"Μια εποχή στο τσιμέντο" του Νίκου Ιωαννίδη

Δεν την "άκουσα" ποτέ με το γήπεδο... Δεν είναι ότι δεν προσπάθησα αλλά δεν τα κατάφερα... Ανέκαθεν άθρησκος και άπατρις, ακόμα και τότε που δεν ήξερα ότι ήμουν τέτοιος, είχα από μικρός αυτή την συναισθηματική αναπηρία που δεν μου επέτρεψε ποτέ να δοθώ σε ένα σκοπό και μια ιδέα παρά το γεγονός ότι η ρομαντική και διψασμένη για μεγαλεία και ηρωισμούς ψυχή μου πάντα το λαχταρούσε... Ξεκίνησα την μικρή μου πορεία στα γήπεδα στα "πέτρινα χρόνια", στα τσιμέντα του Καραΐσκάκη, του παλιού Καραΐσκάκη, η οποία όμως ήταν σύντομη, είπαμε δεν κολλούσα πουθενά... Παρά το γεγονός ότι δεν κόλλησα ποτέ πουθενά ζήλευα και ακόμα ζηλεύω με πάθος αυτούς που μπορούν να πιστέψουν σε μια ιδέα, να ταυτιστούν με τον σκοπό της, να ζουν μια ζωή χωρίς αμφιβολίες, με οδηγό την αγάπη και την πίστη για αυτή την ιδέα, είτε λέγεται θεός, είτε λέγεται ιδεολογία, είτε λέγεται ομάδα... Ο Νίκος Ιωαννίδης στο βιβλίο του μιλάει για τον εαυτό του και όλους αυτούς που εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 80' αρχές του 90', πίστεψαν και αγάπησαν με πάθος τον ΠΑΟΚ και αποτέλεσαν τους τελευταίους μιας γενιάς οπαδών που δεν υπάρχει πια...

Το βιβλίο αυτό στηρίχτηκε σε κείμενα που δημοσιεύτηκαν στο blog του Νίκου Ιωαννίδη, το isovitis.gr, ο Νίκος είναι ο Ισοβίτης, κάτοχος του γνωστού πανό και γνωστή προσωπικότητα της ασπρόμαυρης κερκίδας... Τα κείμενα είναι αυτοβιογραφικά, κατά βάση, αρμονικά συνυφασμένα με τα γεγονότα που σημάδεψαν την παοκτζήδικη οικογένεια τη δεκαετία του 90'... Ιστορικά ξεκινάει με το πρώτο ματς που παρακολουθεί ο Ισοβίτης στην Τούμπα σε ηλικία 15 χρονών και σκαστός από το χωριό του στην Καβάλα και τελειώνει με το ατύχημα στα Τέμπη που κόστισε την ζωή σε έξι φιλάθλους του ΠΑΟΚ που επέστρεφαν με εκδρομή στην Θεσσαλονίκη... Οι αφηγήσεις του περιέχουν την ιστορία του οπαδικού κόσμου του ΠΑΟΚ, και κατ' επέκταση και των υπολοίπων ομάδων κατά την προσωπική μου άποψη, σε μια δεκαετία που συνέβησαν πολύ μεγάλες αλλαγές σε όλα τα επίπεδα στην ελληνική κοινωνία, σε μια δεκαετία που σκότωσε δια παντώς τα όποια ψήγματα ρομαντισμού μπορεί να είχε η ιστορία που λέγεται επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην χώρα μας... Μέσα από τις ιστορίες του σου συνθέτει το προφίλ και την εικόνα όλων εκείνων των τρελών που παρατούσαν τα πάντα κάθε Κυριακή και Τετάρτη και παίρνανε τους δρόμους για να στηρίξουν την ομάδα τους... Όλων εκείνων που τα πονεμένα τους μυαλά τους οδήγησαν πολλές φορές στην αυτοκαταστροφή και τον θάνατο, εκείνων που έζησαν ζωές σε fast forward σαν να βιαζόντουσαν να ζήσουν τη ζωή που ήξεραν πως δεν θα ζήσουν, που κάηκαν σαν τα μυγάκια στην λάμπα, θαμπωμένοι από το φως... Δεν έχω καταλήξει αν πολλοί από αυτούς κάηκαν λόγω της βλακείας τους ή λόγω της απελπισίας που προκαλεί η επίγνωση ότι είσαι παρίας της ζωής, ότι το ταβάνι σου είναι από πριν καθορισμένο από άλλους... Όχι, δεν δικαιολογώ τα χουλιγκάνια αλλά ζορίζομαι να πιστέψω θεωρίες που αποδίδουν βίαια και κτηνώδη χαρακτηριστικά de facto σε όποιον παθιάζεται με την μπάλα... Κι ο Ιωαννίδης άλλωστε δεν προσπαθεί να εξωραΐσει τη βία, ούτε να τη δικαιολογήσει, να την ερμηνεύσεις προσπαθεί και να την κατανοήσει χρόνια μετά, όντας παρατηρητής των αναμνήσεών του... 

Η γραφή του είναι λαϊκή αλλά έξυπνη με ένα πολύ ωραίο χιούμορ και ζωντανή, φτιάχνει εικόνες... Οι διηγήσεις του μου φάνηκαν προκατειλημένες σε κάποια πράγματα αλλά πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς, είναι δηλωμένος οπαδός... Αυτό που μου μένει και κρατάω από το βιβλίο αυτό είναι η περιγραφή μιας εποχής και μιας γενιάς που την έζησα, όχι μέσα στον οπαδικό κόσμο αλλά που κατανοώ απόλυτα, έχει πρωταγωνιστές και φάτσες και τοποθεσίες που μπορώ να τις εντοπίσω στις δικές μου αναμνήσεις... Είναι ένα χρονογράφημα, έστω και μέσα από την ΠΑΟΚτζήδικη οπτική του Ισοβίτη, αυτής της καταραμένης δεκαετίας του 90' που άλεσε μυαλά, προσωπικότητες και νοοτροπίες... 

Πλάτιασα νομίζω... 

Διαβάστε το βιβλίο, να πούμε, να πούμε, είναι καλό...