Ψαροκόκαλο...

Ήταν λιγότερα από αυτά του 2016 και δεν είχαν ποικιλία... Ήταν η χρονιά του Μαύρου Πύργου, ένα αναγνωστικό project που έτσι κι αλλιώς απαιτεί χρόνο... Δεν είχα κέφια για συγκινήσεις διαφορετικής φύσεως από αυτές που σου χαρίζει ένα καλογραμμένο παραμύθι, το μυαλό μου δεν σήκωνε πολλούς προβληματισμούς... Από τα διαβάσματα αυτής της χρονιάς ξεχωρίζω το τελευταίο βιβλίο της χρονιάς, το "Μια εποχή στο τσιμέντο" του Νίκου Ιωαννίδη  και το "Η εκκλησία των νεκρών κοριτσιών" του Stephen Dobyns ... Το καθένα για διαφορετικούς λόγους, αυτά ήταν τα δυο βιβλία που κατάφεραν να αγγίξουν κάτι παραπάνω μέσα μου... Απογοητεύσεις και μεγάλα fails αυτή η χρονιά, ευτυχώς, δεν είχε, η φετινή λίστα είναι πολύ συγκεκριμένη για να περιλαμβάνει και τέτοια... Η πλήρης λίστα των αναγνωσμάτων της χρονιάς ακολουθεί με αντίστροφη χρονολογική σειρά: "Μια εποχή στο τσιμέντο" του Νίκου Ιωαννίδη "Ο άνεμος μέσα από την κλειδαρότρυπα" του Stephen King "Ο Μαύρος Πύργος

Δεν την "άκουσα" ποτέ με το γήπεδο... Δεν είναι ότι δεν προσπάθησα αλλά δεν τα κατάφερα... Ανέκαθεν άθρησκος και άπατρις, ακόμα και τότε που δεν ήξερα ότι ήμουν τέτοιος, είχα από μικρός αυτή την συναισθηματική αναπηρία που δεν μου επέτρεψε ποτέ να δοθώ σε ένα σκοπό και μια ιδέα παρά το γεγονός ότι η ρομαντική και διψασμένη για μεγαλεία και ηρωισμούς ψυχή μου πάντα το λαχταρούσε... Ξεκίνησα την μικρή μου πορεία στα γήπεδα στα "πέτρινα χρόνια", στα τσιμέντα του Καραΐσκάκη, του παλιού Καραΐσκάκη, η οποία όμως ήταν σύντομη, είπαμε δεν κολλούσα πουθενά... Παρά το γεγονός ότι δεν κόλλησα ποτέ πουθενά ζήλευα και ακόμα ζηλεύω με πάθος αυτούς που μπορούν να πιστέψουν σε μια ιδέα, να ταυτιστούν με τον σκοπό της, να ζουν μια ζωή χωρίς αμφιβολίες, με οδηγό την αγάπη και την πίστη για αυτή την ιδέα, είτε λέγεται θεός, είτε λέγεται ιδεολογία, είτε λέγεται ομάδα... Ο Νίκος Ιωαννίδης στο βιβλίο του μιλάει για τον εαυτό του και όλους αυτούς που εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 8

Αν ξεκινούσα να μιλάω/γράφω για την παιδική μου ηλικία και τα γεγονότα που με έχουν κάνει αυτό που είμαι σήμερα δεν θα τελείωνα ποτέ, φαίνεται αυτό άλλωστε στο γεγονός ότι επιστρέφω διαρκώς από καιρού εις καιρό σε αυτό το θέμα... Πάντα κάτι περισσεύει , πάντα κάτι μένει να ειπωθεί, πάντα η διήγηση είναι λειψή...  Αυτό συμβαίνει γιατί κάποια πράγματα δεν μπορείς, εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ, να τα μοιραστείς με τον άλλον αν δεν τα έχει ζήσει, αν δεν έχει περπατήσει ο άλλος στους ίδιους δρόμους, δεν έχει μυρίσει τις ίδιες μυρωδιές, δεν έχει δει καταπρόσωπο τα ίδια πρόσωπα, αυτά που ζούνε στις αναμνήσεις σου...  Κάποιες φορές, πολλές φορές, η αλήθεια δεν κρύβεται σε τραγικές ιστορίες κακοποίησης, βίας και απώλειας, κρύβεται στις αμήχανες σιωπές, στα λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ, στις ήττες της καθημερινότητας που σμιλεύουν χαρακτήρες και ζωές και ενίοτε τις οδηγούν στον κάλαθο των αχρήστων...  Για πάρα πολλά χρόνια πίστεψα ότι η φυγή θα τακτοποιούσε τα όποια ανοιχτά ζητήματα υπήρχ

Χθες το βράδυ γύρω στις 8, βρίσκομαι στης αφίξεις του Ελ. Βενιζέλος για να παραλάβω την Μ. και τα παιδιά που επιστρέφουν από Ολλανδία... Αφού κάνω πως δεν βλέπω ένα πρώην συνάδελφο στον οποίο βαριόμουνα να μιλήσω, παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου... Οι αίθουσες αφίξεων των αεροδρομίων έχουν ένα θετικό ισοζύγιο συναισθήματος... Η προσμονή για τον ερχομό του αγαπημένου, για τις κοινές μέρες ζωής που απλώνονται μπροστά στο μέλλον, έστω κι αν είναι μόνο για τις γιορτές, χρωματίζει με χαμόγελα τα πρόσωπα των ανθρώπων... Χθες το βράδυ στην πύλη Β Intra Shengen επέστρεφαν πολλοί φοιτητές για Χριστούγεννα... Μια κυρία δίπλα μου υποδέχτηκε την κόρη της με πράσινη ταμπέλα με την επιγραφή "Welcome Back" ... Μια άλλη άρχισε να χοροπηδάει όταν είδε το γιο της στο βάθος της αίθουσας όταν ανοιγόκλεισε η συρόμενη πόρτα, ο άντρας της με χαμόγελο της κατέβαζε τα χέρια κάτω, "ρεντίκολο γίναμε" ... Τον κοίταξα χαμογελαστά και με την επόμενη ματιά που έριξα προς την πόρτα των Αφίξεων είδα

Έχετε σκεφτεί πόσες χιλιάδες πλαστικά ποτήρια μιας χρήσεως καταναλώνονται καθημερινά, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες; Πόσες χιλιάδες φραπέ/φρέντο/αναψυκτικά έχουν σερβιριστεί μέσα σε πλαστικά ποτήρια και μετά έχουν καταλήξει στις χωματερές στην καλύτερη περίπτωση και στην χειρότερη στους δρόμους ή σε κάποια παραλία/εξοχή; Το πλαστικό δεν είναι βιοδιασπώμενο, θα παραμείνει για χρόνια και χρόνια εκεί να μας θυμίζει την ύπαρξή του...  Ok, δεν είναι βολικό να χρησιμοποιούμε επαναχρησιμοποιούμενα ποτήρια όταν βρισκόμαστε στο δρόμο και θέλουμε να πιούμε ένα καφέ στο πόδι, ούτε είναι βολικό να κουβαλάς το δικός σου ποτήρι, μήπως όμως θα ήταν καλύτερο αν τα ποτήρια που μας σερβίριζαν τον καφέ/αναψυκτικό μας ήταν χάρτινα; Το χαρτί είναι βιοδιασπώμενο υλικό και μπορεί να χρησιμοποιηθεί παραπάνω από μια φορές αφού ανακυκλώνεται... Επίσης αν ο μη γένοιτο βρεθεί πεταμένο σε μια παραλία ή εξοχή, τα φυσικά φαινόμενα θα το εξαφανίσουν σύντομα, πολύ συντομότερα από ένα αντίστοιχο πλαστικό... Las

Διάβασα στο Facebook την ερώτηση που τέθηκε σε ένα community για προγραμματιστές το οποίο παρακολουθώ, τι είναι αυτό που σε τράβηξε στην πληροφορική και τον προγραμματισμό;  Για μένα η απάντηση είναι η τύχη...  Μέχρι τα 18 δεν ήξερα να κάνω τίποτε άλλο να κάνω στον υπολογιστή από το να παίζω παιχνίδια και αυτά εξαιρετικά σπάνια καθώς δεν είχα δικό μου υπολογιστή... Η επιλογή μου έγινε σε μια εποχή που η Πληροφορική σαν κλάδος φαινόταν να ανεβαίνει πολύ κι εγώ ήμουν παντελώς αναποφάσιστος για το μέλλον μου, οπότε ήταν μια λογική/συμφεροντολογική επιλογή... Η προσαρμογή μου στον χώρο και ο εγκλιματισμός μου ήταν μακρύς και δύσκολος, ειδικά τα πρώτα μου φοιτητικά χρόνια αλλά τελικά έγινε με αρκετά μεγάλη επιτυχία θα τολμήσω να πω...  Μετά από τόσο χρόνια στον χώρο της Πληροφορικής, όντας όχι μόνος επαγγελματίας της Πληροφορικής αλλά και χομπίστας πιστεύω ότι αυτό που μου έδωσε πέρα από τα όποια skills και τα λεφτά που έχω κερδίσει είναι η μεθοδικότητα στην αντιμετώπιση προβλ

Το 2017 τελειώνει κι εγώ παρατηρώ το συρρικνωμένο σε σχέση με πέρσι post rate του Ψαροκόκαλου... Κι αν συνέβησαν διάφορα μέσα σε αυτή την χρονιά, το post rate του blog, όπως όλα δείχνουν, θα καταγράψει ιστορικό χαμηλό, παρά το γεγονός ότι το 2016 ήταν η πρώτη χρονιά από την ίδρυση του που εμφάνισε αύξηση στον αριθμό των posts συγκριτικά με την προηγούμενη χρονιά... Αφενός δεν μπορώ να εξηγήσω την μείωση στην ποσότητα, αφετέρου προσωπικά είμαι ικανοποιημένος από την ποιότητα του υλικού που εμφανίστηκε στο blog την χρονιά που μας πέρασε... Πολύ ενθαρρυντικό είναι κατά την άποψή μου και δεν είναι μόνο δική μου αίσθηση, μια δειλή αλλά εμφανής αναβίωση του blogging τους τελευταίους μήνες σε πείσμα του ανεμοστρόβιλου των social media που σαρώνει χρόνια τώρα το ελληνικό (κι όχι μόνο) internet... Ας υπάρχει να διαβάζουμε και κάτι πιο ουσιαστικό από την επόμενη φοβερή ατάκα ή το επόμενο ξεκαρδιστικό meme... Πολλά posts ή λίγα, το Ψαροκόκαλο μεγαλώνει μαζί με μένα, σε 1,5 μήνα κλείνει τα 8 και