλεγαν εκείνο τον τόπο τότε και μέχρι να φτιάξει ο Τίτο την ενωμένη Γιουγκοσλαβία. Αν ρωτούσες τη γιαγιά σου απαντούσε πως είναι Θ...

Αναδημοσιεύω το σχετικό άρθρο από την Huffington Post σχετικά με την συμφωνία για το Μακεδονικό... Εδώ και πολύ καιρό επέλεγα να μην ασχολούμαι με θέματα της επικαιρότητας και συγκεκριμένα της πολιτικής αλλά από χθες το βράδυ έχω εξοργιστεί με την ηλιθιότητα που δέρνει τους περισσότερους που έχουν άποψη για την συμφωνία χωρίς να έχουν καν διαβάσει το κείμενο της... Θέλω να τους δώσω μια ευκαιρία να το κάνουν... Οι Πρέσπες και τα επόμενα βήματα: Τι προβλέπει η συμφωνία Παρουσία του ΟΗΕ και της Ύπατης Εκπροσώπου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας Φεντερίκα Μοργκερίνι, θα υπογραφεί στις Πρέσπες η συμφωνία της Ελλάδας με την ΠΓΔΜ. Οι υψηλόβαθμες διεθνείς παρουσίες (θα υπάρχει εκπροσώπηση και από τις ΗΠΑ) στις δύο γραφικές λίμνες σηματοδοτούν τη νέα περίοδο που ανοίγει όχι μόνο στις διμερείς σχέσεις Ελλάδος – ΠΓΔΜ, αλλά συνολικά στη Βαλκανική. Σε κάθε περίπτωση η συμφωνία της Ελλάδας με την ΠΓΔΜ θα ολοκληρωθεί «εν πομπαίς και οργ...